Θυμάμαι πριν χρόνια κατά την ενεργή μου δράση σε διάφορα κινήματα ο παρακάτω συλλογισμός προκαλούσε συνήθως εγκεφαλικό βραχυκύκλωμα.
Ας παραθέσω λοιπόν τον συλλογισμό στην συνέχεια του άρθρου.
Η Ελλάδα δυστυχώς μοιάζει με το δωμάτιο της φωτογραφίας του άρθρου. Τα σκουπίδια που απεικονίζονται θεωρήστε τα για το συλλογισμό ως το σημερινό πολιτικό σύστημα και το προσωπικό του.
Η πρώτη σκέψη ενός νοικοκύρη ανθρώπου θα ήταν να αδειάσει το διαμέρισμα εντελώς. Να το ανακαινίσει (βάψιμο, καθάρισμα) και μετά να πιθανότατα να πάει στο πλησιέστερο επιπλάδικο να αγοράσει καινούργια έπιπλα. Τα παλιά βρωμάνε τόσο πολύ που είναι αδύνατο να καθαριστούν.
Η πρώτη λοιπόν σκέψη θα ήταν να βρεθεί τρόπος να αδειάσει το διαμέρισμα. Όχι το αν ο νέος καναπές θα έχει γέμιση από πούπουλα ή αν βγαίνει σε λιλά ή φούξια.
Δυστυχώς στη χώρα μας ασχολούμαστε ακριβώς με αυτό. Το φαινόμενο αυτό ενισχύει και το σύστημα διότι το εξυπηρετεί. Ο προβληματισμός αυτός λειτουργεί ως ανάχωμα.
“Άντε και ψηφίζουμε τον τάδε. Θα παραμείνουμε στο ευρώ? Θα πληρώνονται οι συντάξεις? Θα έρθει το νέο άηφον 6 στην Ελλάδα? Ας ψηφίσω τον παλιό. Τουλάχιστον αυτός θα μου εξασφαλίσει τα παραπάνω.”
Το πρόβλημα είναι να φύγουν πρώτα οι προδότες. Οι γνωστές οικογένειες που έχουν ξεκωλιάσει τη χώρα και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις. Με οποιοδήποτε κόστος! Όσο το δωμάτιο είναι γεμάτο σκουπίδια δεν υπάρχει χώρος να μπει κάτι νέο και καθαρό. Ακόμα και αν χωρέσει.. θα λερωθεί.
Το δωμάτιο που περιγράφω εγκυμονεί και κινδύνους για την υγεία. Βακτηρίδια, μύκητες που μπορούν να οδηγήσουν σε πολύ σοβαρές λοιμώξεις. Ίσως και θάνατο.
Το δωμάτιο πρέπει να αδειάσει αμέσως. Μετά θα βρεθεί και το επιπλάδικο για το νέο φανταχτερό καναπέ.
Τ. Π.
