Περί συνταγματικής αναθεώρησης

Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

• Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ΔΙΟΡΙΖΕΤΑΙ από τη Βουλή και επιλέγεται ανάμεσα στους ΑΡΙΣΤΟΥΣ της κοινωνίας.

• Απαραιτήτως Επιφανής Έλληνας και όχι απλά ένας κοινός πολίτης.

• Υποχρεωτικά ένας από τους διακριθέντες της κοινωνίας στον οποιονδήποτε επιστημονικό, καλλιτεχνικό ή κοινωνικό “στίβο” …εκτός του πολιτικού.

Εκτελεστική Εξουσία.

Πρόεδρος της Κυβέρνησης.

Ο Πρωθυπουργός ΕΚΛΕΓΕΤΑΙ απευθείας από τον λαό με απόλυτη πλειοψηφία, ακόμα κι αν απαιτείται γι’ αυτό διπλή εκλογική διαδικασία.

Νομοθετική Εξουσία.

Βουλή και Βουλευτής.

• Ο Βουλευτής ΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ επί του συνόλου των πολιτών, οι οποίοι απολαμβάνουν τα πολιτικά τους δικαιώματα.

• Το Σώμα των Βουλευτών να συντίθεται από 700 κληρωτούς βουλευτές τετραετούς θητείας. Η βουλευτική “αποζημίωση” ποτέ δεν θα ξεπερνά το μισθολογικό “μέτρο” της κοινωνίας και το οποίο είναι ο βασικός μισθός του ιδιωτικού τομέα, όπως αυτός καθορίζεται από τις ετήσιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η ανανέωση του δυναμικού της Βουλής θα γίνεται κάθε χρόνο σε ένα ποσοστό περίπου 25%.

• Το Προεδρείο της Βουλής, το οποίο θα έχει συντονιστικό-γραφειοκρατικό και όχι ηγετικό ρόλο, πρέπει να συντίθεται από επαγγελματίες νομομαθείς —αποσπασμένους και άρα εν ενεργεία Ανώτατους Δικαστικούς για μία και μοναδική θητεία—, οι οποίοι όμως δεν πρέπει να έχουν δικαίωμα ψήφου.

• Αξιώματα εντός της Βουλής οι Βουλευτές δεν θα πρέπει να λαμβάνουν και ιεραρχίες δεν θα υπάρχουν. Οι πάντες ίσοι μεταξύ τους για το σύνολο της θητείας τους. Καμία εσωτερική ομαδοποίησή τους δεν πρέπει να επιτρέπεται για κανέναν λόγο και για κανέναν σκοπό. Θα πρέπει να είναι πάντα απομονωμένες “μονάδες” και να στέκονται ως άτομα “απέναντι” απ’ αυτό που κάθε φορά θα καλούνται να κρίνουν και να ψηφίσουν …Τόσο “σημαντικοί” όσο το απαιτεί ο ρόλος τους και τόσο “ασήμαντοι” όσο το απαιτεί η ασφάλεια της Δημοκρατίας.

• Καμία βουλευτική θητεία δεν θα πρέπει να γίνεται “εφαλτήριο” για καμία ειδική “καριέρα” …Ιδανικοί “Ανώνυμοι” …Ο μισθός τους αυτό θα το “υπογραμμίζει” και θα τους το “υπενθυμίζει” πάντα.

Δικαστική Εξουσία.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ Δικαστές απόφοιτοι της Ανώτατης Σχολής Δικαστών —εισαγωγή της στις Πανελλήνιες Εξετάσεις ως ξεχωριστή σχολή και όχι σαν “συνέχεια” των “βυσμάτων” της Νομικής Σχολής— διορισμένοι στο Σώμα με μόνιμο διορισμό.

Η ηγεσία των Δικαστών θα επιλέγεται από τα εσωτερικά όργανα της Δικαιοσύνης και μέσα από τις διαδικασίες που θα προβλέπει ο αντίστοιχος νόμος.

Η Βουλή με την ψήφο της θα επικυρώνει τον διορισμό της

ΑΙΡΕΤΟΙ Εισαγγελείς με θητεία ανάλογη των δημοτικών και περιφερειακών αρχών. Υποψήφιοι σε εκλογικές διαδικασίες, οι οποίες θα διεξάγονται ταυτόχρονα με τις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Απευθείας επιλογή του λαού, που δεν θα χρειάζεται την επικύρωση της Βουλής.

Απαραίτητες Διευκρινίσεις.

ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Πρωθυπουργός της απόλυτης πλειοψηφίας του λαού.

