Ο κόσμος των τραπεζιτών και οι υπόλοιποι…
Η είδηση που δημοσιεύτηκε πριν μερικές μέρες δεν ξένισε τους αμύητους. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων: «Πρόστιμο επέβαλαν οι αμερικανικές και βρετανικές αρχές στην Deutsche Bank για χειραγώγηση των δεικτών Libor και Euribor. Το πρόστιμο φτάνει συνολικά τα $2,5 δισεκατομμύρια και θα οδηγήσει στο εδώλιο 21 στελέχη της γερμανικής τράπεζας. Το πρόστιμο από τις ΗΠΑ ορίστηκε σε $2,175 δισεκατομμύρια και το πρόστιμο από την εποπτική αρχή της Μ. Βρετανίας FCA σε 227 εκατομμύρια στερλίνες. Με τη Deutsche Bank κλείνει ο κύκλος ερευνών για χειραγώγηση δεικτών, που έχει οδηγήσει σε συνολικά πρόστιμα $8,5 δισεκατομμύριων.»
Μία άλλη είδηση που προέρχονταν από την Γερμανία έκανε λόγο για «πέντε κορυφαία πρώην και νυν στελέχη της Deutsche Bank που κάθονται στο εδώλιο με την κατηγορία της απόπειρας απάτης στη δίκη μεταξύ των κληρονόμων του μεγιστάνα των ΜΜΕ Λέο Κιρχ και της γερμανικής τράπεζας.»
Στην πραγματικότητα, οι ειδήσεις αυτές είναι ένας κρίκος στη μακρυά αλυσίδα που περιλαμβάνει σχεδόν το σύνολο των μεγάλων παγκόσμιων τραπεζικών κολοσσών και αφορά «καμπάνες» για παραβάσεις στην τρέχουσα τραπεζική πρακτική. Αν διαβάσει κανείς τα σχετικά δημοσιεύματα της τελευταίας τριετίας, που αφορά στις δραστηριότητες των διεθνούς τραπεζικού συστήματος, θα μείνει άναυδος. Οι ειδήσεις για: περιπτώσεις χειραγώγησης επιτοκίων, έρευνες για χειραγώγηση στην αγορά πολύτιμων μετάλλων, περιπτώσεις χειραγώγησης στην αγορά συναλλάγματος, καταγγελίες για τις πρακτικές στην προθεσμιακή αγορά τροφίμων, περιπτώσεις φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής, έρευνες για ξέπλυμα, πληροφορίες για αξιοποίηση των φορολογικών παραδείσων, καμπάνες για «τοξικά» προϊόντα, υπερβολικές χρεώσεις δανειοληπτών.
Αν σε όλα αυτά προσθέσεις και τη δράση των τραπεζικών κολοσσών που προκάλεσαν την κατάρρευση του 2008, αλλά και τα προγράμματα διάσωσης που επακολούθησαν σε ΗΠΑ και Ευρώπη, ακόμα και ένας άνθρωπος που δεν έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τα οικονομικά, μπορεί να αναρωτηθεί κατά πόσο λειτουργεί εντός πλαισίων η παγκόσμια πιστωτικά αγορά. Αν μάλιστα είναι και λίγο υποψιασμένος, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει τομέας της συγκεκριμένης δραστηριότητας για τον οποίο να μη έχουν γίνει έρευνες, καταγγελίες και αποκαλύψεις. Με δεδομένο αυτό, είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς για το πόσο εύλογος είναι ο «λογαριασμός» που του αναλογεί είτε ως πολίτης είτε ως συναλλασσόμενος είτε ως καταναλωτής. Κοντολογίς, όλη αυτή η δραστηριότητα που σκοπό και στόχο έχει το κέρδος κάποιων σε βάρος κάποιων άλλων, αντανακλάται στην τιμολόγηση και διαχέεται σε όλη την οικονομική δραστηριότητα.
Αυτά συμβαίνουν όμως έξω από εδώ…Στην Ελλάδα, δεν έχουμε τέτοιου είδους προβλήματα. Όλα έχουν λειτουργήσει κανονικά, αφού οι αρμόδιες εποπτικές αρχές δεν έχει χρειαστεί να παρέμβουν για να ερευνήσουν το οτιδήποτε συνδέεται με την πρακτική του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Και όχι μόνον αυτό: Αν κρίνουμε από το γεγονός ότι το βάρος της διάσωσης του τραπεζικού συστήματος έχει πέσει εξ ολοκλήρου στις πλάτες όλων των Ελλήνων πολιτών, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι εύλογο. Για ό,τι στραβό και ανάποδο έχει γίνει, η αναζήτηση των ευθυνών δεν θα πρέπει να αναζητηθεί στα πολυτελή γραφεία των διευθύνσεων των τραπεζών, αλλά στο…πόπολο. Οι απλοί άνθρωποι: εκείνοι που έμειναν άνεργοι ή που αναγκάστηκαν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους λόγω της κρίσης, αλλά και όσοι είχαν την αφροσύνη να δανειστούν για να αγοράσουν σπίτι ή αυτοκίνητο ή να πάνε διακοπές με δανεικά, είναι οι υπεύθυνοι. Και ακόμα μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχουν οι κακομαθημένοι Έλληνες που αρνούνται να ξεπληρώσουν τα δανεικά που με καλή πίστη τους έδωσαν οι καλοπροαίρετοι τραπεζίτες. Όσο και αν κάποιοι χαρακτηρίσουν όλες αυτές τις επισημάνσεις ως …υπερβολικές, οι επιλογές της επίσημης πολιτείας δείχνουν το ακριβώς αντίθετο. Τι έχουμε μέχρι σήμερα: τους πολίτες να επωμίζονται το κόστος διάσωσης των τραπεζών και τους κακοπληρωτές να βρίσκονται υπό την απειλή των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών. Την ίδια στιγμή, δεν υπάρχει καμία μα καμία παρέμβαση -με οποιαδήποτε μορφή – των αρμόδιων εποπτικών αρχών, από την οποία να προκύπτουν ευθύνες ανάλογες με εκείνες που αποκάλυψαν οι αντίστοιχες αρχές των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας και άλλων ευρωπαϊκών αρχών.
