Ο «αριστερός» Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο «σκληρός» των «κόκκινων γραμμών», ο πολιτικός έμπορας της «ρήξης», κατέθεσε τροπολογία για την ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα, στην περιοχή του Βοτανικού.
Εδώ ο κόσμος καίγεται, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει κάθε κόκκινη γραμμή, υποκύπτοντας ανώμαλα και κατά τρόπο γλοιώδη στους ευρώ-δυνάστες του 4ου Ράιχ, και ο Λαφαζάνης, ο «άκαμπτος», …θυμήθηκε την ανέγερση Τζαμιού: Δόλιος και βλακώδης αντιπερισπασμός μπροστά στις νέες κονιορτοποιήσεις των «κόκκινων γραμμών»…
Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει ραγδαίως να αποκτάει όλα τα χαρακτηριστικά των προηγούμενων δωσίλογων κυβερνήσεων. Αρχίζει να αποτελεί το ομοίωμά τους και τη συνέχειά τους.
Το χειρότερο: Να υλοποιεί αυτά που δεν κατόρθωσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις των ανδρεικέλων…
Η ανέγερση Τζαμιού, π.χ., στην περιοχή του Βοτανικού αποτελούσε το σχέδιο της προηγούμενης κυβέρνησης των Σαμαρο-Βενιζέλων.
Το πρώτο αίτημα ήταν της Ντόρας από πολύ παλιά: Απρίλιος 2006!!!
Πέρασαν 9 χρόνια και αυτό το αίτημα-σχέδιο της Νέας Τάξης θα το υλοποιήσει η «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τροπολογία του «αριστερού» της «αριστερής» κυβέρνησης: Του Παναγιώτη Λαφαζάνη…
Και φυσικά θα περάσει από τη Βουλή με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και του «Ποταμιού»: Τέτοια ξεφτίλα…
Θα επανέλθουμε στο θέμα. Τώρα θεωρούμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε το παλιό μας κείμενο (Μάιος 2006)
Θέλουν στην Ακρόπολη Τζαμί
Η φαρέτρα του φασισμού ήταν και είναι η αριστερή δημαγωγία. Ο ιστορικός φασισμός είχε καταφύγει στη σοσιαλ-δημαγωγία για να πετύχει τους σκοπούς του. Ο φασισμός του παρόντος, η Νέα Τάξη, αναπαλαιώνει την πολιτική του Χίτλερ και του Μουσολίνι, χρησιμοποιώντας το ίδιο όχημα: Το σφετερισμό αριστερών εννοιών και τη δημαγωγική εκμετάλλευση σοσιαλιστικών στερεοτύπων.
Ο σύγχρονος ευρω-ατλαντικός φασισμός είναι πιο εκλεπτυσμένος, πιο ύπουλος, πιο δόλιος, και πιο μακάβριος. Εμφανίζει προσωπείο «προοδευτικό» και «αντιφασιστικό» και χρησιμοποιεί για τους σκοπούς του όχι απλώς την αριστερή δημαγωγία, αλλά και την ηττημένη αριστερά. Αυτή η ηττημένη αριστερά προλειαίνει το έδαφος και παρέχει το ιδεολογικό άλλοθι και τεκμήριο στο σύγχρονο εφιάλτη: Στο φασισμό της Νέας Τάξης.
Η παγκόσμια οικονομική και πολιτική επικράτηση είναι πλέον η δεδηλωμένη επιδίωξη των ΗΠΑ και της νεοταξικής συμμορίας. Αυτός ο στόχος δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο πάνω στα ερείπια των εθνικών κρατών, στην εξαφάνιση των ίδιων των εθνών, μέσα σε ένα σχεδιασμένο πολύ-πολιτισμικό χωνευτήρι.
Η πρόταση της αμερικανόδουλης Ντόρας Μπακογιάννη για την ανέγερση Τζαμιού στο Μοναστηράκι εντάσσεται μέσα στους στρατηγικούς σχεδιασμούς της αυτοκρατορικής εξουσίας των ΗΠΑ. Δεν είναι μια «αθώα» πρόταση, ούτε έρχεται σε ανύποπτο χρόνο.
