ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΟΓΕΝΟΥΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ

Κώστα Δημ.Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου – Σχολιογράφου)
Η αρχή της αιτιότητας (Αιτίου και Αιτιατού/ Αποτελέσματος) ισχύει απολύτως.
Η οικονομική κρίση – ως αιτιατό – οφείλεται, βασικά, στην προηγηθείσα πολυετή κρίση/αίτιο: Αρχών, Αξιών, Ήθους, Ισότητας, Δημοκρατικότητας, Δικαίου, Θεσμών, Φιλοπατρίας.
Στην επικράτηση της Διαφθοροδιαπλοκής, της φαυλότητας, της ασυδοσίας, των λαδωμάτων.
Με τη σειρά της η οικονομική κρίση, εξελίσσεται (αναβαθμίζεται;) σε αίτιο, ώστε να επακολουθήσουν (ως αποτέλεσμα/ αιτιατό) :
Φτωχοποίηση, Ανεργία, Αναξιοπρέπεια, Απαξίωση, Εξαθλίωση, Ψυχικές διαταραχές, Αυτοκτονίες.
Ζούμε – εδώ και δεκαετίες – σε μια προβληματική (sic) κοινωνία, όπου ένα αλλοπρόσαλλο Κομματικό Σύστημα (Σ.Σ ευφημιστικά αποκαλούμενο: πολιτικό σύστημα) επιχειρεί να βάλει – χωρίς να διαθέτει τις προϋποθέσεις – τάξη στους …. άλλους, το πόπολο, τους ιθαγενείς (;).
Οι τελευταίοι χτυπημένοι ανελέητα πολλαπλά και από παντού – αλλά και συνυπεύθυνοι για τον ραγιαδισμό, το βόλεμα, τη μη αντίδραση / αντίστασή τους – βρίσκονται εν συγχύσει και εν συγχίσει.
Η α ν ε ρ γ ί α (μαζί με το Δημογραφικό) είναι βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας.
Μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας, ιδιαίτερα οι νέοι, πάσχουν από τη σύγχρονη νόσο/ μάστιγα: “ΑΝΕΡΓΙΟΓΕΝΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ”.
Σημειώστε ότι ο αριθμός των ψυχοφαρμάκων / αντικαταθλιπτικών έχει αυξηθεί κατακόρυφα!
Υπάρχει άραγε τρόπος αντιμετώπισης;
Ασφαλώς: Η ε ρ γ α σ ί α
Πρόταση (φάρμακο εκλογής):
“ΕΑΑ” = Ε ρ γ α σ ι α κ ή Α ν τ ι κ α τ α θ λ ι π τ ι κ ή Α π α σ χ ό λ η σ η.
Μία (!) έως τρείς (3) ώρες εργασίας την ημέρα (Σ.Σ Το 4ωρο θεωρείται ήδη προνομιούχος, καθιερωμένη – και δυσεύρετη – ημιαπασχόληση). Ό,τι καλύτερο – όχι τόσο οικονομικά – αλλά, κυρίως, για ψυχολογική στήριξη.
Θα δράσει ως ψυχοθεραπευτική αγωγή/ φάρμακο/ βάλσαμο για τους εν δυνάμει καταθλιπτικούς, όπως και για τους ήδη πάσχοντες.
Να επιδοτηθούν – με ειδικό κονδύλιο- οι εργοδότες ώστε να προσφέρουν:
Θέσεις Αντικαταθλιπτικής Απασχόλησης.
Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό είναι πολύ χρησιμότερο απο τα επιδόματα / ασπιρίνες που χορηγούνται στους ανέργους.
Το ζήτημα δεν είναι – ούτε προσφέρεται για αντιπαλότητες – κομματικό. Είναι βαθύτατα (και ανησυχητικά) κοινωνικό και, δυστυχώς, θα υφίσταται για αρκετά χρόνια, υπερβαίνοντας διαφορετικές κυβερνήσεις.
Υ.Γ Εκτιμώ ότι τα ψυχοφάρμακα, κατ’ εξοχήν τα αντικαταθλιπτικά, πρέπει να χορηγούνται δ ω ρ ε ά ν.
Ο Υγειονομικός κόσμος οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε: αφ’ ενός να εξηγηθεί (επιστημονικά) το πρόβλημα και οι επιπτώσεις του και, αφ’ ετέρου, να προτείνει και άλλες λύσεις (εκτός εκείνων που αναφέρθηκαν ήδη στο κείμενο).