Το Μανιφέστο μιας νιφάδας – 4

Ο ΜΑΡΞ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ
O Κάρλ Μάρξ είναι ο πατέρας του κουμμουνισμού, ο οποίος έγραψε για την Εγελιανή Διαλεκτική. Τη διαμάχη δηλαδή μεταξύ μιας θέσης με την αντίθεσης της η οποία καταλήγει στην σύνθεση. Η διαλεκτική αυτή είναι αλήθεια ότι ενσαρκώνει το πνεύμα ακόμα και της σημερινής εποχής και όχι μόνο.
Εάν κανείς προσέξει πολύ καλά, ενσαρκώνει με σάρκα και οστά τη νοοτροπία της τελευταίας τουλάχιστον τριακονταετίας και πλέον της Ελλάδας, όπου καταφανέστατα η διαλεκτική αυτή γίνεται έκδηλη στην πολιτική κατάσταση, στην οικονομική, στην αθλητική, στην κοινωνική και γενικότερα στις αντιλήψεις όλων για το οποιοδήποτε σημερινό γίγνεσθαι.
Η Εγελιανή διαλεκτική χρησιμοποιείται κατά κόρον λοιπόν από τους πραγματικούς ιθύνοντες/ενορχηστρωτές της σημερινής πραγματικότητας προς όφελος φυσικά αυτών, δημιουργώντας διαρκώς αλλεπάλληλες καταστάσεις οι οποίες παρουσιάζονται ή πουλιούνται ως αντιφατικές, αλλά εμπεριέχουν από τη γέννηση τους μια κρυμμένη επίλυση.
Μια επίλυση η οποία δεν παρουσιάζεται αναγκαστικά στον πρώτο μήνα, χρόνο ή ακόμα και δεκαετία. Αποκαλύπτεται μόνο όταν η διαμάχη μεταξύ της θέσης και της αντίθεσης έχει αποδυναμώσει, κουράσει, καταστρέψει, διαλύσει και με άλλα λόγια ωριμάσει την πραγματικότητα και γαλουχήσει την κοινή αντίληψη της μάζας. Εμφανίζεται μόνο όταν έχουν δημιουργηθεί λοιπόν οι κατάλληλες πλέον συνθήκες ότι, είναι πλέον μονόδρομος να ακολουθηθεί η προσχεδιασμένη επίλυση.
Το πραγματικό επίτευγμά της είναι ότι, εξαλείφει την οποιαδήποτε περίπτωση εναλλακτικής στάσης στο κατάλληλο timing, αναλώνοντας τη μάζα στη διαμάχη μεταξύ μιας κατασκευασμένης θέσης και μιας γαλουχημένης αντίθεσης. Συνέχισε να αναλώνεσαι λοιπόν στη διαμάχη αυτή και η προσοχή σου αποσπάται από την πραγματική λύση.
Enter στον καπιταλισμό τώρα. Οι Μπολσεβίκοι όπως λίγο ή πολύ γνωρίζουμε όλοι, ήταν καθοδηγούμενοι από κάποιους καπιταλιστές του Μανχάταν όπως ο Warburg και ο Shiff, οι οποίοι χρηματοδότησαν την κουμουνιστική επανάσταση. Αλλά ας μη αναλωθούμε στις λεπτομέριες αυτές, η ουσία είναι ότι πάλι και για ακόμα μία φορά, εκείνη η παλιά καλή θέση και αντίθεση έχει αναζωπυρωθεί πάλι σήμερα ξανά. Και αυτή είναι η αέναη διαμάχη δηλαδή μεταξύ Κομμουνισμού και Καπιταλισμού.
H διαμάχη αυτή έχει απορροφήσει και συνεχίζει να απορροφά όλους μας. Βλέπε π.χ. τον κατά τα άλλα ευφυέστατο κ. Μπογιόπουλο με το βιβλίο του «Είναι ο Καπιταλισμός ηλίθιε» ή τον Πάγκαλο με το «Τα φάγαμε όλοι μαζί» και όλους τους λοιπούς από εμάς στα καφενεία, στους δρόμους, στις παρέες.
Είναι θέμα συζήτησης των πάντων, αποσπά την προσοχή όλων και καταναλώνει λοιπόν την ενέργεια της μάζας, εκτός από αυτών των ελάχιστων συγκεκριμένων κάποιων. Που εγώ τους αποκαλώ «σκηνοθέτες». Με πρωταγωνιστές εμάς. Αυτούς λοιπόν για λόγους αποφυγής παρεξηγήσεων και ανούσιων διενέξεων αναγνώρισης τους, θα τους αποκαλώ έτσι από εδώ και παρακάτω.
Πρόκειται για ένα ακόμα θέατρο σκιών φιλοσοφίας Εγελιανής διαλεκτικής, στημένο για να αποπροσανατολίσει τη προσοχή από αυτούς που πραγματικά κινούν τα νήματα.
