Αφιερώνεται ελληνοπρεπέστατα στη γύφτισσα
ελλάδα της ασυλίας και της…παραγραφής!!!
…σήμερα, που τόση διαφθορά μαστίζει την πατρίδα μας με τους ¨ηγέτες¨
μας να πλουτίζουν και το λαό να γυρεύει μες στην αθλιότητα μια μπουκιά
ψωμί στα σκουπίδια, άθελά μου ο νους μου τρέχει πάλι συχνά στη έννοια ¨άνθρωπος¨, σαν τη λέξη ¨ηγέτης¨ την έχω…από τα γεννοφάσκια μου!
…δεν έχω κάποια εύκαιρη απάντηση στην πολλαπλή μου απορία και βουβός ψάχνω πότε εδώ και πότε εκεί μήπως και μπορέσω κάποτε να βγω
στ’ ανηφόρι της έννοιας της…
…και να που ξάφνου -τύχη αγαθή- το φτωχό μυαλό μου με ταξιδεύει στα μαθητικά μου χρόνια και συναντώ το σοφό καθηγητή που μας δίδασκε το μάθημα της φιλοσοφίας…
Και τι δε μου θυμίζει το φωτεινό του πρόσωπο! Τον βλέπω εδώ μπροστά
μου να μας αναλύει με τη βαθιά κι ήρεμη φωνή του για τον άνθρωπο που
είναι˙ ¨κοινωνικόν…ζώον!¨!!
…μα, χρειάστηκε πολλή ώρα και τεράστια προσπάθεια να πεισθούν δυο
τρεις ¨δογματισμένοι¨ συμμαθητές μας ότι∙ -τέλος πάντων- κι ο άνθρωπος είναι…ζώον(!!), αλλά…
─ Όχι, όχι, κύριε, πετάει ξαφνικά ο πιο θρήσκος συμμαθητής μας, δεν
είναι ευλογημένο απ’ το γέροντά μου να δεχτώ ότι ο άνθρωπος, κορωνίδα
της δημιουργίας, είναι σαν το…σκυλί!
Και μάλιστα, συνεχίζει με το πάθος που τον διακρίνει, μας διδάσκει˙ ίσα ίσα…που ο Πάνσοφος Θεός καταβάλλει ιδιαίτερη φροντίδα, ¨χουν λαβών
από της γης¨ και πλάθει τον πρώτο άνθρωπο, τον πρωτόπλαστο, ενώ πιο
πριν είχε κάμει ολόκληρο το σύμπαν από τη μια άκρη ως την άλλη μοναχά
με το λόγο Του˙ ¨είπε και εγένετο¨ για τον άνθρωπο, όπως μας λέει η σοφή ¨ανθρωπική αρχή!¨…
…και ο σοφός δάσκαλός μας, που δεν ξέρει τι θα πει οργή και ειρωνεία,
στέλνει την περίφημη ανθρωπική αρχή στο πυρ το εξώτερο της βλακείας,
και τούτο μόνο και μόνο˙ λόγω του…μέτρια φρονείν!
Η ανόητη και σπάταλη θεωρία των δογματισμένων μυαλών-παρανοϊκών μυθολόγων-που εξαναγκάζει το Θεό να ξοδέψει, χρόνο, ενέργεια και σοφία
για να ικανοποιηθεί μόνο και μόνο ο ανθρώπινος εγωισμός δε χωράει στα ελεύθερα μυαλά!
…και δημιουργεί ο Θεός ένα χαοτικό πολυ-σύμπαν μόλις το 5.508 κατά
τους 70 Αποστόλους, το 4.004 κατά τους εβδομήκοντα, το 4.000 κατά τους Λατίνους πριν την εποχή μας κι έπειτα τον εξαναγκάζουν να…αποφασίσει
πάλι˙ μόλις το 3.761 ή το 3.750 κατά τους Εβραίους με το ¨χουν λαβών από
της γης¨(!) και πλάθει τον Αδάμ, τον…πρώτο άνθρωπο, ενώ πολύ πολύ πιο
πριν υπάρχουν το φως, η…σοφία κι ο Έλληνας(!!) όταν το δικό μας τούτο
-υιικό- υπό-σύμπαν, (καρπός κάποιου μητρικού υπερ-σύμπαντος…) τρέχει
μόλις στα… 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια της ζωής του για τούτη φυσικά τη συμπαντική περίοδο του κόσμου!
