Πώς ο νεαρός Τουρκοκύπριος Hüseyin Feyzullah έγινε ο Λύκος Αρχηγός Alp-Arslan Türkes!

                                                                             Ε.Β.Χ.
 
Ο Αλπ-Αρσλάν Τουρκές γεννήθηκε στην Λευκωσία της Κύπρου το 1917, ως γιός του Ahmet Hamdi και της Fatma Zehra. Το πραγματικό του όνομα ήταν Hüseyin Feyzullah. Έλαβε το κατοπινό όνομά του (Αλπ-Αρσλάν Τουρκές) από τον δάσκαλό του, Zeki Bey, φανατικό Τούρκο εθνικιστή, όπως και ο Turgut Bey και οι άλλοι δάσκαλοί του.
 
Όπως περιέγραψε αργότερα ο ίδιος ο Τουρκές, «φυσούσε ένας αγέρας από την Τουρκία. Στον καθένα μας δινόταν και ένα όνομα σημαδεμένο από την τουρκική ιστορία. Αν λεγόταν Αχμέτ, έπαιρνε και το όνομα Σελτζούκ, ώστε να λέγεται πλέον Αχμέτ Σελτζούκ» κ.ο.κ. Χάρις στους δασκάλους του, διηγείται ο Τουρκές, έμαθε την τουρκική ιστορία και ανέπτυξε έντονο αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας για την τουρκική του ταυτότητα.
 
Το 1933, την χρονιά κατά την οποία ο Χίτλερ αναλάμβανε την εξουσία στην Γερμανία, ο νεαρός Τουρκοκύπριος, έχοντας εγκαταλείψει την Κύπρο, φοιτά στο Στρατιωτικό Λύκειο Κουλελί της Κωνσταντινουπόλεως. Εκεί γνωρίζει τον ηγέτη των φιλοναζιστών Τουρανιστών-Παντουρκιστών Νιχάλ Ατσίζ, γοητεύεται από τις ιδέες του Τουρανισμού-Παντουρκισμού και, κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, προπαγανδίζει και αυτός, μαζί με πολλούς άλλους  αξιωματικούς και διανοουμένους την δημιουργία ενός μεγάλου τουρκικού Ράϊχ, μιας παντουρκικής αυτοκρατορίας, από την Βαλκανική έως τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία. Παραλλήλως, η ομάδα αυτή συμμετέχει στον πολιτικοϊδεολογικό, προπαγανδιστικό και στρατιωτικό αγώνα της ναζιστικής Γερμανίας κατά της σοβιετικής Ρωσίας.
 
Οι καιροί, όμως, αλλάζουν! Με την συντριβή της Γερμανίας και την – εν τω μεταξύ – έναρξη του Ψυχρού Πολέμου και της νέας διεθνούς αντιπαραθέσεως, αυτήν την φορά μεταξύ Αγγλοαμερικανών και Σοβιετικών, οι χθεσινοί εχθροί γίνονται αίφνης σύμμαχοι, και το αντίστροφο! Έτσι, όπως και πάμπολλοι άλλοι αξιωματικοί και διανοούμενοι από τις τουρκικές φασιστικές, φιλοναζιστικές και παντουρκιστικές κινήσεις, που είχαν πρωτοστατήσει στην μάχη για την διάλυση της Σοβιετικής Ρωσίας κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τουρκές, μετά μία βραχείας διαρκείας εικονική «τιμωρία», ανακαλείται στην ενεργό δράση και «αξιοποιείται» από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, στον νέο, τραχύ και ασυνθηκολόγητο, ψυχολογικό, πληροφοριακό και προπαγανδιστικό πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ρωσίας.
 
Το 1948, ο Συνταγματάρχης, πλέον, Τουρκές εστάλη στις Ηνωμένες Πολιτείες για να φοιτήσει στην Στρατιωτική Ακαδημία. Την περίοδο 1955-1957 ευρίσκεται στο Πεντάγωνο ως σύνδεσμος του Τουρκικού Στρατού στο αμερικανικό Υπουργείο Αμύνης. Το 1959 επισκέπτεται για λίγο διάστημα την Σχολή Ατομικής και Πυρηνικής Τεχνικής στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Το ίδιο έτος επιστρέφει στην Ουάσιγκτων, έχοντας προαχθεί σε διοικητή συντάγματος, και συμμετέχει σε επιτροπή σχεδιάσεως χερσαίων επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ.
 
