ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΘΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ « ΔΕΞΙΟΣ ΧΩΡΟΣ»

Τοῦ Γιώργου Νικολακάκου,M.A.
Πόσες φορές ἀναφερόμεθα στίς κυβερνήσεις τῆς «Δεξιᾶς» καί στήν πολιτική πού ἠσκήθη ἀπό αύτήν. Φρονῶ πῶς μέχρι σήμερα ή Ελλαδα δέν ἔχει κυβερνηθῆ ΠΟΤΕ ἀπό ΔΕΞΙΑ κυβέρνησιν, ἐάν μέ αυτόν τόν χαρακτηρισμό ἐννοῦμε τόν Συντηρητισμό ἥ φιλελευθερισμό, καί δέν ἔχει ἀσκηθῆ ποτέ ΔΕΞΙΑ πολιτική στήν Ελλάδα. Στήν πράξι, δέν ὑπάρχει καί δέν ὑπῆρξε ποτέ ΔΕΞΙΟ κόμμα στήν Ελλάδα πού νά κατάφερε νά ἐκλέξη βουλευτές στό κοινοβούλιο, τουλάχιστον μετά τήν Μεταπολίτευσιν.
Ἡ ΕΡΕ, ὁ προκάτοχος τῆς Νέας Δημοκρατίας καί ἡ Νέα Δημοκρατία πού ὑπῆρξαν οϊ πολιτικοί ἐκπρόσωποι τοῦ «δεξιοῦ» χώρου ὑπῆρξαν ἕνα κλειστό, ὀλιγαρχικό, αὐτάρεσκο και αὐταρχικό καθεστῶς. Εἶχαν ἀποκλείσει, όποιον αμφισβητοῦσε τήν πολιτική της καί τίς ἰδέες της μέ τήν γνωστήν «ρετσινιά» τοῦ κομμουνιστή ή κρυπτοκομμουνιστή ἥ τοῦ αίρετικοῦ. Όλοι της οἱ ἀντίπαλοι ἧταν «άνίκανοι», «έθνικῶς ὕποπτοι» καί «επικίνδυνοι». Οι κεντρώοι ήταν «τυχοδιώκτες» και «καιροσκόποι», οι αριστεροί ήταν «εαμοβούλγαροι».
Στήν Ἐλλάδα δέν βρέθηκε κάποιος πολιτικός φορέας ποὐ θά μποροῦσε να εκφράση ίδεολογικά τόν φιλελεὐθερον «δεξιόν» καί ἔτσι ἔμεινε ιδεολογικά «ἄστεγος» μέ ἀποτέλεσμα να έκπροσωπηθῆ πολιτικά άπό πολιτικούς φορεῖς οί ὀποιοι δέν ἐκφράζουν τό δικό του πνεῦμα. Ετσι, άντί να διοχετεὐση τήν πολιτική του δράση πρός δημιουργικές κατευθύνσεις, διάσπάθησε τήν «πολιτική» του ένέργεια ὐποστηρίζοντας κόμματα πού δέν συνέβαλλαν στήν πρόοδο τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς δικαιοσύνης. Σήμερα δέν ὑπἀρχει κάποιος πολιτικός φορέας ποῦ θἀ μποροῦσε νἀ ἐκφράση τόν χῶρο ἐκεῖνον που θα μποροῦσε νά χαρακτηρισθῆ «δεξιός» καί ἔτσι οϊ «δεξιοί» περιφέρονται σαν άδέσποτες φιγοῦρες καί ἔτσι γίνεται πιό εὐκολο να τούς στρατολογήσουν οἰ τυχοδιῶκτες τῆς πολιτικῆς ἥ τῆς κάθε λογῆς ἀντιδημοκρατικό κόμμα. Γιαύτό χρειάζονται μιάν ίδεολογία πού θἀ τούς ἐπιτρέπη νά νοηματοδοτοῦν καί νά ταξιθετοῦν τίς ίδέες τους καί νά τίς συνδέουν μέ τίς ἰδέες, άξίες καί πεποιθήσεις καί ἄλλων ἀτόμων. Με αὐτόν τον τρόπο θά μποροῦν νά ερμηνεύου, νά ταξιθετοῦν καί να νοηματοδοτοῦν τό περιβάλλον τους. Χρειάζονται ἔναν πολιτικόν φορέα πού εἶναι ὁ εκφραστῆς τῶν δικῶν τους πεποιθήσεων καί ίδεῶν καί ἀξιῶν.
