"Αναθεωρήστε και μπρεχτικά επαναστατήστε παίδες !"

 Γιώργος Παπαδόπουλος
Μία κοπέλα πάνω κάτω στα 30 της έρχεται σε ένα μίνι μάρκετ,ρίχνει κλεφτά μία ματιά εκεί που υπάρχουν τα λαχανικά οι πατάτες και τα λοιπά, μπαίνει μέσα και φτάνει στο ταμείο, ρωτάει την τιμή στις πατάτες, της απαντάμε, πέφτει η ματιά της δίπλα από την ταμιακή στις θήκες με τα αυγά, μετράει αρκετά δευτερόλεπτα στην χούφτα της τα ψιλά που έχει και ρωτάει με 80 λεπτά πόσα μπορεί να πάρει, της λέμε τα τρία κάνουν 75 λεπτά.
Μου δίνει τα ψιλά, ψάχνω να βρω το 5λεπτο να της δώσω προσπαθώ να τσεκάρω αν έχω πέσει μέσα,το προφανές για πολλά χλωμό της πρόσωπο, η διστακτικότητα στις ερωτήσεις,στην εκφορά του λόγου,στο βλέμμα της… σ’ αυτό το βλέμμα που έχοντας αντιληφθεί με την σειρά της το ότι ”προδόθηκε” αθέλητα,θέλοντας και μη,μαζεύεται και περιμένει ορθώνοντας το κορμί της το τσίγκινο κέρμα.Της το δίνω,-ευχαριστώ πολύ-εμείς ευχαριστούμε της λέω,καλό βράδυ.
Φεύγει με γρήγορο βηματισμό και κλίνοντας την πόρτα με κοιτάει κατάματα,γυρνάει να φύγει,άπειρες σκέψεις συνεχόμενες,αντικρουόμενες,εκκωφαντικά δυνατές σκέψεις στροβιλίζουν στο κεφάλι μου-όλα αυτά τα δευτερόλεπτα που κρατάει αυτό το σκηνικό αγορεύει η βούλτεψη…
-νιώθω πως πρέπει να αντιδράσω, ναι αυτό αισθάνομαι πως πρέπει να αντιδράσω, για μένα, για την μητέρα μου που έχει και δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς έχει παιχτεί,για την κοπέλα που μου επιβεβαίωσε με το τελικό της βλέμμα,την θέση στην οποία βρίσκεται,γιατί πρέπει αν θέλω να συνεχίσω να αισθάνομαι ζωντανός και ότι παλεύω γι’ αυτά που πιστεύω…,
-ΣΥΓΝΩΜΗ της φωνάζω και τρέχω έξω από το μαγαζί,βγαίνω,την προλαβαίνω,της αρπάζω το χέρι,της το τραντάζω και της λέω γιώργος οχτώ χρόνια σπουδές αρχαιολογία και θέατρο,άνεργος,από τον Αύγουστο έχω κάνει αιτήσεις για 4 προγράμματα voucher δεν με πήραν σε κανένα έμαθα ότι μπήκαν παιδιά που δεν είχαν καν την ηλικία που απαιτούσε το πρόγραμμα… από τα 15 έχω λιώσει τα παπούτσια μου στις πορείες και στο κίνημα,στους δρόμους στην αριστερά και ακόμη θεωρώ ότι έχω κάνει τα ελάχιστα για αυτά που παλεύω για όλους… με κοιτάει κατάματα, περνάν ελάχιστα δευτερόλεπτα
-Ελένη μόλις ήρθα στην γειτονιά επέστρεψα στο πατρικό με τους γονείς μου είμαι άνεργη 3 χρόνια και, πλέον, 5 χρόνια στο μουσικών στην κέρκυρα,μπήκα με 18 βγήκα με 9,5 πτυχίο, βιολοντζέλο ειδικότητα και την Δευτέρα έχω ραντεβού μπας και με διαλέξουν για φυλλάδια με 3 ευρώ την ώρα- μου λέει με μια πνοή, σχεδόν φωνάζοντας και τρέμοντας,έστειλαν εμένα γιατί ντρέπονται να ‘ρθουν οι δικοί μου με ένα ευρω να ψωνίσουν για φαγητό…,προσπαθώ να κρατηθώ, έχω παγώσει και βράζω ταυτόχρονα από τα νεύρα μου, νιώθω να παραλύω από την θλίψη…σχεδόν ταυτόχρονα έρχεται επάνω και εγώ σ’ αυτήν αγκαλιαζόμαστε σαν να είμαστε φίλοι από τα παλιά που έχουμε να βρεθούμε χρόνια,κρατάει,κρατάει κι άλλο,το έχουμε ανάγκη..Την τραβάω από πάνω μου, της πιάνω και τα δύο χέρια και της λέω
-Κράτα, κράτα όσο μπορείς,καλή δύναμη κοριτσάρα μου,…κλαίει, κλαίει σχεδόν με λυγμούς…………, της λέω διάφορα και διάφορα άλλα, κάπως ηρεμεί, πριν καληνυχτηστούμε έχουμε ήδη κανονίσει να βάλουμε τις τέχνες μας και κάνουμε πολιτική !
Μουσική και θέατρο,θέατρο δρόμου έτσι όπως ξεκίνησε κομέντια ντελ’ αρτ από τους λαϊκούς θιάσους για τον λαό, για τον κόσμο που δεν είχε τα φράγκα να πληρώνει, όπως πληρώνουν και τώρα αδρά αστικοφιλελεύθερες υποκουλτούρες που χρυσοπληρώνουν προσπαθώντας εναγωνίως να θεωρηθούν έντεχνοι……..
