Οι "αιώνιοι" φοιτητές μπορούν να σώσουν τα Πανεπιστήμια!

Μπορούν να μετατραπούν
σε έναν ανεξάντλητο οικονομικό “πόρο” για τα Πανεπιστήμια.
Έγκλημα —και με οικονομικές διαστάσεις—
είναι η διαγραφή των “αιωνίων”
από τα μητρώα των Πανεπιστημίων.
Διαγραφή του μοναδικού νόμιμου ιδιωτικού “κεφαλαίου” των δημοσίων Πανεπιστημίων είναι η διαγραφή τους …..και όχι λύση των προβλημάτων τους.
Πριν από λίγες ημέρες συναντήθηκε ο Πρωθυπουργός με τον Υπουργό Παιδείας, για να συζητήσουν το φλέγον θέμα των οικονομικών των Πανεπιστημίων. Προσπάθησαν δήθεν να βρουν λύσεις χρηματοδότησης, για να ξεπεράσουν το πρόβλημα της αδυναμίας της Πολιτείας —στην εποχή των Μνημονίων— να βρει τα κονδύλια που έχουν ανάγκη τα Πανεπιστήμια για να λειτουργήσουν. Ανάμεσα στα άλλα “κουλά”, που αποφάσισαν τα “ενεργούμενα” των Εβραίων και της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, ήταν να προσπαθήσουν να “έλξουν” ξένους φοιτητές, οι οποίοι θα πληρώνουν δίδακτρα. Προφανώς, για τους μεγάλους “εγκεφάλους” τους, είναι εύκολο για τα ελληνικά Πανεπιστήμια —και στην οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται— να επενδύσουν στη δημιουργία υποδομής για την παροχή υψηλής ποιότητας ξενόγλωσσης επιστημονικής εκπαίδευσης.
Τα ίδια Πανεπιστήμια δηλαδή, τα οποία οι “ηγέτες” μας τα αναγκάζουν να προβούν σε μαζικές απολύσεις προσωπικού —λόγω της αδυναμίας τους να επιβιώσουν οικονομικά— θα τα αναγκάσουν να κάνουν επίσης μαζικές προσλήψεις ξενόγλωσσου επιστημονικού προσωπικού, προκειμένου να διδάσκουν τις επιστήμες τους σε αλλοδαπούς φοιτητές …Προκειμένου να γίνουν διεθνή “μαγαζιά” με έτοιμες τις ταμπέλες “ανοίξαμε και σας περιμένουμε”. Γελάνε και τα τσιμέντα με την ηλιθιότητα των ηγετών μας. Γελάνε και οι πέτρες κάθε φορά που συνεργάζονται άεργοι Κολεγιόπαιδες της Δεξιάς με τους σταλινικούς ξερόλες της Αριστεράς.
Αυτό, το οποίο μπορεί να γίνει, είναι να μετατραπεί ένα πρόβλημα σε λύση …Να μετατραπεί το πρόβλημα των “αιωνίων” σε μια λύση για τα Πανεπιστήμια. Αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται…αν βέβαια υπάρχει διάθεση και ανάλογος πατριωτισμός για να επιδιωχθεί. Στα Πανεπιστήμια ευτυχώς έχουν ακόμα ηλεκτρικό ρεύμα και υπολογιστές και ανθρώπους που γνωρίζουν τη στατιστική. Μπορούν ανά πάσα στιγμή με τα στοιχεία που έχουν στην διάθεσή τους να κάνουν μια χρηματοοικονομική μελέτη, “εκμεταλλευόμενοι” —με την καλή έννοια— τους “αιωνίους”. Στοιχεία απόλυτα ακριβή που μπορούν να δώσουν επίσης ακριβή αποτελέσματα. Γνωρίζουν, για παράδειγμα, πόσα χρόνια κατά μέσον όρο χρειάζονται οι φοιτητές τους για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Γνωρίζουν ποιος είναι ο μέσος όρος τής καθυστέρησής τους. Γνωρίζουν πόσοι από τους “καθυστερημένους” παίρνουν τελικά τα πτυχία τους και μέχρι πόσο χρόνο προσπαθούν.
