Γκρίζοι Λύκοι: Ο παρακρατικός βραχίονας της τουρκικής Στρατογραφειοκρατίας

Ε.Β.Χ.
Η ονομασία «Γκρίζοι Λύκοι» (στα τουρκικά «Bozkurt») προέρχεται από μία παλαιά παράδοση, που παραμένει ζωντανή στην σημερινή Τουρκία, σύμφωνα με την οποία, όταν οι Τούρκοι απειλήθηκαν θανάσιμα, ενόσω ευρίσκονταν ακόμη στα βάθη της Ασίας, στην οροσειρά Αλτάϊ – την αρχέγονη κοιτίδα τους -, διασώθηκαν χάρη στους γκρίζους λύκους.
Συγκεκριμένα, κατά τον μύθο αυτό, όλα τα μέλη της φυλής Ασίνα, μιας προτουρκικής φυλής, εξολοθρεύθηκαν από τους εχθρούς και διασώθηκε μόνο ένα δεκάχρονο αγόρι, του οποίου μάλιστα είχαν ακρωτηριασθεί τα χέρια και τα πόδια. Αυτό το αγόρι μεγάλωσε ανάμεσα στους λύκους, στην οροσειρά Αλτάϊ, και έγινε το σύμβολο της ισχυρής θελήσεως προς επιβίωση του «Μεγάλου Τουρκικού Έθνους». Σε μία μεταγενέστερη εκδοχή, ο μύθος θέλει τον γκρίζο λύκο (Bozkurt) να είναι εκείνος που όχι μόνο προστάτευσε τα πανάρχαια τουρκικά φύλα από τους Κινέζους, όταν αυτοί επιτέθηκαν εναντίον τους, αλλά και τα μετέφερε ασφαλή στην Μικρά Ασία, που έμελλε να γίνει η νέα πατρίδα του “Μεγάλου Τουρκικού Έθνους”.
Ως πολιτική οργάνωση οι «Γκρίζοι Λύκοι» αποτελούν, εδώ και πέντε δεκαετίες, τον στρατιωτικό ή παραστρατιωτικό βραχίονα του τουρκικού φασιστικού κόμματος του (θανόντος εν τω μεταξύ) Συνταγματάρχη Αλπ-Αρσλάν Τουρκές (Alp-Arslan Türkes). Το κόμμα παρέμεινε γνωστό ως «Κόμμα Εθνικιστικής Δράσεως», μολονότι η ονομασία άλλαξε αρκετές φορές κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών (Κόμμα Εθνικής Σωτηρίας, Εθνικιστικό Κόμμα Εργασίας κ.ο.κ.).
Η παρουσία των Γκρίζων Λύκων στο πολιτικό προσκήνιο – και παρασκήνιο – της σύγχρονης Τουρκίας ενισχύθηκε θεαματικά με την εμφάνιση (ακριβέστερα: επανεμφάνιση), τις τελευταίες δεκαετίες, και όξυνση του Κουρδικού Ζητήματος. Βεβαίως, οι Γκρίζοι Λύκοι, ήδη κατά τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, δρούσαν κατά κανόνα ως παρακρατικά «τάγματα εφόδου», χρησιμοποιούμενα εναντίον των κομμουνιστών, σοσιαλιστών, φιλελευθέρων, συνδικαλιστών κ.λ.π. Η δράση τους, όμως, εντάθηκε κατά την δεκαετία του ’90, οπότε η Τουρκία κυριεύθηκε κυριολεκτικά από σωβινιστική έξαρση, στην οποία και εξακολουθεί να ευρίσκεται και σήμερα, με αφορμή την επανεμφάνιση του αιτήματος του αρχαίου – αλλά επί αιώνες υπνώττοντος – Κουρδικού Έθνους για κατάκτηση αυτονομίας και αυτοδιάθεσης.
