ΘΕΡΟΣ ΕΝ ΜΥΚΟΝΩ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΕΤΟΣ 2014 μ.Χ
Του Μιχάλη Τζανάκη
Καθώς βαίνουμε στο τέλος ενός ακόμα «μνημονιακού» θέρους βυθιζόμαστε στην επικείμενη φθινοπωρινή κατάθλιψη την ίδια ώρα που ελλείψει ειδήσεων θα απολέσουμε την τακτική ενημέρωσή μας απ’ τα άκρως ενδιαφέροντα τεκταινόμενα της … Μυκόνου, τα οποία μετρίαζαν λίγο τη θλίψη μας απ’ τα άλλα τεκταινόμενα του … Ιράκ, της Παλαιστίνης και της Ουκρανίας.
Τα θερινά δελτία, άκρως σουρεαλιστικά, μετά τους πολεμικούς ανταποκριτές, μετά τα προσωπάκια τα διάτρητα απ’ τα θραύσματα των παρανοϊκών, τον τρόμο και τη δυστυχία να συνθέτουν την «προοπτική» αυτών των ζοφερών εικόνων, το κανάλι μας συνέδεε «ζωντανά» με τον μόνιμα εγκατεστημένο ρεπόρτερ της … Μυκόνου για να μας πληροφορήσει για νέες «αφίξεις», τους νέους «κυνέρωτες» εν εξελίξει, να μάθουμε πόσο πάει η φιάλη πρώτο τραπέζι στη συναυλία-αρπαχτή του εγχώριου ή αλλότριου αοιδού- το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Το άγχος για το αν θα φτάσει έγκαιρα η «ανθρωπιστική» βοήθεια στους βομβαρδισμένους εναλλάσσεται με το «άγχος», αν στο πάρτι αντάλλαξαν βλέμματα οι άρτι χωρισθέντες ποδοσφαιρο-καλλιτέχνες, ενώ η εικόνα του ρεπορτάζ απ’ το ελικόπτερο που μοιράζει τρόφιμα στα άγονα βουνά του βόρειου Ιράκ εναλλάσσεται επίσης με την εικόνα απ’ την Ψαρού και τις ξεκω…ς ρακετίστριες που ιδρωκοπούν μέχρι να πιουν το πολύχρωμο κοκτέιλ τους και να αφεθούν στις θωπείες των ηλιοκαμένων μπρατσαράδων –ελέω αναβολικών- νεογιάπηδων, που η «κρίση» μάλλον τους αποθράσυνε παρά τους «αποθάρρρυνε» στην πρόκληση και το καρακιτσαριό, αυτού του ίδιου νεοέλληνα ψηφοφόρου του Μπέου, του Ψινάκη, της «θύρας 7», του Άδωνιδος και της Γκερέκου…
Το τραγικό συμβάν του δεκάχρονου, βέβαια, αμαύρωσε τον θερινό «ύμνο» της Μυκόνου. Όπως βέβαια μας διαβεβαίωσε η δήμαρχος του νησιού- συγκλονισμένη και με μακιγιάζ Τριωδίου- ήταν ένα μεμονωμένο ατυχές περιστατικό, που δεν μπορεί να χαλάσει τη γενικότερη εικόνα του νησιού-αλίμονο!!! Μια που τα δεκάχρονα πλέον στο διάλειμμα του PS4 τα στέλνουμε να κάνουν λίγο τζετ σκι και μπάντζι τζάμπιγκ, συμβαίνουν και κάποια «ατυχή» περιστατικά. Άδοξα είναι η αλήθεια πέφτει ο νεαρός στη Μύκονο, ενώ ο μικρός συνομήλικός του Παλαιστίνιος είναι εκκολαπτόμενος Χαμασομάχος και πήγαινε γυρεύοντας. Δυο «κόσμοι» τόσο διαφορετικοί, αν και είναι τόσο κοντά γεωγραφικά ο ένας με τον άλλο.
Άλλο ένα θέρος βρίσκει κάποιους υποχόνδριους –καλή ώρα- άκρως προβληματισμένους, αλλά κυρίως αηδιασμένους για το «πού πάμε;»
Το ερώτημα μπορεί να θεωρηθεί και «ρητορικό», και ν’ απαντηθεί πάραυτα, αν σκεφτούμε με «ποιους πάμε;»…