Γνωρίζουν δηλαδή τα κρίσιμα χρονικά διαστήματα, στα οποία μπορούν να “μεγιστοποιηθούν” ή να “ελαχιστοποιηθούν” κάποια φαινόμενα. Για παράδειγμα, με βάση την ανάλυση των στοιχείων, που έχει επεξεργαστεί το Υπουργείο, προκύπτει ότι μόλις ένας στους δέκα φοιτητές καταφέρνει να αποκτήσει εγκαίρως το πτυχίο του. Γνωρίζουν επίσης ότι τέσσερις στους δέκα φοιτητές καθυστερούν σημαντικά να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους ή τις έχουν εγκαταλείψει οριστικά. Τι ξέρουν δηλαδή; …Ότι εννιά στους δέκα φοιτητές κάθε έτους είναι δυνάμει “πελάτες” τους. Από εκεί και πέρα διεκδικούν ως πραγματικούς “πελάτες” κάποιους από τους τρεις στους εννιά, οι οποίοι τελικά —έστω και με καθυστέρηση— το παίρνουν το πτυχίο τους.
Ένα 30% δηλαδή των φοιτητών τού κάθε έτους μπορούν να μετατραπούν μετά το πέρας του “εύλογου” χρόνου από φοιτητές σε “πελάτες” των Πανεπιστημίων …Σε σίγουρους “πελάτες”, εφόσον είναι σίγουρο ότι ενδιαφέρονται να πάρουν το πτυχίο τους ακόμα και με καθυστέρηση. Μιλάμε για τεράστιο ποσοστό. Μιλάμε για ένα ποσοστό, το οποίο μπορεί να δώσει ιδιωτικά κέρδη στα Πανεπιστήμια, χωρίς να αλλάξει ο δημόσιος χαρακτήρας τους. Όλος αυτός ο “πληθυσμός” μπορεί, χωρίς να υπάρχει αδικία και χωρίς να υπάρχει κάποια παρανομία, να μετατραπεί σε μέρος της λύσης των προβλημάτων των Πανεπιστημίων και να μην είναι πρόβλημα, όπως παρουσιάζεται σήμερα.
Μυαλό χρειάζεται και αυτό, όπως φαίνεται, λείπει από την πολιτική ηγεσία τού Υπουργείου. Λέμε μυαλό, γιατί θέλουμε να είμαστε καλοπροαίρετοι. Λέμε μυαλό για να μην μιλήσουμε για προδοσίες και δωσιλογισμούς, που στόχο έχουν να καταστρέψουν τα ελληνικά Πανεπιστήμια …Λέμε ότι δεν το σκέφτηκαν και αυτό είναι το πιο ανώδυνο …Μυαλό λοιπόν χρειάζεται, για να μπορείς να μετατρέπεις κάτι που φαίνεται αρνητικό σε θετικό …Να μπορείς να μετατρέψεις κάτι που φαίνεται ζημιογόνο σε κερδοφόρο. Αυτό άλλωστε είναι το ζητούμενο για κάθε έξυπνη στρατηγική. Αυτό είναι και το ελάχιστο που θα περίμενε κανείς για την “ελίτ” του πνευματικού κόσμου που υποτίθεται είναι η πανεπιστημιακή κοινότητα.
