Γράφει ὁ Γιῶργος Νικολακάκος
Τά γεγονότα ποῦ ἔλαβαν χῶρα τά πρόσφατα χρόνια ἔχουν προκαλέσει κατακερματισμό τῶν πολιτικῶν ἀντιλήψεων καί κυρίως τοῦ Φιλελευθρισμοῦ καί τοῦ Σοσιαλισμοῦ καί μεγάλη σύγχυσι τῶν κοινωνικῶν ἰδεωδῶν. Οἱ ἐκπρόσωποι τῶν διαφόρων ἰδεολογιῶν, καί ἰδιαίτερα τοῦ Σοσιαλισμοῦ, ἀντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλήμα στήν προσπάθεια τους νά βροῦν ἕνα λογικό καί κυρίως πρακτικό ἔρεισμα τῶν ἡθικῶν πεποιθήσεων ποῦ εἶχαν μέχρι τῶρα..Ο Σύριζα πού φιλοδοξεῖ νά εῑναι ὁ φορέας;τῆς τῶν σοσιαλιστικῶν ἀντιλήψεων περί κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί ἰσότητος, προσπαθεῖ, δίχως ἐπιτυχία, νά ἐκφράση τίς τάσεις τοῦ σοσιαλισμοῦ καί γενικά ἔχει ἐνσωματώσει στόν ἰδεολογικόν του χῶρο ὄλες τίς τάσεις καί τίς ροπές ποῦ δέν ἔρχονται σέ κατάφωρη ἐντίθεσι μέ τίς σοσιαλιστικές «ἀρχές». Ετσι ἔχει καταλήξει νά ἀποτελῆ ἕνα συνοθύλευμα ἰδεῶν καί πεποιθήσεων ποῦ δέν μποροῦν νά προσφέρουν καμία ἰκανοποιητική μορφή πολιτικῆς ἑκφράσεως. Γιά νά συγκαλυφθῆ αὐτός ὀ κατακερματισμός ἔχουν ὀνομάσει τίς διάφορες τασεις καί ροπές «συνιστῶσες». Ετσι ὁ Σύριζα ἔφθασε στό σημεῖο νά ἀποτελεῖ ἕνα ανερμάτιστο πολιτικό μόρφωμα ἔχοντας τήν διακυβέρνησιν τῆς Ελλάδας στην κρισιμώτερη κατά κοινή, πλέον, ὀμολογία καμπή της νεωτέρας Ιστορίας της. Ετσι τό ἀποτέλεσμα εἶναι ὁ πολιτικός λόγος τοῦ Σύριζα (καί ὄχι μόνον) νά διεξάγεται μέ διάφορα ἰδεολογήματα καί οἰ πολιτικοί ταγοί αὐτῆς τῆς παρατάξεως προσπαθοῦν νά τεκμηριώσουν θέσεις καί ἀπόψεις μέ μιά λαϊκίστικη ρητορική ποῦ εἶναι ἀνίκανη νά παροτρύνη τά ἄτομα σέ κάποια νοηματοφόρα δράσι. Ἡ ἰδεολογία τους, ἔχει προκαλέσει βαθειά κρίσι στήν σκέψι τους καί τήν ἔχει καταστήσει ἀνικάνη νά ἐπεξεργαστῆ ὀρθολογικές λύσεις. Καμία ἀπό τίς προσπάθειες τοῦ Σύριζα νά ἀλλαξη ἡ πολιτική τῆς λιτότητος δέν θά τελεσφορήση διότι ἡ κυβέρνησις προσέρχεται στό τραπέζι τῶν διαπραγματεύσεων μέ ίδεολογικές ἀγκυλώσεις, μέ ἰδέες καί ἀντιλήψεις μιᾶς παρωχημένης ἐποχής. «Δεν θα πάρουμε ὑφεσιακά μέτρα», «δεν θα προχωρήσουμε σέ νέες ιδιωτικοποιήσεις», «να πᾶμε σέ σύγκρουση μέ τήν γερμανική Ευρώπη» εἶναι τά μηνύματα ποῦ στέλνουν κορυφαῖα κυβερνητικά στελέχη.