Ο Πρόεδρος της Κυβέρνησης και Πρωθυπουργός σε μια Δημοκρατία θα έπρεπε να εκλέγεται ως ο εκλεκτός της απόλυτης πλειοψηφίας του λαού. Εφόσον, με βάση το Σύνταγμα και τη Λογική, είναι Πρωθυπουργός τού λαού και όχι ο Πρωθυπουργός των δεξιών ή των πασοκατζήδων, θα έπρεπε να είναι εκλεκτός του συνόλου του λαού και όχι εκλεκτός συγκεκριμένων μερίδων του. Άρα, για το αξίωμα του Πρωθυπουργού απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αναζήτηση της απόλυτης πλειοψηφίας και όχι της σχετικής. Πρακτικά θα έπρεπε να εκλέγεται με τη λογική που εκλέγονται οι Πρόεδροι στις Προεδρικές Δημοκρατίες. Είτε ως εκπρόσωπος κάποιου οργανωμένου πολιτικού φορέα είτε ως ανεξάρτητος υποψήφιος, να μπορεί ο οποιοσδήποτε πολίτης, που δεν στερείται των πολιτικών του δικαιωμάτων, να διεκδικεί την Πρωθυπουργία. Όπως ακριβώς γίνεται στις μεγάλες Δημοκρατίες του Δυτικού Κόσμου.

Οι εκλογές θα πρέπει να γίνονται σε δύο Κυριακές, ώστε να εξασφαλίζεται η απαραίτητη απόλυτη πλειοψηφία. Την πρώτη Κυριακή να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία όλοι οι διαγωνιζόμενοι μαζί και την δεύτερη Κυριακή μόνον οι δύο Πρώτοι, ώστε ο υποψήφιος Πρωθυπουργός να απολαμβάνει της προτίμησης της πλειοψηφίας του λαού. Από εκεί και πέρα νικητής και ηττημένοι θα συνθέτουν την πολιτική “σκηνή” της χώρας. Αυτοί θα είναι οι μόνοι πολιτικοί άνδρες της χώρας και όχι οι βουλευτές. Αυτοί θα είναι οι δημιουργοί της πολιτικής και οι βουλευτές θα είναι αυτοί που θα τους κρίνουν. Ο νικητής θα ξεκινάει να συνθέτει την Κυβέρνησή του με πρώτη Ψήφο Εμπιστοσύνης αυτήν του λαού, που του δόθηκε ως “εντολή” μετά τις εκλογές.

Οι υπόλοιποι αντίπαλοί του —πάνω από κάποιο προκαθορισμένο ποσοστό— θα λαμβάνουν ως κρατική χορηγία κάποιους δέκα με είκοσι “μισθούς”, για να συντηρούν τα “επιτελεία” τους και η “μάχη” τους θα συνεχίζεται ενώπιον της Βουλής. Αυτοί θα ελέγχουν το Κυβερνητικό Έργο και είτε θα το “στηρίζουν” είτε θα το “καταγγέλλουν” στη Βουλή, η οποία θα καλείται να αποφασίζει με την ψήφο της. Αυτοί οι πολιτικοί δεν θα έχουν καμία άλλη σχέση με τη Βουλή. Ακόμα και για συμβολικούς λόγους θα πρέπει να μπαίνουν από διαφορετική είσοδο από αυτήν που θα μπαίνουν οι βουλευτές. Η σχέση πολιτικών και βουλευτών θα πρέπει ακόμα και να ποινικοποιηθεί με τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους λόγους που απαγορεύεται η σχέση των Ενόρκων των αμιγών ορκωτών δικαστηρίων με τους Διάδικους.

Με αυτόν τον σχεδιασμό θα μπορεί ο λαός να “διώχνει” όποιους πολιτικούς δεν τον ενδιαφέρουν. Δεν θα τους επιτρέπει να “ανακυκλώνονται” διαρκώς μέσα στον χρόνο μέσα από ένα πολυτελές stand-by στη Βουλή. Δεν θα τους επιτρέπει να παριστάνουν τους αργόμισθους Βουλευτές μέχρι να τους “ξεχάσει” ο κόσμος και να τον ξαναπαρασύρουν στα ψέματά τους. Οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να βρίσκονται σε απόλυτη εγρήγορση, αν θέλουν να επιβιώσουν. Οι νέες δυνάμεις, οι οποίες θα εμφανίζονται, θα μπαίνουν άμεσα στον “στίβο” των εκλογών και ό,τι δεν θα μπορεί να “επιβιώσει” θα “πεθαίνει” χωρίς δεύτερη κουβέντα. Πολιτικά “τζάκια” δεν μπορούν να επιβιώσουν σε αυτό το δυναμικό και εξαιρετικά ρευστό πολιτικό περιβάλλον.

ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Η δύναμη της αριθμητικής.

Το Σώμα της Βουλής να συντίθεται από 500

ή ακόμα καλύτερα από 700 βουλευτές.

Και μόνο στο άκουσμα αυτών των αριθμών μπορεί κάποιος να αισθανθεί έναν “ίλιγγο” …Να αισθανθεί την ανάγκη να επαναστατήσει. Βλέποντας πόσο μας κοστίζουν τα τριακόσια ανθρωποειδή τής σημερινής Βουλής, εύκολα θα παρεξηγήσει την πρότασή μας. “Πολλοί είναι” …θα πει ο αδαής …”Ελάχιστοι είναι” …λέμε εμείς …Ελάχιστοι και πολύ φτηνότεροι από τους σημερινούς. Όταν περίπου τόσους μπορούσε να συντηρήσει η Αρχαία Αθήνα, που ήταν μια γειτονιά της σύγχρονης Ελλάδας, αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι παραπάνω θα “ήξεραν” αυτοί που εφεύραν τη Δημοκρατία. Αυτοί οι 500 βουλευτές είναι “λιγότεροι” από τους σημερινούς 300 …Είναι θέμα αριθμητικής και η αριθμητική ποτέ δεν λέει ψέματα.

Τι σημαίνει αυτό το παράδοξο που λέμε; Σήμερα η Βουλή λειτουργεί με 300 βουλευτές, που όμως, εξαιτίας του “λανθασμένου” ρόλου που τους δίνει το “διάτρητο” Σύνταγμά μας, μετατρέπονται σε τουλάχιστον 1800 υψηλόμισθους υπαλλήλους. Γιατί; …Γιατί, αν στον κάθε “σούπερ” αμειβόμενο βουλευτή προσθέσεις κάποιους πέντε έξι υψηλόμισθους επιστημονικούς συνεργάτες, που τους προσφέρει η Βουλή για να φέρουν εις πέρας το “λειτούργημά” τους, αντιλαμβανόμαστε για πόσα χρήματα μιλάμε. Επιπλέον αυτός ο λανθασμένος ρόλος τούς “στοχοποιεί” στα συμφέροντα και αυτό κάνει απαραίτητη και την προστασία τους. Αν βάλει κάποιος και από τρεις —κατά μέσο όρο— αστυνομικούς, που φρουρούν τον κάθε βουλευτή, ας προσθέσει αλλά περίπου χίλια άτομα στους ήδη υπάρχοντες 1800 υψηλόμισθους, που περιβάλλουν το βουλευτικό αξίωμα. Ξαφνικά, δηλαδή, και χωρίς να το καταλαβαίνει κανένας, οι 300 της Βουλής γίνονται τουλάχιστον 2800 άνθρωποι. Η αριθμητική δηλαδή δεν λέει ψέματα. Οι 2800 άνθρωποι είναι περισσότεροι από τους 700.

Μιλάμε για ένα τεράστιο κονδύλιο, το οποίο δεν έχει σχέση με τους υπόλοιπους χιλιάδες υπαλλήλους των υπηρεσιών της ίδιας της Βουλής. Μιλάμε μόνο για τους ανθρώπους που παριστάνουν τους Βουλευτές και τα “παρελκόμενά” τους. Όλα αυτά, όμως, είναι περιττά χρήματα, εφόσον δεν υπηρετούν τη δημοκρατική λειτουργία. Δεν είναι δουλειά των βουλευτών να “παράγουν” νόμους …Το “σώμα” της Βουλής είναι αυτό που “παράγει” τους νόμους με τη λειτουργία του και όχι οι Βουλευτές με τις “προτάσεις” τους. Ο ψήφοι των βουλευτών “παράγουν” τους νόμους και όχι οι ίδιοι οι βουλευτές. Δουλειά της Βουλής είναι να “παράγει” νόμους με την ψήφιση των προτάσεων της Κυβέρνησης ή των πολιτικών και των κοινωνικών φορέων.