Πως ακριβώς μπορεί να λειτουργήσει αυτό που προτείνουμε; Με πολύ απλό τρόπο και βάση των υπαρχόντων νόμων. Δεν χρειάζεται καν να αλλάξει το υπάρχον νομικό πλαίσιο λειτουργίας των δημοσίων Πανεπιστημίων. Το κράτος, ως πάροχος δωρεάν παιδείας, όπως γνωρίζουμε όλοι, έχει το δικαίωμα να κρίνει μονομερώς για πόσο διάστημα, τι είδους υπηρεσίες και σε ποιους θα τις παρέχει. Όπως όμως —για λόγους οι οποίοι άπτονται των συμφερόντων του— έχει δικαίωμα να “κόβει” υπηρεσίες μετά από ένα χρονικό διάστημα το οποίο το ίδιο κρίνει ως “εύλογο”, έτσι έχει δικαίωμα να “συνεχίζει” να τις παρέχει, εφόσον κρίνει ότι για ανάλογους λόγους το συμφέρει να το κάνει. Άρα αυτό που πρέπει εμείς να προσθέσουμε στην “εξίσωση” είναι ένας λόγος για τον οποίο να συμφέρει το κράτος να το κάνει. Άρα να προσθέσουμε τον λόγο της πληρωμής.
Το κράτος, δηλαδή, το οποίο για λόγους κόστους μπορεί νόμιμα να “κόβει” υπηρεσίες, τις οποίες παρέχει δωρεάν στο διάστημα που ορίζει το ίδιο, μπορεί να τις τιμολογεί σε περίπτωση που κάποιους αυτές οι υπηρεσίες τους ενδιαφέρουν να τις απολαύσουν πέραν αυτών των ορίων και θα ήταν διατεθειμένοι να τις πληρώσουν. Υπηρεσίες, όπως για παράδειγμα η επιτήρηση της διαδικασίας τής γραπτής εξέτασης ή η βαθμολόγηση του γραπτού ενός “αιώνιου”. Όλα αυτά, χωρίς να αλλάζει το παραμικρό στην πάγια λειτουργία του …Χωρίς να αλλάξει το παραμικρό στη δημόσια φύση τού Πανεπιστημίου …Του Πανεπιστημίου, το οποίο θα συνεχίσει να παρέχει δωρεάν αυτές τις υπηρεσίες σ’ αυτούς τους οποίους θα τους αναγνωρίζει ως φοιτητές. Για τους υπόλοιπους αυτό μπορεί και να μην ισχύει. Το δωρεάν, γι’ αυτούς τους οποίους το κράτος δεν αναγνωρίζει πλέον ως ενεργούς φοιτητές, μπορεί να μην ισχύει …Είναι καί νόμιμο καί ηθικό να μην ισχύει αυτό το δωρεάν σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία, που τα Πανεπιστήμια δίνουν τον υπέρτατο αγώνα της επιβίωσης.
Σε μια τέτοια περίπτωση —και στην προσπάθεια των Πανεπιστημίων να βρουν πόρους για την επιβίωσή τους— μπορούν να παρέχουν κάποιες υπηρεσίες τους επί πληρωμή. Μπορεί, δηλαδή, το κράτος να θέσει κάποιες “ταρίφες” για τους “καθυστερημένους”, οι οποίοι θέλουν να συμμετέχουν σε πανεπιστημιακές δραστηριότητες, χωρίς να έχουν πλέον την ιδιότητα του φοιτητή. Μπορεί να τους βάζει να πληρώνουν, για να απολαύσουν τις κρατικές υπηρεσίες όταν και εφόσον το θελήσουν…Εδώ έβαλαν “εισιτήριο” στα Νοσοκομεία, θα φοβηθούν να βάλουν “εισιτήριο” στις αίθουσες των εξετάσεων; Από τη στιγμή που οι “αιώνιοι” δεν είναι πλέον κανονικοί φοιτητές, οι οποίοι δικαιούνται δωρεάν υπηρεσίες, μπορούν να αντιμετωπιστούν —πάντα καλοπροαίρετα— ως “πελάτες”, οι οποίοι έχουν ανάγκη υπηρεσιών.