Και διατάζουν το Θεό να σπείρει τη ζωή μόνο εδώ στη Γη˙ αν κι έχει στα
χέρια του μερικά…τρισεκατομμύρια πλανήτες από τα δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων γαλαξίες, σε κάποιο υιικό υπο-σύμπαν ή σ’ ένα μητρικό
υπερ-σύμπαν γίγαντα μέσα στ’ απειράριθμα παράλληλα ανακυκλωμένα κι ανακυκλούμενα συμπαντικά μεγαθήρια˙ κάπου…10 στην πεντακοσιοστή
δύναμη περίπου, κατά τους πρόσφατους υπολογισμούς των κοσμολόγων,
αλλά οι ανεκδιήγητοι δογματισμένοι επιτρέπουν τη Ζωή μόνο εδώ στη Γη,
με την αφεντιά τους…γενικό Φύρερ της δημιουργίας!!
*****
Ο δάσκαλός μας παρακαλεί όλους μας και το συμμαθητή μας ιδιαίτερα
να ψάξουμε όλοι μαζί, και με το σοφό γέροντά του, για να βρούμε τι είναι
ο άνθρωπος και τι είναι το σκυλί…
Τούτο τι είναι, μας ρωτάει δείχνοντας ένα μολύβι.
Ον, κύριε, ον, φωνάζει ο…δογματισμένος μαθητής!
Εύγε! Πολύ σωστά! τον επαινεί ο δάσκαλός μας.
Εμείς γελάμε με το…καμάρι του συμμαθητή μας.
Και γιατί είναι ον, συνεχίζει τη…μαιευτική του ο δάσκαλός μας.
Μα, γιατί…υπάρχει, κύριε! πεισμώνει πιότερο εκείνος!
Το σκυλί τι είναι, ρωτάει εκείνον κι άλλους δυο που συμφωνούν μαζί
του πως ο άνθρωπος είναι μόνο…ον κι όχι…ζώον!
Ζώον, κύριε, ξελαρυγγιάζεται ο δογματισμένος!
Ευχαριστώ! Και πού διαφέρουμε, ρωτάει μειδιώντας ο καθηγητής μας!
Όχι, κύριε, για σας! Συγνώμη!
Μα, δεν προσβάλλομαι, χαμογελάει ο δάσκαλός μας, σαν ξέρω πολύ
καλά κι αποδέχομαι με καμάρι εκείνο που ’μαι!
Όχι, όχι,…κύριε! Για το σκυλί είπα ζώον, όχι για σας!
Όλοι γελάμε με τον πανικό και την αμηχανία του μαθητή μας και την
αταραξία του καθηγητή μας που παίζει με τις λέξεις…
Και ποια η διαφορά σκύλου και πέτρας, απορεί ο καθηγητής μας.
Η πέτρα απλά είναι, κύριε, μα, δεν υπάρχει λέει ένας άλλος μαθητής.
Και πώς η πέτρα είναι, αλλά δεν υπάρχει;!
Η πέτρα δεν έχει ύπαρξη γιατί δεν πράττει κάτι, αφού δεν έχει ζωή,
δε γεννιέται, δεν τρέφεται, δε διαιωνίζεται…επιμένει ο φωτισμένος, πριν
να ολοκληρώσει τη φράση ο καθηγητής.
Πολύ σωστά! Εύγε! Εύγε,…τον επιβραβεύει.
Έτσι είναι, κύριε, λέει ο μαθητής κομπάζοντας!
Το σκυλί και η πέτρα πού διαφέρουν, συνεχίζει ο δάσκαλός μας.
