Ο ΑΡΓΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΜΟΝΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

The bondholder..
Επειδή σήμερα είναι η αρχή της άνοιξης για την χώρα μας λίγη ανάλυση ( γράφτηκε το 2010 νομίζω) για να μπορέσουμε να αποκωδικοποιήσουμε αυτά που θα ακούσουμε..
Περίληψη
Η οικονομική πολιτική που ακόλουθη η Κυβέρνηση και η Βρυξέλλες θα οδηγήσουν την Ελλάδα στον οικονομικό, κοινωνικό και εθνικό θάνατο. Η πολιτική που εφαρμόζεται έχει επιτυχία σε χώρες που έχουν υποδομές στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που μπορούν να αντέξουν αυτά τα shock treatment.
Στην Ελλάδα το κεφάλαιο επενδύθηκε στο τσιμέντο, σε ελβετικούς λογαριασμούς η σε εξαγορές ψήφων. Δεν υπάρχει η υποδομή σε επενδύσεις για να αντέξει η χώρα σε τέτοιους κραδασμούς. Πρέπει να αλλάξουμε πολιτική το συντομότερο. Ο γκρεμός είναι μπροστά μας.
Πίσω στη δραχμή ολοταχώς. Αλλιώς οι εργαζόμενοι που έχουν την λιγότερη ευθύνη θα πληρώσουν την αλητεία ΟΛΩΝ των πολιτικών που δεν φρόντισαν για αυτόν τον τόπο.
Ας πληρώσει το κόστος οι κατέχοντες ελβετικούς λογαριασμούς.
Κύριο Άρθρο
Το άρθρο θα αναλύσει την θεωρία που βασίζετε η σημερινή πολιτική, θα ανάδειξη τις βασικές αιτίες γιατί η Ελλάδα δεν θα αντέξει σ’ αυτό το χτύπημα και θα προτείνει την λύση που είναι η μονή επιλογή.
Η θεωρία
Η αύξηση των κρατικών αποθεμάτων χρέους μιας χώρας ως ποσοστό του ΑΕΠ δίνεται από τον παρακάτω τύπο:

όπου D είναι το συνολικό ύψος του χρέους, Y είναι το ονομαστικό ΑΕΠ, PD είναι το πρωτογενές έλλειμμα, i είναι το μέσο (ονομαστικό) των τόκων που καταβάλλονται για το δημόσιο χρέος, y είναι το ονομαστικό ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ και SF είναι η προσαρμογή αποθεμάτων-ροών.
Λοιπόν, σε απλό απλά ελληνικά τα παραπάνω εξίσωση σημαίνει ότι οι αλλαγές στο πηλίκιο χρέους προς το ΑΕΠ εξαρτάται από το επίπεδο του ετήσιου δημοσιονομικού ελλείμματος (το πρωτογενές έλλειμμα, την οποία είναι τόσο πολύ την προσοχή εστιάζεται σήμερα στην ελληνική περίπτωση) και από τις αλλαγές στη σχέση μεταξύ της αξίας του χρέους και την αξία του ΑΕΠ.
Τελικά η σχέση στην παρένθεση (i-y)συχνά αναφέρεται ως η επίδραση «χιονοστιβάδας” στο χρέος – αποτέλεσμα της συσσώρευσης χρεών που προκύπτουν από τη διαφορά μεταξύ του επιτοκίου που καταβάλλεται για δημόσιο χρέος και το ονομαστικό ρυθμό ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας ( i & y)
Έτσι, αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι η επιτυχία του προγράμματος σταθερότητας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό σε τρεις βασικούς μεταβλητές
– το ποσοστό του αποπληθωρισμού / πληθωρισμού,
– ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ , και
– οι τόκοι των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου.
Στην ιδανική περίπτωση, η Ελλάδα χρειάζεται σταθερή αύξηση του ΑΕΠ, πληθωρισμό, και σχετικά μικρή απόκλιση των επιτοκίων των ομολόγων με τα γερμανικά.
Το πρόβλημα είναι ότι με το ελληνικό πρόγραμμα σταθερότητας η Ελλάδα δεν θα πετύχει κανένα από αυτούς τους στόχους.
Κατ ‘αρχάς, η προσπάθεια για τη μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος απαιτεί την ελάττωση περίπου 10% του ΑΕΠ από την οικονομία σε διάστημα τριών ετών (για να πάει από το ετήσιο δημοσιονομικό έλλειμμα από 12,7% ετησίως το 2009 στα 2,8% το 2012). Το σχέδιο της κυβέρνησης προβλέπει ότι ο οικονομία θα συρρικνωθεί κατά 0,3 τοις εκατό το 2010, πριν ανακάμψει με αύξηση 1,5 τοις εκατό το 2011 και 1,9 τοις εκατό το 2012.. Οι περισσότεροι αναλυτές είναι πολύ επιφυλακτικοί σχετικά με την πρόβλεψη αυτή, δεδομένου ότι η επίτευξη οποιουδήποτε είδους αύξησης του ΑΕΠ υπό τις παρούσες συνθήκες θα είναι δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο.
Δεύτερον, για να διατηρήσει το επίπεδο του χρέους προς ΑΕΠ η Ελλάδα χρειάζεται αύξηση του ΑΕΠ και πληθωρισμό. Οι περικοπές σε μισθούς και οι αυξήσεις σε φόρους θα μειώσουν την αγοραστική δυνατότητα των καταναλωτών. Έτσι ο μόνος τρόπος αύξησης του ΑΕΠ είναι οι εξαγωγές.
Συνήθως σ ‘αυτό το στάδιο του μοντέλου εξυγίανσης απαιτείται μειώσεις των μισθών (δηλαδή τη λεγόμενη εσωτερική υποτίμηση) που κάνουν τα προϊόντα ανταγωνιστικά για να αυξηθούν οι εξαγωγές.
Και εδώ είναι η ρίζα του προβλήματος.
Η ικανότητα της χώρας για αύξηση των εξαγωγών είναι ανύπαρκτη έστω και αν μειωθούν οι μισθοί. Και εδώ είναι το πρόβλημα και γιατί το συνήθης μοντέλο θα αποτύχει.
Η Ελλάδα απέχει πολύ από το να είναι, η Γερμανία η Ιαπωνία όπου 40-45% του ΑΕΠ είναι εξαγωγές. Μάλιστα είναι πολύ χειρότερη περίπτωση και από την Ιταλία.

