Βασίλης Δημ. Χασιώτης: Πολιτικά ζόμπι: οι τελειωμένες πολιτικές συνειδήσεις…

Κάτι χειρότερο και από σάπιο πλανάται πάνω από το Βασίλειο των Ανθρώπων.

Όχι το βασίλειο του κάθε «ανθρώπου», μα εκείνων των Ανθρώπων, που επιμένουν να παραμένουν Άνθρωποι, μέλη μιας κοινωνίας Ανθρώπων, με Ανθρώπινη Αλληλεγγύη, με σε σεβασμό στην Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια, με σεβασμό στα Ατομικά και Ανθρώπινα Δικαιώματα, μέλη μιας Ανθρώπινης Κοινωνίας, με Δημοκρατία.

Διότι υπάρχουν και οι «άλλοι».

Εκείνοι που αρνούνται τις παραπάνω Ανθρώπινες Καταστάσεις, και προσπαθούν να επιβάλλουν μια κατάσταση ζούγκλας, όπου η ισχύς του κάθε φορά ισχυρότερου, θα αποτελεί τα μέτρα και τα σταθμά, που θα μετρούν και θα ζυγιάζουν τη «σημασία» που ο καθένας που βρίσκεται χαμηλότερα σ’ αυτή τη κλίμακα ισχύος, μια σημασία που κατά βάση θα είναι οικονομική και μόνο, και το κυριότερο, ακριβώς επειδή είναι η ισχύς που μετρά, ο κάθε ισχυρότερος θα κάνει το παν να καθηλώνει τους υπόλοιπους ανθρώπους εκεί που βρίσκονται, στερώντας τους κάθε προοπτική «προόδου» και «ανάπτυξης», και μετατρέποντάς τους σε «εργαλεία» της δικής του αποκλειστικά «προόδου» και «ανάπτυξης».

Είναι εκείνοι που αρνούνται την πραγματικότητα των Ανθρωπίνων Κοινωνιών.

Το λένε άλλωστε δημόσια και το διακηρύσσουν :

Η «κοινωνία είναι κάτι που δεν υπάρχει».

Άρα : ο «κοινωνικός άνθρωπος» είναι κάτι που δεν υπάρχει.

Άρα : το «κοινωνικό κράτος δεν υπάρχει».

Άρα : κάθε έννοια κοινωνικής πολιτικής είναι κάτι το ανύπαρκτο.

Στη δική τους αντίληψη υπάρχουν δύο μονάχα μεγάλες κατηγορίες :

Οι θηρευτές και τα θηράματα, που «εσωτερικά» κατηγοριοποιούνται με βάση τη δύναμη του κάθε είδους.

Υπάρχει μονάχα κάτι ανάλογο με το βασίλειο των ζώων.

Ο Άνθρωπος όπως εμείς τον εκλαμβάνουμε ως «πραγματικότητα», στην δική τους αντίληψη, αυτών των «άλλων», δεν είναι παρά κάτι σαν όπως όλα τα «ζώα».

«Οφείλει» να αποδεχτεί το ρόλο του.

Αν είναι θήραμα, τέτοιο θα παραμείνει, και θα βρίσκεται πάντα στο έλεος του κάθε θηρευτή.

Στους θηρευτές πάλι, ο πιο ισχυρότερος θα εκτοπίζει (ή και θα τρώει) τον πιο αδύναμο.

Θαυμάσια «οράματα», κάποιων πλασμάτων που θεωρούνται κατά τα λοιπά «άνθρωποι»!

Όμως, «αυτοί» οι «άλλοι», όσοι θεωρούν ή ονειρεύονται ότι ο Άνθρωπος ανήκει στη ζούγκλα και ότι οι κοινωνίες είναι «κάτι» το ανύπαρκτο, μαζί με μερικούς ακόμα «άλλους», που δεν αρνούνται τις ανθρώπινες κοινωνίες, διακρατούν όμως την αντίληψη της πρωτοκαθεδρίας της ισχύος στις ανθρώπινες κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις, ως τον κύριο προσδιοριστικό παράγοντα που διέπει τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα, και επομένως της ίδιας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και που στην ουσία, «εισάγουν» τη ζούγκλα εντός των ανθρώπινων κοινωνιών, όλοι λοιπόν «αυτοί οι άλλοι», εκπροσωπούν βουλήσεις και συνειδήσεις μιας διακεκριμένης κατηγορίας «όντων» (θα δούμε παρακάτω αν αξίζουν κι αυτό τον «τίτλο»), που δεν έχουν τίποτα το κοινό με τον «ανθρώπινο» Άνθρωπο που εμείς αποδεχόμαστε, τον Άνθρωπο – Μη Άγριο Ζώο.

Για να το πούμε διαφορετικά : Με τα «ανθρώπινα» δεδομένα, αυτοί οι «άλλοι», εκπροσωπούν βουλήσεις και συνειδήσεις «τελειωμένες», «απονεκρωμένες».

Μπορεί, στα πλαίσια του δικού τους κόσμου, του κόσμου των «όντων» με τις «τελειωμένες» βουλήσεις και συνειδήσεις, οι δικές τους βουλήσεις και συνειδήσεις να συνάδουν με τον ορισμό της «ζωής» που δίνεται στο βασίλειο των Νεκρών Βουλήσεων, όμως εδώ, στο κόσμο των Ανθρώπων όπως εμείς τον γνωρίζουμε, τον ορίζουμε και τον βιώνουμε, αυτές οι «βουλήσεις και συνειδήσεις, είναι σύμφωνα με τον δικό μας ορισμό της «ζωής», «τελειωμένες».

