Νεες – παλαιές κοινωνικές δομές.

Πέρασαν τόσοι μήνες, πέρασαν τόσα χρόνια και ποιος ξέρει πόσα έπονται, για να μπορέσουμε λίγο να ανασάνουμε – για να βγούμε από την κρίση ούτε συζήτηση. Η οικονομική κατάσταση έχει αναλυθεί σε όλες τις πτυχές της, από αρμόδιους και μή, πολλοί υπόσχονται πολλά και ακόμη περισσότεροι δεν κάνουν τίποτα.
Το μόνο θετικό που δεδομένα μπορούμε να προσμετράμε, είναι οι κοινωνικές δομές που αναπτύχθηκαν σε αυτά τα δύσκολα χρόνια και είναι αξιοθαύμαστες. Κοινωνικές δομές που είναι γνώριμες στους ηλικιακά μεγαλύτερους και πρωτόγνωρες στους πιο νέους, όμως υπάρχουν μέσα από το μαγευτικό αυτό πάντρεμα των γενεών και των φυσικών κανόνων.
Πρώτιστο στην σειρά θα τοποθετήσω, το ειλικρινές και έμπρακτο ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και αυτό γιατί αν μεταφερθούμε λίγα χρόνια πίσω, θα δούμε την πλειοψηφία της κοινωνίας, να έχει ως μόνο ενδιαφέρον την απληστία με τον εύκολο και πολλές φορές παράνομο πλουτισμό, την αισχρή επίδειξη πλούτου – υπαρκτού ή μή -, τον μηδενισμό των αξιών και την πλήρη απαξία στον διπλανό. Μία εικόνα πλασματικής ευμάρειας που συστηματικά καλλιεργήθηκε από τους πολιτικούς, με μέσα υλοποίησής της τις τράπεζες, το χρηματιστήριο, τα ΜΜΕ … και που συμπεριέλαβε το σύνολο της κοινωνίας. Σήμερα, έχουμε την δραστηριοποίηση πολλών φορέων και ατόμων, που αμιγώς στηριζόμενοι στην ατομική πρωτοβουλία και αλληλεγγύη κάνουν ό,τι μπορούν, για να προσφέρουν στην καθημερινότητα του πάσχοντος συνανθρώπου. Πέραν του επιδιωκόμενου αποτελέσματος έχει επιτευχθεί η σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, αφού ο σκοπός είναι ευγενικός και η διάθεση καλοπροαίρετη. Η ¨μεσαία¨ τάξη, που αποτελεί και τον κορμό της κοινωνίας, έχει πληγεί περισσότερο και η τάξη αυτή αναδεικνύει το εσωτερικό «είναι» της, με το να μετατρέπει το πρόβλημα από κοινωνικό και σε ατομικό. Δεν πεινάει ή πάσχει κάποιος, πεινάει και πάσχει ο συγκεκριμένος με ονοματεπώνυμο συνάνθρωπος και δίπλα σε αυτόν έχει σταθεί ο συγκεκριμένος με ονοματεπώνυμο άλλος συνάνθρωπος. Μάθαμε τον γείτονα μας, τον φίλο του φίλου μας, τον γνωστό κάποιου γνωστού μας και πλέον όλοι μαζί περπατάμε στο ίδιο μονοπάτι, που δεδομένα οδηγεί στο τέλος του σε λεωφόρο.
Η ¨γενιά του πολυτεχνείου¨ – όπως αυτοαποκαλούνται – πέρασε και άφησε πίσω της τα συντρίμμια μιας χώρας και εκατομμυρίων ανθρώπων. Μπράβο, το μόνο που μας έδειξαν, ήταν το πόσο επιρρεπής υπήρξε στον ατομικό πλουτισμό μέσω μιας ασκούμενης πολιτικής κομμένης και ραμμένης στα μέτρα τους. Είναι πλέον εθνική και κοινωνική ανάγκη να αποχωρήσει, έστω και ατάκτως, για να έρθουν οι νέοι άνθρωποι, να προσπαθήσουν πρώτα να συνεφέρουν όσα μπορούν και μετά να δημιουργήσουν. Η σημερινή γενιά των σαραντάρηδων και των εξηντάρηδων με το μοναδικό στην μακραίωνη ιστορία μας προνόμιο, να μην έχει βιώσει πόλεμο, πρέπει να αποτινάξει πρώτη και σαν καλό παράδειγμα, τα κομμάτια της που δημιούργησαν το πρόβλημα, για να μπορέσει να αντικρύσει στα μάτια την επόμενη γενιά, που είναι εδώ και περιμένει να αναλάβει. Και οι ορθές κοινωνικές δομές που πλέον είναι εφαρμοστέες, θα επιβάλλουν την αλλαγή αυτή. Εμείς είμαστε περαστικοί, η Ελλάδα όμως έρχεται από παλιά και έχει πολύ μεγάλο ταξίδι ακόμη, αφού είναι η ίδια η ιστορία του πλανήτη μας.
Ο Gorgios