Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Εκόντες άκοντες υπερασπιστές της μεγαλοφοροδιαφυγής και της μεγαλοδιαπλοκής

Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο, κάποιες τηλεοπτικές συζητήσεις τον τελευταίο καιρό, κυρίως τοποθετήσεις δημοσιογράφων.
Αναφέρομαι όχι σε δημοσιογράφους υποστηρικτές των μνημονίων, αλλά σε δημοσιογράφους που όντως σταθερά υπήρξαν εναντίον των μνημονιακών πολιτικών. Κάποιοι, αν όχι αρκετοί από αυτούς, όταν συζητούν (ουσιαστικά επαναφέρουν) το (ουσιαστικά πάγιο μνημονιακό αντεπιχείρημα τα τελευταία πέντε χρόνια) «πού θα βρεθούν τα χρήματα;», παρατηρώ, ότι άλλοι μεν αμφισβητούν την δυνατότητα του Κράτους να βάλουν χέρι στη χρυσοφόρα αυτή πηγή δημοσίων εσόδων, την μεγαλοφοροδιαφυγή και μεγαλοδιαπλοκή, (συνήθως εδώ μιλάμε για το ίδιο πράγμα που απλά έχει δύο πρόσωπα), άλλοι δε, περίπου λοιδορούν, όπως και οι μνημονιακοί, ακόμα και την απλή αναφορά στο ζήτημα αυτό, ως μια μη ρεαλιστική προσέγγιση, στη καλύτερη περίπτωση με βάση το επιχείρημα ότι αυτό θα πάρει πολλά χρόνια για να επιτευχθεί, στη δε χειρότερη, ότι αυτό το ακούν από τότε που γεννήθηκαν και επομένως δεν το πιστεύουν εξ αυτού του λόγου.
Όμως, για να το πω απλά, αν δεν βάλεις χέρι σ’ αυτή ακριβώς την ανέγγιχτη πηγή δημοσίων εσόδων, τότε, ο μόνος τρόπος για να βρεις θα χρήματα, θα είναι η ολική επαναφορά της μνημονιακής φιλοσοφίας, να τα πάρεις από εκεί που πάντα κατά προτεραιότητα και σχεδόν αποκλειστικά τα έπαιρνε το ελληνικό Κράτος, δηλαδή, από τα συνήθη υποζύγια.
Όπως είπα, το να υποστηρίζεται αυτή η άποψη από μνημονιακούς είναι απολύτως κατανοητό.
Το να υποστηρίζεται όμως αυτή η άποψη από ανθρώπους που βρέθηκαν απέναντι στα μνημόνια, κατηγορώντας τα ότι έριξαν όλα τα βάρη της αντιμετώπισης της κρίσης στα συνήθη υποζύγια αφήνοντας ανέγγιχτους τους μεγαλοφοροδιαφυγάδες και τη μεγαλοδιαπλοκή, αυτή είναι η καλύτερη υπηρεσία που μπορεί να προσφερθεί και στις δύο αυτές καταστάσεις, διότι κι αυτές τι λέγουν;
Λέγουν, «αφήστε μας τώρα εμάς, και κοιτάξτε να βρείτε αλλού τα λεφτά, διότι από εμάς, όπως λένε και άνθρωποι που δεν είναι δα και με το μέρος μας, δεν πρόκειται να πάρετε παρά ψίχουλα. Ας είστε ρεαλιστές συνεπώς, διότι ρεαλισμός είναι να τα παίρνετε από τον οποιοδήποτε άλλο, εκτός από εμάς. Κοιτάξτε εκεί κόψετε λίγο παραπάνω τους μισθούς, τις συντάξεις, πράγματα σίγουρα, και άμεσα εισπρακτέα».
Δυστυχώς, δεν κατανοούν, όσοι προβάλουν το παραπάνω επιχείρημα, ότι με τέτοιες τοποθετήσεις, στην ουσία, μεταβάλλονται εκόντες άκοντες σε συνηγόρους της μεγαλοφοροδιαφυγής και της μεγαλοδιαπλοκής, ενώ, αντίθετα, θάπρεπε να πιέζουν προς την κατεύθυνση αυτή και κυρίως αυτή.