Μπορεί το Πανεπιστήμιο να κάνει τιμοκατάλογο, όπου να πληροφορεί τους υποψηφίους “πελάτες” του για τις τιμές των υπηρεσιών του. 200 ευρώ, για παράδειγμα, τη συμμετοχή σε φουλ “εξεταστική” με όσα μαθήματα επιθυμεί ο εξεταζόμενος. Μπορεί αυτή η συμμετοχή να μην είναι χωρίς όρια και να αφορά συγκεκριμένο αριθμό μαθημάτων …50 ευρώ για το πρώτο μάθημα και 30 ευρώ για το κάθε επιπλέον για ανθρώπους οι οποίοι έχουν να δίνουν επιλεκτικά κάποια λίγα μαθήματα σε κάθε εξεταστική. Να μπαίνει ο κάθε “αιώνιος” σε μια ειδική κατηγορία μόνιμα “εγγεγραμμένου” και απλά, όταν ενδιαφέρεται, να αγοράζει τα παράβολα που χρειάζεται, για να συμμετέχει στις εξετάσεις νόμιμα. Να απολαμβάνει ο “αιώνιος” δωρεάν τη διδασκαλία, εφόσον το επιθυμεί, και να πληρώνει μόνον την εξέταση.
Αν μπορεί μια ιδιωτική εταιρεία όπως η ECDL, για να ανανεώσει την ισχύ ενός γελοίου πιστοποιητικού, να ζητάει 50 και 70 ευρώ, γιατί να μην μπορεί να ζητάει ένα Πανεπιστήμιο 200 ευρώ για μια πλήρη εξεταστική και άρα για μια πλήρη πρόσβαση του “πελάτη” στο πτυχίο μιας ανώτατης σχολής; Με μια κοινή υπουργική απόφαση μπορεί να γίνει αυτό. Να είναι όλοι ευχαριστημένοι και να μην αδικείται κανένας. Μιλάμε για τεράστια έσοδα, χωρίς τα Πανεπιστήμια να κάνουν το παραμικρό επιπλέον έξοδο για να τα διεκδικήσουν. Στις ίδιες αίθουσες όπου επιτηρούνται οι φοιτητές, θα επιτηρούνται και οι “πελάτες”. Οι ίδιοι Καθηγητές, οι οποίοι διορθώνουν τα γραπτά των φοιτητών, θα διορθώνουν και αυτά των “πελατών”.
Γι’ αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για γνώσεις των Πανεπιστημίων και για στατιστική. Γνωρίζοντας λοιπόν τα Πανεπιστήμια τις στατιστικές των φοιτητών τους, μπορούν να “μεγιστοποιήσουν” κάποιες αποδόσεις. Μπορούν, για παράδειγμα, να μειώσουν τον “εύλογο” χρόνο, που θα διατηρεί κάποιος τη φοιτητική του ιδιότητα μετά το πέρας τού υποχρεωτικού χρόνου σπουδών, ώστε να αυξήσουν τους δυνάμει “πελάτες” τους και άρα τα προσδοκώμενα κέρδη. Γνωρίζοντας τους μέσους όρους των επιδόσεων των φοιτητών τους μπορούν να διεκδικήσουν το μέγιστο κέρδος στο χρονικό διάστημα που το μεγαλύτερο ποσοστό των “καθυστερημένων” φοιτητών αγωνίζεται και είναι αποφασισμένο ακόμα και να πληρώσει, για να δώσει εξετάσεις και να πάρει το πτυχίο του.
Αν, δηλαδή, το μεγαλύτερο μέρος αυτών, που δεν καταφέρνουν να πάρουν το πτυχίο τους κανονικά, “αγωνίζεται” να το καταφέρει με πάθος μέχρι τον τρίτο χρόνο των “καθυστερήσεων”, εύκολα μπορεί το Πανεπιστήμιο να εντοπίσει τον τρόπο και τον χρόνο, για να διεκδικήσει το μέγιστο “μερίδιο”, ώστε να εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία του. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν τα Πανεπιστήμια και μετατρέπουν τους “αιώνιους” σε ένα μεγάλης αξίας περιουσιακό τους στοιχείο …Κανονικό περιουσιακό στοιχείο με σχεδόν πάγιες αποδόσεις, εφόσον μπορούν εξαιτίας τους να έχουν μια “εικόνα” των προσδοκώμενων εσόδων κάθε χρονιάς Με αυτόν τον τρόπο μπορούν τα Πανεπιστήμια να βάλουν ένα “προσδοκώμενο” έσοδο στον ετήσιο προϋπολογισμό τους.