Ό,τι μας ενδιαφέρει εδώ, δεν είναι να προσεγγίσουμε ειδικότερα, τον πυρήνα εκείνο που διαφεντεύει αυτές τις ιδεολογίες και πρακτικές, που στρέφονται κατά των ανθρώπινων κοινωνιών, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, του «Ανθρώπου» όπως εμείς τον αντιλαμβανόμαστε και ορίζουμε.

Μας ενδιαφέρει δηλαδή να προσεγγίσουμε τον πολιτικό «παράγοντα» ως τον πλέον καθοριστικό στη διαμόρφωση αυτού του κόσμου των «άλλων», των «τελειωμένων» βουλήσεων και συνειδήσεων.

Θα ορίσουμε τους φορείς αυτών των «τελειωμένων» συνειδήσεων και βουλήσεων ως «ζόμπι», και εφόσον το ενδιαφέρον μας στρέφεται στην ειδική κατηγορία των «τελειωμένων» πολιτικών βουλήσεων και συνειδήσεων, θα ασχοληθούμε ειδικότερα με τα πολιτικά ζόμπι.

Τα πολιτικά ζόμπι είναι πολιτικές ηγεσίες και το πολιτικό προσωπικό πουτ τις υπηρετεί, με «τελειωμένες» πολιτικές συνειδήσεις, «τελειωμένες» πολιτικές βουλήσεις.

Τέτοιες «τελειωμένες» πολιτικές βουλήσεις και συνειδήσεις, είναι όσες στρέφουν τα νώτα τους στις κοινωνίες, όσες στρέφουν τα νώτα τους στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα, όσες εισάγουν τους νόμους της ζούγκλας εντός των ανθρωπίνων κοινωνιών, και υποχρεώνουν τους ανθρώπους να ζουν ακριβώς ως ζώα της ζούγκλας, σε μια λογική όπου το μεγαλύτερο ψάρι τρώει το μικρότερο, και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Πώς όμως ένα αρχικά υγιές έμβιο ον γίνεται «ζωντανός νεκρός»;

Με το να γίνει ξενιστής ενός παρασίτου που θα το «αναλώσει» εκ των έσω.

Πώς «τέλειωσαν» αυτές οι πολιτικές βουλήσεις και συνειδήσεις;

Άλλες, «τέλειωσαν» διότι ποτέ δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα.

Υπήρχε από τη προπαγάνδα μια κατασκευασμένη εικόνα τέτοιας βούλησης και συνείδησης, όμως, στην ουσία δεν ήταν παρά ένα κέλυφος εντελώς άδειο και από πολιτική βούληση και επομένως από πολιτική συνείδηση.

Άλλες, εκχωρήθηκαν «οικεία βουλήσει» στην εξουσία της Αθλιότητας, για πολλούς λόγους, ένας των οποίων ενδεχομένως να είναι ο «ρεαλισμός» : χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις το γλύφεις, και ακόμα καλύτερα, αν σου προσφέρει και κάποιο αντίδωρο αυτής της προθυμίας, είναι σημείο των καιρών να αποτελεί «εξυπνάδα» να το πάρεις χωρίς πολλές συζητήσεις.

Άλλες πολιτικές βουλήσεις και συνειδήσεις, απλώς τις «τέλειωσαν».

Ποιοι και Πώς;

Μα όπως συμβαίνει πάντα στην Ιστορία.

Ο πολιτικός αλώνεται από τη Αθλιότητα, με κάθε πρόσφορο μέσο που αυτή διαθέτει κατά περίπτωση.

Π.χ. τη Διαφθορά.

Ας μείνουμε σ’ αυτή.

Η Αθλιότητα εγκαθιστά εντός του πολιτικού τα αυγά της διαφθοράς, τα οποία σιγά – σιγά επωάζονται στο εσωτερικό του ξενιστή πλέον πολιτικού και όταν οι σκάσουν και βγουν απ’ αυτά τα τέκνα της διαφθοράς, αρχίζουν να αναπτύσσονται με το να τρέφονται ταυτόχρονα από τα πλέον ζωτικά για την ύπαρξή τους εσωτερικά όργανα – «εδέσματα» του ξενιστή τους.

«Εκλεκτά εδέσματα» των νεοσσών της Διαφθοράς, που σιγά – σιγά θα ενηλικιωθούν και αναπτυχθούν ελέγχοντας τη συμπεριφορά του ξενιστή – πολιτικού, ώστε να την υπηρετεί όσο πιο πιστά γίνεται.

Τέτοια «εδέσματα» είναι η σκέψη του, η βούλησή του, η συνείδησή του.

Το πώς θα ελέγξει η Αθλιότητα αυτή τη βούληση, ώστε η πολιτική βούληση και η πολιτική συνείδηση να εκδηλώνονται ως λόγος και κυρίως πράξη με τρόπο που η Αθλιότητα επιθυμεί, το είπαμε ήδη : με κάθε πρόσφορο κατά περίπτωση μέσο.

Αλλού, το πρόσφορο μέσο μπορεί να είναι ο άμεσος χρηματισμός.