Το σκυλί έχει ζωή, κύριε, ενώ η πέτρα δεν έχει, κομπάζει εκείνος!
Κι ο άνθρωπος τι είναι;
Ον· δεν είπαμε, κύριε;! πεισμώνει πάλι ο δογματισμένος!
Κι απορεί μειδιώντας ο δάσκαλός μας αν ο άνθρωπος έχει ζωή ή…όχι!
Έχει, Έχει! ακούγονται από κάτω γελαστικές φωνές…
Και…πώς δεν είναι ζώον, ενώ έχει ζωή, ρωτάει ο καθηγητής μας
Ε, μα δεν μπορεί, κύριε, να είναι ζώον κι ο άνθρωπος, το τελειότερο δημιούργημα του Παντοδύναμου και Πάνσοφου Θεού!
Υπάρχει κάποια άλλη γνώμη, μειδιά ο δάσκαλός μας.
Μα,… πώς γίνεται, αφού έχει ζωή να μην είναι ζώον; λέει ένας άλλος
συμμαθητής μας γελώντας…
Μα, αυτό δεν είναι γνώμη αλλά ερώτηση, φωνάζει χαμογελώντας μια
πολύ καλή συμμαθήτριά μας!
Κι ο άνθρωπος, κύριε, είναι ζώο αλλά ζώον ¨κοινωνικόν¨! έτσι δε μας
λέει ο Αριστοτέλης,…ρωτάει ένας άλλος μαθητής.
Ναι, μα, δεν μπορεί να ’ναι ζώον κι ο άνθρωπος επιμένει ο θρήσκος!
Αρχή σοφίας,…μειδιά ο δάσκαλός μας.
Ονομάτων επίσκεψις, ακούγεται η φωνή μιας μαθήτριας.
Για ελάτε, να δούμε από πού πηγάζει η λέξη ¨ζώον¨, για ν’ ανοίξουμε
τα λεξικά μας, λέει ο καθηγητής μας στην τάξη.
Μάλιστα, μάλιστα λέμε ανοίγοντας πάνω στα θρανία τα λεξικά μας.
Πού θα πάμε;!
Στο ρήμα και στα παράγωγά του, λέει μία μαθήτρια…
Σε ποιο ρήμα;!
Στο ρήμα ζήω από το ζάω διαβάζει σ’ ένα ανοιγμένο λεξικό η ίδια
μαθήτρια.
Και τι σημαίνει το ρήμα,… ρωτάει την τάξη ο καθηγητής.
Αναπνέω, έχω ζωή, είμαι ζωντανός, διαβάζει άλλος.
Σωστά! Από την ίδια ρίζα έχουμε κάποια παράγωγα;!
Ζωή, ζώον, ζωός…διαβάζει ένας άλλος συμμαθητής μας γελώντας.
Επομένως τι βλέπουμε;!
Έχετε δίκιο, κύριε, ζώον λέμε ό,τι έχει ζωή˙ μα…δε μου πάει να λέω
τον άνθρωπο…ζώον, κι αφού δεν το δέχεται κι ο γέροντάς μου˙ μπορώ;!
Μου επιτρέπεται εμένα να το δεχτώ;! Φυσικά και όχι!! συμπληρώνει…
Και τότε;… απορεί ο δάσκαλός μας.
Εσείς έχετε δίκιο, κύριε, λέει κατεβάζοντας το κεφάλι του.
Όχι, εγώ παλικάρι μου, η γλώσσα μας έχει δίκιο!
Και πού˙ καταλήγουμε, μειδιά ο σεμνός καθηγητής μας,
…ότι˙ άντε κι ο άνθρωπος, είναι…ζώον! γελάει ο δογματισμένος!
Μα, δεν είπαμε το κυριότερο, γελάει πλατιά ο δάσκαλός μας.
Ποιο, κύριε,…απορούμε εμείς γελώντας με το ύφος του…
Μ’ εκείνο το κοινωνικόν! Τι να εννοεί άραγε με τον όρο ¨κοινωνικόν¨,
ο μέγας νους της αρχαιότητας;!