Εδῶ ἀναφέρομαι σέ αὐτούς τούς δεξιούς πού καταφάσκουν στίς δημοκρατικές ίδέες καί ἐμφοροῦνται ἀπό τίς ἀξίες καί τά ἰδεώδη τῆς δημοκρατίας, αὐτοί πού θέλουν μιά κοινωνία, μίαν κοινωνικήν καί πολιτικήν ὀργάνωσιν πού νά τούς παρέχη τήν μεγαλύτερη δυνατή ἐλευθερία προσωπικῆς ἀποφάσεως καί νά ἀποτελῆ ἐκδήλωσιν τῆς καταφάσεως τῆς ἀτομικής του ὑπάρξεως, μιά πολιτική ὀργάνωσιν ὄπου τό κάθε ἄτομο θά ἔχη τό ἀναφαίρετο δικαίωμα ἐλευθερίας τοῦ λόγου καί τῆς καθ’οιονδήποτε τρόπον ἐκφράσεως του καί τήν ἀπεριόριστην ἐλευθερία τῆς γνώμης, τῆς λήψεως καί μεταδόσεως πληροφοριῶν καί ἰδεῶν ἄνευ ἐπεμβάσεως οἰασδήποτε δημοσίας ἀρχῆς. Τόν ἰδεολογικόν του χῶρο τόν κατέλαβαν «κατακτητικῶ δικαίῳ» τῆς κάθε ίδεολογικῆς ἀποχρώσεως πολιτικάντηδες πού καπηλεύτηκαν τίς ίδέες του, σφετερίστηκαν τά τιμαλφῆ του καί τόν κατασυκοφάντησαν. Τά κόμματα πού ἐκπροσώπησαν πολιτικά τούς «δεξιους» δέν εἶχαν καμιά ἰδεολογική ταυτότητα. Ἐξέφραζαν μόνον τον πολιτικάντικο λαικϊσμό στελεχῶν πού ἤθελαν τήν συντήρησιν τῆς κρατικοδίαιτης φαυλότητας τμημάτων τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Προσέβλέπαν στόν προσπορισμό ψήφων ἀπό τήν πολιτικήν ἄγνοια πολλῶν ἀδυνάμων ἐλλήνων καί πλημμύρίζαν μέ πανικό τά λαϊκώτερα στρώματα τῆς κοινωνίας. Δέν ἐξέφρασαν καί δέν ὑπερασπίστηκαν ποτέ γνήσιες δημοκρατικές ἀξίες. Αποτελεῖ εἰρωνεῖα ὁ ἰσχυρισμός μερικῶν ὄτι ἡ Νέα Δημοκρατία μπορεῖ νά ὑπερβῆ τίς «ἀναχρονιστικές» ὄψεις τῆς φυσιογνωμίας της καί τῆς πρακτικῆς της καί νά μετεξελιχθῆ σέ ἕναν σύγχρονο εὐρωπαϊκό συντηρητικόν φορέα πού νά ἐνσωματώνη τόσο τίς ἐθνικές ἐθνικιστικές ἀξίες ὄσο καί τήν φιλελεύθερη οίκονομική ἰδεολογική σκέψι καί πρακτική μέ τρόπο ἀρμονικόν καί δημιουργικόν ὧστε νά ἐγγυάται κυβερνητική σταθερότητα καί ἐκλογική νομιμοποίησιν σε πολύ πλατειές μάζες του λαοῦ καί στρώματα τῆς κοινωνίας.