Το 1960, ο Αλπ-Αρσλάν Τουρκές αποκτά την πρώτη πρακτική εμπειρία του στην οργάνωση στρατιωτικού πραξικοπήματος: Στις 27 Μαΐου 1960 συμμετέχει στο πρώτο στρατιωτικό πραξικόπημα στην ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας (μετά τα κινήματα των  Νεοτούρκων και του Κεμάλ) και είναι μέλος της «Επιτροπής Εθνικής Ενότητας» (ΜΒΚ), μαζί με τον Κεμάλ Γκυρσέλ και άλλους στρατιωτικούς. Μετά την επιτυχία του πραξικοπήματος αναλαμβάνει καθήκοντα Γραμματέως του Πρωθυπουργού (Γκυρσέλ). Ωστόσο, αργότερα αντιδρά στην παράδοση της εξουσίας σε πολιτικά (μη στρατιωτικά) πρόσωπα και, για τον λόγο αυτό, τίθεται σε διαθεσιμότητα, στις 13 Οκτωβρίου 1960, και αποστέλλεται στην θέση του στρατιωτικού ακολούθου στην Τουρκική Πρεσβεία της Ινδίας.
 
Το 1963 επιστρέφει στην Τουρκία και ιδρύει αρχικά τον «Σύνδεσμο για Ησυχία και Τάξη» (Huzur Dernegi) μαζί με άλλους τουρανιστές, για να προσχωρήσει, τελικά, στο ακροδεξιό «Ρεπουμπλικανικό Αγροτικό και Εθνικό Κόμμα» (CKMP).
 
Τον Αύγουστο του 1965 εκλέγεται πρόεδρος του κόμματος και προχωρεί ακάθεκτος στην πλήρη αναδιοργάνωσή του αλλά και αλλαγή του ιδεολογικού περιεχομένου του, σύμφωνα με τα πιστεύω του. Το «Δόγμα των Εννέα Ακτίνων» γίνεται το επίσημο πρόγραμμα του κόμματος, ενώ ο ίδιος ανακηρύσσεται σε Αρχηγό (Basbug) κατά το γερμανικό πρότυπο του «Führer» (άλλωστε, ο αρχηγός του τουρκικού φασιστικού κόμματος ποτέ δεν έκρυψε τον θαυμασμό του προς τον Ναζισμό αλλά και τις σχέσεις που διατηρούσε με σημαντικές ναζιστικές οργανώσεις και πρόσωπα της Γερμανίας της εποχής).
 
Κατ’ ακολουθίαν, στο συνέδριο του κόμματος της 8^ης Φεβρουαρίου 1969, στα Άδανα, αλλάζει το όνομα του CKMP σε «Κόμμα Εθνικιστικής Δράσεως» (ΜΗΡ). Ο ίδιος αποκτά, ως Αρχηγός, απεριόριστες εξουσίες, μετά και νέα τροποποίηση του καταστατικού. Συγχρόνως, αρχίζει να δημιουργεί ομάδες κρούσεως κατά το πρότυπο των ναζιστικών Ταγμάτων Εφόδου (SA), που αποκαλούνται «Γκρίζοι Λύκοι» (Bozkurtlar). Έμφαση δίδεται και στην οργάνωση της νεολαίας, που ονομάζεται «Ιδεαλιστική Νεολαία» (Ülkücü Genclik). Οι συσταθείσες ομάδες κρούσεως χρησιμοποιούνται στις συγκρούσεις εναντίον επαναστατικών και δημοκρατικών στοιχείων.
 
Λίαν ενδεικτικά της σιδηράς πειθαρχίας που επέβαλε ο Τουρκές στο τουρκικό φασιστικό κόμμα και στους Γκρίζους Λύκους, αλλά και της αυτοπειθαρχίας του άνδρα εκείνου και της αφοσίωσης στο καθήκον υπέρ του «Μεγάλου Τουρκικού Έθνους», είναι  τα λόγια του, σε έκκλησή του προς τους «Νέους Ιδεαλιστές», στην εφημερίδα «Το Κράτος» (φ. 294), την 1η Οκτωβρίου 1973: «Ανέλαβα την υπόθεση που μου εμπιστευθήκατε. Βαδίζω στον δρόμο μου χωρίς να γνωρίζω εμπόδια. Ακολουθήστε με στον δρόμο μου! Αν αλλάξω πορεία, χτυπήστε με μέχρι θανάτου! Χτυπήστε μέχρι θανάτου όλους όσοι αλλάξουν πορεία!»
 