Μία μαθήτρια ανοίγει ένα άλλο μεγάλο σύγχρονο λεξικό και διαβάζει
τα λήμματα κοινωνία και κοινωνικός˙
¨Ενότητα ενός συνόλου ανθρώπων¨,
¨Κοινωνική ευαισθησία…¨
¨Ένταξη στην ομάδα…¨
¨Το εμείς με την κοινωνική δικαιοσύνη…¨
¨Το αμοιβαίο ενδιαφέρον για τα μέλη της ομάδας…¨
¨Η ανθρώπινη κοινότητα…¨,
¨Το παγκόσμιο Εμείς…¨.
Εύγε! Πολύ καλά! Και πού βλέπουμε στις μέρες μας το Εμείς και την παγκόσμια κοινότητα, ρωτάει υπαινικτικά ο καθηγητής μας.
Πουθενά! Πουθενά…ακούγονται οι φωνές μας.
Τότε˙ τι κάνουμε, πού πάμε(;!) ανησυχεί ο δάσκαλός μας.
Στο χάος! κύριε.
Στην αθλιότητα!
Στη μαύρη τρύπα! ακούγονται οργισμένες οι φωνές μας.
Και˙ γιατί όλα τούτα ξαναρωτάει έντονα ο δάσκαλός μας.
Γιατί από τη ρήση του Αριστοτέλη˙ ¨ο άνθρωπος είναι…κοινωνικόν
ζώον¨ λέει μία συμμαθήτριά μας κάποιοι διαγράψανε το ¨κοινωνικόν¨,
ώστε σήμερα να πεινάμε και μάλιστα τα πιο μικρά παιδιά να λιποθυμούν
στο σχολείο τους κι ας κραυγάζει ο Ρουσσώ λέει οργισμένη:
«Οι καρποί ανήκουν σε όλους
η Γη σε κανέναν…»…
Και γιατί όλα αυτά τα απάνθρωπα γύρω μας που λέτε, αν ο πλούτος της
Γης -καταπώς λένε οι στατιστικές- φτάνει για όλους τους ανθρώπους,…
απορεί ο δάσκαλός μας.
Όλα τα πλούτη τα κατέχουν τρεις οικογένειες που τα κάνουν χλιδή,
ανόητη επίδειξη κι οπλικά συστήματα για να εξουθενώσουν τον άνθρωπο
με τη φτωχοποίηση, τη βία και το φόβο με σκοπό να υποτάξουν ολόκληρη
την ανθρωπότητα στις παρανοϊκές ορέξεις τους…λέει η ίδια μαθήτρια.
Εύγε! Εύγε, κάνει κατάπληκτος ο καθηγητής, ενώ όλοι μας όρθιοι
χειροκροτούμε τη συμμαθήτριά μας.
…κι από την άλλη μεριά, συνεχίζει ακάθεκτη, σκορπίζουν τον πλούτο
στο διάστημα εξερευνώντας το απ’ άκρη σ’ άκρη, ψάχνοντας στα…τυφλά
για κάποιον πλανήτη στο…κάπου του γαλαξία μας παρόμοιο με τη Γη ή
για να φτιάξουν κάποια άλλη Γη- με τη…γεωπλασία- κατοικήσιμη μήπως
και γλιτώσουν από την οργή των λαών, όταν κάποτε…ξυπνήσουμε(;!;!;!),
Και πασχίζουν με την επιστήμη να σώσουν όχι φυσικά τη Γη και τον άνθρωπο, μα…το κουφάρι τους στις εσχατιές του χάους και τελικά έχουν
σχεδιάσει να εξοντώσουν τα εξίμισι δισεκατομμύρια ανθρώπους, για να
μείνουν οι…κεχρισμένοι και οι επιλεγμένοι τους δούλοι!