Αλλού, το πρόσφορο μέσο μπορεί να είναι ο έμμεσος χρηματισμός (π.χ., κάποιον παντελώς ανίκανο στην ελεύθερη ας πούμε αγορά να πετύχαινε μια καριέρα υπό οιαδήποτε ιδιότητα, που θα του απέφερε πάνω από το βασικό μισθό ενός απλού υπαλλήλου, το να του εξασφαλίζεις μια έδρα στο κοινοβούλιο της χώρας του με ένα μισθό που δεν θα τον έβλεπε ούτε στον ύπνο του, ή το να «τακτοποιήσεις» -κατά βάση οικονομικά- τον γιο ή τη θυγατέρα του, είναι κι αυτό χρηματισμός, έμμεσος μεν, πλην χρηματισμός).

Αλλού, το πρόσφορο μέσο μπορεί να είναι ο εκβιασμός, αν ο υποψήφιος πολιτικός του οποίου τη βούληση και συνείδηση ζητά να θέσει υπό τον έλεγχό της η Αθλιότητα, κάπου έχει «λερωμένη τη φωλιά» του, και μια δημόσια έκθεση αυτής της «λερωμένης φωλιάς» μπορεί να τον θέσει εκτός πολιτικού παιχνιδιού, αν αυτή η γνωστοποίηση δεν σημαίνει και κάτι σοβαρότερο από άποψη επιπτώσεων.

Αλλού, το πρόσφορο μέσο μπορεί να είναι το να οδηγήσεις μελετημένα τον υποψήφιο πολιτικό – ξενιστή της Διαφθοράς, σε πράξεις ή παραλείψεις, που μπορούν να αποτελέσουν πεδίο εκβιασμών στη συνέχεια.

Αλλού, το πρόσφορο μέσο μπορεί να είναι η χρήση βίας (κατά προτίμηση ψυχολογικής, ή και ενδεχομένως φυσικής), αν αυτό απαιτείται.

Αλλού, η μακραίωνη Ιστορία του κόσμου μας, μάς παρέχει πλούσια παραδείγματα, ότι και το έγκλημα περιλαμβάνεται, όχι πάντα κατ΄ εξαίρεση, στα «όπλα» επιβολής ή «παραδειγματισμού» της Αυτοκρατορίας της Αθλιότητας, ανεξάρτητα από το πιο πολιτικό ή ιδεολογικό ένδυμα φορά :

Είναι η ίδια αυτή η Ιστορία που μας δίνει παραδείγματα ανθρώπων του κοινού ποινικού δικαίου (χρησιμοποιούμε τον όρο με τη σημερινή του έννοια), που ως βασιλιάδες έκατσαν σε θρόνους κρατών λιγότερο ή περισσότερο ισχυρών, που ως δικτάτορες επίσης διοίκησαν χώρες και λαούς, που ως αιρετοί ανώτατοι άρχοντες και κυβερνήτες ομοίως κυβέρνησαν χώρες και λαούς, αλλά, παρά τους τίτλους τους, δεν ήταν παρά εγκληματίες ή εγκληματικές οργανώσεις που κατείχαν μια εξουσία, με την οποία και νομιμοποιούσαν τα εγκλήματά τους, θέτοντας ταυτόχρονα στη παρανομία, κάθε τι που απειλούσε ακριβώς αυτά τα εγκλήματά τους.

Αλλού, το πρόσφορο μέσο μπορεί να είναι ένας συνδυασμός των παραπάνω, ή και κάτι τελείως διαφορετικό.

Τι σημαίνουν όμως αυτές οι «τελειωμένες» -με τον οποιοδήποτε τρόπο- πολιτικές βουλήσεις και συνειδήσεις;

Σημαίνει ότι όντας οι ίδιες «τελειωμένες», αναλαμβάνουν πλέον έναν άλλο ρόλο, εκείνο της υποστήριξης των συμφερόντων της Αθλιότητας η οποία τις ελέγχει.

Αναλαμβάνουν να απονεκρώσει, να «τελειώσει», ο καθένας απ’ αυτούς τους πολιτικούς με τις πολιτικά «τελειωμένες» βουλήσεις και συνειδήσεις, όσες περισσότερες πολιτικές βουλήσεις και συνειδήσεις «κυκλοφορούν» ακόμα ελεύθερες στην προ-προσδιορισμένη ήδη «αγορά – στόχο», η οποία περιλαμβάνει δύο μεγάλες κατηγορίες δυνητικών «θηραμάτων – πελατών» :

[1] Εκείνους τους πολιτικούς, που έχουν ήδη αξιολογηθεί από την Αθλιότητα ως «ενδιαφέρουσες» ή, απλά, «πολιτικά χρήσιμες» περιπτώσεις, και επομλενως συνιστούν «δυνητικά» θύματά της, ενώ η επιλογή θα γίνει με βάση διάφορα περισσότερο ατομικά και λιγότερο ιδεολογικά χαρακτηριστικά αυτών των πολιτικών και

[2] Τον ίδιο το λαό, την κοινωνία σε όσο μεγαλύτερο βαθμό γίνεται.

Είπαμε, ότι η έμφαση δίνεται στα ατομικά χαρακτηριστικά, διότι εκεί μπορεί να «χτυπήσει» με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα η Αθλιότητα.

Το ιδεολογικό στοιχείο, από την Άκρα Δεξιά ως την Άκρα Αριστερά, από τον θρησκευτικό Φονταμενταλισμό ως τον Ακραίο αγοραίο Νεοφιλελευθερισμό, θα το χρησιμοποιήσει κι αυτό η Αθλιότητα, ανάλογα με τις περιστάσεις : την κάθε ιδεολογική απόχρωση θα την υποστηρίξει ή θα την καταπολεμήσει, άμεσα ή έμμεσα ενίοτε.

