Μέγας Αλέξανδρος: Γιατί προσκύνησε τον ΤΑΦΟ του Αχιλλέα.

Λήκυθος (Από το Διαδίκτυο)
Πού φτάσαμε. Να θέλεις να γράψεις για Αλέξανδρο, για γλώσσα, για Όμηρο
και να διστάζεις…. από το…. ακατάλληλο (!) των καιρών.
.
«οίη περ φύλλων γενεή…..τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν» (Ομηρος)
Να Π Ω Σ οδηγούμαστε, από άλλο δρόμο, Π Α Λ Ι στον μέγιστο ΠΟΙΗΤΗ, τον Όμηρο:
Γι” αυτό που ευχήθηκε, όπως λέγεται, ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ στον ΤΑΦΟ του Αχιλλέα,
ξεκινώντας την ΘΡΥΛΙΚΗ του ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ,
(=Να υπήρχε και γι” αυτόν ένας ΌΜΗΡΟΣ να ΨΑΛΛΕΙ το έργο του)
Σκεφτόμαστε ότι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν.
Ή δεν του τα…. ΕΙΠΕ καλά ο…. Αριστοτέλης για τον ΑΛΗΘΙΝΟ (!!!)
ΌΜΗΡΟ ή λόγω… ΗΦΑΙΣΤΙΩΝΑ….!
Είτε το ένα είτε το άλλο όμως, είναι
πολύ «φτηνός» τρόπος να ερμηνεύσεις μια «κίνηση» ενός ΗΓΕΤΗ του μεγέθους
ενός ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΤΡΟΥ,
που σίγουρα γνωρίζει ότι
Στον Ο Μ Η Ρ Ο οι ΠΑΝΤΕΣ ΣΥΝΤΡΙΒΟΝΤΑΙ (!) με τον ένα ή τον άλλο ΤΡΟΠΟ.
Ο αληθινός Όμηρος (Ο Χ Ι η σχολική… ΗΘΙΚΟΛΟΓΙΚΗ φρουτόκρεμα
που διδαχθήκαμε), ΔΕΝ ΕΧΕΙ…. ΝΙΚΗΤΕΣ.
Ο ΟΜΗΡΟΣ ΔΕΝ Υ Μ Ν Ε Ι ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ (!) (ως) Νικητή (!!!).
.
Αν κάποια πράγματα ΥΜΝΕΙ ο Όμηρος, ΑΥΤΑ είναι ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΩΣ (ΙΛΙΑΔΑ),
και η ΑΞΙΑ της…… αυτοπροσδιοριζόμενης, παρότι πεπερασμένης (!!!)
ΖΩΗΣ (ΟΔΥΣΣΕΙΑ).
.
Άρα ο Αλέξανδρος δεν στεφάνωσε, στο «πρόσωπο» του Αχιλλέα, ούτε ΖΗΛΕΨΕ
την ΔΟΞΑ ενός προομηρικού, Τρωικού ΉΡΩΑ.
.
Ποιο το ΝΟΗΜΑ λοιπόν αυτού του ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ;
.
Ένα σύντομο σκεπτικό:
Η Οδύσσεια, σχεδόν στο σύνολό της, είναι
ένα «ΣΧΟΛΙΟ», πάνω στο «ΥΛΙΚΟ» που της… προσφέρει η Ιλιάδα.
Ο Αχιλλέας ΕΠΕΛΕΞΕ το τέλος του (ΙΛΙΑΔΑ), χωρίς να έχει συνείδηση αυτού
του ΤΕΛΟΥΣ (όπως «σχολιάζει» σε δύο σημεία της η Οδύσσεια, ραψ. λ).
