Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα πράγματα θα διορθωθούν αν αλλάξει η κυβέρνηση. Είμαι σίγουρος όμως ότι για να διορθωθούν, πρέπει να αλλάξει.
Του Πασχάλη Τσολάκη
Φοβάμαι, όχι τον τρόμο και την απειλή που σπέρνει η κυβέρνηση αν χάσει τις εκλογές, φοβάμαι την επανάληψη της ιστορίας. Ο ίδιος τρόμος , η ίδια απειλή πριν 30 και πλέον έτη. Ο στόχος ο ίδιος. Η φανατική διαίρεση της κοινωνίας και η δημιουργία ισχυρών κυβερνήσεων και πολιτικών. Κι είναι πλέον κατανοητό σε όλους, ότι μια ισχυρή κυβέρνηση μπορεί με ευκολία να δίνει ότι θέλει σε όποιους θέλει αλλά και το αντίστροφο. Να παίρνει ότι θέλει, όσα θέλει και όπως θέλει από την κοινωνία. Το βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία, το βιώνει και η ευρωπαϊκή κοινωνία με την πολιτική της Γερμανίας, χθες κάποιας άλλης και πάει λέγοντας.
Αυτοί που δημιούργησαν το αδιέξοδο για την κοινωνία, συνεχίζουν να το επιμηκύνουν, λέγοντας στην κοινωνία ότι είναι ο καινούργιος δρόμος. Όσο πιο μακρύ είναι ένα αδιέξοδο, τόσο πιο πολύ μοιάζει με δρόμο!
Ποντάρει στο φόβο της κοινωνίας, ότι δεν θα κάνει την υπέρβαση της ανατροπής. Αν όμως η κοινωνία δεν κάνει το αδύνατο, τότε θα βρεθεί αντιμέτωπη με το αδιανόητο!
Έρχεται βέβαια μετά η ιστορία να καταγράψει αυτούς που άφησαν το σημάδι τους σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά και αυτούς που άφησαν τον λεκέ τους.
Οι άνθρωποι της κοινωνίας θεωρούν κάποιους τρανούς και μεγάλους γιατί ασκούν εξουσία, ισχυρούς γιατί έχουν χρήμα και τους φοβούνται. Τάχα δεν κατάλαβαν ότι φαίνονται μεγάλοι γιατί οι ίδιοι στέκονται σκυφτοί, γονατιστοί μπροστά τους!
Δεν γνωρίζουν ότι ο Έλληνας ακόμα και μπροστά στους θεούς του όρθιος προσεύχονταν!
Αυτοί που ασκούν εξουσία, από πρωθυπουργούς, διευθυντές κι όσους κατέχουν εξουσία αποφάσεων, έχουν την ευχέρεια να πηδάνε κάποιους. Δεν αντιλήφτηκαν όμως ένα πράγμα. Ότι αυτοί δεν θα μείνουν παρθένοι γιατί η ζωή τους πηδάει όλους! (Η ζωή και η φύση μας ανταποδίδουν τα αποτελέσματα των πράξεων μας). Το χειρότερο είναι ότι δεν γνωρίζουν το είδος του εραστή και το μέγεθος του πηδήματος. (της συσσωρευμένης οργής και του πόνου που έρχεται ανεξέλεγκτη, όπως ο εγκέλαδος. Δεν είναι κάτι άλλο ο εγκέλαδος από συσσωρευμένη πίεση που αναζητά διέξοδο!)
Η εξουσία είναι σαν την κοπριά, έγραψε η διανόηση. Αν την σκορπίσεις τριγύρω, αν την απλώσεις, κάνει καλό. Αν την μαζέψεις σ’ ένα σωρό, βρομάει απαίσια. Εξ ου η διαφθορά, η συναλλαγή, η πηγή κοινωνικών μολύνσεων και παθογενειών. Κάποιοι την μαζεύουν, μαζεύουν… Κι ύστερα η συνέχεια, η ζωή γίνεται ζόρικη. Γι’ αυτό οι ζόρικοι για κάθε εξουσία, πρέπει να συνεχίζουν, γιατί δεν υπάρχει Ηρακλής να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία!
Το μεγάλο λοιπόν ερώτημα δεν είναι, ποιοί θα επιτρέψουν ή όχι στην κοινωνία να κάνει κάτι, θέτοντας διλλήματα και εκβιασμούς. Το ερώτημα είναι: Ποιος μπορεί να την σταματήσει να επιλέξει ελεύθερα ότι θέλει!
Όλοι οι πολιτικοί γνωρίζουν, πρέπει να γνωρίζουν, αυτό που είπε ο βαρώνος Ρότσιλντ, τραπεζίτης: Το μυστικό της κερδοσκοπίας είναι να αγοράζεις όταν το αίμα κυλάει στους δρόμους.
Γνωρίζουν, πρέπει να γνωρίζουν, τι είπε κι ο Κωστής Παλαμάς:
«Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης»
Με ποιον λοιπόν από τους δύο ταυτίζονται οι κυβερνητικοί πολιτικοί; Αν με τον πρώτο, τότε είναι επικίνδυνοι, έπρεπε να είχαν ήδη φύγει. Αν με τον δεύτερο είναι εξίσου επικίνδυνοι γιατί τον προδίδουν!
Οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν πως, μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δούνε να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται, σ’ αυτό που τους συνθλίβει.
Όταν η αδικία γίνεται νόμος, τότε η αντίσταση γίνεται καθήκον! Είναι το δόγμα της δημοκρατίας.