Άλλωστε, η Αθλιότητα έχει εμφανιστεί στην Ιστορία με όλα τα ιδεολογικά χρώματα, με όλους τους ιδεολογικούς μανδύες.

Υπήρξαν Άθλια Καθεστώτα κόκκινα, μπλε, μαύρα, γκρίζα, ροζ, πολιτικά στρατιωτικά, φονταμενταλιστικά, αγοραία…

Το ποιες ιδεολογίες και συμπεριφορές, εντάσσονται στην Αυτοκρατορία του Καλού και ποιες στην Αυτοκρατορία του Κακού, αυτό θα το χειριστεί με όλους τους τύπους, τις αρχές και τα αξιώματα των διεθνών σχέσεων και των επί μέρους εθνικών πολιτικών γενικότερα που τη κάθε φορά υπάρχουν δημιουργώντας συσχετισμού δυνάμεων, πάντα με γνώμονα το συμφέρον της.

Τα σύνορα των δύο αυτών Αυτοκρατοριών είναι αρκετά ρευστά, διότι υπάρχουν φορές, που στην ουσία δεν είναι παρά δύο Αυτοκρατορίες με τον ίδιο Αυτοκράτορα : την Αθλιότητα, έστω και αν εμφανίζεται σε περισσότερα φυσικά πρόσωπα.

Μιλώντας για «τελειωμένες» πολιτικές βουλήσεις και συνειδήσεις, σύμφωνα με τα ανωτέρω, μιλάμε για την πολιτική εκδοχή, πολιτική version, των γνωστών κινηματογραφικών «ζόμπι».

Το άρθρο αυτό, αντιπαρέρχεται χωρίς κανένα σχόλιο ό,τι αφορά την «καταγωγή» της έννοιας και ιδέας των «ζόμπι», κάτι που πάει πολύ πίσω στο χρόνο και εκτός Ευρώπης.

Ούτε θα μείνουμε στο πώς και πότε προέκυψαν οι διάφορες εκδοχές υπό τις οποίες εμφανίζεται το θέμα στις λαογραφίες διαφόρων χωρών (π.χ. Λατινική Αμερική, Αφρική, Καραϊβική, κ.λ.π.), ή στην 7η Τέχνη.

Θα μείνουμε σε μια μόνο εκδοχή σε ένα μόνο «σενάριο» : στο αποκρουστικό «σενάριο» το οποίο παρουσιάζει στην οθόνη ανθρώπους που με κάποιο τρόπο απώλεσαν τη βούλησή τους και τη συνείδησή τους και στη συνέχεια ως «ζωντανοί νεκροί» άρχισαν να τρώνε άλλους ανθρώπους, ενίοτε δε με ειδική προτίμηση τον εγκέφαλό τους, δηλαδή το μυαλό τους, αν και τρώγοντας κάποιον ολόκληρο τρως και το κρανίο του κι ό,τι αυτό περιέχει.

Όμως, αυτή η παρένθεση στη λέξη «σενάριο» πρέπει να εξηγηθεί.

Γιατί βάζουμε σε παρένθεση τη λέξη αυτή;

Τη βάζουμε για να υπογραμμίσουμε εξ αρχής, ότι το ζήτημα του ελέγχου του νου, της βούλησης του ανθρώπου, δεν είναι κάτι που μπορεί να αφορά λαϊκές μυθολογίες, ή ότι μπορεί να αφορά μονάχα τη λογοτεχνική φαντασία ή τη φαντασία κάποιων σεναριογράφων, οι οποίοι θα φανταστούν οτιδήποτε μπορεί να προβληθεί στην οθόνη και να γεμίσει την αίθουσα του κινηματογράφου, και φυσικά τα ταμεία του, ή ακόμα την πολιτική και μιντιακή προπαγάνδα.

Την δυνατότητα αυτή, δηλαδή, η έλεγχος της βούλησης να αχθεί τουλάχιστον τα τελευταία εκατό χρόνια, σε τέτοια επίπεδα επιστημονικής ανάλυσης και αποτελεσματικότητας, η με οποιοδήποτε προσωπείο Αθλιότητα, την βρήκε «έτοιμη» από την ίδια την επιστήμη, και από επιστήμονες πρόθυμους να δουλέψουν πάνω σ’ αυτό το πεδίο έρευνας, όχι για το καλό της Ανθρωπότητας, μα της Αθλιότητας, και τούτη η τελευταία διατύπωση, διευκρινίζει ότι η παραπάνω μομφή δεν αφορά το σύνολο των επιστημόνων παρά μονάχα όσους προσφέρουν την υπηρεσία τους στην Αθλιότητα.

Υπάρχουν επιστήμονες, δεν είναι δα κρυφό μυστικό, που διενεργούν προωθημένα πειράματα πάνω σε ανθρώπους με στόχο τον έλεγχο της ανθρώπινης βούλησης, μάλιστα με επιχορηγήσεις και με κρατικά κονδύλια μέσω διαφόρων υπηρεσιών, μυστικών ή λιγότερο μυστικών, σε ορισμένες χώρες (συνήθως ανηκόντων στη χορεία των Μεγάλων Δυνάμεων).