Αν λοιπόν όλοι μας αντιληφθούμε αυτό, θα συνειδητοποιήσουμε όλοι τι πέτυχαν οι «σκηνοθέτες» μέσα από το: Πασόκ vs Ν.Δ, από το Ν.Δ/Πασόκ vs Σύριζα, το ΚΚΕ vs Δεξιά, το ΚΚΕ vs Σύριζα, το Χρυσή Αυγή vs N.Δ., το Ολυμπιακός vs Παναθηναϊκός, το Ολυμπιακός vs ΠΑΟΚ, το ΠΑΟΚ vs Άρης, τη Θεσσαλονίκη vs Αθήνας, του Βορρά vs Νότου, το Καπιταλιστές vs Κουμουνιστές, το Δημοκράτες vs Ρεπουμπλικάνους, τους Μνημονιακούς vs Αντιμνημονιακών, το Ευρώ vs Δραχμή, τους Μουσουλμάνους vs Χριστιανών, τη Δύση vs Ανατολής, των Άσπρων vs Μαύρων, των Straight vs Gay, το ένθεν με το εκείθεν και πόσα άλλα.
Δύο πάντα πλευρές αντικρουόμενες, μια θέση με την αντίθεση της. Και τώρα τελευταία αρχίζουμε και παρατηρούμε τα αποκαλυπτήρια των παλαιότερων προσχεδιασμένων συνθέσεων που αποτελούν ταυτόχρονα και τις καινούργιες θέσεις στις ήδη προετοιμασμένες αντίθεσεις.
Να είστε σίγουροι ότι αυτοί που κινούν τα νήματα σήμερα μανατζάρουν διαμάχες τόσο εύκολα, όπως εμείς αναπνέουμε αέρα.
Πόσο ωραία όμως θεωρία ε; Πόσο επιτυχημένη μπορεί να είναι αυτή μέθοδος και πόσο αποτελεσματικό εργαλείο μπορεί να είναι; Έλεγξε και τους δύο αντιπάλους ενός πολέμου και ελέγχεις τον πόλεμο. Πάντα θα κερδίζεις. Είναι άχαστο!
Οι «σκηνοθέτες» δυστυχώς τυγχάνει να ελέγχουν και τη δημιουργία του χρήματος επίσης. Το κεφάλαιο και τον πλούτο των εθνών. Και εδώ ακριβώς αρχίζει και η πραγματική ουσία του κειμένου. Αλλά κανένας λόγος δεν γίνεται για το πώς το χρήμα τη σήμερον ημέρα δημιουργείται. Κανένας λόγος για αυτό. Το οποίο τυγχάνει όλως τυχαίως να είναι και η πραγματική ρίζα όλων των προβλημάτων μας.
Όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά όλου του κόσμου θα έλεγα. Αλλά όποιος τελοσπάντων μιλάει για αυτό, είναι για να κοροϊδέψει ξανά εμάς. Παρακολουθήστε λοιπόν ένα «επιτυχημένο» επιχειρηματία της νέας εποχής στην Αμερική ως παράδειγμα: https://www.youtube.com/watch?v=DyV0OfU3-FU . Κωμικά πράγματα κοινώς με ιστορίες για μικρά παιδιά, όπως εμάς.
Κατά τον Αριστοτέλη όμως η οποιαδήποτε δημιουργία χρήματος πρέπει να ορίζεται από νόμο του κράτους και όχι από την εγγενή, ουσιαστική αξία του υλικού κατασκευής του. Τα αυτοδιοικούμενα επικυρίαρχα κράτη πρέπει να δημιουργούν νόμισμα συνοδευόμενα από τους ανάλογους νόμους, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που ακόμα και η λέξη νόμισμα, εμπεριέχει την λέξη νόμο. Μόνο ένα νόμισμα χωρίς μεταλλική βάση που η δημιουργία του εξαρτάται από κρατικό νόμο, μπορεί να συντηρήσει και να επεκτείνει μια κοινωνία και να την οδηγήσει στην πραγματική ανάπτυξη.
Εάν συσχετίσεις ένα νόμισμα με μια πεπερασμένης ποσότητας μέταλλο, είναι σίγουρα ότι θα πεθάνει από ασιτία η μάζα. Εάν εκτυπώνεις ένα χαρτονόμισμα κατά βούληση ή με ιδιωτική πρωτοβουλία και όχι κρατική-λαϊκή, πάλι είναι σίγουρα ότι θα πεθάνει από ασιτία η μάζα. Σκεφτείτε το.
Και οι «σκηνοθέτες» τα γνωρίζουν όλα αυτά πάρα πολύ καλά. Και γι’αυτό τώρα τελευταία προωθούν τον «μεταλλισμό». Και συγκεκριμένα τον χρυσό. Πόσα ανταλλακτήρια χρυσού μπορεί να έχουν ανοίξει και πόσο άνθρωποι έχουν μπει στη διαδικασία να μετατρέπουν τα χρήματά τους σε χρυσό ως μέσο διατήρησης της περιουσίας τους. Παντού ακούς για χρυσό.
