γραφει ο αρισταρχος
“Τα σπίτια φιλοξενούν ανθρώπους, οι τρύπες ποντίκια και ερπετά”
Έϊ αλητάκο, μ’ ακούς; Ναι, σ’εσένα μιλάω. Εσένα που πριν λίγο καιρό έξω από το σπίτι μου έκλεψες τους καθρέπτες από το αυτοκίνητο και τους πούλησες για τριάντα ευρώ. Κι εγώ τους ξαναπήρα με διακόσια. Με πόνεσες μπαγασάκο! Πως σε φαντάζομαι; Ένα χλεμπονιάρικο που πέφτει ανάμεσα στις χαραμάδες . Σκαρφαλώνεις σαν τρωκτικό πάνω σε δέντρα. Πηδάς σαν αίλουρος πάνω από κάγκελα και προσγειώνεσαι στο μπαλκόνι. Νύχτα μέσα στη νύχτα, ένα με το τίποτα. Σε κοιτάζω και δεν μπορώ να σε ξεκρίνω μέσα από το μπεζ του τοίχου. Ακούω την ανάσα σου, νιώθω την αρπαγή σου. Κι ύστερα μια κλωτσιά χωρίς ίχνος φόβου. Τι να φοβηθείς, εσύ μονάχα φόβο γεννάς και φόβο σκορπίζεις.
Έϊ κλεφτράκο. Χτες άκουσα τον χτύπο της πόρτας απέναντι στο μπαλκόνι αλλά τα μάτια μου δεν σε είδαν. Μπήκες, ασφάλισες δεύτερη έξοδο διαφυγής και ύστερα άρχισες το πλιάτσικο μέσα σε ένα νεανικό κοριτσίστικο δωμάτιο. Όλα πέρασαν από την βρωμερή σου μύτη. Τίποτα δεν ξέφυγε από το οπτικό σου νεύρο. Άρπαξες, σκόρπισες, μαγάρισες και ύστερα χάθηκες, εξαφανίστηκες για να χωθείς μέσα στην ρυπαρή σου τρύπα. Τα σπίτια φιλοξενούν ανθρώπους, οι τρύπες ποντίκια και ερπετά.
Έϊ, βιαστή ψυχών. Ξέρεις τι έκανες; Δεν έκλεψες, δεν λέρωσες, δεν κατέστρεψες. Απλά βίασες μια νεανική ψυχούλα. Μπήκες βίαια μέσα στον προσωπικό της χώρο. Στα προσωπικά της όνειρα, στα απόλυτα δικά της τιμήματα και άφησες πάνω τους την βρωμερή σου ανάσα. Πόσο τρισκατάρατος μπορεί νάσαι.
Ξέρεις, τέτοιες στιγμές που η οργή με ξεπερνάει και αλλοιώνει τον χαρακτήρα μου… φοβάμαι! Φοβάμαι το έγκλημα. Φοβάμαι γιατί ξέρω πως αν ζήσω θα πνιγώ μέσα στο κλάμα μου, θα χαθώ δεσμώτης ανάμεσα στις Ερινύες μου. Φοβάμαι γιατί ο φόβος οδηγεί το ένστικτο της επιβίωσης που γίνεται σκληρό, ανελέητο και αλύπητο. Φοβάμαι πως αυτό το έχεις ξεπεράσει και η επαφή μας γίνεται εκρηκτική.
Έϊ υπανθρωπάριο, πάψε να ζεις παρασιτικά χωρίς να νιώθεις τι σκορπάς. Κάποτε η καριέρα σου θα σταματήσει πάνω σ’ ένα κάγκελο. Αλλά κι αυτό φοβάμαι τόχεις προβλέψει και το ενσωμάτωσες.
Έϊ κλεφτρόνι πρόσεχε που πατάς γιατί ο θηρευτής γέμισε δόκανα και τα σκελετωμένα πόδια σου δεν θ’ αντέξουν στα αρκουδοσάγωνα.
Έι απολειφάδι, μη το ξεχνάς. Πίσω από το ανεπτυγμένο κοινωνικό μου αίσθημα κρύβεται μια μηχανή ενδεδυμένη μονάχα με ένστικτα και διόλου εγκέφαλο. Μη το ξεχνάς, μη με αποκαλύπτεις.
ΥΓ. Μην ανακατεύεσαι στο πλήθος με τον Γιάννη-Αγιάννη. Οι Ιαβέρηδες τώρα σιωπούν και το ψωμί στο προσφέρουν με αγάπη από το υστέρημά τους αυτοί που τους βιάζεις.
http://aienaristeyein.com/2015/02/08/%CE%AD%CF%8A-%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%BF/#more-263209