Δεκαετίες τώρα, από καιρό και καιρό, βλέπουν το φως της δημοσιότητας τέτοια πειράματα, παρότι ακόμη και σήμερα, υπάρχει μεγάλη δυσκολία η έρευνα να πείσει να ανοίξουν στόματα και προπάντων να πετύχει ικανοποιητική πρόσβαση σε ακόμα περισσότερα «επίσημα» στοιχεία, όμως, ήδη, η πόρτα του «απαγορευμένου δωματίου» έχει κάπως ανοίξει και αρκετές όσο και σαφείς ενδείξεις -και ενίοτε αποδείξεις- για το τι γίνεται εκεί μέσα, έχουν έρθει στο φως τις τελευταίες δεκαετίες.

Αν κάποτε η απλή αναφορά στο ζήτημα των πειραμάτων πάνω σε ανθρώπους με στόχο τον έλεγχο της βούλησής τους κατακεραυνώνονταν ως συνωμοσιολογία, σήμερα είναι αποδεδειγμένη πραγματικότητα.

Γιατί γίνονταν αυτά τα πειράματα – τίποτα δεν με πείθει να πιστεύω ότι δεν εξακολουθούν να γίνονται-, και κυρίως, ποιοι ήταν οι αποδέκτες των συμπερασμάτων τους, εξόν φυσικά από τους χρηματοδότες τους;

Φυσικά, δεν γίνονταν για τη «πρόοδο της επιστήμης» ή για την αγωνία πώς η επιστημονική πρόοδος θα ανακουφίσει την Ανθρωπότητα.

Όχι ότι η επιστήμη και οι επιστήμονες στο σύνολό τους θα τολμούσα να πω, δεν διακατέχονται από αυτή την αγωνία, όμως, η «ζημιά», όπως και στη πολιτική, δεν γίνεται από την πλειοψηφία, αλλά από μειοψηφίες που βρίσκονται στην υπηρεσία κύκλων που υπηρετούν την Αθλιότητα, και άρα εργάζονται όχι για τη «πρόοδο» της Ανθρωπότητας, μα για την ισχύ ολίγων προνομιούχων διαπλεκόμενων ελίτ που συνθέτουν ό,τι καλείται (τυπική και κυρίως άτυπη) «εξουσία».

Αυτή η στρατευμένη επιστήμη στην υπηρεσία της Αθλιότητας, δεν περιορίζεται μονάχα στο να κάνει αυτά τα πειράματα με όση περισσότερη μυστικότητα είναι δυνατό, αλλά, εδώ ενδιαφέρει και η ουσία : πρέπει να είναι δυνατή η προσέγγιση στα θύματα με τρόπο που τα τελευταία να μην είναι δυνατό να αντιληφθούν άμεσα τον κίνδυνο, και άρα, να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα για να τον αποφύγουν.

Εξ ου και η μορφή των πολιτικών ζόμπι : δεν σε προσεγγίζουν με το να σε φοβίζουν.

Όχι στα αρχικά τουλάχιστον στάδια.

Σε προσεγγίζουν χρησιμοποιώντας κάθε τεχνική που μπορεί να σε σαγηνεύσει, σα τις Σειρήνες.

Όμορφα λόγια, υποσχέσεις θελκτικές, μια μάσκα με πρόσωπο που κρύβει τα αποτροπιαστικά χαρακτηριστικά τους, γενικά, ό,τι απαιτεί η επιστημονική προπαγάνδα (σε μεγάλο βαθμό, προϊόν κι αυτή (αναφέρομαι στην «επιστημονική» προπαγάνδα) των παραπάνω επιστημονικών πειραμάτων ελέγχου της βούλησης) για μια επιστημονικού τύπου εξαπάτηση.

Ενδεχομένως, θα επιχειρήσει η Αθλιότητα, τουλάχιστον στην αρχή, όχι να σε προσεγγίσει η ίδια, μα να φανεί ότι είσαι εσύ που επιδιώκεις τη προσέγγιση μαζί της, και πιθανώς, ίσως και να κάνει ορθώνει και δυσκολίες στην «επαφή» αυτή.

Όπως και να έχει το πράγμα, τα πολιτικά – ζόμπι και μια αλωμένη συλλογική λαϊκή βούληση, (σε ποιο βαθμό, αυτό εξαρτάται από διάφορους παράγοντες που δεν είναι της παρούσης να προσεγγισθούν), αποτελούν το «γέρας» της Αθλιότητας.

Η Αθλιότητα, πετυχαίνει κάτι σημαντικό :

Μετατρέπει τον άνθρωπο σε «πράγμα».

Δεν είναι «αυτός» ή «αυτή».

Είναι «αυτό».

Ένα «res».

Κι «αυτό», όπως κάθε παιχνίδι, είναι κάτι το ευκολοδιαχειρίσιμο.

«Αυτό», δεν αντιδρά πια σε μέτρα που «το» εξαθλιώνουν.

Η αντίδραση στην εξαθλίωση είναι ακριβό ανθρώπινο προνόμιο.

Αφορά Ανθρώπους, όχι Πράγματα.

«Αυτό», δεν αντιδρά πια σε μέτρα που «το» εξαθλιώνουν.

Η αντίδραση στην εξαθλίωση είναι ακριβό ανθρώπινο προνόμιο.

Αφορά Ανθρώπους, όχι Πράγματα.

«Αυτό», δεν αντιδρά πια σε μέτρα που καταργούν κάθε έννοια ατομικού και ανθρωπίνου δικαιώματος.