Σήμερα, γιά νά μήν χάση τήν στήριξιν τοῦ κατεστημένου ὁ Σαμαρᾶς, ἀλλά καί ὄλα τα στελέχη τοῦ κόμματος του, δέν ἔρχεται σέ σύγκρουσι μέ τήν διαφθορά, μέ τήν φοροδιαφυγή καί διστάζει νά προβῆ στίς ἀπαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Ἐπειδή ἀντιδροῦσαν ὁ Κουβέλης καί ὀ Βενιζελος, ὀ ὀποῖος καί ἐξακολουθεῖ νά τόν στηρίζη, καί φοβᾶται μήν ἀποσύρει τήν στήριξιν του στήν κυβέρνησι του, ἀποφεύγει νά προβῆ σέ κάποιες ἐπεβεβλημένες ἐνέργειες καί πράξεις. Αποφεύγει νά προβῆ σέ ἀπελάσεις τῶν λαθραίων, ἀποφεύγει νά τροποποιήση τόν νόμον περί Ιθαγενεῖας, ἀποφεύγει νά θεσπίση τόν νόμο ὧστε νά μήν είσάγωνται μή Ἑλληνες στίς στρατιωτικές σχολές, ἀποφεύγει νά πάρη σθεναρά στάσι στό θέμα τοῦ Ἁντιρατσιστικοῦ Νόμου,τόν ὀποῖον τελικά ψήφισε, Γνωρίζει πολύ καλά ὄτι αὐτός ὁ νόμος θά φαλκιδέψη τίς ἐλευθερίες τοῦ λαοῦ. Επί πλέον, δέν μπορεῖ νά σκιαγραφήση τήν πραγματική είκόνα τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως ὦστε νά αὐξήση τήν δημοτικότητα τῆς παρατάξεως τῆς ὀποῖας ἠγεῖται καί νά διενεργήση ἐκλογές μέ στόχο τήν σχηματισμό αὐτοδυνάμου κυβερνήσεως καί ἔτσι νά ἀπαλλαγῆ ἀπό τά βαρίδια πού μεταφέρει.
Τά Μνημόνια κακῶς ἔχουν άναχθῆ σέ ίδεολογήματα καί κακῶς ἔχουν χωρίσει τόν λαό σε Μνημονιακους καί Αντι-μνημονιακούς. Ὄταν λυθοῦν τά οικονομικά προβλήματα, ὄταν βρεθῆ λύσις γιά τήν ἔξοδο τῆς χῶρας ἀπό τήν οἰκονομικήν κρίσι καί ὄταν γίνουν οἱ ἀπαραίτητες ἀναδιαρθρώσεις στήν οίκονομία καί τήν διοίκησιν τοῦ κράτους, στήν λειτουργία τῆς κοινωνίας, θά ἐκλείψουν καί οί ἀντιπαραθέσεις μεταξύ «Μνημονιακῶν» καί «Αντιμνημονιακῶν». Τά μνημόνια καί ἀντιμνημόνια δέν ἀποτελοῦν κάποιο ἀξιολογικό σύστημα καί δέν ἔχουν κανένα θεωρητικό ἥ ιδεολογικό ὑπόβαθρο. Μἐ τίς ἀντιπαραθέσεις τῶν μνημονιακῶν καί ἀντιμνημονιακῶν παρατάξεων ἐνετάθη ὀ λαϊκισμός ὁ ὀποῖος ἀνέκαθεν χαρακτηρίζει τόν Ἑλληνικόν