Τούτο επιδιώκει κι απεργάζεται η…νέα τάξη πραγμάτων, η νέα εποχή
με την παγκόσμια καθήλωση όλων των ανθρώπων στο επίπεδο του ζώου
αν όχι ακόμη χειρότερα σε μια απόλυτη καταστολή πλην ελαχίστων!!
Ότι θέλει η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ κι οι αδελφές της(!!) ζωή να ’χουν…
Εμείς τη χειροκροτούμε ξέφρενα, ενώ ο δάσκαλός μας τη συγχαίρει και
την ενθαρρύνει για τις εκπληκτικές γνώσεις της λέγοντάς της:
«Παιδί μου, συγχαρητήρια! Όλη μας η αγάπη και ο θαυμασμός ας
σε συντροφεύουν ως φύλακες άγγελοι στον πλατύ δρόμο που ανοίγεται
μπροστά σου! Εμείς είμαστε σίγουροι για τη βήματά σου στη ζωή.
Προσωπικώς σου εύχομαι «πάντα μακρύτερα πάντα ψηλότερα»!
Σας ευχαριστώ, κύριε καθηγητά και σας υπόσχομαι πώς ποτέ μου
δε θα ξεχάσω εκείνα που το αγαπημένο μου σχολείο κι εσείς προσωπικά
μου προσφέρατε και ενδυναμώσατε τις επιλογές μου!
Προσπάθησε για ό,τι ποθείς κι όλα θα τα επιτύχεις!
Ξενυχτώ με την κοσμολογία και τη διαστημική επιστήμη, κύριε, και
θέλω να γίνω κοσμολόγος, για να ασχοληθώ με το σύμπαν, μα, σοβαρά
κι επιστημονικά! Διψάω να το γνωρίσω, αλλά πρώτα απ’ όλα το ψωμί κι
η χαρά στον άνθρωπο!
Εύγε! Σου αξίζει η σοφία που κρύβεται στο διάστημα που όποιος το
ρωτάει με σεβασμό παίρνει και την αληθινή απάντηση!
Σου το εύχομαι από καρδιάς!
*****
Ας γυρίσουμε στον ορισμό του σοφού που εμείς ακρωτηριάσαμε, λέει
κουνώντας πικραμένος το κεφάλι του ο δάσκαλός μας! Ποιος θα μας πει;
Τι, κύριε,…απορούμε εμείς.
Τι είναι τότε ο άνθρωπος, δίχως το…¨κοινωνικόν¨;!
Ζώον! ζώον!… ακούγονται από κάτω λιγωμένες φωνές και γέλια με πρώτο
και καλύτερο το…νεοφώτιστο που συμπληρώνει κουνώντας το δάκτυλό του:
…όμως, μήπως όποιος βαδίζει έξω από το δίκιο του Θεού -το κοινωνικό ενδιαφέρον για το Εμείς- είναι…ακόμη χειρότερος κι από τα ζώα, έτσι που
να αδικούμε τα έρημα τα ζωάκια λέγοντας ζώον…έναν τέτοιο ¨άνθρωπο¨;!
Καλόοο! πολύ Καλό! ακούγονται φωνές ανάμικτες με γέλια, ενώ ο σεμνός
μας δάσκαλός κάνει την υπέρβαση…
Εύγε! Εύγε, ψελλίζει ανάμεσα στα γέλια του. Εδώ, και φυσικά έχεις…
τα χίλια δίκια, αν εννοείς ¨ζώον¨ έναν άνθρωπο που δεν έχει κοινωνικό ενδιαφέρον και στερείται του αγαθού που λέμε κοινωνική συνείδηση, η
οποία δίνει την ανθρώπινη ιδιότητα σ’ ένα σωστό άνθρωπο…
Αυτό ακριβώς εννοώ, κύριε, λέει σκάζοντας στα γέλια ο…ανανήψας συμμαθητής μας, ενώ όλη η τάξη ξεσπάει σε πολύ δυνατό χειροκρότημα φωνάζοντας· εύγε! εύγε! λέξη που συχνά πυκνά επαναλαμβάνει ο καλός
μας δάσκαλος…
ένας έλληνας
