Μπήκα σε κουβέντα για το εάν τα συγχρηματοδοτούμενα έργα είναι ή δεν είναι χρέος. Τυπικά, δεν είναι. Ουσιαστικά είναι, παραείναι, και είναι και φαρμακερό.
Να αρχίσω ανάποδα. Τα συγχρηματοδτούμενα, όπως και τα sale-leaseback (πχ το κτίριο της ΓΑΔΑ) είναι off-balance sheet debt για τα golden boys που τα στήνουν. DEBT, που δεν είναι στα βιβλία.
Παράδειγμα 1: Το κτίριο της ΓΑΔΑ. Φτιάχτηκε με φόρους και στεγάζει την αστυνομία (που δεν πληρώνει νοικι εξ αυτού). Το πουλάει το κράτος σε μένα, δίνω λεφτά, βγάζω το κεφάλαιο και τους τόκους από το νοικι που θα μου πληρώνει η αστυνομία. Απο εκεί που δεν πλήρωναν νοικι, θα πληρώνουν. Βγαίνει από νέους άμεσους φόρους. Νέο χρέος
Παράδειγμα 2: Οι αυτoκiνητόδρομοι. Φτιάχτηκαν με συγρηματοδότηση (project finance). Χρηματοδοτήθηκαν από δάνεια του ιδιώτη, αποπληρωτέα από διόδια και δεν χρειάστηκε τότε δημόσιο χρήμα. Πλγην όμως τα διόδια βγαίνουν από εμάς, τους χρήστες. Ο “φορολογούμενος” είναι ο χρήστης, αλλά τα 10 ή 100 ευρώ το μήνα βγαίνουν από το πορτοφόλι του και μειώνουν το περίσσευμα που έχει για άλλα πράγματα. Ήδη μοιάζει με φόρο. Και γίνεται χειρότερο: Εάν δεν βγαίνει ο ιδιώτης από διόδια, του δίνει το Κράτος αύξηση. Φόρος! Και γίνεται πολύ χειρότερο: Eάν εξακολουθεί να μην βγαίνει και κινδυνεύει το ιδιωτικό χρέος του, τότε υπάρχει στα ψηλά γράμματα “εγγύηση του Δημοσίου”. Αμιγώς φόρος. Και το κερασάκι: Επειδή ο ιδιώτης χρωστάει σε ευρώ, και εάν κάνει default του παίρνουν ίσως τα πάντα, δεν τον συμφέρει καθόλου να βγούμε από το ευρώ, αφού θα πάθει την ίδια ζημιά που έπαθαν όσοι δανείστηκαν σε ελβετικά φράγκα.