Ὁ «σοσιαλιστικός λόγος κατήντησε νά εἶναι ἕνας πελατειακός λαϊκισμός, μιά ἄλλην δημαγωγία ὄπου ὁ πολίτης βρέθηκε παγιδευμένος ὄχι πιά ἀπό τήν αστυνομοκρατία ἀλλά ἀπό τήν λογοκρατία—τήν βασιλεία τῶν μεγάλων λόγων, τῶν ὡραίων ὑποσχέσεων καί τῶν ἄφρόνων πράξεων. Ὁ Σύριζα τῶρα ἀναγκάζεται νά ἐνεργῆ σπασμωδικά καί ἀνορθολογικά καί καταφεύγει στόν πιό ἀκραῖον λαϊκίστικον λόγο γιά νά δικαιολογῆ τόν τρόπο μέ τόν ὀποῖον χειρίζεται τά τρομερά προβλήματα ποῦ ἀντιμετωπίζει ἡ χῶρα, ἕναν λόγο ὁ ὀποῖος ἔχει ἐκφυλίσει κάθε προσπάθεια ἀποτελεσματικῆς ἰεραρχήσεως τῶν κοινωνικῶν, πολιτικῶν καί οἰκονομικῶν προβλημάτων.Στόν χῶρο τῆς ἁριστερᾶς ὑπάρχει μιά κραυγαλέα ἔλλειψις προσανατολισμοῦ, κατακερματισμός ἰδεῶν, ἕλλειψις ἀρχῶν καί ἤθους καί ἀνικανότητος συλλήψεως τῶν προβλημάτων καί τρόπου ὑπερβάσεως αὐτῶν. Ὀλόκληρη ἡ πρότασις διακυβερνήσεως τοῦ Σύριζα ἀποτελεῖ μία πρόχειρη καί ἐπιφανειακή συρραφή ίδεολογικῶν θέσεων, ποῦ συνολικά μποροῦν νά χαρακτηρισθοῦν ὡς εἶναι ἕνας βαθύς, ὀπισθοδρομικός στήν οὐσία του, «προοδευτικισμός». Ἐάν κοιτάξη κανεῖς μέ νηφαλιότητα καί ψυχραιμία τό κυβερνητικό πρόγραμμα τοῦ Σύριζα γιά τήν Εξωτερική Πολιτική, τήν Άμυνα, τήν Δημόσια Διοίκησιν καί τήν Ασφάλεια θά κατανοήση εὐθύς πῶς ἡ συνολική θεώρησις τοῦ ἀριστερίστικου αὐτοῦ πολιτικοῦ μορφώματος, που «κλείνει το μάτι» χωρίς δισταγμό προς ἄπαντες – ἀναλόγως τοῦ ἀκροατηρίου καί τῆς στιγμῆς – δέν εἶναι προοδευτική, οὖτε ὑπάρχουν σέ αὐτήν σπέρματα ενός φρέσκου και ζωντανού στοχασμού για την κοινωνία και τις προκλήσεις που καλούμαστε όλοι, σήμερα, να σταθμίσουμε και να αντιμετωπίσουμε.
Ὁ Σύριζα θά ἔπρεπε νά γνωρίζη ὄτι ἡ Εύρώπαϊκη ἑνωσις, ἡ ὀποῖα αὐτήν στιγμή εἶναι ὁ κυριώτερος ἰδεολογικός του ἀντίπαλος, οἰκοδομήθηκε ἀπό ἀνθρώπους ποῦ δέν εἶχαν φροντήσει νά δημιουργήθῆ ἕνα ἰδεολογικό ὑπόβαθρο ποῦ θά λειτουργοῦσε σάν τό θεμέλιο ἐπάνω στό ὀποῖον θά οἰκοδομοῦσαν τόν νέον κόσμο. Τόνισαν κατά κόρον τά οἰκονομικα πλεονεκτήματα ποῦ θἀ προέκυπταν ἀπό αὐτήν τήν ἔνωσιν καί παράβλεψαν τά ἄλλα στοιχεῖα ποῦ ἧταν ἀναγκαῖα γιά νά λειτουργήσουν σάν κίνητρα δράσεως, ἀλλά ποῦ θά μποροῦσαν νά διατηρήσουν τήν συνοχή τους σέ περίπτωση πού θά ἀνάκυπταν ἐμπόδια ἥ κάποιες διαφωνίες. Δηλαδή, ἐκεῖνο τό στοιχεῖο πού θά λειτουργοῦσε σάν κεντρομόλος δύναμις καί θά ἐξουδετέρωνε τίς ὀποιες φυγόκεντρες δυνάμεις.
Σήμερα ἡ Εὐρωπη ἔχει ριζικά μετατραπῆ σέ ἕνα τέρας τό ὀποῖον καταβροχθίζει τούς ίδιους τούς λαούς της, και παράλληλα εξοβελίζει κάθε ἔννοια πολιτικῆς ἀμφισβητήσεως, ἐπενδύοντας στήν λογική τοῦ κομφορμισμοῦ, τοῦ διχασμοῦ καί τοῦ φόβου. Με ἄλλα λόγια, ἡ σύγχρονη Ευρώπη ἔχει συντριπτικά ἀπομακρυνθῆ ἀπό τίς δημοκρατικές ἀξίες τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τῆς Αναγεννήσεως, τῶν ὀποίων βασικό χαρακτηριστικό ἀποτελεῖ ἡ ἔννοια τῆς ἀμφισβητήσεως, στοιχεῖο ποῦ πυροδότησε μεγάλους δημοκρατικούς ἀγῶνες κατά τους περασμένους αίῶνες καί ὀδήγησε στήν διεύρυνσιν βασικῶν κοινωνικῶν δικαιωμάτων καί ἐλευθεριῶν. Καί ἐνῶ η σύγχρονη Εὐρώπη ὄχι μόνον ἀπομακρύνεται ἀπό ἀξίες ποῦ τήν ὀδήγησαν σέ μιάν ἄνευ προηγουμένου πολιτισμική καί ἀνθρωπολογική ἀκμή – πράγμα ποῦ ἀντανακλᾶ τήν σταδιακή ἀποσύνθεσιν τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν συνολικά – ἐπενδύοντας στήν ἀπολυταρχία της τεχνοκρατίας, του ελιτισμού, τίς δέν θά μπορέση νά ἐκπορθήσει ὁ Σύριζα, καί τῆς σταδιακῆς ὑποχωρήσεως τοῦ δημόσιου πεδίου γιά χάρη τῆς ἀτομικῆς ἀπόλαυσης, ἐμεῖς καλούμεθα νά ἐπανεξετάσωμε τίς μέχρι τῶρα τοποθετήσεις, αναζητῶντας ταυτόχρονα βιώσιμες ἀντιπροτάσεις.