‘’Σε λίγες μέρες θα είχες την γιορτή σου. Η μάνα σου όλο χαρά θα περιέφερε τον δίσκο με τα ποτηράκια και την μικρή μποτίλια με την ρακή, κερνώντας φίλους και συγγενείς για τα ‘’χρόνια σου πολλά!’’ Με προσμονή οι δικοί σου θα περίμεναν το Πάσχα να σε σφίξουν στην αγκαλιά τους. Με πόσο καμάρι ο πατέρας σου θα έλεγε στον γείτονα: ‘’Κοντεύει ο καιρός που ο Βαγγέλης μου τελειώνοντας την Σχολή του, θα αναλάβει την δουλειά’’. ‘’Περιμένουμε να βρει και μια καλή κοπελιά, να παντρευτεί, να δούμε κι εμείς εγγόνια’’, θα συμπλήρωνε η μάνα.
Όνειρα! Όνειρα τσαλαπατημένα μέσα στα δωμάτια μιας Σχολής. Όνειρα πετσοκομμένα δίπλα στην λασπώδη όχθη μιας λίμνης. Τι σημασία έχει ποιος κρατούσε το μαχαίρι; Ο ένοχος δεν μπορεί πια να καλυφθεί. Το αποτρόπαιο πρόσωπό του μας αποκαλύπτεται σιγά σιγά, καθώς όλο και περισσότερα παιδιά, παίρνοντας θάρρος , βγαίνουν και μιλάνε, γιατί δεν θέλουν να έχουν την τύχη του Βαγγέλη. ‘’Κι εγώ έπεσα θύμα του bullying!’’ Μια φράση που ακούγεται σε όλα σχεδόν τα γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας μας. Δεν είναι δυστυχώς προνόμιο μιας μόνο περιοχής, ενός μόνο σχολείου. Bullying! Μια ξένη στρογγυλεμένη λέξη για να περικλείσει μέσα της τον ορισμό του τραμπούκου, του χούλιγκαν, του νταή, του μάγκα, του ‘’ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;’’ Εγώ έχω πίσω μου τον βουλευτή μου. Τον ψηφίζω, κι αυτός καθαρίζει για πάρτη μου. Όπως καθαρίζω κι εγώ, άμα λάχει να ‘ούμε!’ ’ Έτσι βρεθήκαμε να έχουμε τους βουλευτές που μας αξίζουν.
Σαράντα χρόνια ανδρώθηκε μια νοοτροπία ξενόφερτη, αναθρεμμένη μέσα στην επίπλαστη ευμάρεια, καλυμμένη πίσω από Χρηματιστήρια και ρουσφέτια, αρπαχτές και μίζες, μπαφοκαλλιέργειες και ψεύτικες επιδοτήσεις. Διακοποδάνεια – σιγά μην πάμε εμείς διακοπές στο χωριό μας. Εορτοδάνεια – γιατί πρέπει να φανούμε κιμπάρηδες. Καταναλωτικά-για να μπούμε στο μάτι του γείτονα. Από κει ορμώμενος κι ο αδηφάγος πολιτικός ,κατηγόρησε συλλήβδην όλο τον λαό ότι ‘’τα φάγανε μαζί του’’. Όσα κερδίσαμε από υλικά αγαθά, τα χάσαμε από τον ανθρωπισμό μας. Χάθηκε ο σεβασμός προς τους δασκάλους, η πειθαρχεία, η άμιλλα και η άδολη φιλία. Η δίψα για γνώση αντικαταστάθηκε από την άχρηστη πληροφορία, το ενδιαφέρον για τον φίλο μας, από το κουτσομπολιό. Πάνω κει στεριώσανε καριέρες οι τηλεκουτσομπόλες, κριτικάροντας ασύστολα τους πάντες.
‘’Τι γιορτάζουμε παιδί μου την 28η΄Οκτωβρίου; Ρωτούσε η δημοσιογράφος. ‘’ Την έκδοση του ΚΛΙΚ και του ΝΙΤΡΟ’’, απαντούσε το ξεφτέρι. Τι γιορτάζουμε την 25η΄Μαρτίου; Ματαρωτούσε η δημοσιογράφος. ‘’Πρόσεξε’’ για να σε βοηθήσω σου λέω ότι είναι διπλή γιορτή, έχει σχέση με Τούρκους και με την Παναγιά’’. ‘’Την κυκλοφορία του καινούργιου δίσκου της Μαντόνα, κι όσο για τους Τούρκους, προτιμώ να είμαι σκλάβος τους και να καλοπερνώ, παρά να τρέχω να σκονίζομαι κυνηγώντας τους’’, αποφαινόταν το βλαστάρι μας. Κατ ΄αυτόν τον τρόπο ανέλαβαν την διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας οι εργολαβοκαναλάρχες.
