Το σχέδιο ΣΑΜΙ – ΜΠΕΝΙ ή αλλιώς, «Οδοντόκρεμες»!

(σε όσους αρέσει το αστραφτερό χαμόγελο).
Ο Σάμι και ο Μπένι είναι είναι οι γενικοί διεθυντές σε δύο εταιρίες οδοντόκρεμας, από αυτές που ανήκουν στον ίδιο όμιλο εταιρικών συμφερόντων, και που σου τάζουνε τέλειο χαμόγελο και αστραφτερά δόντια. Παίζανε το παιχνίδι του ανταγωνισμού αρκετό καιρό, βάζοντες διάφορα υπαλληλάκια να λένε πόσο πιο αστραφτερό είναι το λευκό στα δόντια από τα δικό τους προϊόν. Μόνο που στο προϊόν βάζανε και οι δύο τετραπλάσιο φθόριο, το οποίο το βρίσκανε φθηνό με αποτέλεσμα να δηλητηριάζεται ο κοσμάκης αλλά τουλάχιστον, είχε φοβερό χαμόγελο!
Οι πωλήσεις πηγαίνανε πρίμα και ο κοινός τους μέτοχος έτριβε τα χέρια…μέχρι όταν, από το πολύ φθόριο, η Ελλάδα είχε βγάλει καρκίνο, άρχισαν να πέφτουν τα δόντια του κοσμάκη και δεν μπορούσε πια να φάει.
Τότε, αποφάσισαν να κάνουν ένα …πως το λένε στο «επιχειρείν»; Α, ναι….joint venture.
Είπε, ο μέτοχος, από το να ορμήξουν οι φαφούτηδες να μας δαγκώσουνε με ό,τι τους έχει απομείνει, κάτσε να τους ενώσω μπας και συνεχίσω να πουλάω και δεν χρειαστεί να το κλείσω το μαγαζί.
Καθίσανε σε ένα τραπέζι ( ο μπένι αναγκάστηκε να κάτσει σε καναπέ) και προσπαθήσανε να τα βρούνε….εγώ αρχηγός όχι ο άλλος αρχηγός – ήταν και ο ρημαδο-εγωισμός στην μέση…τελικά την βρήκανε την λύση: Ο ένας Γενικός και ο άλλος Αναπληρωτής Γενικός. Και τώρα, τι;
Τι θα πούμε στον απλό φαφούτη που δεν έχει δόντια για να φάει;
Κάθεται ο μέτοχος, τα λέει με τον Σάμι και βρίσκουνε την λύση: Σάμι, εσύ τους δώσεις γερμανικά «Ζάπεια»…θα βάλουμε μπροστά το Τμήμα Marketing και θα τους πλασάρουμε το ίδιο προιόν – με μικρές αλλαγές και με άλλη συσκευασία. Εσύ Μπένι, θα τα ρίξεις όλα στους Διευθυντές Ανάπτυξης – θα τους απολύσουμε όλους και θα πούμε ότι αυτοί φταίνε και ο φαφούτης θα πρέπει να περιμένει 4-5 χρονάκια να κάνει δουλειά το νέο προϊόν μπας και βγάλει δόντια.
Σκοπός είναι να μαζέψουμε ότι ακόμα μπορούμε, και μετά έχει ο Θεός.
Πράγματι λοιπόν, το στήνουνε το προϊόν, αφαιρούνε τελείως το φθόριο – άλλωστε, όσο χαμογέλασε ο κόσμος, χαμογέλασε – και στη θέση του βάζουνε φορμαλδεύδη, ξέρετε από αυτό που βάζουνε στα πτώματα, έτσι ώστε τουλάχιστον κι αν σαπίζουνε τα δόντια να μην «μυρίζει» μπας και ξεγελάσουμε την Ελλάδα και τους φαφούτηδες.
Εν τω μεταξύ, οι … «απολυμένοι» υπάλληλοι πάνε και βρίσκουνε τον Alex…καλό παιδί, λίγο άβγαλτο αλλά τα έπιανε τα «γράμματα». Του λένε «μεγάλε, άκου: Σήμερα έχεις ένα περιπτεράκι, δεν λέμε ενδιαφέρον είναι, αλλά οι άλλοι είναι πολυεθνικές. Εσύ έχεις ένα καλό στυλάκι, γουστάρεις να σε συμμαζέψουμε, να μας ακούσεις λιγουλάκι και να γίνεις εσύ πρώτος στην πόλη από τελευταίος στο χωριό;»
Ακούει ο μικρός Alex, σου λέει «χαζός είμαι να πω όχι, που μαι νέος και έχω όλη τη ζωή μπροστά μου; Τι πρέπει να κάνω παιδιά, είμαι όλος αυτιά».
