«Το αυτονόητο και τα μάτια σου!»

Το «αυτονόητο», μέσα στη βουλή, ήρθε να κοσμήσει την πολιτική αξιοπρέπεια του, με την πιο συνεπή ίσως βουλευτή που προέκυψε τα τελευταία χρόνια.
Το «αυτονόητο» είχε τη μοναδική τύχη να γίνει υπόσχεση, εξαγγελία. Το «αυτονόητο» έφτασε σχεδόν στο σημείο της γέννησής του ξανά και φυσικά πέρασε ανάμεσα από «φόνισσες» έτοιμες να το κατασπαράξουν για πολλοστή φορά.
Λόγια πατριωτικά, όχι κόντρα στους καιρούς, αλλά κόντρα στους συνηθισμένους ανθρώπους γύρω μας. Σ΄ εκείνους , που για χρόνια ολόκληρα συμβάλλουν με τις επιλογές τους ανά τετραετία, να έχουμε φτάσει στο ηθικό και πολιτικό σημείο μηδέν . Λόγια που δεν είχαν κανένα δικαίωμα να ειπωθούν, κανένα λόγο ύπαρξης, αφού είναι αυτονόητα.
Λόγια με αξιοπρέπεια που ακύρωσαν τους γονείς ή παππούδες μας , οι οποίοι πάλεψαν στη ζωή τους για να μην ειπωθούν ποτέ ξανά αυτά τα λόγια…
Λόγια που κάνουν την ύστατη προσπάθειά τους να περισώσουν το φιλότιμο, αυτών που το χλευάζουν.
Λόγια με δόνηση ώστε να τη νιώσουν οι πολιτικά κουφοί.
Λόγια συγκρουσιακά με τον πρότερο βίο των «ευθυνών» μας.
Δε ψήλωσα…. Δεν ένιωσα υπερηφάνεια…
Λόγια προσεχτικά στοχευμένα στο θυμικό μου, με χαστούκισαν κι έπειτα με ταπείνωσαν.
Μετά με ρώτησαν :
Δε σου είπαν ποτέ οι γονείς σου «το αυτονόητο και τα μάτια σου!»?
Μαρία Ντοά