Η υπονόμευση του Στρατεύματος σε καιρούς διεθνούς εθνικιστικής πανδημίας

Της Δεσπ.Σακελλαρίου

Ποιος έχει αποφασίσει να μείνει η Ελλάδα αθωράκιστη στις δύσκολες ώρες που πλησιάζουν;Ποιος επιχειρεί να την αφήσει άοπλη, γονατισμένη και με τους αιώνιους επιβουλείς της να κραδαίνουν το μαχαίρι ολοένα και πιο απειλητικά;Ποιος καταστρέφει σταδιακά τον βασικό πυλώνα προστασίας της; Ποιος έχει το δικαίωμα και τη δικαιοδοσία να αποκεφαλίσει τον στρατό από το σώμα του έθνους, το λαό και της κοινωνία αυτής της προαιώνιας και χιλιοβασανισμένης χώρας;

Πώς μπορεί να χαρακτηριστεί αυτός που αφήνει ακέφαλο τον εθνικό κορμό, αφαιρώντας ουσιαστικά από το έθνος και το λαό το δικαίωμα επιβίωσης και ύπαρξης; Πώς αλλιώς εκτός από εθνικός δήμιος σε μία συντονισμένη ανθελληνική «Τζιχάντ»….

Ο Πόλεμος άρχισε..

H ώρα της πραγματικής αναμέτρησης, της ολικής σύγκρουσης μεταξύ υποβoσκουσών αντιθετικών δυνάμεων φαίνεται ότι έφτασε ή πλησιάζει ταχύτατα. Δυνάμεις που φαινομενικά μόνο αλλά και λόγω βραχυπρόθεσμων συμφερόντων συμμαχούσαν, παρότι γνώριζαν και ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένες ως προς τις ριζικές αντιθέσεις τους, τόσο σε ιδεολογικό- αξιακό επίπεδο όσο και ως προς την ταυτότητα και τον διεθνή προσανατολισμό τους.

Οι εξελίξεις στο διεθνές σκηνικό είναι ραγδαίες και η διπλωματική γλώσσα μοιάζει ανίκανη να τις παρακολουθήσει και να συμπορευτεί με αυτές. Οι πράξεις υποκαθιστούν τον διπλωματικό κώδικα και συντονίζουν τα μηνύματα και τις απαντήσεις που θέλει να μεταφέρει η κάθε πλευρά – χρησιμοποιώντας την ανεξέλεγκτη εξέλιξη της επικοινωνίας σε τεχνολογικό και ψυχολογικό επίπεδο ( ψυχολογικές επιχειρήσεις ). Είναι απλά η πρώτη πράξη ενός νέου διευρυμένου μαζικού πολέμου όπου τα λόγια περιττεύουν και ακυρώνονται εντός λίγων ωρών ή λεπτών από τα ίδια τα γεγονότα.

Ελληνικός Στρατός: Η… « εφιαλτική» θυσία στο βωμό του Μνημονίου

Πόσο το έχουν κατανοήσει άραγε αυτό οι εγχώριοι ιθύνοντες πολιτικοί κυβερνώντες, που θεωρούν ότι όλα είναι οικονομία και «δημοσιονομικά μεγέθη» και αναπτύσσουν τις κάλπικες συμμαχίες της χώρας μας όχι στη βάση της γεωστρατηγικής αλλά στη λογική της εξάρτησης από τις τοκογλυφικές δανειακές συμβάσεις – που φυσικά δεν καθορίζουν συμμαχίες αλλά ισχυρότερα δεσμά υποδούλωσης, κοινωνικής αστάθειας και εθνικού παροπλισμού.

