Γράφει ο Μαγια
«Η (Ωραία) Κοιμωμένη Ξύπνησε» (και) στο κατάμεστο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας.
Μικροί και μεγάλοι, παιδιά κάθε ηλικίας απόλαυσαν, όπως φάνηκε στο αυθόρμητο και θερμό χειροκρότημα, το έργο της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου, που παρουσίασε η Θεατρική Σκηνή του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Στο ρόλο της ηρωίδας του γνωστού και αγαπημένου παραμυθιού της «Ωραίας Κοιμωμένης» η νεαρή, ταλαντούχος και ραγδαία ανερχόμενη ηθοποιός Αμαλία Αρσένη, κόρη του Γεράσιμου Αρσένη και της Λούκας Κατσέλη, εγγονή του σπουδαίου δασκάλου της Θεατρικής τέχνης Πέλου Κατσέλη και της ηθοποιού Αλέκας Κατσέλη, ανιψιά της πρόσφατα χαμένης ηθοποιού και αριστερής αγωνίστριας Κίττυς Αρσένη και της ηθοποιού και πρώην βουλευτή Νόρας Κατσέλη.
Γοητευτική και συγκροτημένη, με λαμπρές σπουδές στις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία, δείχνει να κρατά επάξια τη σκυτάλη της βαριάς κληρονομιάς.
«Σπούδασα Θέατρο και Κινηματογράφο με focus στην Επικοινωνία. Το Θέατρο δεν είναι μόνο η υποκριτική, αλλά για να γίνεις καλός ηθοποιός πρέπει να γνωρίζεις και ψυχολογία, κοινωνιολογία, επικοινωνία, λογοτεχνία. Ένας ρόλος χτίζεται με τη σύνθεση πολλών γνώσεων».
Μεγάλο προνόμιο για έναν νέο, ειδικά στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, να διαθέτει βαρύ επώνυμο…
Αντιλαμβάνομαι τι υπονοείτε. Θέλω όμως να σας διαβεβαιώσω κατηγορηματικά ότι, δεν έχω επιδιώξει ποτέ να χρησιμοποιήσω το όνομα των γονιών μου. Διάλεξα τον δύσκολο δρόμο να στηριχθώ στις δικές μου δυνάμεις, δίχως δεκανίκια. Πιστεύω, πως μόνο έτσι, διαλύοντας την καχυποψία που εύλογα υπάρχει, θα αποδείξω τη αξία μου και θα τιμήσω το όνομα της οικογένειάς μου.
Στις φλέβες της 23χρονης Αμαλίας Αρσένη, ρέουν και η Πολιτική και το Θέατρο.
«Η Πολιτική και το Θέατρο στην εξιδανικευμένη μορφή τους έχουν πολλά κοινά σημεία: Ποιούν ήθη, επιτελούν κοινωνικό έργο, έχουν ευγενική αποστολή».
Ναι, αλλά η Πολιτική όπως ασκείται σήμερα…
Αναφέρομαι στην Πολιτική των αρχών και των αξιών, που εξ ορισμού είναι κοντά στον Ανθρωπο και σε μια διαρκή επικοινωνία μαζί του. Στο Θέατρο, αυτό συμβαίνει. Στο κοινό, που βρίσκεται απέναντί σου, πρέπει να μεταφέρεις και να μεταδόσεις μια ιστορία. Να μιλήσεις στους ανθρώπους με συναισθήματα. Να δώσεις την ψυχή σου.
Άρα, επέλεξες την αυθεντική τέχνη κι όχι την …ιμιτασιόν.
Ακριβώς!
Δεν μπορεί, πρέπει να έχετε επηρεαστεί από το οικογενειακό σας περιβάλλον. Οι γονείς σας, ας πούμε, αντιλαμβάνονται την Πολιτική ως προσφορά.
Σωστά, είναι θέμα προτύπων. Εγώ, την έννοια της Αλληλεγγύης και της Κοινωνικής προσφοράς την έχω ως προτεραιότητα στη δουλειά μου. Γι αυτό αγαπώ το πολιτικό Θέατρο, ενώ αργότερα σχεδιάζω να ασχοληθώ με κάποιο άλλο είδος, όπως την Δραματοθεραπεία, που βοηθά έμπρακτα τους ανθρώπους είτε νοσηλεύονται στα νοσοκομεία, είτε είναι τρόφιμοι των φυλακών κλπ.
Υπάρχουν πολλές ομοιότητες στην «Ωραία Κοιμωμένη» και την κοιμωμένη κοινωνία…
Το έργο, επί της ουσίας, είναι μια αλληγορία της σημερινής, εν υπνώσει ευρισκομένης, κοινωνίας. Ξυπνώντας η ηρωίδα, μετά από 500 χρόνια, επόμενο ήταν να υποστεί ισχυρό σοκ με όσα αντίκρισε. Άλλος κόσμος, άλλοι άνθρωποι, άλλοι ρυθμοί. Ξύπνησε για να απορρίψει. Για να διαμηνύσει ότι, «εγώ σε αυτόν τον κόσμο δεν χωράω». Πως πρέπει να διατηρήσω τον ρομαντισμό και την αθωότητα, που με συνοδεύουν σαν παιδί μιας άλλης εποχής. Και αυτό κάνει. Και γι αυτό επιβιώνει, επειδή δεν είναι όπως τ΄άλλα παιδιά, δεν έχει φοβικά σύνδρομα. Δεν το βάζει κάτω, δεν υποτάσσεται, δεν απογοητεύεται, δεν σταματά να προσπαθεί και να διεκδικεί. Ετσι, κατάφερε να βρει τον «Πρίγκιπα» στη σύγχρονη κοινωνία.
Το μήνυμα είναι σαφές και δείχνει πως μπορεί να βγει από τον λήθαργο η καθημαγμένη, από τη Μνημονιακή βαρβαρότητα, κοινωνία.
Σαφέστατο!