Η αντίδραση στην κατάργηση των ατομικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι ακριβό ανθρώπινο προνόμιο.

Αφορά Ανθρώπους, όχι Πράγματα.

«Αυτό», δεν αντιδρά πια σε μέτρα που τσαλαπατούν την αξιοπρέπειά του.

Η αντίδραση στο τσαλάκωμα της αξιοπρέπειας είναι ακριβό ανθρώπινο προνόμιο.

Αφορά Ανθρώπους, όχι Πράγματα.

Όμως λίγες ακόμα κουβέντες στο ερώτημα :

Ποιος είναι ο Άρχοντας των Ζόμπι;

Είναι ο Άρχοντας της Αθλιότητας.

Ακόμα μια φορά :

Ποια είναι αυτή η Αθλιότητα;

Είναι αυτή που αρνείται τον Άνθρωπο και την Κοινωνία του, και τα υποκαθιστά με το άγριο θηρίο και τη ζούγκλα με τους νόμους της ζούγκλας.

«Αυτή», που συγκροτείται από εκείνες τις λίγες ελίτ, (όχι όλες, πρέπει να το σημειώσουμε), που εκπροσωπούν το «όραμα» των Νόμων της Ζούγκλας, ως τη μόνη «κοινωνική» πραγματικότητα.

Είναι ακόμα, όσοι υπηρετούν εθελουσίως ή και εκόντες άκοντες, υπό οιαδήποτε ιδιότητα και με οποιοδήποτε βαθμό στην ιεραρχία του Κράτους της Αθλιότητας, την Εξουσία αυτής της Αυτοκρατορίας της Αθλιότητας.

Ο Άρχοντας των Ζόμπι, αυτή η μικρή συλλογική οντότητα μεγάλων συμφερόντων που επαγγέλλονται ως μόνες πραγματικότητες το Βασίλειο της Ζούγκλας και των Νόμων της Φυσικής Επιλογής, ίσως να είναι ο μόνος ζωντανός νους σ’ αυτό το βασίλειο των «πραγμάτων», των ζωντανών νεκρών, ακόμα και με βάση τον ορισμό που δίνουν εκεί στη λέξη «ζωή».

«Ζωντανός» υπό την έννοια ότι είναι κύριος της βούλησής του και επομένως της συνείδησής του.

Μπορεί μια τέτοια «ζωντανή» συνείδηση, που τρέφεται από τη σάρκα ανθρώπων και ξεδιψά με το αίμα τους, να είναι αποτρόπαιη για τα δεδομένα του ανθρώπινου πολιτισμού, μπορεί να είναι περισσότερο από εγκληματική ιδιοσυγκρασία ένα λάθος της φύσης, ένα βιολογικό λάθος που αντί να παράγει ένα «ανθρώπινο ον», παράγει κάτι που τον άνθρωπο τον θεωρεί απλό ξενιστή του τον οποίο και θα καταφάγει εκ των έσω άπαξ και εισέλθει σ’ αυτόν, μπορεί ακόμα να υποδηλώνει ζόμπι στη ψυχή, όμως, δεν παύει να γνωρίζει τι κάνει και γιατί το κάνει.

Τα πολιτικά ζόμπι – υποτελείς της Αθλιότητας, με τις τελειωμένες πολιτικές βουλήσεις, είναι κάποια από τα εργαλεία του Άρχοντα των Ζόμπι.

Αυτά τα πολιτικά ζόμπι, αν και όχι μόνο αυτά, κυρίως όμως αυτά, αποτελούν για τον κύριό τους, την Αθλιότητα, τις προνύμφες που θα εισχωρήσουν μέσα στο σώμα του λαού και της κοινωνίας, ώστε να ελέγξουν «εκ των έσω» τη συλλογική βούληση και συνείδηση του ξενιστή τους και τελικά να την «τελειώσουν» κι αυτή, ή, εν πάση περιπτώσει, να την «τελειώσουν» στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.

Δεν απειλούν μεμονωμένα άτομα, απειλούν συλλογικά ένα ολόκληρο λαό, μια ολόκληρη κοινωνία.

Στόχος τους να καταστήσουν συνολικά το λαό ένα λαό – ζόμπι, που άβουλα θα ακολουθεί τα κελεύσματα του όποιου «κυρίου» του, που θα αποδέχεται την όποια «αλήθεια» αυτός θα τους «αποκαλύπτει» από του άμβωνος της Εκκλησίας της Αθλιότητας.

Και θα πρέπει να πούμε δυο λόγια για το τι πράγμα είναι αυτή η «βούληση», αυτή η «συνείδηση» των θυμάτων των πολιτικών ζόμπι, που τα τελευταία τόσο ανηλεώς ψάχνουν για να καταβροχθίσουν.

Είναι αρκετά πράγματα, όμως θα μείνουμε στο πιο σπουδαίο :

Στην αξιοπρέπεια του στοχοποιημένου θύματός τους.

Η βούληση να υπερασπίσεις την αξιοπρέπειά σου.

Να ο «εχθρός», να ο στόχος των πολιτικών – ζόμπι που σχεδιάζουν να σε καταστήσουν ξενιστή τους.

Η αξιοπρέπεια είναι ο χειρότερος εχθρός του κάθε κατακτητή, της κάθε Αθλιότητας, του κάθε ζόμπι.

Το να κατακτήσεις έναν άνθρωπο χωρίς όμως να έχεις συντρίψει την αξιοπρέπειά του, ουσιαστικά, δεν είναι κατάκτηση.