Τι προτείνουμε εμείς;

…Αυτό, το οποίο περίπου πρότειναν οι αρχαίοι εφευρέτες της Δημοκρατίας…:

…Κληρωτοί Βουλευτές τετραετούς θητείας…

…Βουλευτές, οι οποίοι θα συνθέτουν ένα Σώμα, το οποίο θα ανανεώνεται κάθε χρόνο σε ποσοστό 25%, ώστε πάντα να υπάρχει η “εμπειρία” και να μην υπάρχει “κενό” στην ασφαλή λειτουργία τής Βουλής. Στη θέση του παλιού και έμπειρου 25% που θα φεύγει, θα εισέρχεται το νέο και άπειρο 25%. Στην ιδανική περίπτωση να “αποτυπωθούν” στη σύνθεση της Βουλής οι κοινωνικές τάξεις και να εισέρχονται στις κληρωτίδες εκπρόσωποί τους σε ανάλογα ποσοστά. Αυτό είναι εύκολο να γίνει, εφόσον υπάρχουν τα ασφαλιστικά ταμεία και μπορεί κάποιος να βγάζει τα ποσοστά των υποψηφίων της Βουλής ανάλογα με τα ποσοστά των “πληθυσμών” που εκφράζουν τα Ασφαλιστικά Ταμεία των πολιτών.

Ο μεγάλος αριθμός των βουλευτών και η ελάχιστη επιρροή τους στην “κατασκευή” των νόμων, τους κάνει ιδανικούς για τη δημοκρατική λειτουργία. “Αποτυπώνουν” απόλυτα το κοινωνικό “μωσαϊκό” και το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να αποφασίζουν με βάση τα συμφέροντά τους ως άτομα και βέβαια ως πολίτες …Τίποτε άλλο. Βρίσκονται στη Βουλή για να “παραστήσουν” τους κοινούς ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ του λαού και όχι τους εξειδικευμένους “ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ” του. Τους εαυτούς τους θα αντιπροσωπεύουν ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί θα εκπροσωπούν τον λαό με τον οποίο ως σύνολο θα είναι “όμοιοι”. Ο πληθυσμός τους θα τους κάνει ασύμφορους για τους δυνάμει διαφθορείς τους. Ο ρόλος τους θα τους κάνει ασήμαντους ως άτομα για να στοχοποιηθούν, ώστε να απολαμβάνουν προνομίων, ασυλιών ή αστυνομικής προστασίας.

Ως εκ τούτου, αυτά, τα οποία προτείνουμε, είναι απολύτως φυσικά:

• Βουλευτές, χωρίς καμία ΑΣΥΛΙΑ, γιατί απλούστατα δεν θα την απαιτεί ο ρόλος τους.

• Βουλευτές, χωρίς καμία μισθολογική “εύνοια”, γιατί απλούστατα ο τρόπος επιλογής τους και ο ρόλος τους δεν θα δικαιολογεί καμία τέτοια εύνοια πέραν του γεγονότος ότι θα μπορούν να εξακολουθούν να εργάζονται.

• Βουλευτές, χωρίς καμία ειδική συνταξιοδοτική παροχή, εφόσον στην καλύτερη περίπτωση η Βουλή θα τους πληρώνει —για το διάστημα της θητείας τους— τα ασφάλιστρα στο ταμείο όπου θα βρίσκονται.

• Βουλευτές, οι οποίοι θα απασχολούνται μερικώς στη Βουλή, εφόσον θα συμμετέχουν στον Κοινοβουλευτικό Έλεγχο ως εναλλασσόμενες ομάδες εργασίας και μόνον όταν θα παρίσταται ανάγκη θα συνθέτουν την Ολομέλεια της Βουλής. Με σχετικές πλειοψηφίες θα διεκπεραιώνουν την “καθημερινότητα” του κυβερνητικού ελέγχου και όταν —είτε εξαιτίας της σοβαρότητας ενός θέματος είτε εξαιτίας της μεγάλης έντασης των διαφωνιών των μειοψηφούντων— το απαιτεί η περίσταση, θα συγκαλείται η Ολομέλεια για να αποφασίσει.

Κίνδυνος για τη Δημοκρατία δεν υπάρχει, γιατί αυτό το διασφαλίζει ο σωστός σχεδιασμό της. Απλά πράγματα. Ένας καλός νόμος είναι ό,τι είναι και το οποιοδήποτε πνευματικό έργο. Ένας καλός νόμος δεν διαφέρει από ένα καλό αυτοκίνητο …Για να κατασκευάσεις ένα καλό αυτοκίνητο, ελέγχεσαι για τα πτυχία σου και πρέπει να έχεις άπειρες γνώσεις …Για να το διαλέξεις, πρέπει απλά να σκέφτεσαι ως άνθρωπος. Αν οι πολιτικοί είναι οι “μηχανικοί” για τους οποίους απαιτούνται πτυχία και γνώσεις, ώστε να “παράγουν” ή να αμφισβητήσουν νόμους και νομοθετικές προτάσεις, για τους βουλευτές αρκεί να έχουν τη στοιχειώδη γνώση να επιλέγουν τις καλύτερες …ΑΚΟΥΣ και ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ ό,τι σε συμφέρει. Αυτή είναι η δουλειά του Βουλευτή …και αυτήν είναι μια εύκολη δουλειά.

