Σαν απόκληρη γυρνάει στο Κίεβο η μάνα της Gorlovka που στοίχιωσε περνώντας τα βράδυα στους τάφους της 23 χρονης κόρης της Χριστίνας και της 10 μηνών εγγονής της Κυριλλίας, που άφησαν την τελευταία τους πνοή στο πάρκο που βγήκαν να πάρουν λίγο αέρα.
Η 10 μηνών Κύρα που ο Ποροσένκο της έκοψε το Η 10 μηνών Κύρα που ο Ποροσένκο της έκοψε το νήμα της ζωής
Δ Πορφύρης/Π Σταφυλά
Μάνα και κόρη διαμελίστηκαν από τις βόμβες του “Τιμωρού Ποροσένκο” στις 27/07/14 στην πόλη της Γκορλόβκα . Στο γράμμα που η χαροκαμένη μάνα παρέδωσε στο γραφείο του Ποροσένκο με παραλήπτη τη γυναίκα του Μαρίνα, η γυναίκα που πενθεί μαζί κόρη και εγγονή, ρωτάει:
Ποιός έδωσε εντολή να σκοτώσουν τα παιδιά μου;
Η γιαγιά Ναταλία σε ανέμελες στιγμές με την κόρη της Χριστίνα και τη νεογέννητη εγγονή της Κυριλλία.
Με τη Ναταλία, συναντηθήκαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό στο Κίεβο. Η όμορφη στην όψη γυναίκα έκρυβε βαθύ πόνο. Σε ένα χαρτί τετραδίου είχε συντάξει μια επιστολή για την γυναίκα του Ποροσένκο, Μαρίνα. Στην αίθουσα αναμονής είχε βυθιστεί σε μαύρες σκέψεις και οδυνηρές αναμνήσεις. Μου διηγήθηκε την ιστορία της:
“Εκείνη την αποφράδα μέρα, της 27ης Ιουλίου, ήμουνα στο σπίτι. Από καιρό είχα φτιάξει τα πράγματά μας και τα είχα έτοιμα κοντά στην πόρτα. Όμως ο άνθρωπος που θα μας οδηγούσε μακριά από την Γκορλόβκα πάλι δεν ήταν διαθέσιμος . Εκείνες τις δυο τελευταίες ημέρες δεν λειτουργούσαν ούτε τα τρένα. Ήμουνα έτοιμη να βγω στο δρόμο και να σταματήσω όποιο όχημα έβρισκα μπροστά μου, ακόμα και αγροτικό μηχάνημα, για να μας πάει κάπου μακριά από την πόλη. Όπου νάναι…”
“Ξαφνικά με παίρνει τηλέφωνο ο άνθρωπος που εκκένωνε τους πολίτες από την Gorlovkα και μου είπε ότι θα ερχόταν να μας πάρει το επόμενο πρωί. Το διαμέρισμά μας βρίσκεται στον 8ο όροφο κτιρίου στο κέντρο της πόλης. Είναι μεγάλο και ευρύχωρο. Πήγα μέχρι το παράθυρο που έχει θέα στο πάρκο και είδα τη Χριστίνα. Ήθελα να της πω τα ευχάριστα, αμέσως. Την πήρα στο κινητό. Εκείνη τη στιγμή , η Χριστίνα περπατούσε με την εγγονούλα μου Κυριούσκα στο δρομάκι του πάρκου.
“Χριστιούσκα !”, “Χριστιούσκα !”, της φώναζα γεμάτη χαρά από το τηλέφωνο. Αύριο στις εννέα φεύγουμε από εδώ ! Θα πάμε πρώτα στο Svjatogorsk, από εκεί στο Kharkov ή στο Dnepropetrovsk, ή στην Οδησσό. “Ακούω το παιδί μου γεμάτο χαρά :
“Ζήτω! !!! Κυρούσκα ακούς; Αύριο, φεύγουμε !»