Συμπέρασμα: Για όλα φταίει ο απλός ΄Eλληνας, αφού οι τραπεζίτες σύμφωνα με τις αρχές, έκαναν άψογα την δουλειά τους. Φυσικά, οι αρχές δεν έχουν κάνει γνωστό αν στα χρόνια που πέρασαν έχουν ελέγξει τις πρακτικές που ακολούθησε το τραπεζικό σύστημα και αυτό παρά το γεγονός ότι πολλές από τις τράπεζες για τις οποίες έχουν γίνει έρευνες στο εξωτερικό, είχαν είτε παρουσία στην Ελλάδα είτε συναλλαγές με ελληνικούς φορείς.Υπάρχει φυσικά το ενδεχόμενο οι αρμόδιες αρχές στα πλαίσια του εποπτικού τους ρόλου να έχουν κάνει έρευνες αναλόγου προσανατολισμού εκείνες των «συναδέλφων» τους στο εξωτερικο. Αν έχει γίνει κάτι τέτοιο οι απλοί πολίτες εξακολουθούν να βρίσκονται στο σκοτάδι αφού οι αρμόδιοι το κρατάνε ως επτασφράγιστο μυστικό.Οτιδήποτε λοιπόν απο τα ενδεχόμενα αυτά και αν ισχύει το αποτέλεσμα εξακολουθεί να είναι το ίδιο:Οι ευθύνες βαραίνουν αποκλειστικά τον απλό έλληνα.
Όσο και αν οι διάφοροι διανοητές θέλουν να εμφανίσουν την πολιτική ως ένα πολύπλοκο κατασκεύασμα και να κολλάνε διάφορες ταμπέλες για να το κάνουν ακόμα πιο δαιδαλώδες, η αλήθεια είναι μία: η πολιτική σήμερα κρίνεται από τον παραλήπτη του …λογαριασμού. Για να το διατυπώσουμε με όσο το δυνατόν πιο απλό τρόπο θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι , οι εποχές που οι ιδεολογικοί διαξιφισμοί εστιάζονταν στο αν μία οικονομία πρέπει να είναι «κεντρικά κατεθυνόμενη» ή αν θα κινείται στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι κοινωνίες έχουν αποφασίσει. Πλέον το θέμα είναι ο τρόπος με τον οποίο κατανέμονται είτε οι χασούρες της κρίσης είτε τα οφέλη της ανάκαμψης.Θα πληρώνουν οι πολλοί ή οι λίγοι και εκλεκτοί; Για παράδειγμα, οι πολιτικές που έχουν επιβληθεί από την ΕΕ για να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση, επιτάσσουν να δοθεί ο λογαριασμός στους πολλούς μέσω της εσωτερικής υποτίμησης και να ενισχύονται οι λίγοι με αντίτιμο τις επενδύσεις.
Από εκεί και πέρα αρχίζουν οι προσθαφαιρέσεις οι οποιες ορίζουν και την πολιτική ταυτότητα του διαχειριστή. Ετσι , όσο περιορίζεται ο αριθμός των αδύναμων με αντίστοιχη αύξηση του πλήθους των ισχυρότερων, τόσο πιο κοινωνικά αποδεκτή είναι η πολιτική. Αν μάλιστα όλα αυτά συνδυαστούν και με το ποσοστό της ευθύνης που αναλογεί, τότε έχουμε το ιδεατό: την οικονομία να συνδέεται με την ηθική. Αυτό είναι το μοναδικό μέτρο που χαρακτηρίζει μία πολιτική. Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις που για να υπάρχουν και –κυρίως-για να τηρούν τα προσχήματα, χρησιμοποιούνται διάφορα εργαλεία χειραγώγησης. Αυτό που θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στις εποπτικές αρχές των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας και ορισμένων άλλων ευρωπαϊκών χωρών, είναι ότι με τις έρευνες που διεξήγαγαν και που αφορούσαν στη δραστηριότητα του τραπεζικού συστήματος, είχαν την ευφυία να δείξουν στους πολλούς, ότι τους προστατεύουν από τις αυθαιρεσίες των λίγων . Και αυτό τουλάχιστον θα πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε.
ΠΗΓΗ http://www.paratiritis.gr/content/%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B9%CF%84%CF%8E%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CF%80%CE%BF%CE%B9