Το Προεδρείο της Βουλής μπορεί να συντίθεται από επαγγελματίες νομομαθείς –αποσπασμένους, και άρα εν ενεργεία Ανώτατους Δικαστικούς, για μία και μοναδική θητεία—, οι οποίοι, όμως, δεν θα έχουν δικαίωμα ψήφου.

Συντονιστές της διαδικασίας και γνώστες των νόμων θα “προεδρεύουν”, όπως προεδρεύουν οι Δικαστές στα αμιγώς ορκωτά Δικαστήρια.

Ας προσπαθήσει κάποιος να σκεφτεί πώς θα ήταν η Ελλάδα σήμερα, αν είχαμε 700 Κληρωτούς Βουλευτές …Βουλευτές, οι οποίοι με τις ψήφους τους θα “εξέφραζαν” τη βούληση της Ελληνικής Βουλής:

• Αν είχαμε 700 Κληρωτούς Βουλευτές στη συνεδρίαση της Βουλής, που μας έβαλε στο Μνημόνιο, δεν θα μπαίναμε ποτέ σ’ αυτό.

• Αν είχαμε 700 Κληρωτούς Βουλευτές, κανένας Σανιδάς και καμία Γκοτζαμάνη δεν θα πήγαιναν από το γραφείο του Μητσοτάκη κατευθείαν στην ηγεσία τής Δικαιοσύνης.

• Αν είχαμε 700 Κληρωτούς Βουλευτές, δεν θα είχαμε κανέναν νόμο περί ευθύνης Υπουργών.

• Αν είχαμε 700 Κληρωτούς Βουλευτές, οι υπεύθυνοι του εγκλήματος του Χρηματιστηρίου και των Ολυμπιακών Αγώνων, που ήταν η αρχή όλων των κακών που μας βρήκαν, θα ήταν σήμερα στη φυλακή.

• Αν είχαμε 700 Κληρωτούς Βουλευτές, οι υπεύθυνοι της SIEMENS θα ήταν σήμερα στη φυλακή και η άθλια Γερμανία θα ήταν στη θέση του κατηγορουμένου και όχι του ηθικολόγου κατήγορου και τιμητή.

• Αν είχαμε 700 Κληρωτούς Βουλευτές, η Ελλάδα σήμερα θα είχε εξασφαλίσει τις γερμανικές αποζημιώσεις.

• Αν είχαμε 700 Κληρωτούς Βουλευτές, δεν θα ιδρυόταν ποτέ ένα προδοτικό ΤΑΙΠΕΔ …Δεν θα δινόταν ποτέ τα δισεκατομμύρια στις τράπεζες των τοκογλύφων …Δεν θα γινόταν ποτέ Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας ο Προβόπουλος ή ο Στουρνάρας.

• Αν είχαμε 700 Κληρωτούς Βουλευτές, δεν θα έμπαινε ποτέ κανένα “χαράτσι” στον λογαριασμό της ΔΕΗ και δεν θα έμπαινε ποτέ ο εξοντωτικός ΕΝΦΙΑ στην πρώτη κατοικία ή ακόμα και στα ακίνητα που δεν παράγουν κανένα κέρδος.

• Αν είχαμε 700 Κληρωτούς Βουλευτές, ο “να’ούμε” Παπούλιας ούτε απ’ έξω από το προεδρικό μέγαρο δεν θα περνούσε.

• Αν είχαμε 700 Κληρωτούς Βουλευτές, η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική, γιατί στην πραγματικότητα μαζί μ’ αυτούς θα “έμπαινε” ο λαός στη Βουλή. Οι 700, που θα ήταν “μέσα” και θα καλούνταν να κρίνουν Μνημόνια, θα ήταν απολύτως όμοιοι με τους εκατομμύρια πολίτες που βρίσκονται απ’ “έξω” από τη Βουλή και τους οποίους η αδικία τούς μετέτρεψε σε “αγανακτισμένους”.