Είναι μονάχα μια προσωρινή ανισορροπία.

Ουσιαστικά έναν άνθρωπο, και συλλογικά μια ομάδα ανθρώπων ή μια κοινωνία και ένα λαό ευρύτερα, θα τους κατακτήσεις, μονάχα σαν εξαλείψεις την αξιοπρέπειά τους, τη σβήσεις όπως σβήνεις με ένα σπόγγο τα γράμματα από κιμωλία σε ένα μαυροπίνακα, ή μάλλον, πάρεις από τα χέρια τους ό,τι μπορεί να ελέγχει την αξιοπρέπειά τους και να φέρεις αυτές τις δυνάμεις ελέγχου της αξιοπρέπειας των άλλων στη δική σου δικαιοδοσία, στον δικό σου έλεγχο.

Ο έλεγχος της σκέψης, (με οποιοδήποτε δυνατό τρόπο) και η καθοδήγησή της από την Αθλιότητα, ιδού ο στόχος της.

Ο στόχος της καθολικής επικράτησης, της συντριπτικής ήττας του «εχθρού», ο οποίος δεν είναι άλλος από έναν άνθρωπο με την αξιοπρέπειά του ελεύθερη και τη βούλησή του να την υπερασπιστεί ακμαία και ζωντανή.

Κατοχή χωρίς υποταγή της αξιοπρέπειας, είναι μια ατελής κατάσταση πραγμάτων, και κυρίως επικίνδυνη, διότι νίκησες νίκησε το σώμα αλλά όχι τη ψυχή και ελεύθερο φρόνημα, που είναι οι πραγματικοί εχθροί της Αθλιότητας.

Σήμερα, διεθνώς, ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί την πλέον κοντινή και συγγενή παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα προς ό,τι μπορεί να θεωρηθεί ως εκείνο το σύστημα της Αθλιότητας που «παράγει» πολιτικά «ζόμπι», τα οποία στη συνέχεια, θα επιχειρήσουν να αυξήσουν τον πληθυσμό τους με το να μετατρέψουν σε «τελειωμένες» βουλήσεις και συνειδήσεις, όσο περισσότερο μεγαλύτερο τμήμα του λαού, της κοινωνίας, στην οποία και τα ίδια τα πολιτικά – «ζόμπι» ανήκουν.

Ο νεοφιλελευθερισμός, διεθνώς, και ειδικώς, σε όποιες χώρες έχει καταστήσει τη παρουσία του όχι απλά αισθητή, μα κυρίαρχη, έχοντας θέσει υπό την εξουσία του τις τοπικές πολιτικές εξουσίες αλλά και άλλες δυνάμεις, κυρίως από το χώρο των τοπικών ελίτ, εκεί, η Αθλιότητα κατέχει το δικό της Κράτος.

Η Αθλιότητα, η οποία επιβάλλει μια οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, η οποία θεμελιώνεται στη μαζική εξαθλίωση, στη μαζική φτωχοποίηση, στη μαζική αναξιοπρέπεια, πάντα με τη βοήθεια των παραπάνω τοπικών εξουσιών, οι οποίες δρουν υπό την επίδραση και επιρροή κάποιων νεοφιλελεύθερων παγκόσμιων κέντρων, από τα οποία χαράζεται και επιβάλλεται η παγκόσμια στρατηγική της.

Και αν κάποτε η αναφορά «γενικώς και αορίστως» σε «ξένα κέντρα αποφάσεων» λοιδορούνταν ως παθολογική συνωμοσιολογία, δεν έχετε παρά να δείτε, σε ένα τυπικό δελτίο ειδήσεων, εδώ στη χώρα μας, την (συνωμοσιολογική;) κατάχρηση τέτοιων αφηρημένων όσο και γενικών όρων..

Θα μείνω σε έναν τέτοιο όρο :

Οι «αγορές».

Οι «αγορές», τις οποίες κανείς δεν κατονομάζει, και κυρίως, κανείς δεν μας εξηγεί, πώς είναι δυνατόν, όλες μαζί οι «αγορές», ταυτόχρονα, την ίδια ώρα, το ίδιο λεπτό, να αντιδρούν προς την ίδια κατεύθυνση και με την ίδια ένταση, και ακολούθως, να διατηρούν τη πίεση όλες μαζί με την ίδια ένταση για τον ίδιο χρόνο, και να χαλαρώνουν επίσης την ίδια ώρα και το ίδιο λεπτό!!!

Τέτοια πια «σύμπτωση» ενεργειών, δράσεων και αντιδράσεων;

Καμία μεταξύ τους συνεννόηση;

Και ποια είναι τα ονόματα των «αγορών» που έτσι, «τυχαία» πλην απολύτως συντονισμένα, μπορούν μια χώρα να την πτωχεύουν, ή απλώς να την φοβερίζουν με οικονομική καταστροφή;

Είναι ας πούμε ο κυρ Μήτσος ο μεγαλοχασάπης της γειτονιάς μου;

Είναι μήπως η κυρ Γιώργος ο μεγαλέμπορας της γειτονιάς μου;