πολιτικόν λόγο. Στήν προσπάθεια της νά καταλάβη τήν εξουσία ἡ ἀντιπολίτευσις καί στήν προσπάθεια τους νά κρατηθοῦν στήν ἐξουσία τά κόμματα πού κυβερνοῦν σήμερα ἔφθασαν νά ἐκποιοῦν ὄλες τίς αξίες τῆς κοινωνίας στήν ίδεολογία τοῦ λαϊκισμοῦ. Ο λαϊκισμός ἔχει καταστῆ μία από τίς νέες ίδεολογίες τῆς ἐποχῆς μας. Ο «λαϊκισμός» ἐπανῆλθε στήν κυρίαρχη –καί καθημερινή- πολιτική ἀτζέντα στήν χῶρα μας μαζί με τίς πρῶτες κινητοποιήσεις ἐναντίον τῆς μνημονιακῆς πολιτικῆς. Συνεπῶς, καθίσταται ἀναγκαῖα ἡ δημιουργία ένός «κανονικού» ΔΕΞΙΟΥ πολιτικοῦ σχηματισμοῦ (άνεξαρτήτως όνομασίας) ὄπου θά στεγαστοῦν οἱ φιλελεύθεροι ἔλληνες, Διότι ἡ νέα Δημοκρατία δέν μπορεῖ να ἐκφράση και να εκπροσωπήση τις ιδεολογικές ἀπαιτήσεις τῶν λαϊκών στρωμάτων που ἔχουν δημιουργηθῆ στην Ελλάδα μετά τις δεκαετίες του ’70 καί τά ὀποῖα δέν ἀσπάζονται τίς ἀριστερές ἰδεολογίες καί θά ἀναγκάζονται νά προσχωροῦν σέ ίδεολογικούς χώρους πού φαίνεται νά έκφράζουν κάποιες ἀπό τίς άξίες τους . Αὐτό το νέο ΔΕΞΙΟ κόμμα θά πρέπη να προέλθη ἀπό κάποιους πού ἐνστερνίζονται αὐτές τίς αξίες. Οἰ πολιτικοί καί οί διανοούμενοι τοῦ φιλελευθέρου δεξιοῦ χώρου πρέπει νά διατυπώσουν μία κριτική καί νά έκπονήσουν ἕνα πρόγραμμα πού θά μοιάζει μέ κάποια συνεπή φιλοσοφική θεωρία καί πού θά ἐκφράζη τόν προβληματισμό καί τήν φιλοσοφία τού φιλελεὐθερου δεξιοῦ. Οἱ ἰδέες τοῦ φιλελευθέρου δεξιοῦ θά πρέπη νά προβληθοῦν σάν ἕνα λογικά συγκροτημένο σύστημα ἱδεῶν, πεποιθήσεων καί παραστάσεων μέ τίς ὀποῖες οί φιλελεύθεροι δεξοί θά μποροῦν νά συνθέτουν μιάν εἰκόνα τοῦ κόσμου καί τῆς κοινωνίας πού ὁ Ἔλληνας θά ἤθελε νά οἰκοδομήση. Οί φιλελεύθεροι δεξοί μποροῦν νά σώσουν τήν πνευματικότητα τοῦ ἕλληνα, τήν ὀποῖα κατέστρεψαν τά διάφορα φανατικά κινήματα, καί ἰδιαίτερα ὁ Μαρξισμός, ὁ ὀποῖος ἔκανε τήν ἑλληνική συνείδησιν είκόνα καί ὀμοίωσιν τῆς ὑλικῆς πραγματικότητος.