Θα μάθεις καλά Αμερικάνικα, ειδικά το “yes” θα το λες με προφορά, δεν θα λες πολλά, μην εκτεθούμε κιόλας, κι εμείς έχουμε την συνταγή από το παλιό προϊόν, θα το παράξουμε στα υπόγεια σου, θα προσθέσουμε και λίγα γευστικά βελτιωτικά για ωραία ανάσα, με τη συσκευασία σου και θα το πουλήσουμε χρυσάφι…διπλάσιο κέρδος θα έχει από πριν. Θα το πούμε «Texas» και θα χεστούμε στα λεφτά».
Και ξεκινάει η παραγωγή……
Και δώστου ο Σάμι και ο Μπένι, και δώστου και ο Alex…και οι μισοί φαφούτηδες παίρνανε γερμανικό «Ζάπειο» – τα δόντια σαπίζανε και δεν είχανε να φάνε αλλά δεν μύριζε το στόμα, οι άλλοι μισοί φαφούτηδες παίρνανε «Texas» – πέφτανε τα δόντια, άλπαζε ο καρκίνος αλλά είχανε ωραία ανάσα.
Οι φαφούτηδες τελείως σαλεμένοι. Που και που έβγαινε κανένας πιο λογικός και τους έλεγε, σταματήστε την οδοντόκρεμα και βάλτε σκέτο αλάτι του Θεού, αλλά ήταν καλομαθημένοι και δεν αντέχανε την αλμύρα.
Από πίσω τα λέγανε ο Σάμι με τον Alex και τον Μπένι και ξέρανε και όλοι τους είναι απατεώνες, αλλά που να βγει να κατηγορήσει ο ένας τον άλλον.
Κι έτσι φτάσανε στο 2015…..και είχανε μπροστά να διαλέξουνε καινούργια μασκώτ για την Ελλάδα…βλέπετε, υπήρχε ένας νόμος που έλεγε ότι κάθε 5 χρόνια πρέπει να ψηφίζουνε καινούργια μασκώτ, αλλιώς εκλογές.
Ο Σάμι και ο Μπένι είχανε μπροστά τους χρονοδιάγραμμα….είχανε targets & bonuses που δεν έπρεπε να χάσουνε και δεν είχανε ξεμπερδέψει. Ο Alex από την άλλη, νεαρός γαρ, βιαζότανε…σου λέει «τόσο καιρό κάνω τον μουγκό και λέω όλο yes, να μην κάτσω κι εγώ σε δερμάτινη καρέκλα;».
Κάτσε να βγάλουμε ρε συ μια μασκώτ τώρα να ξεμπερδεύουμε, και σε κανά χρόνο θα κάτσεις εσύ στην καρέκλα. Όχι έλεγε ο άλλος….τώρα, τώρα, τώρα….βαρέθηκα την φάβα, θέλω γιουβετσάκι.
Τα είπανε μια, τα είπανε δυο…άκρη δεν έβγαινε. Πάνε ο Σάμι και ο Μπένι στο αφεντικό, και του λένε: «Mein Furrer, κινδυνέουμε να μας πετάξει ο άλλος στον πάγκο. Έχουμε δύο επιλογές, είτε να κατσικωθούμε, είτε να τον ρίξουμε στην δική του παγίδα. Αλλιώς, η μετοχή σου πάει στον πάτο και μας βλέπω να μην τα μαζεύουμε όλα, όπως σου υποσχεθήκαμε».
Και τότε, στήνεται το μεγάλο κόλπο:
Βγαίνει ο Μπένι με τους δικούς του και εξαφανίζει μερικούς ψηφοφόρους – είχανε δώσει και αυτοί μπόλικα δικαιώματα. Σου λέει χώστους μέσα, μπας και κάνουνε καμιά λαδιά να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχους, άλλωστε, κανείς δεν θα πει «άστους έξω». Ήτανε και τραμπούκοι, άσε να έχουμε περιθώριο μέχρι το 170 άντε μέχρι 174 – άμα χρεαστεί – γιατί το 180 δεν το πιάνουμε!
Πάει ο Σάμι και αγοράζει όλα τα ελεύθερα πρατήρια οδοντόκρεμας…μινι-μάρκετς, περιπτεράκια μέχρι και πλανόδιους πωλητές: Εσείς άμα σας πω – τους λέει – μια ωραία πρωϊα, θα διαλέξετε τη δική μου μασκώτ και σε αντάλλαγμα, θα ψωνίζετε οδοντόκρεμα με καλύτερη έκπτωση.