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούν τα δημόσια Πανεπιστήμια να εξασφαλίζουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια έναν μόνιμο οικονομικό πόρο …Έναν ανεξάντλητο πόρο, εφόσον κάθε νέα “φουρνιά” φοιτητών από τη φύση της θα μπορεί να δημιουργεί και νέα “φουρνιά” “πελατών”. Μιλάμε για “άντληση” από έναν “υπερχειλιστή” πάνω σε ένα μεγάλο “ποτάμι” συνεχούς ροής και όχι για μια “λίμνη”, η οποία μπορεί σε κάποια στιγμή να εξαντληθεί και να στερέψει. Εφόσον εκ των δεδομένων πάντα κάποιοι “καθυστερούν”, πάντα αυτό το “περιουσιακό” στοιχείο των Πανεπιστημίων θα ανανεώνεται …Περιουσιακό στοιχείο υψηλής απόδοσης είναι για τα Πανεπιστήμια το δυναμικό των “αιωνίων” τους.
Αυτό είναι και κοινωνικά δίκαιο, εφόσον οι πολίτες πλέον, οι οποίοι θα απολαμβάνουν κάποιες υπηρεσίες φοιτητών, χωρίς να είναι οι ίδιοι τέτοιοι, δεν θα έχουν πρόβλημα να χρηματοδοτήσουν με τον τρόπο τους τα αγαπημένα τους Πανεπιστήμια. Είναι “συμβατό” με το σημερινό κλίμα των ιδιωτικοποιήσεων και του αυτοδιοίκητου των Πανεπιστημίων. Είναι “συμβατό” με τη λογική της κεφαλαιοποίησης των πτυχίων, εφόσον αυτός, ο οποίος θέλει να αποκτήσει μια μορφή κεφαλαίου που του εξασφαλίζει έσοδα, πρέπει να πληρώνει “ποινές” όταν δεν είναι ευθυγραμμισμένος με τους όρους που επιβάλει ο πάροχος αυτού του πτυχίου. Επιπλέον, μια τέτοια οικονομική επιβάρυνση δεν αποτελεί “χάντικαπ” για κάποιους οικονομικά ασθενείς συμπολίτες μας που σπουδάζουν. Απλά δημιουργεί κίνητρο να μελετήσουν εντατικότερα και να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους στο διάστημα που αυτές είναι δωρεάν και πριν μπουν στα έξοδα των πληρωμένων υπηρεσιών.
Να τελειώνει και η υπόθεση με τη ρύθμιση του θέματος των “αιωνίων”. Να μην αποτελούν πρόβλημα, που πρέπει να επιλυθεί. Να μην αγωνιούν και οι ίδιοι για το τι τους περιμένει κάθε φορά που κάποια Διαμαντοπούλου ή Λοβέρδος θέλουν με τη “θυσία” τους να εξυπηρετήσουν τις διάφορες Λέσχες και τα Κολέγια. Ας μετατρέπονται οι “αιώνιοι” φοιτητές σε πανεπιστημιακούς “πελάτες”, για να πάψουν να υπάρχουν οι πονηροί που μιλάνε για “κηφήνες”. Να είναι ήσυχοι όλοι και να μην υπάρχουν προβλήματα αδικίας. Εφόσον θέλει κάποιος να πάρει το πτυχίο του με τους δικούς του ρυθμούς, ας πληρώσει κάποια χρήματα για τις εξετάσεις και ας πάει να το διεκδικήσει όποτε θέλει …Γίνεται με τους φοιτητές των “ανοικτών” Πανεπιστημίων, γιατί να μην γίνει και με αυτούς των κανονικών Πανεπιστημίων …Υπουργείο Παιδείας, Δια βίου Μάθησης & Θρησκευμάτων Ελλάδας δεν είναι ο σημερινός τίτλος του αρμόδιου υπουργείου;
