Ανοιχτή επιστολή στο Ν.Ρωμανό, από απεργό πείνας της Σχολής Υπομηχανικών το 1961.
Νίκο καλημέρα!
Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί σου αλλά το τείχος “προστασίας” που σχημάτισε γύρω σου η Πολιτεία δεν μπόρεσα να το διαπεράσω. Από το γραφείο του Διοικητή του Γ.Ν.Γ.Γεννηματάς μου υποδείχθηκε να δώσω την επιστολή μου στο συνήγορό σου Φρ. Ραγκούση διότι δεν μπορούσαν αυτοί να γίνουν συνεργοί σε μια…παράνομη πράξη παραδίδοντάς σου την επιστολή μου! Πήγα επανειλλημένως στο γραφείο του συνηγόρου σου στην Πατριάρχου Ιωακείμ 26 αλλά το έβρισκα πάντα κλειστό. Όπως και το τηλέφωνό του το οποίο μονίμως τόχει γυρισμένο σε φαξ. Με τη ελπίδα ότι μπορεί να έχεις κάποια πρόσβαση στο διαδίκτυο αναρτώ αυτή την επιστολή, που προσπαθώ εδώ και μέρες να σου στείλω:
Ήμουν στην ηλικία σου, όταν συμμετείχα το 1961 σε πολυήμερη απεργία πείνας, την οποία σπουδαστές της Σχολής Υπομηχανικών Θεσσαλονίκης, μαζί με τους σπουδαστές της Σχολής των Αθηνών, πραγματοποιήσαμε στο κτίριο της Σχολής Αθηνών, Πατησίων και Αγ. Μελετίου. Της απεργίας πείνας είχε προηγηθεί η επι 20 καί πλέον ημέρες δραματική πορεία μας με τα πόδια, από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, μέσα στο καταχείμωνο, περί τα τέλη Δεκεμβρίου του 1960, με τη αστυνομία να μας αναγκάζει να πέσουμε στα κρύα νερά του Σκαραμαγκά για να αποφύγουμε τη σύλληψη.
Αυτές μας τις ενέργειες τις πυροδότησε η απελπισία από την ανακόλουθη στάση της τότε κυβέρνησης της ΕΡΕ, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και υπουργό Παιδείας τον Παναγιώτη Κανελόπουλο, να αλλάξει, κάτω από την πίεση του ΤΕΕ, τον ιδρυτικό νόμο της Σχολής Υπομηχανικών τον οποίο η ίδια είχε ψηφίσει και να την υποβαθμίσει σε Σχολή Εργοδηγών!
Κοντά στις 20 μέρες απεργίας πείνας άρχισα να ουρώ αίμα. Τα χρειάστηκα. Ζήτησα να μεταφερθώ σε Νοσοκομείο όπου μου υποδείχθηκε από τους γιατρούς ότι εάν συνέχιζα την απεργία πείνας υπήρχε κίνδυνος μη αναστρέψιμης βλάβης στα νεφρά μου. Αυτό που με βοήθησε να πάρω απόφαση για το αν θα συνέχιζα την απεργία ή όχι, ήταν τα λόγια μιας φωτισμένης Διευθύντριας του Υπουργείου Παιδείας, της κυρίας Αντωνακάκη, η όποια από τη μια στήριζε τον αγώνα μας να μη μεταβληθεί το επίπεδο της Σχολής, από την άλλη εισήγαγε για πρώτη φορά στη Ελλάδα και υποστήριζε τον όρο της ¨δια βίου εκπαίδευσης¨!
Για εμάς τα επαρχιωτόπουλα της Βόρειας Ελλάδας, που είχαμε κλίση στην τεχνολογία, αλλά όχι τα μέσα να προετοιμαστούμε στα ακριβά φροντιστήρια της Αθήνας κι εν συνεχεία σπουδές στο Ε.Μ.Π., η Ανωτέρα Σχολή Υπομηχανικών στη Θεσσαλονίκη με τις ειδικότητες των Μηχανολόγων, Ηλεκτρολόγων, εκτός των Πολιτικών Μηχανικών, ήταν μάνα εξ ουρανού! Οι εξαγγελίες του τότε Υπουργού Παιδείας απο τη Βουλή, κατά την ψήφιση του ιδρυτικού νόμου της Σχολής μας, ότι θα ήταν σχολή παραγωγής Μηχανικών Εφαρμογής Ανώτερης βαθμίδας, ανάμεσα στο Μηχανικό Μελετητή και τον Εργοδηγό του έργου, όπως σε όλες τις τότε Ευρωπαϊκές χώρες, έκανε πολλούς από εμάς, που στις πανελλήνιες εξετάσεις είχαν περάσει και σε Πανεπιστημιακές Σχολές, να επιλέξουν τη Σχολή Υπομηχανικών, η οποία πέραν του επιθυμητού μορφωτικού αντικειμένου υποσχόταν και λαμπρή επαγγελματική κατοχύρωση. Τρία χρόνια λοιπόν μετά την έναρξη λειτουργίας των Σχολών, με σπουδαστές που πολλοί από αυτούς, όπως είπα παραπάνω, είχαν απορρίψει πανεπιστημιακές σπουδές για να εγγραφούν στις σχολές Υπομηχανικών, η Πολιτεία – απατεώνας μας έφτυνε κατάμουτρα! Και υποβάθμιζε με νέο νόμο τη Σχολή γιατί η τότε στενόμυαλη ηγεσία του ΤΕΕ πίστευε ότι οι απόφοιτοι αυτής της Σχολής θα έθιγαν τα επαγγελματικά δικαιώματα των Μηχανικών, μελών του ΤΕΕ…
Όμως παρέμεναν σε ισχύ διάφορα άρθρα του προηγούμενου ιδρυτικού νόμου. Ένα από αυτά έδινε το δικαίωμα στους τρεις πρώτους όλων των σχολών της Θεσσαλονίκης, ή της Αθήνας να ενταχθούν χωρίς εξετάσεις στο πρώτο έτος της αντίστοιχης σχολής του Ε.Μ.Π. Ηταν μια πρώτη εφαρμογή της ¨δια βίου εκπαίδευσης¨. Εκεί, τότε, μέσα στο ψυχρό θάλαμο του Νοσοκομείου, πήρα την απόφαση να διαφυλάξω τη ζωή μου προκειμένου να ολοκληρώσω τις Σπουδές μου στη Σχολή Ηλεκτρολόγων, να βγώ πρώτος από όλες τις Σχολές και να ξεκινήσω, μετά τη στρατιωτική μου θητεία, τις σπουδές μου στη Σχολή Η & Μ του Ε.Μ.Π.