Όλα αυτά όχι μόνον είναι σχεδόν ιδανικά στη λειτουργία τους, αλλά και οριακά οικονομικά. Είναι άλλο πράγμα 700 χαμηλόμισθοι βουλευτές, που —ανεξαρτήτως επαγγέλματος— θα λαμβάνουν μια “αποζημίωση” ίση με τον βασικό μισθό του ιδιωτικού τομέα και άλλο πράγμα 3000 υψηλόμισθοι με τους 300 υπεραμειβόμενους “αγάδες”, όπως συμβαίνει σήμερα …Άλλη “επαφή” θα έχουν με τα προβλήματα του κόσμου αυτοί οι χαμηλόμισθοι βουλευτές και άλλη “επαφή” έχουν τώρα οι πολυεκατομμυριούχοι αριστεροδεξιοί επαγγελματίες “πατερούληδες” της Βουλής.

Με μια τέτοια Βουλή δεν θα είχαμε επαγγελματίες και εξασφαλισμένους δια βίου πολιτικούς. Ο Κωστάκης ή ο Γιωργάκης και η Ντορούλα τώρα, αν δεν ήταν στη φυλακή, στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση θα ήταν στα σπίτια τους. Δεν θα παρίσταναν τους επαγγελματίες βουλευτές, που δεν ξεχνάνε ποτέ να ψηφίσουν …”ναι σε όλα”.

ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Ο “Γόρδιος Δεσμός” της Δικαιοσύνης.

Αυτό, το οποίο κάνει τη Δημοκρατία το καλύτερο πολίτευμα στον κόσμο, δεν είναι ούτε η αποτελεσματικότητά της στις πολιτικές της ούτε η ταχύτητα των αντιδράσεών της απέναντι σε ό,τι την απειλεί. Υπάρχουν αυταρχικά καθεστώτα, τα οποία είναι πολύ πιο αποτελεσματικά στην εφαρμογή των πολιτικών τους και πολύ πιο γρήγορα στις αντιδράσεις τους απ’ ό,τι είναι η Δημοκρατία. Αυτό, το οποίο κάνει τη Δημοκρατία ανυπέρβλητη, είναι η Δικαιοσύνη, που μπορεί να προσφέρει στον λαό. Είναι “χτισμένη” από τη φύση της πάνω σε αυτήν την έννοια. Γιατί; …Γιατί, όταν η ΑΔΙΚΙΑ είναι μαθηματικά βέβαιον ότι δεν μπορεί να εξυπηρετήσει —και άρα δεν συμφέρει— τους πολλούς, τότε αποτελεί “μονόδρομο” η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

Όταν οι πολλοί —εκ των δεδομένων— δεν μπορούν να επωφεληθούν από την αδικία και την αναξιοκρατία, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα αρκεστούν στη Δικαιοσύνη και τη νομιμοφροσύνη. Αυτή είναι η “μαγεία” της Δημοκρατίας …Κάνει αυτό, που φαίνεται αδύνατο, δυνατό. Δίνει τέτοια απρόσβλητη άμυνα στο ΚΑΛΟ, που στη χειρότερη γι’ αυτό περίπτωση μπορεί να το μετατρέψει ακόμα και σε αναγκαίο “ΚΑΚΟ”. Αναγκάζει, δηλαδή, ακόμα και τους λίγους ισχυρούς, που δεν τους συμφέρει η Δικαιοσύνη και η αξιοκρατία, να την αποδεχθούν ως αναγκαίο “κακό”, γιατί, αν την αμφισβητήσουν, θα βρεθούν σε ακόμα δυσχερέστερη θέση

…Κι όμως, αυτό, το οποίο θα έπρεπε να αποτελεί το απόλυτο πλεονέκτημα τής Δημοκρατίας, σήμερα φαίνεται να είναι το εγγενές ελάττωμά της. Έχει διαβρωθεί τόσο πολύ από τους άθλιους “αντιπροσώπους” της, που έχει φτάσει στο σημείο ο κόσμος να “νοσταλγεί” φασιστικά καθεστώτα. Φτάσαμε σε σημείο η Δημοκρατία να είναι τόσο άδικη, που να “λαχταρούν” οι λαοί ακόμα και τη φυσική “υποκειμενικότητα” των φασιστικών καθεστώτων. Φτάσαμε στο σημείο να αναζητά ο άνθρωπος ακόμα και την προβλέψιμη αδικία των φασιστών από το απρόβλεπτο χάος της ατιμωρησίας των δημαγωγών. Φτάσαμε στο σημείο να λειτουργεί η Δημοκρατία σαν “προαγωγός” των ναζιστών, των βασιλικών, των σταλινικών και των πάσης φύσεως φασιστών …Η δημόσια “τουαλέτα”, που μέσα της μπορείς να κάνεις ασύδοτα ό,τι θέλεις και μεταξύ των άλλων να αποπατήσεις στα ιερά και τα όσιά της. Γιατί γίνονται όλα αυτά; …Γιατί έχει “αλωθεί” η Δημοκρατία.