Ὁ ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ἀναδεικνύεται σέ πρῶτο κόμμα ὄχι γιατί οἱ ίδέες ἥ οἱ ίδεοληψίες τῶν στελεχῶν του ἐκφράζουν κανέναν, ἀλλά γιατί δέν ὑπάρχει κόμμα να εκφράση τά έκατομμύρια τῶν φιλελευθέρων ἥ «δεξιῶν» ψηφοφόρων. Τά σοσιαλιστικά κόμματα θά εἶχαν καταποντιστῆ σέ κᾶθε εκλογική ἀναμέτρησι ἐάν οί πολιτικοί καί οί διανοούμενοι τοῦ φιλελευθέρου ἐθνικοῦ χώρου διετύπωναν μία κριτική καί ἐκπονοῦσαν ἕνα πρόγραμμα πού θά ἔμοιαζε μέ κάποια συνεπή φιλοσοφική θεωρία καί πού θά εξέφραζε τόν προβληματισμό καί τίς ἀξίες τοῦ λαοῦ. Αυτούς τούς ψηφοφόρους ή πολιτική τῆς Νέας Δημοκρατίας, καί πολύ περισσότερο ἡ πολιτική τοῦ Σαμαρά, δέν μπορεῖ νά τούς εκφράση. Ἡ σημερινή Νέα Δημοκρατία ἔχει ἀπεμπολήσει τίς ὄποιες γνήσιες δικές της πολιτικές θέσεις. «Προοδευτική» πολιτική θεωρεῖται μοναχά ἐκείνη πού προσεγγίζει σε βασικές θεωρήσεις τῆς Αριστεράς οἰ ὀποῖες συνίστανται στήν ἀντίστασιν κατά τῆς ὄποιας κοινωνικῆς ἥ οίκονομικής αλλαγής. Τά στελέχη τῆςς Νέας Δημοκρατίας εἶναι ἀφόρητα λαϊκιστές καἰ καιροσκόποι καί κενά ἀπό κάθε ἰδανικό.
Εκεῖνο πού ἐνισχύει τίς θέσεις τῆς ἀριστερᾶς καί τίς προσπορίζει ἐκλογικά ὠφέλη σήμερα εἶναι ἡ πολεμική πού ἔχει ἐξαπολύσει κατά τῶν μνημονιῶν. ἔχει ἀναγάγει αὐτήν τήν ἀντιμνημονιακή πολιτική σέ ἰδεολογία καί φαίνεται νά βρίσκη σημαντική ἀπήχησι στό ἐκλογικό σῶμα. Στόν ἀντιμνημονιακόν χῶρο (χῶρο πού κοινωνικῶς περιλαμβάνει καί εὐρέα λαϊκά στρώματα μεσαίων καί μικρῶν ίδιοκτητῶν, ἀστῶν καί ἀγροτῶν, τά ὀποῖα ἀποστρέφονται τόν κομμουνισμό καί ἄλλες ἀριστερίστικες κατευθύνσεις) πολιτικῶς κυριαρχεῖ ἡ μαρξιστική, σέ παλαιοκομμουνιστική, νεοκομμουνιστική καί ἀναρχίζουσα ἐκδοχή, ἀριστερά. Τό σύστημα ἔχει έπιβάλλει τήν φίμωσιν τῶν ἐθνικών ἀντιμνημονιακών φωνῶν, όχι μόνον προσπαθῶντας νά καταστείλη τήν άνοδο ἐθνικιστικῶν πολιτικῶν σχηματισμῶν, ἀλλά θάπτοντας ἀπό τήν ὀποιανδήποτε παρουσίασιν τίς ἀπόψεις ἐθνικοσυντηριτικῶν οίκονομολόγων, ἐπιχειρηματιῶν καί πολιτευομένων. Καί ὄμως, οἱ ἀπόψεις τῶν ὀπαδῶν τῆς ἐθνικῆς οίκονομικῆς πολιτικῆς (πολιτικῆς σαφῶς ἀντιμαρξιστικῆς) εἶναι οἱ μόνες πού δύνανται νά προσφέρουν βιώσιμη ἐναλλακτικήν λύσι! Εφ’οσον ἡ Αριστερά ἄντλεῖ τήν ἐκλογική της δύναμιν ἀπό τέτοιους χώρους δέν θά αἰσθάνεται τήν ἀνἀγκη νἀ ἀρθρώση τεκμηριωμένον πολιτικόν λόγο καί ἡ πολιτική θά παραμένη δέσμια τοῦ λαϊκισμοῦ καί τῆς ἀνευθυνότητος.