Όσο για τα άλλα παιδιά που ήθελαν να μάθουν την ιστορία μας, είχαν να αντιμετωπίσουν κάθε τρεις και λίγο τους καταληψίες, που επειδή οι τυρόπιτες ήταν στρογγυλές, καγκέλωναν τις πόρτες του σχολειού, για να επιδοθούν με την ησυχία τους στο graffiti και στην απαλλοτρίωση. Έτσι ήρθαν και τα γνωστά μας κάγκελα, γιατί το ένα φέρνει το άλλο. Έτσι μπορούσαν με την ησυχία τους και οι πολιτικοί μας να απαλλοτριώνουν ότι έπεφτε στα χέρια τους. Δεν άφησαν αλώβητη ούτε και την διασκέδαση που προσέφερε άλλοτε το ποδόσφαιρο. Ο μίστερ bullying εδώ, είχε το όνομα hooligan, και η δουλειά του ήταν κατά τας Κυριακάς, να κατεδαφίζει και να ανακαινίζει τα γήπεδα. Έτσι μπορούσαν κι οι πρόεδροι να ασχολούνται με την ησυχία τους με τα στοιχήματα και την διευθέτηση των γκολ. Οι ναοί της γνώσης, τα πανεπιστήμια, κατάντησαν γκαλερί ανάρτησης ανατρεπτικής αφίσας. Οι εξωτερικοί χώροι των νεοκλασικών κτηρίων να θυμίζουν αποκαΐδια και βομβαρδισμένο τοπίο. Εκεί έκανε το διδακτορικό του ο μίστερ Bullying που είχε το ψευδώνυμο αναρχικός, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι πολεμά το κράτος, ενώ ήταν ο πιστός του υπηρέτης. Έχοντας στην πλάτη το σακίδιο με τα πυρομαχικά, τις μολότοφ και τις μαλαστούπες έτρεχε αρωγός στο καθεστώς για να διαλύσουν μαζί τις ειρηνικές διαδηλώσεις.
Ο Βαγγέλης ήθελε απλά να σπουδάσει, ν΄αδράξει την ζωή και να την πάει παραπέρα. Να παράγει τα προϊόντα του τόπου του και να καμαρώνει για τα κόπια του που δεν θα πήγαιναν χαμένα. Δεν μας άξιζε όμως ο Βαγγέλης, γι αυτό και πέταξε μακριά μας. Τι δουλειά είχε ένα αρνί, ανάμεσα σε λύκους; Πώς να ξεδιπλώσει τα όνειρά του, όταν ο μίστερ Bullying ήταν εκεί, ατιμώρητος για να τα τσαλαπατά;
Όμως ένα δεν υπολόγισε ο μίστερ Bullying. Σιγά σιγά τα καύσιμά του τελειώνουν. Μια νέα γενιά αρχίζει να εκτοπίζει την γενιά του. Μια νέα γενιά που δεν θα φοβάται να μιλάει, να διεκδικεί τα δικαιώματα της. Που θα πάρει την ζωή από κει που την άφησε ο Βαγγέλης και θα την πάει παρακάτω. Λίγο πιο φτωχική, χωρίς περιττά ψιμύθια, αρχίζοντας από τα ταπεινά γιαουρτάκια, γιατί όχι; Παραμερίζοντας αποφασιστικά τους Bullies , τόσο του εξωτερικού, όπως ο Γερμανός που μας κουνά το χέρι, έχοντας το μάστερ στην τρομοκράτηση, συνεχίζοντας με τα κακέκτυπα του εσωτερικού ,που τυχαίνει να είναι οικότροφοι της Βουλής, και τα παράγωγα αυτών που ενώ είναι απλά η απόληξη , εν τούτοις η στρογγυλεμένη ξένη λέξη να αναφέρεται μόνο σ΄αυτά.
Ένα αρνί ανάμεσα στους λύκους, πορεύτηκε ο Βαγγέλης, ο χαμός του όμως σηματοδοτεί την αλλαγή μιας στρεβλής πλεύσης, γιατί στο τέλος το αρνίο κατανικά τους λύκους, ακόμη κι αν χρειαστεί να δώσει την ζωή του.
Τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Με εκτίμηση ,
Αγγελική Π.