Όμως, για να “αλωθεί” η Δημοκρατία, πρέπει να έχει ανοίξει ύπουλα μια “κερκόπορτά” της και αυτή η “κερκόπορτα” είναι πολύ συγκεκριμένη. Για να “αλωθεί” η Δημοκρατία, θα πρέπει να μην λειτουργεί η Δικαιοσύνη …Να μην λειτουργεί εκείνο το όργανο, που καθιστά τη Δημοκρατία το απόλυτα τέλειο πολίτευμα …Να μην λειτουργεί εκείνο το όργανο, το οποίο εξασφαλίζει στη Δημοκρατία το απόλυτο πλεονέκτημα.

Ο βασικοί λόγοι, για τους οποίους δεν λειτουργεί η Δικαιοσύνη,

είναι δύο:

Ο πρώτος λόγος είναι ότι “πληρώνει” τη Διαπλοκή, την οποία επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές που ελέγχουν τη χώρα. Απλά πράγματα. Πώς να λειτουργήσει υπέρ τού πολίτη και του νόμου, όταν είναι “βραχυκυκλωμένη” ανάμεσα σε συμφέροντα; Πώς μπορεί να λειτουργήσει η “τυφλή” Δικαιοσύνη, όταν ο κομματισμός την μετατρέπει σε μια “αλλήθωρη” Μέγαιρα, που βλέπει επιλεκτικά τα πάντα και που εξυπηρετεί συμφέροντα; Πώς μπορεί να λειτουργήσει ως “τυφλή” η Δικαιοσύνη, όταν η ηγεσία της “βλέπει” αφεντικά και τους “εκλεκτούς” τους; Όταν η ηγεσία της βρίσκεται υπό το έλεος της Βουλής, η οποία βρίσκεται υπό το έλεος της Κυβέρνησης, η οποία βρίσκεται υπό το έλεος του κόμματος, το οποίο βρίσκεται υπό το έλεος του διορισμένου από τις πρεσβείες “ιδιοκτήτη” κομματάρχη. Είναι φύση αδύνατον να λειτουργήσει η Δικαιοσύνη, όταν ο εκάστοτε Καραμανλής, Παπανδρέου ή Μητσοτάκης ελέγχει την ηγεσία της και άρα τη λειτουργία της.

Αυτοί θα εξαιρέσουν από τον έλεγχο τους εαυτούς τους, οι εαυτοί τους τα κομματόσκυλα και τους χορηγούς τους και η βασική προϋπόθεση της Δημοκρατίας, που είναι η ισονομία και η ισοπολιτεία, θα πάνε περίπατο. Λογικό είναι σε μια χώρα, όπου καθημερινά “Αγιάννηδες” πηγαίνουν φυλακή για ασήμαντη αφορμή, να μην τιμωρούνται ποτέ οι Παπανδρέου με τα CDS, οι Λιάπηδες με τα “μαϊμού” αυτοκίνητα ή οι Μητσοτάκηδες με τα τζάμπα τηλεφωνικά κέντρα της Siemens. Όταν τα αφεντικά διορίζουν τους παραδικαστικούς Αθανασίου να παριστάνουν τους Δικαστικούς και στη συνέχεια δεν φοβούνται να τους “αποκαλύψουν”, μετατρέποντάς τους σε κομματικούς Υπουργούς, αντιλαμβανόμαστε ότι μιλάμε για ανήκεστο “βλάβη”.

Ο δεύτερος λόγος, για τον οποίο δεν λειτουργεί η Δικαιοσύνη, είναι γιατί δεν υπάρχει ένα “όργανο” να την “πιέζει” προς την κατεύθυνση της απονομής δικαίου. Δεν υπάρχει ένα “όργανο”, το οποίο να την απειλεί, όταν δεν κάνει τη δουλειά της. Δεν αρκεί η καλή “πίστη” ή η αίσθηση περί καθήκοντος των δικαστικών, για να εκτελέσει η Δικαιοσύνη τον ρόλο της. Η Δικαιοσύνη πρέπει και η ίδια να αισθάνεται την απειλή τού Νόμου και να μην τον αντιλαμβάνεται σαν “ιδιοκτησία” της. Αυτό συμβαίνει σήμερα. Η Δικαιοσύνη είναι πρακτικά ανεξέλεγκτη και, αν “αλωθεί”, παραμένει τέτοια ακόμα κι αν όλος ο κόσμος το γνωρίζει, όπως συμβαίνει σήμερα για παράδειγμα. Η Δικαιοσύνη, για να λειτουργήσει, πρέπει να έχει ένα “ελατήριο”, το οποίο ενίοτε να την πιέζει και να την απειλεί και αυτό δεν μπορεί να γίνει με τον σημερινό σχεδιασμό. Ο σημερινός σχεδιασμός έγινε από τους ξένους επικυρίαρχους και από τους ντόπιους δωσίλογους και την έχει εξουδετερώσει.