Μετά την αποφοίτησή μου από το Ε.Μ.Π. εργάστηκα στη Βιομηχανία, σε μελετητικές και κατασκευαστικές εταιρείες διεθνούς εμβέλειας χωρίς να λείψω ωστόσο στιγμή από τους κοινωνικούς αγώνες. Στην τελευταία μου δουλειά ως υπάλληλος, σε μεγαλη κατασκευαστική Ελληνική εταιρεία, μπρος στις ανάλγητες, αντεργατικές ενέργειες της εργοδοσίας, δε δίστασα να μπω μπροστά και να ιδρύσω σωματείο εργαζομένων, χάνοντας έτσι την διευθυντική θέση για την οποία είχα προσληφθεί. Μετά από τριετή συνδικαλιστική δράση και μη μπορώντας ως ¨στιγματισμένος¨ επικίνδυνος συνδικαλιστής να βρω δουλειά σε άλλη εταιρεία άνοιξα δικό μου γραφείο μελετητών, κατασκευαστών και συμβούλων. Με συχνές παρεμβάσεις μου στον ημερήσιο τύπο παλιότερα και πολύ συχνότερες στα δίσεκτα χρόνια της κρίσης στο Ίντερνετ καθώς και με την με τη συμμετοχή μου σε ενωτικές αντιμνημονιακές κινήσεις προσπαθώ να συμβάλω στον αγώνα του λαού μας να σταματήσει την γενοκτονία και τη λεηλασία της χώρας από τους δανειστές – δυνάστες του.
Από όλα όμως όσα κατάφερα να κάνω, αυτό που εξακολουθώ να θεωρώ ως σπουδαιότερο είναι ότι έκανα πράξη στη ζωή μου την ¨δια βίου μάθηση¨. Ασχολήθηκα με τη Ομοιοπαθητική, τη μουσική, την Ιστορία, τη Φιλοσοφία, τις ξένες γλώσσες, διαπιστώνοντας ότι η γνώση δε σταματάει ποτέ!
Εν τω μεταξύ, οι Σχολές Υπομηχανικών, ενώ απέκτησαν τον τίτλο της Ανωτέρας σχολής, έκλεισαν και υποκαταστάθηκαν από τα ΤΕΙ. Έτσι ο αγώνας μας τότε δικαιώθηκε μεν, αλλά δεν με αφορά πια προσωπικά. Βλέπεις ο χρόνος στην Ελλάδα έχει άλλη διάσταση γιαυτούς που μας κυβερνάνε! Γιαυτούς τους, διαχρονικά, ανεπαρκείς πολιτικούς, που ποτέ τους δεν μπορούν να προβλέψουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Και διασύρουν το πολίτευμα καταστρέφοντας τις ζωές μας!
Όλα αυτά σου τα έχω γράψει, αγόρι μου, για να δεις πως η ζωή μπορεί να είναι μια ατελείωτη, άλλοτε ευχάριστη άλλοτε δυσάρεστη περιπέτεια. Όταν έκανα την απεργία πείνας ήμουν κι εγώ βυθισμένος στην απελπισία από την αδικία της Πολιτείας απέναντί μου. Η ιδέα όμως της ¨δια βίου εκπαίδευσης¨ λειτούργησε ως κίνητρο για να σεβαστώ τη ζωή μου. Ελπίζω αυτά που σου γράφω να σε κάνουν να αναζητήσεις κι εσύ αυτό που θα σε κάνει να σεβαστείς τη δική σου ζωή. Ίσως δε, εσύ να είσαι πιο τυχερός απο μένα και να μπορέσεις να βοηθήσεις να αλλάξουν περισσότερα πράγματα σ´ αυτή την κοινωνία…
Δημήτρης Ματσικούδης