Η διαταγή αυτή δεν επρόκειτο να μείνει σχήμα λόγου ούτε γράμμα κενό! Χιλιάδες δολοφονίες, έκτοτε, σε ολόκληρη την τουρκική επικράτεια – αλλά και εκτός αυτής, ανά την Ευρώπη, από την Γερμανία έως την Κύπρο – καταγράφονται στο ενεργητικό των Γκρίζων Λύκων.
 
Εξ άλλου, τεράστια ώθηση έμελλε να λάβει το φασιστικό κόμμα της Τουρκίας, συνεπεία της οξύνσεως της κρίσεως της Κύπρου και της εισβολής του 1974.
 
Όπως και κατά την δεκαετία του ’50 και του ’60, έτσι και κατά την δεκαετία του ’70, το Κυπριακό υπήρξε μοχλός θεαματικής (περαιτέρω) ριζοσπαστικοποίησης του τουρκικού εθνικισμού, που, ούτως ή άλλως, είναι παραδοσιακά η άρχουσα ιδεολογία της τουρκικής κοινωνίας και διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, από την κεμαλική και μετακεμαλική «Δεξιά» μέχρι την κεμαλική «Αριστερά». Σημειωτέον ότι το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης έπαιζε ρόλο όχι μόνο στα παρασκήνια, αλλά και σε κυβερνητικό επίπεδο, είτε συμμετέχοντας στην κυβέρνηση Ερμπακάν-Φεϋζίογλου την περίοδο 1975-1977 (ο Τουρκές Αντιπρόεδρος!) είτε «ανεχόμενο» την κυβέρνηση μειοψηφίας του Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, το 1980.
 
Αξιοπερίεργη κατέστη η θέση του ηγέτη των Γκρίζων Λύκων μετά την εκδήλωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 12^ης Σεπτεμβρίου 1980 (υπό τον Αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγό Κενάν Εβρέν). Παρά την ιδεολογικοπολιτική ταύτιση με τους στρατιωτικούς, το φασιστικό κόμμα ετέθη εκτός νόμου αφού η δικτατορική κυβέρνηση έθεσε εκτός νόμου όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, για να τονίσει τον υπερκομματικό χαρακτήρα της και την προσήλωσή της στην σωτηρία του «Μεγάλου Τουρκικού Έθνους».
 
Μάλιστα, τον Απρίλιο του 1981 διεξήχθη και δίκη, στο Στρατοδικείο της Άγκυρας, εναντίον του Τουρκές και 600 περίπου μελών του φασιστικού κόμματος, φερομένων ως αναμεμειγμένων στις δολοφονίες περισσοτέρων από 1000 πολίτες κατά την δεκαετία του ’70. Ειρήσθω εν παρόδω ότι, περί τα τέλη της δεκαετίας εκείνης, επικρατούσε στην Τουρκία σχεδόν εμφυλιοπολεμική κατάσταση, με χιλιάδες δολοφονίες αντιφρονούντων διανοουμένων, φοιτητών, κομμουνιστών κ.λ.π. Τις δολοφονίες αυτές «διεκπεραίωναν» οι Γκρίζοι Λύκοι, ως παρακρατικός βραχίονας της τουρκικής Στρατογραφειοκρατίας, που τελεί σε ευθεία συνάρτηση με την Τουρκική Μυστική Υπηρεσία ΜΙΤ.
 
Στο πλαίσιο της προσπάθειάς του να δείξει ότι αποτελεί υπέρβαση του προηγουμένου – κομματικού – καθεστώτος και επιζητεί την συναδέλφωση ολόκληρου του τουρκικού λαού, το στρατιωτικό καθεστώς επέβαλε ποινές φυλάκισης στον αρχηγό των Γκρίζων Λύκων και τους ομοίους του.
 
Έχει, ωστόσο, ενδιαφέρον το πώς σχολίασε ο Τουρκές το γεγονός, σε επιστολή του από την φυλακή: «Εμείς ευρισκόμεθα εδώ, αλλά οι ιδέες μας είναι στην εξουσία!»