Υπάρχει μια κρητική μαντινάδα (ανάμεσα στα εκατομμύρια άλλες) που λέει:
«Η λεβεντιά δεν είν’ κρασί να πιεις να κάνεις κέφι
Μα είναι ψωμί που από μικρό τον άντρα τονε θρέφει».
Πέρα από αυτό, η ιδιότητα του λεβέντη μπορεί να προσδιορίζεται από το γενικό του παράστημα, αλλά το βασικότερο τον λεβέντη τον προσδιορίζει ο χαρακτήρας του.
Στην τραγική περίπτωση του νεαρού φοιτητή από τους Αρμένους Ρεθύμνου Βαγγέλη Γιακουμάκη ο χαρακτηρισμός του Λεβέντη (με κεφαλαίο το Λ) αποδίδεται στον αδικοχαμένο Βαγγέλη, που κέρδισε την συμπάθεια και την αγάπη όλων των Ελλήνων, γιατί με την πράξη του αυτή (την αυτοχειρία, αν είναι όντως έτσι) έδειξε ότι η πραγματική λεβεντιά δεν έχει θέση στην σημερινή κοινωνία που ζούμε, ή αν έχει είναι σπάνιο είδος.
Η πραότητα, η συστολή και η καλοσύνη που τον διέκρινε, έγινε για κάποιους άλλους «λεβέντες» εντός εισαγωγικών αυτοί, στόχος τους, για να αποδείξουν μια αρρωστημένη «ανωτερότητα», μια απάνθρωπη συμπεριφορά που εντεινόταν όσο το παλικάρι δεν αντιδρούσε, όσο δεν τους αντιμετώπιζε με τον τρόπο που θα αντιδρούσαν αυτοί, αν ήταν στη θέση του.
Αυτοί οι «λεβέντες» για τους οποίους δεν γνωρίζουμε καν το «λεβέντικο παράστημα», προφανώς μεγάλωσαν στα σπίτια τους χωρίς να γευτούν το ψωμί που αναφέρεται στη μαντινάδα παραπάνω. Δεν μεγάλωσαν με ψωμί ποτισμένο με ιδρώτα, με κόπο, με αξιοπρέπεια, ώστε να το εκτιμήσουν, να το σταυρώσουν με το μαχαίρι πριν το κόψουν για να χορτάσουν την πείνα τους όπως έκαναν οι παππούδες τους.
Γι αυτούς η μαγκιά και η λεβεντιά που τους δίδαξαν οι δικοί τους περιοριζόταν στο να κρατούν το (παράνομο) όπλο με το ένα χέρι και να ρίχνουν «μπαλωθιές», ως ένδειξη ανδρισμού και αρρωστημένης περηφάνιας.
Γι αυτούς το μαύρο πουκάμισο, η κυλότα ή η βράκα, τα μαύρα στιβάνια και το κρουσάτο μαντήλι που χαρακτηρίζουν την λεβέντικη κρητική φορεσιά έχουν χάσει πια την αξία τους, αφού τα χρησιμοποιούν μόνο για να βγάλουν καμιά αναμνηστική φωτογραφία που θα ανεβάσουν στο διαδίκτυο, ή για να μασκαρευτούν τις απόκριες.
Ψευτόμαγκες, που κυκλοφορούν με το όπλο στην κωλότσεπη ή στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου τους, δεν διστάζουν να το προβάλλουν σε κάθε ευκαιρία για να πουλήσουν τον άνανδρο «τσαμπουκά» τους ακόμα και αν τους γίνει παρατήρηση επειδή πέρασαν παράνομα με κόκκινο φανάρι. Αν δε τύχει να κάνουν χρήση της «αντρειοσύνης» τους και υπάρξει κάποιο θύμα, τότε τρέχουν σαν γυναικούλες να κρυφτούν στου βοδιού το κέρατο, να βάλουν λυτούς και δεμένους, συντέκνους, μπατζανάκηδες, βουλευτές και κάθε μέσον που θεωρούν πρόσφορο για να πέσουν στα μαλακά.
Τότε η «λεβεντιά» τους πάει περίπατο και ψάχνουν να βγάλουν προς τα έξω τον πρότερο «έντιμο βίο» αν έχουν.
Έτσι και τώρα όλοι αυτοί οι «γόνοι» που οδήγησαν τον Βαγγέλη να δείξει με τον τρόπο του την απέχθεια του σε αυτούς, έχουν λουφάξει και περιμένουν από τις αρχές να τους εντοπίσουν, η καρδιά τους κτυπά σαν του ζώου που περιμένει να το σφάξουν, ελπίζοντας να τη γλιτώσουν κατά λάθος.
Ούτε το διανοούνται –τουλάχιστον τώρα- να βγουν αντρίκια και λεβέντικα να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να απολογηθούν ζητώντας συγνώμη με σκυμμένο κεφάλι για όλα όσα έκαναν.
Αυτό θα το κάνουν κλαψουρίζοντας όταν αποκαλυφθούν. Και αυτή η αποκάλυψη, ο διασυρμός που θα ακολουθήσει, ο αποτροπιασμός ολόκληρης της κοινωνίας που θα πλήξει τόσο αυτούς όσο και τις οικογένειες τους, που θα τους ακολουθεί σε ολόκληρη της μετέπειτα μίζερη ζωή τους θα είναι η εκδίκηση του Λεβέντη Βαγγέλη.
Δημήτρης Κ.
