Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Δίνει απάντηση στα προβλήματα που μαστίζουν την ελληνική κοινωνία η ψήφος εμπιστοσύνης που έλαβε την Παρασκευή η κυβέρνηση;
Δίνει απάντηση στις ελπίδες των Ελλήνων πολιτών η θέση των κομμάτων της αντιπολίτευσης;
Τα δεδομένα που υπάρχουν, βαραίνουν την πλάστιγγα προς την πλευρά του ΟΧΙ!
Ας δούμε ορισμένα από αυτά που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση αλλά και που φανερώνουν το γιατί σημαντικός αριθμός πολιτών κρατάει αποστάσεις από όλα τα κόμματα και γιατί βλέπει με επιφύλαξη τις εξαγγελίες τους.
1) Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησαν από το 1974 έως και το 2009. Αποτέλεσμα της διακυβέρνησής τους ήταν η χρεοκοπία της χώρας. Πλήθος οικονομικών σκανδάλων συγκλόνισαν τα χρόνια αυτά την ελληνική κοινωνία, όμως οι πολιτικοί δεν έδειξαν να ιδρώνει τ’ αυτί τους! Συνέχιζαν την ίδια ανάλγητη πολιτική, ευνοώντας ημετέρους και κατασπαταλώντας αλόγιστα το δημόσιο χρήμα. Μπορούν επομένως, αυτοί οι πολιτικοί, οι πολιτικοί που επί σειρά ετών κατέστρεψαν συνειδητά την Ελλάδα, να γίνουν σήμερα οι σωτήρες της; Μπορούν οι αμετανόητοι δράστες του εγκλήματος να μεταμορφωθούν σε Αγγέλους άσπιλους κι αμόλυντους; Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, συνεχίζουν να ευνοούν ημετέρους, να νοιάζονται μόνο για το πώς θα βγουν περισσότερο ωφελημένοι από την διαχείριση της εξουσίας, να υπακούουν στις εντολές των οικονομικών κατακτητών της χώρας. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται τα όσα φανερά ή κρυφά κάνει η κυβέρνηση και γι’ αυτό αμφισβητούν τις καλές της προθέσεις για μείωση της φορολογίας, για ανάπτυξη που εξήγγειλε διά στόματος πρωθυπουργού από το βήμα της Βουλής την Παρασκευή.
2) Ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας, με ποσοστά το 2009 να κυμαίνονται στο 4,5%, εκτινάχθηκε το 2010 στο 27%. Τι συνδέει το παλαιό 4,5% με το νέο 22,5%; Απολύτως τίποτα! Αποδεδειγμένα τα περισσότερα παλαιά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν κολλημένα στη τακτική της στείρας διαμαρτυρίας απέναντι στην κυβέρνηση ενώ ταυτόχρονα εναντιώνονται με ποικίλους τρόπους κατά των νέων στελεχών που προέρχονται από άλλα κόμματα! Η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα και ορισμένων στελεχών του, να σχηματίσουν σε κόμμα το άμορφο σχήμα του χθες σκοντάφτει στις μωροφιλοδοξίες αλλά και στηρίζει τους ην εμπάθεια των «δημοκρατικών αριστερών στελεχών» που πραγματικά μόνο αισιοδοξία δεν μπορούν να μεταλαμπαδεύσουν στους πολίτες. Τα «δημοκρατικά αριστερά στελέχη» θέλουν την ψήφο των πολιτών που μέχρι χθες ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ όμως δεν τους θέλουν ως στελέχη στο κόμμα! Αυτοί που καταφέρονται κατά των ιδεολογιών εκείνων που διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε «γαλαζοαίματους» και σε πληβείους, είναι οι μπροστάρηδες στον αγώνα για να μην υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ οι άλλοι! Όλοι αυτοί, είναι κακομοίρηδες, ανίκανοι να αντιληφθούν τι συμβαίνει στη χώρα, πόσο υποφέρουν οι πολίτες. Παρά τις γενναιόδωρες παροχές που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, οι πολίτες είναι δύσπιστοι απέναντί του. Κι αυτό το καταλαβαίνει κανείς βλέποντας το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών όπου, αντί έστω να διατηρήσει τις δυνάμεις του, είδε τα ποσοστά του να μειώνονται. Η δικαιολογία ότι το «σύστημα» δημιούργησε το «Ποτάμι» δεν πείθει.
3) Τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης θυμίζουν τα βαρελότα που εντυπωσιάζουν με τον κρότο και τη λάμψη τους για μερικά δευτερόλεπτα αλλά μετά εξαφανίζονται χωρίς πίσω τους να αφήσουν έστω μία ανάμνηση. Οι πολίτες τα εγκαταλείπουν σιγά – σιγά και γι’ αυτό έχουν υποστεί σημαντική συρρίκνωση.
Κόμματα και πολιτικοί που δεν πείθουν υπάρχουν στη χώρα αυτή τη χρονική περίοδο. Κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, όχι μόνο να κυριαρχεί η αβεβαιότητα για το αύριο στην οικονομία αλλά και στην κοινωνία. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται κανένα κόμμα, κανέναν πολιτικό. Η τάση του εκλογικού σώματος όπως καταγράφεται σήμερα είναι να διώξει την κυβέρνηση γιατί την θεωρεί αιτία για την υποβάθμισης της ποιότητας ζωής του κι αυτό θα το κάνει ψηφίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν εμπιστεύεται.
Κι όλα αυτά γιατί δεν υπάρχει το κόμμα κι ο πολιτικός εκείνος, που θα τον εμπνεύσει, θα του δημιουργήσει το αίσθημα της σιγουριάς, της ελπίδας.
Τραγικές οι συνθήκες που υπάρχουν βαδίζοντας προς τις κάλπες.
Και γι’ αυτό δεν ευθύνονται οι πολίτες.
Ευθύνονται τα κόμματα της παρακμής, οι πολιτικοί που ενδιαφέρονται μόνο για την πάρτη τους και για τους ημετέρους κι όχι για τον λαό και τη χώρα…