Κάθε λίγο και λιγάκι βρισκόντουσανε και μετράγανε κουκιά. Από πάνω, ο Furrer ζητούσε ραπόρτο συνέχεια…κάτι mails σε περίεργες ώρες, κάτι τηλέφωνα, κάτι από δω, κάτι από κει, δεν τους άφηνε να πάρουνε ανάσα.
«Έχετε μέχρι το Δεκέμβρη. Αν μέχρι τότε δεν βρείτε τα κουκιά, ακυρώνω το συμβόλαιό σας και σας απολύω και δεν σας δίνω φράγκο».
Στη γωνία ο Σάμι και ο Μπένι, αφού με τον Alex, το ανυπόμονο αγόρι, δεν τα βρίσκουν – μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
«Τι θα κάνουμε Σάμι μου;» «Τι θα κάνουμε Μπένι μου;».
«Όλα για όλα Μπένι μου; Όλα για όλα Σάμι μου». Ή εμείς ή κανείς!
Κάθονται στο υπόγειο, τα σκέπτονται, τα συσκέπτονται και φτιάχνουνε ένα κοκταίηλ σπέσιαλ:
Λίγο Κύπρος, λίγο Αιγαίο και λίγο Θράκη. Τα ζεσταίνεις για 5-6 μήνες σε σιγανή φωτιά. Τα ανακατεύεις με μνημόνιο, δόσεις και Ευρώπη. Προσθέτεις, δόσεις και εφορία σε συγκεκριμένο όριο για το 2015 και γαρνίρεις με έξτρα μνημόνιο και ΔΝΤ.
Το αφήνεις να δέσει, και φωνάζεις τον Alex:
Καλέ μου Alex, είσαι έξυπνο παιδί αλλά λίγο ανυπόμονο και βιαστικό. Εμείς όμως σε αγαπάμε και θέλουμε να μας αγαπάς και εσύ.
Νέος είσαι και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Εμείς, ένα χρονάκο ζητάμε ακόμα και πες και στο αφεντικό σου να κάνει υπομονή.
Σου φτιάξαμε ένα δωράκι, κοκταίηλ με πολύ αγάπη, πόνο και καταστροφή.
Είτε διαλέγεις μια μασκώτ και την ψηφίζουμε μαζί τον Μάρτη και σε κανά χρόνο είσαι αφεντικό, είτε πάμε σε εκλογές τώρα και σκάει το κοκταίηλ στο κεφαλάκι σου σαν αστραπή.
Μήνα δεν θα κλείσεις στην καρέκλα πριν αρχίσει το μπαντιρντί, και θα σε’ βρει στο κρεβάτι με πυτζάμα και κασκώλ.
Και τον Μάρτη, που θα φλέγεται ο τόπος, θα πούμε όχι σ’ ότι και να προτείνεις για μασκώτ.
Και είτε θα πας αναγκαστικά σε εκλογές σε 3 μηνάκια μόνο μέσα, είτε αν βρεις κουκιά, μετά το καλοκαίρι θα αφεντεύεις μέχρι την Λαμία και από την Πάτρα έως την Ικαρία.
Θα σε αλείψουμε με πίσα μέσα σε μηνάκια έξι.
Κι από τους υπαλλήλους σου, να δούμε πρώτος ποιος θα τρέξει.
Σκέψου τι σου λέμε, και με το αφεντικό σου βάλτα κάτω.
Αν έχεις φτερά στις πλάτες ίσως να γλιτώσεις, αλλιώς δεν θα σωθείς ούτε αν βάλεις ράσο.
Αν φύγουμε τώρα εμείς, πολλοί θα χάσουν, κι εκείνοι με τη σειρά τους σ’ εσένα θα ξεσπάσουν.
Το αφεντικό σου δεν είναι όπως παλιά, πρόσεξε γιατί στο τέλος όλοι με σένα θα γελάσουν.
Εμείς στα είπαμε γιατί θέλουμε το καλό σου και σε αγαπάμε.
Αλλά πιο πολύ κι από σένα, την πάρτη μας κοιτάμε.
Αυτά γλυκέ μου Alex κι από εμάς, και χρόνο να σκεφτείς δεν έχεις πια αρκετό.
Γιατί κι εσύ όπως όλοι μας, από αλλού παίρνουμε εντολές…ευτυχώς, αυτός ο τόπος δεν βγάζει ηγέτες με τσαγανό!
(Η παραπάνω ιστορία είναι μυθοπλαστική και ουδεμία σχέση έχει με πραγματικά πρόσωπα ή γεγονότα).
ΑΕΤΟΣ