Οι Γκρίζοι Λύκοι, ημιεπίσημα πλέον, χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται ως «μονάδες ειδικών αποστολών» ή κεκαλυμμένων επιχειρήσεων του τουρκικού κράτους και παρακράτους. Η οργάνωση χρησιμοποιήθηκε από τις τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες (ΜΙΤ κλπ) και την στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της χώρας για όλες εκείνες τις αποστολές, τις οποίες επισήμως και ανοικτά δεν μπορούσε – ή δεν «επιτρεπόταν» – να επωμισθεί ο Στρατός ή η Αστυνομία: απαγωγές Κούρδων αγωνιστών και μελών των οικογενειών τους, Κούρδων συμπαθούντων το κίνημα εθνικής αυτοδιαθέσεως, άλλων αντιφρονούντων, Ασσυρίων, Αλεβιτών ή και Τούρκων, δολοφονίες, βασανισμούς και ούτω καθεξής.
Εν προκειμένω, πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση ότι είναι απολύτως εσφαλμένη η εικόνα που επικρατεί στην Ελλάδα (σε εθελοτυφλούντες πολιτικούς, υπαλληλοποιημένους στρατιωτικούς, ΜΜΕ, Έλληνες ανταποκριτές στην Τουρκία, φερομένους ως τελούντες σε ποικίλες «δουλείες» προς την χώρα που γενναιόδωρα τους φιλοξενεί, όπως παγίως συνηθίζει, κλπ) ότι πρόκειται δήθεν για μία «περιθωριακή» και, εν πολλοίς, «αμελητέα» οργάνωση, η οποία, τάχα, σε καμμία περίπτωση «δεν απηχεί την (επίσημη) τουρκική πολιτική».
Διότι όσοι έχουν μελετήσει σε βάθος την τουρκική κοινωνία, πολιτική και στρατογραφειοκρατία, γνωρίζουν ότι ένα από τα εντυπωσιακότερα χαρακτηριστικά του τουρκικού πολιτικού συστήματος είναι, ακριβώς, αυτός ο ισχυρός βαθμός διαπλοκής μεταξύ Στρατογραφειοκρατίας και Παρακράτους, και μάλιστα ήδη από την πρώιμη περίοδο της ιδρύσεως της μετα-σουλτανικής «Τουρκικής Δημοκρατίας» (για μία εκτενέστατη όσο και πολλαπλώς χρήσιμη μελέτη της φύσης του τουρκικού κράτους, βλέπε το κλασικό έργο του Νεοκλή Σαρρή για τις πολιτικές εξελίξεις στην Πρώτη Τουρκική Δημοκρατία, 1923-1950, και την άνοδο της Στρατογραφειοκρατίας).
Άλλωστε, προσεκτική και εις βάθος εξέταση, που θα συμπεριελάμβανε και συγκριτική ανάλυση των δομών του οσμανικού και του κεμαλικού κράτους, θα αναδείκνυε ενδιαφέρουσες αναλογίες – μεταξύ πολλών άλλων – και ως προς την θέση του παρακράτους στο τουρκικό κράτος διαχρονικά: Ήδη στα τέλη του 19ου αιώνα (1891), ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ είχε ιδρύσει τα φοβερά «Συντάγματα των Hamidiye», με αποστολή την κατατρομοκράτηση των χριστιανικών εθνοτήτων της Μικράς Ασίας, που τότε αφυπνίζονταν και ζητούσαν την αυτοδιάθεσή τους.
Τα «Συντάγματα των Hamidiye», απαρτισθέντα τότε κυρίως από Κούρδους (μη έχοντες, βεβαίως, την εποχή εκείνη κουρδική εθνική συνείδηση, αφού οι μουσουλμανικές μάζες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προσδιορίζονταν βάσει του θρησκεύματός τους), ευθύνονται για την πρώτη «εθνοκάθαρση» εις βάρος των Αρμενίων, την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα.
Περαιτέρω, δύο νέα «πεδία δόξης λαμπρά» ήλθαν να προστεθούν στο θέατρο επιχειρήσεων των Γκρίζων Λύκων. Από την μια πλευρά, ο χώρος των μουσουλμανικών Δημοκρατιών και Επαρχιών της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως, στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία, και από την άλλη πλευρά, ο χώρος της Ευρώπης.