Να επωφεληθεί η πανεπιστημιακή κοινότητα από αυτούς και όχι το αντίθετο. Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων και δυνάμει “πελατών” των Πανεπιστημίων. Μιλάμε για ένα μεγάλο ποσοστό τής κάθε νέας “φουρνιάς”, που εισέρχεται στα Πανεπιστήμια. Αυτά όλα, τα οποία προτείνουμε, δεν είναι στον “αέρα”. Μπορούν να υπολογιστούν κανονικά. Ας κάνουν τα Πανεπιστήμια μελέτες πιθανών εσόδων αυτού του τύπου και ας τις δώσουν στη δημοσιότητα. Ειδικά για τα μεγάλα Πανεπιστήμια μιλάμε για εκατοντάδες εκατομμύρια έσοδα, αν για παράδειγμα αυτά τα Πανεπιστήμια “απαιτήσουν” από τους φοιτητές τους να ολοκληρώνουν τις δωρεάν σπουδές τους σε έναν μόνον επιπλέον χρόνο από το πέρας του υποχρεωτικού χρονικού ορίου που τις ορίζουν.
Ας κάνουν το ΑΠΘ ή το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο μια μελέτη για μελλοντικά κέρδη, βάζοντας ως δυνάμει “πελάτες” τους όλους τους φοιτητές, οι οποίοι έχουν ξεπεράσει τον έναν επιπλέον χρόνο από τον υποχρεωτικό χρόνο σπουδών …Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους …Μιλάμε για τρεις εξεταστικές περιόδους τον χρόνο και άρα για τρία διαφορετικά “ταμεία”, χωρίς να αποκλείονται τα έκτακτα …Μιλάμε για έσοδα εκατομμυρίων ευρώ …Για σίγουρα έσοδα, που αυτήν τη στιγμή δεν τα διεκδικεί κανένας και χάνονται από άγνοια …Μιλάμε για εύκολα έσοδα, εφόσον το να εξασφαλίσει κάποιος εξεταζόμενος τα χρήματα που απαιτεί μια ολόκληρη εξεταστική είναι κάτι το εύκολο και λυτρωτικό μπροστά στην απειλή τής οριστικής “διαγραφής” του. Ποιος Υπουργός θα τολμούσε με μια υπογραφή του να “διαγράψει” αυτόν τον “πόρο” από τα Πανεπιστήμια, τα οποία “αγωνιούν” για τη χρηματοδότησή τους; Ποιους Υπουργός δεν θα κατηγορούνταν για απιστία προς το Δημόσιο με μια τόσο ζημιογόνα επιλογή του;
Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα. Θα ψάξουν δήθεν από τους ξένους φοιτητές δίδακτρα. Έχει καθίσει κάποιος να κάνει μια κοστολόγηση αυτής της “υπηρεσίας” των Πανεπιστημίων προς ξενόγλωσσους φοιτητές; Αγγλόφωνες σπουδές με δίδακτρα. Θα πληρώνουν δηλαδή τα Πανεπιστήμια ολόκληρη την πανάκριβη υποδομή, για να προσφέρουν υψηλής ποιότητας εκπαίδευση σε ξένη γλώσσα και θα περιμένουν αυτό το έξοδο να το αποσβέσουν από κάποια δίδακτρα κάποιων λίγων ξένων, οι οποίοι το πιθανότερο είναι να έρχονται στην Ελλάδα με διακρατικές συμφωνίες δωρεάν. Αυτό είναι το “όραμα” του πιτσαδόρου της Νέας Υόρκης και του σταλινικού Λοβέρδου, που —ανάμεσα σε όλα τα άλλα— κατέχουν και τα μυστικά της επιχειρηματικότητας.
Τραϊανού Παναγιώτης
Επί πτυχίω Πολιτικός Μηχανικός.