Η μητέρα μου πίσω από την τζαμαρία πλέον έχει όλη τη φωτογραφία μπροστά της… γυρνώντας για να μπω στο μαγαζί την βλέπω κι αυτή δακρυσμένη.
Το μαγαζί για ακόμη μία βραδιά κλείνει,έτσι κι αλλιώς για ακόμη μία φορά δεν βγήκαν ούτε τα έξοδα.
Η μητέρα μου φεύγει για το σπίτι,έχει τελειώσει για ακόμη ένα βράδυ το μαρτύριό της
Ωράριο 7 το πρωί έω ς 11 το βράδυ 6 μέρες την εβδομάδα…
Φεύγω για τα δικά μου,δεν θέλω να πάω σπίτι,δεν θέλω να δω άνθρωπο,περπατάω απλά περπατάω, …φτάνω κάτω,στα γνωστά μου λημέρια κάτι τέτοιες νύχτες που όλο και πληθαίνουν τελευταία,στην κοίτη στο ποτάμι.αράζω σε ένα απόμερο και μισοφωτισμένο παγκάκι,
έρχεται και η δική μου σειρά…
ξεσπάω
συνέρχομαι
…μία κοπέλα ψάχνει να βρει τα ελάχιστα χρήματα για να φάει -χαίρεται επειδή κατάφερε να αγοράσει 3 αυγά,έχει ξεχάσει τα όνειρα της έχει αφήσει την τέχνη της δεν βρίσκει πουθενά δουλειά σαν μουσικός και την δευτέρα της είπαν να βαφτεί και να μην φορέσει φόρμες για να πιάσει αν θέλει την δουλειά με τα φυλλάδια………
δεν ξέρω τι να πρωτοσκεφτώ, δεν ξέρω τι να πρωτοκρατήσω στην σκέψη μου, δε ξέρω που θα βρω την δύναμη να ξανατρέξω για ακόμη μία μέρα για όλα αυτά που τρέχω, δεν ξέρω αν την υπόσχεση που έδωσα στην Ελένη και την είδα να χαμογελούν πρώτα τα μάτια της, για τη φάση με το θέατρο δρόμου και να παίξει με την μουσική,θα έχω τα ψυχικά αποθέματα και θα μπορέσω να την κρατήσω,
δεν ξέρω πλέον που σκατά θα βρω την δύναμη για να τρέξω για όλα αυτά που παλεύω μέσα από το κίνημα για τα πιστεύω μου,για την ελευθερία για την κοινωνική δικαιοσύνη, τον ανιρατσισμό, την ισότητα,την αλληλεγγύη, για τα θέλω μου,για μένα για τους συντρόφους μου, για ΟΛΟΥΣ, για το οτιδήποτε, δεν ξέρω…
γράφω αυτή της στιγμή με γουαιρλες που έρχεται και φεύγει αλλά πιάνω εδώ στο,θα το πω ψωφόκρυο που ήδη έχει πιάσει.
ε μάλλον θα ναι το ασύρματο που μας υποσχέθηκε ο Αντωνάκης βρε παιδιά…
ελάτε στης Λαρίσης το ποτάμι παίδες να ζήσετε και ‘σεις μαζί μου το success story…
…
χτυπάει και το κντ και είναι κάτι ψευτοαριστεροί του κώλου που με καλούν όποτε γουστάρουν και πάντα όταν θέλουν κάτι,αυτό το κάτι είναι πάντα όμως κάποιες αληθινές χάρες,αγγαρίες,να βγάλεις εσύ την δουλειά και τέτοια τα κλασικά…
φυσικά και δεν το σηκώνω…
βέβαια για να με καλούν κάποιος τους έχει δώσει και αυτό το γαμημένο δικαίωμα…
…
ένας καλλιτέχνης στην πόλη μου πεινάει
ένα ακόμη καλλιτέχνης στην πόλη πεινάει
ένας ακόμη νέος άνθρωπος σκέφτεται αν του φτάνουν τα ψιλά για να φάει
σε ακόμη ένα άνθρωπο ισωπεδένεται καθημερινά κάθε στιγμή η αξιοπρέπειά του…
κάποιοι αυτοί τη στιγμή χαίρονται που τα φασισταριά κρατάνε δυνάμεις
κάποιοι αυτή τη στιγμή ψηφίζουν το ναι της επιβεβέωσης στην καπιταλιστική απάνθρωπη
ακροδεξιάκυβέρνηση των τραπεζιτών ότι τα πάντα καλώς ποιείν…
όποιος αχρείος δεξιός και φασίστας του κεράτα που μου έκανε αίτηση φιλίας ξερογλείφοντας κάποια λανθασμένη αίσθηση ύπαρξης του μέσω της δημοσιότητας που γουστάρουν βλέποντας τις φωτό μου από το θέατρο και έκανα το λάθος από κεκτημένη ταχύτητα να τον δεχτώ ας φύγει τώρα από το προφίλ μου πριν σας βρω εγώ ο ίδιος…!
Καλόν ύπνο σε όσους πάτε για ξεκούραση!
να ξέρετε σας ζηλεύω παίδες.
Καλό ξημέρωμα σε μας τους υπόλοιπους.
Αναθεωρήστε και μπρεχτικά επαναστατήστε παίδες !
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ : #Alitines_Istories
http://netakias.com/2014/10/14/one_person_can_change_everything/