Τη ρώτησα:“Τώρα που είσαι Χριστίνα;” “Στο πάρκο” , μου απάντησε. “Μείνε εκεί που είσαι”, της λέω. Kαι καθώς πρόφερα τις τελευταίες λέξεις , το πάρκο βομβαρδίστηκε.
Ήταν ο πρώτος βομβαρδισμός της πόλης με βαρύ πυροβολικό. Γίνονταν απανωτές εκρήξεις. Φωτιά και καπνός παντού …
“Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Έτρεξα στο δρόμο φωνάζοντας: “Κύρα! Χριστίνα! Κυριλλία! Χριστίνα! “. Έτρεξα μέχρι το πάρκο και όλα ήταν ήσυχα. Είδα έναν κρατήρα από πτώση ρουκέτας στο έδαφος και άρχισα να ψάχνω στο γρασίδι . Βρήκα μόνο τα παιχνίδια , και σκέφτηκα ότι “εντάξει, δεν έπαθαν τίποτα”.
” Ήλπιζα να τους βρω στο καταφύγιο. Έτρεξα εκεί και μέσα στο σκοτάδι, άγγιζα το κεφάλι του κάθε ανθρώπου και κουνούσα τα χέρια τους για να αναγνωρίσω τα παιδιά μου. Μετά άρχισα να ουρλιάζω: Kύρα, Χριστίνα, Κύρα, Χριστίνα. Αλλά κανείς δεν απαντούσε.”
“Μετά από μερικές ώρες, όταν κόπασαν κάπως οι βομβαρδισμοί, πήγα σε όλα τα νοσοκομεία της πόλης και στις παιδιατρικές κλινικές. Πάλι ξεκίνησαν οι δυνατοί νυχτερινοί βομβαρδισμοί και γύρισα στο καταφύγιο. Κανείς δε βγήκε έξω όλη τη νύχτα.”
“Το πρωί πήγα στο νεκροτομείο. Εκεί τις βρήκα . Ήθελα να τις πάρω μαζί μου στο σπίτι. Παρακάλεσα να με αφήσουν. Αλλά οι γιατροί μου είπαν “Θα είναι σαν να τις βομβαρδίσουμε 2 φορές“. Από εκεί τα κορίτσια μου πήγαν κατευθείαν στο νεκροταφείο”.
“Στις 29 Ιουλίου θάφτηκαν η Χριστίνα μου και η Kυριλλία μου. Εγώ πάντα βιάζομαι, φοβάμαι ότι θα βομβαρδίσουν και πάλι και πάλι και πάντα… “
“Στη συνέχεια, η ζωή μου σταμάτησε και δεν υπάρχει υπάρχει τίποτα . Όλα είναι ένα κενό. Όλες τις νύχτες, μετά την κηδεία, κοιμάμαι στον τάφο τους. Μετά από όλα όσα έχουν γίνει, δεν υπάρχει καμιά διαφορά, βομβαρδίζουν παντού.”
Στο Κίεβο η Ναταλία έφτασε την 1η Αυγούστου για να βρεί τους υπεύθυνους για τη δολοφονία των κοριτσιών της.
“Το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να πάω στη διοίκηση της προεδρίας όπου ήταν και άλλες μητέρες που απαιτούσαν να φέρουν πίσω τα παιδιά τους που τα πήραν στρατιώτες και τα έβαλαν μπροστά. Εγώ είχα τις φωτογραφίες των κοριτσιών μου. Μου άρεσε να επικοινωνώ με τις μητέρες και ήθελα να τους πω ότι και εμείς στο Donbass μητέρες είμαστε. Αλλά κάποιες μου έκαναν νόημα ότι δεν είμαστε ασφαλείς που μιλάμε γιατί κάποιος μας παρακολουθεί”.
“Κανείς δεν αισθάνεται ότι και εμείς άνθρωποι είμαστε … ακριβώς σαν κι αυτούς …που απλά θέλουμε την ειρήνη. Ήρθα στο Κίεβο για να μάθω ποιος έδωσε την εντολή για την εκτόξευση των πυραύλων στην Gorlovka που σκότωσαν τα παιδιά μου», λέει η Ναταλία (expertonline).