Η αύξηση στις εξαγωγές που είναι ο μόνος μοχλός που θα μπορούσε να αναπληρώσει την κατακόρυφη πτώση στην εσωτερική κατανάλωση και το κενό ενός μικρότερου δημοσίου τομέα δεν είναι δυνατο διότι η Ελλάδα δεν έχει τομείς που ανέπτυξε – τα τελευταία 20 χρόνια – με παγκόσμια ανταγωνιστικότητα. Από την βιβλιογραφία τρεις είναι η αιτίες.
1.Επενδύσεις Κεφαλαίου – Αλλαγή σκοπού
Παράδειγμα ΤουρισμόςΑ economies of scale of the tourism sectors of Turkey and Greece are compared using a Cobb-Douglas function, in which capital and labour are chosen as the factors to be analysed. Results show that there is an increasing returns to scale in the Greek tourism sector, while a decreasing returns to scale occurs in the Turkish tourism sector. Labour force is more productive in Greece than in Turkey, while the productivity of capital is higher in Turkey than in Greece.
«Οι οικονομίες κλίμακας από τους τομείς του τουρισμού της Τουρκίας και την Ελλάδα σε σχέση με τη χρήση Cobb-Douglas μοντελου, οπου κεφαλαίο και κοστος εργασίας, έχουν επιλεγεί ως παράγοντες που πρέπει να αναλυθούν. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι υπάρχει μια αυξανόμενη αποδόσεων κλίμακας στον ελληνικό τομέα του τουρισμού, ενώ μείωση αποδόσεων κλίμακας παρατηρείται στο τουρκικό τομέα του τουρισμού. Το εργατικό δυναμικό είναι πιο παραγωγικό στην Ελλάδα από ό, τι στην Τουρκία, ενώ η παραγωγικότητα του κεφαλαίου είναι υψηλότερο στην Τουρκία από ό, τι στην Ελλάδα».
Οι έλληνες εργάτες είναι πιο παραγωγικοί από τους Τούρκους αλλά η χρήση κεφαλαίου είναι αρνητική για την Ελλάδα. Γιατί; Οι Έλληνες επιχειρηματίες στον τουρισμό δεν έκαναν καλή χρήση των κεφαλαίων που τους δόθηκαν. Χρήματα που πήγαν στον τουρισμό ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν για τον σκοπό που δόθηκαν.
2. Επενδύσεις Κεφαλαίου- Μη Παραγωγικές
Οι επενδύσεις στην Ελληνική οικονομία αντιπρωσοπευουν διαχρονικά περίπου 25% του ΑΕΠ. Εκ πρώτης όψης αυτό το ύψος των επενδύσεων είναι θετικό. Εάν όμως ψάξεις πιο βαθια τα προβλήματα είναι φανερά


Οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου στην ελληνική οικονομία μπορούν να συνοψιστούν σε μία μόνο λέξη – ναι το μαντέψατε – τσιμέντο. Η οικονομία έχει οδηγηθεί όλο και περισσότερο από την κατασκευαστική δραστηριότητα. Έχουμε φτιάξει σπίτια και δρόμους αλλά δεν φτιάξαμε εργοστάσια, η υπηρεσίες υψηλού επιπέδου. Δύσκολο να εξάγεις δρόμους και σπίτια.
3.Ελλειψη Ερευνάς και Ανάπτυξης
Την περίοδο 1998 – 2005 η Ελλάδα ξόδεψε 0,058% του ΑΕΠ για ερευνά και τεχνολογία- 53 θέση παγκοσμίως. Ακριβώς από επάνω ήταν η Mozambique. Όλα τα αλλά σχόλια περισσεύουν.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η δυνατότητα αυξήσεις του ΑΕΠ από εξαγωγές είναι τουλάχιστον για τα επόμενα τρία χρόνια αδύνατον.
Την τρίτη και τελική παράμετρο που θα μπορούσε να επηρεάσει η κυβέρνηση είναι τα επιτόκια. Και εκεί πάλι δεν τα καταφέραμε.. Οι αγορές ξέρουν και έχουν όλες κάνει την ανάλυση που παρουσιάζετε σ’ αυτό το άρθρο. Ούτε δηλώσεις, ούτε αγκαλιές , θα αλλάξουν τα δεδομένα. Στο τέλος της γραφής οι αγορές δεν ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ τους πολιτικούς μας διότι κατέστρεψαν δεν δημιούργησαν.

Η ελληνική οικονομία δεν έχει πολλά περιθώρια και οι αγορές το ξέρουν. Έτσι μόνο ένα μακροχρόνιο σχέδιο θα πείσει τις αγορές.
Και το σχέδιο αυτό πρέπει να έχει δυο εναλλακτικές.
Α. Οι Ευρωπαίοι εταίροι δίνουν guarantees για τουλάχιστον €75 δις (διότι 25δις δεν είναι αρκετά.)
Β. Η Ελλάδα βγαίνει από το ευρώ γυρίζει στην δραχμή με την έγκριση των ομολογιούχων με ένα επταετές σχέδιο αναδιαρθρώσης της οικονομίας.
Σ’ αυτή την περίπτωση η τύχη της χώρας δεν πρέπει να μείνει στα χέρια πολιτικών ιδίως αυτών που την κατέστρεψαν. Οι ομολογιούχοι θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης (χαμηλά επιτόκια) μόνο σε καινούργιους ανθρώπους που έχουν κύρος στις αγορές του εξωτερικού, δεν χρωστάν σε κανέναν, δεν είχαν κανένα αξίωμα με προηγούμενες κυβερνήσεις, και είναι Έλληνες,
“Extraordinary times call for extraordinary measures”
Όποια άλλη προσπάθεια (δεν θέλουμε λεφτά, κυνηγώ τους κερδοσκόπους, ΔΝΤ ) θα αποτύχει και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την οικονομική και εθνική καταστροφή της Χώρας. Ας αποφασίσουν οι πολιτικοί τη στάση τους. Η την καρέκλα τους η Ελλάδα.
Ο καιρός που απομένει είναι λίγος.
Το ανθρώπινο δυναμικό στην Ελλάδα είναι ηλικιακά περά από το ζενίθ του. Έχουμε πέντε με επτά χρόνια να κτίσουμε κάτι που διαλύθηκε συνεχώς τα τελευταία 65 χρόνια.

Πρέπει να δράσουμε τώρα.