Η σημασία των Κοινωνικών Οργανισμών στην εποχή της Κρίσης.
Του Ηλία Καραβόλια.
Τέχνες και αθλητισμός. Τομείς που πλήττονται αρκετά σε μια οικονομία συνεχούς ύφεσης όπως η δική μας. Μήπως όμως η κρίση είναι η ευκαιρία ώστε να στραφεί η νεολαία,κυρίως,σε δραστηριότητες που εξυψώνουν το ανθρώπινο πνεύμα;
Είναι χαρακτηριστικό ότι το κοινό σε θεατρικές παραστάσεις στα φεστιβαλ ανα την χώρα, μοιάζουν να αυξάνονται. Το ίδιο και οι συμμετοχές νέων σε αθλήματα περαν των παραδοσιακών ομαδικών αθλημάτων.Μήπως είναι η χρυσή ευκαιρία να αναστηλώσουμε τους πυλώνες του πολιτισμού και του αθλητισμού, πυλώνες που μπορούν να κρατήσουν όρθιες τις επόμενες γενιές απο την λαίλαπα της ύφεσης;
Γνωρίζουμε όλοι αρκετούς ανθρώπους,κυρίως γονείς, που αγωνίζονται με δικούς τους πόρους, δικό τους μεράκι και ζήλο,ώστε να αναπτύξουν αθλητικά σωματεία, να προβάλλουν μή μαζικά αθλήματα και να δημιουργήσουν στην επαρχία τοπικούς φορείς αθλητικών δραστηριοτήτων.
Σε πολλές πλέον χώρες της Ευρώπης, όπως τις Σκανδιναβικές πχ, ο νέος θεσμός που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον στον πολιτισμό και στον αθλητισμό ,είναι οι κοινωνικοί οργανισμοί( social organizations).Πρόκειται για δομημένες συνεργατικές “επιχειρήσεις” , μή κερδοσκοπικές, με υψηλό βαθμό κοινωνικής ανταποδοτικότητας.Συγκεντρώνουν πόρους απο χορηγίες, συνδρομές, κρατικές ενισχύσεις, με σκοπό να γίνουν βιώσιμες και ταυτόχρονα αυτόνομες και αυτάρκεις ,ώστε να μην επιβαρύνουν κρατικούς ή δημοτικούς προυπολογισμούς.
Το μοντέλο αυτό έχει καινοτόμες πρακτικές αυτοοργάνωσης και συμμετοχής μελών και στελεχών διοίκησης. Με καθετοποιημένες δομές εντός του κάθε φορέα, παράγεται οριζόντιο αποτέλεσμα για την κοινωνία . Επί δεκαετίες ,πολλές πολιτείες των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν με τέτοιες μορφές επιχειρήσεων ενώ αποτέλεσαν και πρότυπα ανάπτυξης για ιδιωτικές εταιρείες, κυρίως με βάση την οικονομική φιλοσοφία του Kelso, ενός αιρετικού οικονομολόγου που προώθησε την έννοια της δημοκρατικής επιχείρησης( βλ. http://kelsoinstitute.org/louiskelso/).
Πολλοί θα αναρωτηθούν αν όλα τα παραπάνω συνιστούν απλά μια σοσιαλιστική εκδοχή της οικονομίας. Ή μια απλή εκδοχή του εθελοντισμού ανευ αμοιβών για όσους ασχοληθούν σε κοινωνικούς οργανισμούς.Οχι δεν εννοώ αυτό .Αναφέρομαι στην μέθοδική οργάνωση με την συμμετοχή κοινωνικών επιστημόνων(σημ: και οι οικονομολόγοι τέτοιοι είναι, άσχετα αν θέλουμε να το αγνοούμε οι περισσότεροι) ώστε να γίνουν βιώσιμες οικονομικά, εθνικές και τοπικές οργανώσεις που θα προάγουν τον πολιτισμό και τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Δημόσια δηλαδή
αγαθά. Διότι σε αυτο τον τόπο, πρέπει να ορίσουμε ξανά το τί εστί δημόσιο αγαθό και ελεύθερη πρόσβαση όλων σε αυτό, ελαχιστοποιώντας τους τζαμπατζήδες(free riders).
Μπορεί να περιμένουμε επενδύσεις απο το εξωτερικό ώστε να αυξηθεί η απασχόληση, μπορεί να περιμένουμε να τονωθούν μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις, με τραπεζικές πιστώσεις και επιδοτήσεις θέσεων εργασίας αλλά προκειμένου να παράγει έργο η ελληνική κοινωνία, καλό είναι να αυτοοργανωθούμε. Να κοινωνικοποιήσουμε τις δράσεις μας,κυρίως για τα παιδιά μας. Ένα άθλημα ή μια τέχνη μπορεί να αποτελέσουν ισχυρότερο κίνητρο παραμονής στην πατρίδα για έναν άνεργο νέο, συγκριτικά με την αβεβαιότητα και τις δυσκολίες της
μετανάστευσης σε άλλες χώρες.
Οφείλει η πολιτεία να δείξει τον δρόμο για τις κοινωνικές επιχειρήσεις.Να θεσμοθετήσει νομικό πλαίσιο ώστε να διασφαλίζει συνθήκες που να μην θρέφουν τις γνωστές σε όλους μας παθογένειες, όπως την λεηλασια συνεταιριστικών εταιρειών απο συνδικαλιστές ή την διασπάθιση δημοσίου χρήματος απο ΜΚΟ.Το κράτος πρέπει να καλλιεργήσει το έδαφος για να συμμετέχει μαζικά η ελληνική νεολαία σε αναπτυξιακά πολιτιστικά και αθλητικά projects.Μόνο έτσι θα επανενταχθεί μεγάλο μέρος των άνεργων νέων στην κοινωνική πραγματικότητα.