Πόσο προετοιμασμένος είναι ο ελληνικός λαός για την καταιγίδα και τη λαίλαπα που έρχεται αλλά και πόσο κοντά βρίσκεται η χώρα στην καρδιά του διεθνούς τυφώνα που θα συμπαρασύρει τα πάντα και δυστυχώς στροβιλίζεται δίπλά μας στην πιο αδύναμη στιγμή της μέχρι τώρα πορείας μας;Ο στρατός και οι αξιωματούχοι του σε κάθε χώρα είτε λόγω της φύσεως του επαγγέλματος, είτε λόγω της αποδεδειγμένα ισχυρότερης εθνικής συνειδητοποίησης,έχουν κατά βάση μεγαλύτερη ενσυναίσθηση των στιγμών και των προκλήσεων που καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα όπως και του μεγέθους της απειλής που την προσεγγίζει.

Σε μια τόσο κρίσιμη ιστορική συγκυρία γεμάτη συνεχείς ανατροπές και συγκρούσεις, τους ακούει άραγε κανείς σε θέματα μείζονος εθνικής σημασίας ή απλά γίνεται στοχευμένη διαχείριση της οργής τους, μετά και τη βάναυση καταπάτηση των αυτονόητων περιουσιακών και μισθολογικών τους δικαιωμάτων; Στη μνημονιακή μηχανή του κιμά τοποθετούμε και αντιμετωπίζουμε τους στρατιωτικούς μας σαν να πρόκειται για προνομιούχους συνδικαλιστές ή για αργόσχολους, «βολεμένους» δημοσίους υπαλλήλους ;

Η «παρανοική» θητεία της Μεταπολίτευσης

Πότε θα σταματήσει να εκτυλίσσεται στην κοινωνία μας το μεταπολιτευτικό θέατρο του παραλόγου, στο πλαίσιο του οποίου και μόνο το άκουσμα ή η εκφώνηση της λέξης «στρατός», «στράτευμα», «στράτευση» κ.λ.π θεωρείται ένοχη, αρνητική και απειλή για την «εύρυθμη» κατά τ’άλλα κοινωνική λειτουργία, την στιγμή μάλιστα που στις περισσότερες κοινωνίες ο στρατός είναι απολύτως αποδεκτός ως αναπότρεπτο μέρος της λειτουργικής οντότητας του κράτους και της εθνικής φυσιολογίας.

Στις δε γειτονικές της Ελλάδος χώρες αποτελεί προεξάρχουσα κοινωνική ομάδα και μέσο για να προάγεται κατά καιρούς το εθνικό φρόνημα ή οι πιο ακραίοι εθνικισμοί. Εμείς εν τω μεταξύ χαμένοι στη δική μας μεταφυσική πραγματικότητα, μπορούμε να συνεχίσουμε να ακρωτηριάζουμε το σώμα του στρατού μας – στο όνομα της υποτιθέμενης δημοσιονομικής εξυγίανσης – και να κακοποιούμε βάναυσα την ψυχή του – στο όνομα της δήθεν δημοκρατίας – με τρόπο που να οδηγεί δεδομένα στη θανάτωση της άμυνας και της προοπτικής επιβίωσης του έθνους.

Πότε θα αντιληφθούμε τις πραγματικές ανάγκες και τις διευρυμένες απειλές εντός και εκτός της ελληνικής κοινωνίας, στις οποίες μόνο ένα ισχυρότατα οργανωμένο και θωρακισμένο στράτευμα μπορεί να απαντήσει, όταν μάλιστα ο ικανός και χαρισματικός για το έθνος κυβερνήτης είναι δύσκολο εώς απίθανο να βρεθεί άμεσα.

Άρα ο στρατός καλείται να είναι κάτι παραπάνω από προετοιμασμένος και να προτείνει τις ενδεδειγμένες λύσεις και προτάσεις στη μονόφθαμλη και ετεροκαθοριζόμενη πολιτική ηγεσία των τελευταίων ετών που καταδυναστεύει τον τόπο. Κοινώς ο στρατός και η ηγεσία οφείλει και έχει καθήκον αυτές τις στιγμές « να ανοίξει τα μάτια» και τα αυτιά σε αυτούς που εθελοτυφλούν ή δεν κατανοούν το «κακό» που πλησιάζει στη χώρα.