Το πιο πιθανό λοιπόν είναι η «ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ» (!!!) ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
να στεφάνωσε και να προσκύνησε
τον τάφο του Αχιλλέα, γνωρίζοντας πολύ περισσότερα πράγματα
ΟΧΙ για τον κορυφαίο Τ Ρ Ω Ι Κ Ο (Προομηρικό) ΗΡΩΑ,
ΑΛΛΑ για τις ΑΛΗΘΕΙΕΣ (!!!) της Ομηρικής ΠΟΙΗΣΗΣ.
.
Κι αν ευχήθηκε έναν ποιητή, σίγουρα δεν εννοούσε έναν «ΕΠΙΚΟ» (!)
Ποιητή….. νηπιαγωγείου,
αλλά τον «ΤΡΑΓΙΚΟ» ποιητή ΟΜΗΡΟ.
Αυτόν, που τον ΔΙΔΑΞΕ ο δάσκαλός του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ.
Η ΕΝΟΡΑΣΙΑΚΗ αυτή «κίνηση» του Αλέξανδρου, στην ΑΡΧΗ
του δικού του «ΠΗΓΑΙΜΟΥ για την ΙΘΑΚΗ», δικαιώθηκε απολύτως.
Η δική του «ΗΜΙΤΕΛΗΣ» Ιθάκη, ό ν τ ω ς δεν τον γέλασε…
Δέκα χρόνια ΜΕΤΑ,
ο Αλέξανδρος πεθαίνει, έχοντας, αντίθετα με τον Ομηρικό ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ και
ΕΞΑΙΤΙΑΣ αυτού του χαρακτήρα,
ΗΔΗ (!!!) συνείδηση (=σοφός, με τοση πείρα)
των ανθρώπινων ορίων, που για τα δικά του μέτρα είναι ταυτόσημο
με το δικό του «γνώθι σαυτόν». Την «ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ» που δεν είχε ο
ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΟΣ Αχιλλέας.
.
Στεφάνι Αυτογνωσίας και Γνώσης των ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ. Αυτό κατέθεσε.
.
Συμπέρασμα:
ο Π Ο Ι Η Τ Η Σ και ο Η Γ Ε Τ Η Σ μας δείχνουν ότι σχέση ΤΕΧΝΗΣ και ΙΣΤΟΡΙΑΣ, παράγει ΠΑΙΔΕΙΑ και Συνείδηση Ζωής.
Υ.Γ
Εξακολουθεί…. κανείς να ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ακόμη «Ε Π Η» (ευθύγραμμες… κατασκευές), αυτά τα Δραματικο-Φιλοσοφικά Ομηρικά Αριστουργήματα;
ΒΟΗΘΗΤΙΚΑ (Αυτούσιος ο λόγος του Ομήρου, για τα… ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ).
Τὸν δ᾽ αὖθ᾽ Ἱππολόχοιο προσηύδα φαίδιμος υἱός·
Τυδεΐδη μεγάθυμε τί ἢ γενεὴν ἐρεείνεις;
οἵη περ φύλλων γενεὴ τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν.
Φύλλα τὰ μέν τ᾽ ἄνεμος χαμάδις χέει, ἄλλα δέ θ᾽ ὕλη
τηλεθόωσα φύει, ἔαρος δ᾽ ἐπιγίγνεται ὥρη·
ὣς ἀνδρῶν γενεὴ ἣ μὲν φύει ἣ δ᾽ ἀπολήγει. (ΙΛΙΑΔΑ Z, 144-149).
ΑΠΟΔΟΣΗ δική μου (μην την ΧΡΕΩΣΟΥΜΕ σε κανέναν άλλο)
«Διομήδη εσύ, μεγάθυμε, τί με ρωτάς την φύτρα μου να μάθεις.
Ίδια ολονών μας η γενιά, με την γενιά των φύλλων.
Ο θάνατος τον άνθρωπο, ο άνεμος τα φύλλα,
ρίχνουν στο χώμα καταγής,
την άνοιξη προσμένοντας, νέες γενιές να φέρει.
Σαν τί θα μάθεις περισσότερο, ρωτώντας την γενιά μου;»
Χρυσόστομος Τ.