Θάπρεπε να καθημερινά να πιέζουν την κυβέρνηση, ότι όχι σε κάποιο «μέλλον» αναμένουν να δουν συγκεκριμένες ουσιαστικές πολιτικές, και όχι πολιτικές ευχολόγια, που επιτέλους, θα χτυπήσουν την θεσμικά προστατευόμενη μεγαλοφοροδθαφυγή και μεγαλοδιαπλοκή, διότι αν δεν είναι θεσμική προστασία, το γεγονός ότι τα δημόσια βάρη τσακίζουν σταθερά και διαχρονικά τα συνήθη υποζύγια, τότε τι είναι θεσμική προστασία;
Το ότι χρειάζονται χρόνια ατέλειωτα για να πιάσεις τη μεγαλοφοροδιαφυγή και μεγαλοδιαπλοκή, κι αυτό είναι ένας μύθος, που προέρχεται από την προπαγάνδα της ίδιας της μεγαλοφοροδιαφυγής, που θέλει να περάσει στον κόσμο ακριβώς αυτή την αντίληψη.
Λοιπόν, για να το πω απλά : την μεγαλοφοροδιαφυγή και την μεγαλοδιαπλοκή, όταν δεν θέλεις να την χτυπήσεις, κι εκατό χρόνια να περάσουν, δεν πρόκειται τίποτα να κάνεις, διότι όπως όποιος βαριέται να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει, έτσι κι όποιος δεν θέλει ν’ ακουμπήσει τη μεγαλοφοροδιαφυγή και τη μεγαλοδιαπλοκή, εκατό χρόνια θα καμώνεται ότι θα την κυνηγάει.
Λοιπόν, για να το πω ακόμα πιο απλά : την μεγαλοφοροδιαφυγή και την μεγαλοδιαπλοκή, δεν την ακουμπά εκείνη η κρατική ηγεσία, την οποία προηγούμενα την έχει ακουμπήσει η μεγαλοδιαπλοκή.
Για να γίνω τώρα κι εγώ «ρεαλιστής», μέσω ενός και μόνο παραδείγματος από τα πολλά που μπορούν να αρυσθούν από την καθημερινότητα : όταν ανακοινώνεται ότι 3.000 άτομα έχουν εντοπιστεί ως δυνητικοί φοροφυγάδες ύψους 7 δις ευρώ, για να μην αναφερθώ τώρα σε πλήθος άλλων ονομαστικών πηγών λίαν πιθανής μεγαλοφοροδιαφυγής που έχουν ήδη καταγγελθεί ή ανακοινωθεί δημόσια, πόσα χρόνια, πενταετίες, δεκαετίες, αιώνες, χρειάζεται να ελεγχθούν και εισπραχθούν όσα πρέπει να εισπραχθούν; Πώς γίνεται και το Δημόσιο (ρητορική βεβαίως η ερώτηση), να είναι εξαιρετικά γρήγορο, «ευέλικτο» και «αποτελεσματικό», όταν είναι να γδάρει εκατομμύρια συνήθη υποζύγια, κι όταν φτάνουμε στους λίγους με τα χοντρά πορτοφόλια με το μαύρο χρήμα, εκεί, ν’ αρχίζουν όλα τα δύσκολα, εκεί το Κράτος να γίνεται πλέον «δυσκίνητο», «αποστεωμένο», «αναποτελεσματικό», «διαλυμένο», εκεί να υπάρχουν μύρια όσα νομικά κωλύματα ενώ όταν τα παίρνουν από τα συνήθη υποζύγια, το ίδιο το Σύνταγμα και οι Νόμοι τσαλακώνονται χωρίς κανένα ενδοιασμό εντός δευτερολέπτων, και βεβαίως η εικόνα αυτή να ενισχύεται από την προπαγάνδα, και ακόμα δυστυχέστερα, οι ανωτέρω εκόντες άκοντες συνήγοροί της, να έρχονται να την ενισχύουν και να υπερθεματίζουν τα όποια της επιχειρήματα;