Όπως λοιπόν δεν γίνεται να λειτουργήσει “πιστόλι” χωρίς “ελατήριο” που να κινεί τη σφύρα (κόκορα), έτσι δεν γίνεται να λειτουργήσει Δικαιοσύνη χωρίς να υπάρχει ένα “όργανο”, το οποίο να την πιέζει προς την κατεύθυνση της δίκαιης λειτουργίας …Ένα “όργανο”, το οποίο να εκφράζει τη βούληση των κοινών ανθρώπων και άρα του “κυρίαρχου” λαού για Δικαιοσύνη. Είναι απολύτως δεδομένο ότι υπάρχει αυτή η βούληση για την πλειοψηφία. Από τη στιγμή που η Αδικία δεν συμφέρει τους Πολλούς θα πρέπει οι Πολλοί να βρουν τρόπο να εξασφαλίσουν τη Δικαιοσύνη. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; …Με τον απόλυτο διαχωρισμό μεταξύ των Δικαστικών Αρχών από τις αντίστοιχες Διωκτικές Αρχές. Ο λαός, ακόμα και ως “κυρίαρχος”, δεν είναι δυνατόν να έχει “λόγο” στη στελέχωση της Δικαιοσύνης —που απαιτεί επιστημονική κατάρτιση στον έλεγχό της—, αλλά είναι δυνατόν να έχει “λόγο” στη στελέχωση των Διωκτικών Αρχών.

Ως εκ τούτου, ένα τέλειο συνταγματικό πλαίσιο λειτουργίας θα προέβλεπε τον απόλυτο διαχωρισμό μεταξύ Δικαστών και Εισαγγελέων. Δικαστές και Εισαγγελείς πρέπει να είναι από τη φύση τους “απέναντι” ο ένας στον άλλο και ο λαός θα μπορούσε πάντα να έχει στην αρμοδιότητά του την επιλογή των Εισαγγελέων. Αυτό είναι ακίνδυνο για τον λαό, εφόσον οι επιλογές τους κρίνονται μόνον για το “πάθος” τους στην αναζήτηση της Δικαιοσύνης και όχι για την ορθότητα των αποφάσεών τους σ’ ό,τι αφορά την απονομή της. Οι Εισαγγελείς “διώκουν” και δεν “δικάζουν”. Όταν “διώκεις”, αρκούν οι καλές προθέσεις, η καλή αίσθηση περί δικαίου κλπ.. Αυτά είναι αρκετά, για να μπορούν να γίνουν οι Εισαγγελείς ΑΙΡΕΤΟΙ.

Αυτό προτείνουμε κι εμείς στη Συνταγματική Αναθεώρηση:

…ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΟΥΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ

…Αιρετούς Εισαγγελείς, οι οποίοι θα εκλέγονται απ’ ευθείας από τον λαό στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης και θα έχουν σταθερή θητεία στον ίδιο “κύκλο” …Εισαγγελείς, οι οποίοι θα εγκαταλείψουν τα δικαστικά μέγαρα όπου σήμερα βρίσκονται παραλόγως και παρανόμως και θα εγκατασταθούν στις Αστυνομικές Διευθύνσεις …Εισαγγελείς, οι οποίοι θα τίθενται επικεφαλής των Διωκτικών Αρχών, πλαισιωμένοι από εξειδικευμένους στον νόμο υπαλλήλους. Αυτοί οι Εισαγγελείς θα έχουν τα “μάτια” και τα “αυτιά” τους ανοιχτά σε ό,τι απειλεί την κοινωνία …Σε ό,τι απειλεί την κοινωνία και άρα και στη Δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της. Αυτοί θα είναι τα άγρια “σκυλιά”, τα οποία θα προστατεύουν τον Κυρίαρχο λαό από τους εχθρούς του …Foreign or Domestic, όπως αρέσκονται να λένε οι Αγγλοσάξονες.

Τραϊανού Παναγιώτης.

ΕΑΜ.Β’