Προωθείται με άλλα λόγια η λανθασμένη ιδέα ότι τα χρήματα πρέπει να έχουν εγγενή, ουσιαστική και δη μεταλλική αξία γιατί είναι πιο υγιή χρήματα , προκειμένου για ακόμα μια φορά να μας αποπροσανατολίσουν.
Τον τρόπο για να καταλάβει κανείς πιο είναι το καλύτερο χρήμα, είναι να βρει πιο πράγμα οι «σκηνοθέτες» μισούν περισσότερο. Δείτε αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=sWRrXg9JQ4A .
Και αυτό λοιπόν συνεχίζω, δεν είναι ο χρυσός. Προσπαθήστε να δώσετε να δώσετε τη βέρα σας για να αγοράσετε τρόφιμα ή για να πληρώσετε την εφορία ή το δάνειο και παρακολουθείστε την έκφραση του έφορα, του τραπεζίτη ή του παραγωγού.
Από την άλλη πάμε στο χαρτονόμισμα χωρίς ουσιαστική αξία και χωρίς μεταλλικό αντίκρισμα. Δείτε και αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=NBeDLcdNq9M .
Με λίγα λόγια, αυτή η διαμάχη μεταξύ χρημάτων με αντίκρισμα ή μη που αναλώνεται τόσο πολύς κόσμος σήμερα ακόμα και σε πάρα πολλά blogs στην Ελλάδα, είναι ακόμα μία κουρτίνα καπνού, είναι ακόμα μια θέση και αντίθεση για να αποπροσανατολίσουν οι «σκηνοθέτες» παγκοσμίως από αυτό που πραγματικά μισούν. Από δηλαδή
Την παραγωγή χρήματος χωρίς μεταλλικό αντίκρισμα εκδιδόμενα από αυτόνομα, αυτοδιοικούμενα και επικυρίαρχα κράτη βάσει νόμων και Συντάγματος.
Ο Αdam Smith, ο πατέρας του καπιταλισμού κάποτε ισχυρίστηκε ότι ήταν αναγκαίο να τοποθετηθεί κρατική σφραγίδα σε συγκεκριμένα μέταλλα τα οποία χρησιμοποιούνταν από τη μάζα για να αγοράσουν αγαθά, όπως χρυσός και ασήμι. Όμως η Bank οf England συνέχισε και συνεχίζει ως επί των πλείστων να χρησιμοποιεί χρήματα με μόνο ένα μικρό αντίκρισμα ή αποθεματικό σε μέταλλο. Ο Μαx Ηardley μίλησε επίσης για αυτό και είχε επίσης την ίδια «μεταλλική» νοοτροπία. Να μην κουράζω όμως άλλο με αυτά.
Εν τέλει στην προκειμένη αναφέρομαι για ακόμα ένα φαινόμενο Εγελιανής διαλεκτικής. Η θέση είναι ο Καπιταλισμός. Η αντίθεση είναι ο Κουμμουνισμός. Και η σύνθεση είναι ο έλεγχος των «σκηνοθετών». Όπως τα χρήματα χωρίς πραγματικό αντίκρισμα που δημιουργούνται από τους «σκηνοθέτες» και δανείζονται σε κυβερνήσεις με επιτόκιο. Και αυτό είναι το πραγματικό παγκόσμιο πρόβλημα.
Η κατά τη βούληση δύναμη των «σκηνοθετών» έκδοσης χρήματος χωρίς αντίκρισμα. Και όχι η θεωρία του Αριστοτέλη κράτος+νόμος=χρήμα.
Αλλά ακούστε και μερικά ευχάριστα νέα. Ο Ben Dyson ιδρυτής του «Positive Money» πέτυχε να ανοίξει για πρώτη φορά συζήτηση μέσα στο Βρετανικό Κοινοβούλιο με θέμα ¨Οι τρόποι δημιουργίας χρημάτων και η κοινωνία¨. Δείτε παρακάτω: https://www.youtube.com/watch?v=EBSlSUIT-KM . Και αυτό πιστέψτε με είναι μια μνημειώδης ρωγμή στο πλάνο των παγκόσμιων «σκηνοθετών» ακριβώς μέσα στο City of London. Oι «σκηνοθέτες» όπως φαίνεται, ακόμη δεν έχουν προλάβει να κόψουν και να ράψουν τα πάντα στα μέτρα τους.
Εάν όλοι μας σταματήσουμε να αποπροσανατολιζόμαστε από τις αλλεπάλληλες θέσεις και αντιθέσεις που οδηγούν σε συνθέσεις, που ταυτόχρονα αυτές αποτελούν τις νέες θέσεις που εκ νέου αντικρούονται με τις νέες τεχνητές αντιθέσεις που θα οδηγήσουν στις νέες συνθέσεις και πάει λέγοντας, ίσως προλάβουμε να συγκροτήσουμε τη προσοχή και φαιά ουσία μας επιτέλους στην πραγματική λύση όλων των προβλημάτων μας, που δεν είναι καμία άλλη παρά…
«Η μέθοδος δημιουργίας χρήματος και η Κοινωνία, στην Ελλάδα».
Αμήν.
Παπαδόπουλος Βασίλης.