Ίσως κάποτε δούμε την γύμνια μας
γραφει ο αρισταρχος
Θλιβερά στοιχεία για αύξηση των αυτοκτονιών λόγω μνημονίου και σε ηλικίες 20-59 ετών. Θλιβερή η κατάσταση με την πλασματική ευημερία των κέντρων διασκέδασης όταν κόκκινα δάνεια και απλήρωτες υποχρεώσεις σε εφορίες και ΔΕΚΟ περνούν τα αστρονομικά ποσά. Μπροστά στο φάσμα της πείνας ο κόσμος προτιμάει το ταμείο του Super Market από τον γκισέ της Εφορίας. Τα έσοδα του κράτους υστερούν, η διευθέτηση του οικονομικού προβλήματος της χώρας καθυστερεί και όλα τα μαύρα, από κοράκια μέχρι σύννεφα, ακροβατούν πάνω στο κρεβάτι της πατρίδας περιμένοντας την τελική μεταστοιχείωση σε νεκροκρέβατο. Κι αυτοί…
Αυτοί, μαζεύτηκαν εκεί στον ναό. Κι εμείς…
Εμείς, το κοινό. Είδαμε, ακούσαμε, κάποιοι ανεγκέφαλοι χειροκρότησαν και ύστερα σιωπή και οργή. Θυμός και θλίψη. Τελείωσε η παράσταση και στο στόμα έμεινε μια στυφή γεύση. Πάλι στο πέλαγος της αβεβαιότητας, πάλι στην καθημερινή αγωνία. Ναι, πάλι θα γεμίζω Super Market και φαγάδικα γιατί αυτή η αγωνία έτσι λειτουργεί. Σου ανοίγει την όρεξη, θέλεις να τρως.
Απορώ πως σας αντέχει το σανίδι. Κακοί κάκιστοι ηθοποιοί με μονάχα ένα προσόν. Την εξαπάτηση. Μας τυλίγετε σε μια κόλλα χαρτί και το πιστεύετε και… σεις! Εσείς…
Εσείς, με κάνετε να νιώθω βλάκας και εξαπατημένος κι εγώ σας χειροκροτώ για να νιώθετε σαν εκείνο το φρούτο που τόπαιζε όμορφος Βασιλιάς χωρίς ποτέ να κοιτάζει πόσο γυμνό και αηδιαστικό σώμα είχε.
Εσείς, νομίζετε πως ήσασταν κοινοβούλιο χτες. Όχι δεν θα κλάψω. Άξιος σαν λαός που του πρέπουν τέτοιοι αρχοντάδες. Τυχερός που μπορεί να εκλέγει τους δυνάστες του.
Άτυχος που δεν βλέπει την γύμνια του.