Είναι κάποιος άλλος ή άλλοι από τα δύο ας πούμε εκατομμύρια Ελλήνων ελεύθερων επαγγελματιών, εμπόρων και βιοτεχνών, ή αυτές οι περιβόητες «αγορές», έτσι όπως αναφέρονται στον πληθυντικό είναι σαν να περιλαμβάνουν τους πάντες, δεν είναι άλλο παρά δέκα είκοσι πανίσχυρες τοπικές οικογένειες σε κάθε χώρα, και σε παγκόσμιο επίπεδο ένα πανίσχυρο κονκλάβιο δέκα, είκοσι, πενήντα, εκατό τραπεζιτών, βιομηχάνων και εμπόρων που ελέγχουν την πλανητική οικονομία;

Όταν ας πούμε κάνει μια δήλωση ο Έλληνας πρωθυπουργός ή ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στις 11 το πρωί, και στις 11 : 15 , ένα τέταρτο αργότερα, ήδη, συντονισμένα, οι «αγορές», επιτίθενται ή αντίθετα επιβραβεύουν τη χώρα, ανάλογα με το περιεχόμενο της δήλωσης, τι να υποθέσουμε εδώ;

Ότι μέσα σε ένα τέταρτο της ώρας, εκατομμύρια βιοτεχνών, εμπόρων, επαγγελματιών, σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική, με κάποιο email ας πούμε, (και προς ποιον παραλήπτη άραγε;), εξέφρασαν την απογοήτευσή τους ή την επιδοκιμασία τους προς τις παραπάνω δηλώσεις, και δεν είναι πέντε ή δέκα στην ουσία άτομα, που έχουν στα χέρια τους την εξουσία, πρωτογενή ή κατ’ εξουσιοδότηση να χρησιμοποιούν εναντίον ενός λαού άλλοτε το μαστίγιο και άλλοτε το καρότο, και τα οποία άτομα, κυριολεκτικώς να έχουν μεταβληθεί σε πολύ επικίνδυνους παράγοντες για τη Δημοκρατία μα και την Ανθρωπότητα;

Μήπως τελικά αυτός ο κατ΄ ευφημισμόν πληθυντικός των «αγορών», δεν είναι παρά ένας ταπεινός πληθυντικός αριθμός, σαν αυτόν που μετρά τους μαθητές μιας ολιγομελούς τάξης δημοτικού σχολείου και τίποτα παραπάνω;

Δεν αποπνέει αυτή η αναφορά στις «αγορές» ένα άρωμα συνωμοσιολογίας;

Αυτές οι υποταγμένες τοπικές πολιτικές εξουσίες, όπου γης, στο μέτρο και το βαθμό που αποδεδειγμένα, «αποδεδειγμένα» όχι υπό την νομική έννοια μα υπό την έννοια που η Κοινή Γνώμη δέχεται κάτι ως «απόδειξη», έχουν απολέσει κάτι περισσότερο από εμφανώς την ανεξάρτητη πολιτική τους βούληση, και επομένως την ανεξάρτητη πολιτική τους συνείδηση, έχοντας καταστεί στη συνείδηση της πλειοψηφίας της Κοινής Γνώμης τα εμφανή ενεργούμενα ξένων νεοφιλελεύθερων κέντρων εξουσίας, αυτές οι στερούμενες ιδίας πολιτικής βούλησης και ανεξάρτητης πολιτικής συνείδησης εξουσίες (ή πολιτικές και κομματικές δυνάμεις που στηρίζουν τέτοιες εξουσίες), είναι εξουσίες – ζόμπι, ακριβώς υπό την διττή έννοια ότι στο πολιτικό επίπεδο :

[1] Στερούνται ιδίας βούλησης και ανεξάρτητης συνείδησης και

[2] Υποστηρίζουν, ψηφίζουν και υλοποιούν πολιτικές που οδηγούν όχι μονάχα στην οικονομική εξόντωση, τη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση ενός λαού και μιας κοινωνίας, μα επίσης, οδηγούν ή εξωθούν τα πράγματα προς την κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και κοινωνικών δικαιωμάτων, καταπατούν βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα, και εν τέλει την ίδια τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της.

Οι πολιτικές και οι πολιτικοί – ζόμπι της Αυτοκρατορίας της Νεοφιλελεύθερης Αθλιότητας, για να μείνουμε σ’ αυτή, πολύ περισσότερο από τα παραπάνω, στοχεύουν στην υποταγή της αξιοπρέπειας του λαού και της κοινωνίας την οποία κατέχουν.

Αλλά, η αξιοπρέπεια, με ένα τρόπο μονάχα μπορεί να υποταχτεί : με το να υποτάξεις τη βούληση, τη συνείδηση, του κάθε ανθρώπου, και πάντως, της μεγάλης πλειοψηφίας ενός λαού, μιας κοινωνίας.

Με άλλα λόγια, με το να ελέγξεις τη σκέψη τους.

Με λίγα λόγια, με το να αδειάσεις τη συνολική βούληση και συνείδηση ενός λαού ή μιας κοινωνίας, και σύμφωνα με τους ορισμούς που εδώ έγιναν αποδεκτοί, να μετατρέψεις ένα ολόκληρο λαό ή μια ολόκληρη κοινωνία σε λαό ή κοινωνία – ζόμπι.

Η διαπλεκόμενη τοπική εξουσία, σε οποιαδήποτε χώρα, που βρίσκεται με τη σειρά της υπό την εξουσία των διεθνών κέντρων του νεοφιλελευθερισμού, αυτή η εξουσία των πολιτικών ζόμπι, έχει αναλάβει τον ρόλο αυτό : να μετατρέψει την κοινωνία καθ’ εικόνα και ομοίωσή της.