Είναι μια δόλια πρόταση γιατί ούτε από την ελληνική κοινωνία, αλλά και ούτε από τους πιστούς Μουσουλμάνους έχει τεθεί τέτοιο ζήτημα. Το να εγείρονται τέτοιες προτάσεις από τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους και δεδηλωμένους αμερικανόφρονες, ερήμην των λαών, αυτό και από μόνο του λέει πολλά. Εκτός αν δεχτούμε τον ακόλουθο παραλογισμό: Ότι οι εχθροί των λαών, οι βάναυσοι καταπατητές των δικαιωμάτων τους, οι κυνικοί στραγγαλιστές των δημοκρατικών τους ελευθεριών και οι τρομοκράτες της υφηλίου «ευαισθητοποιήθηκαν» ξαφνικά για τη θρησκευτική πίστη των Μουσουλμάνων, για ένα λαό που οι ίδιοι έχουν ανακηρύξει ως τον υπ’ αριθμόν ένα τρομοκράτη του πλανήτη!
Η πρόταση της Ντόρας είναι μελετημένη και ως προς το χρόνο. Διατυπώνεται σε μια περίοδο που τα σχέδια και οι επιδιώξεις της Νέας Τάξης στα Βαλκάνια και στην Κύπρο βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη.
Δεν χρειάζεται κανείς να έχει εντρυφήσει στην πολιτική επιστήμη για να αντιληφτεί τη σκοπιμότητα και δολιότητα τέτοιου είδους προτάσεων. Η ασφαλέστερη πολιτική πυξίδα είναι το ακόλουθο ερώτημα:Ποιος θέτει το ζήτημα, πώς το θέτει, πότε το θέτει και γιατί το θέτει. Υπό το πρίσμα αυτών των ερωτημάτων ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τουλάχιστο τούτο: Κάτι μαγειρεύουν πάλι κατά της ελληνικής κοινωνίας και του λαού της.
Ο στρατηγικός στόχος ήδη διατυπώθηκε: Η άλωση της ιστορικής και εθνικής μας συνείδησης και η ανάπλασή της, ώστε να αποδεχτούμε να μεταλλαχτούμε σε έναν πολύ-πολιτισμικό πλαγκτόν.
Θέλουν την Ακρόπολη με Τζαμί: Αυτό θα είναι ένα συντριπτικό κτύπημα κατά του ιστορικού φρονήματος της ελληνικής κοινωνίας. Η αμερικανόφερτη όμως αυτή πρόταση της Ντόρας έχει πολυεδρική διάσταση:
Πρώτον. Σπέρνει στο έδαφος της ορθόδοξης ελληνικής Εκκλησίας το μικρόβιο της διχόνοιας και της διαίρεσης. Δημιουργεί μια διάσταση ανάμεσα στην ηγετική ιεραρχία που επιχειρεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα και κάθεται ανάμεσα σε δύο καρέκλες και στην πλατιά μάζα των πιστών. Είναι μια πρόταση δηλαδή, που αν δεν πάρει καθαρή και γενναία θέση η ηγεσία της Εκκλησίας, θα δημιουργήσει εσωτερικές παρενέργειες που θα υποσκάψουν την ενότητά της. Η ορθόδοξη Εκκλησία, ως συνεκτικός πνευματικός ιστός της ελληνικής κοινωνίας, αποτελεί εμπόδιο στους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης και ως εκ τούτου βρίσκεται στο στόχαστρό της. Συνεπώς η υπονόμευση του κύρους της, τα «εξωτερικά» και κυρίως τα ύπουλα «εσωτερικά» κτυπήματα αποτελούν μόνιμες, σταθερές επιδιώξεις των διεθνών και εγχώριων δυνάμεων του αυτοκρατορικού κράτους της Νέας Τάξης.
Δεύτερον. Δημιουργεί διχαστικές καταστάσεις στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Το χειρότερο, η προώθηση αυτής της πρότασης και η υλοποίησή της, θα υποκαταστήσει τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις με τις θρησκευτικές. Αυτό που έχουν κάνει στα Βαλκάνια για να τα διαιρέσουν, να τα τεμαχίσουν και να σπείρουν το θρησκευτικό φανατισμό και τον αλληλοσπαραγμό, θέλουν να κάνουν και στην Ελλάδα: Να επικαλύψουν τις κοινωνικές αντιθέσεις με τις θρησκευτικές και να κατασκευάσουν πολύ-πολιτισμικά γκέτο που θα «σφάζονται» μεταξύ τους. Η γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε»…
Η ελευθερία της θρησκευτικής έκφρασης και πίστης δεν είναι ζήτημα της εξουσίας. Δεν μπορούν οι πιστοί να ζητούν το δικαίωμα της προσευχής από τα χέρια της Νεοταξικής εξουσίας. Κανένας δεν απαγορεύει στους Μουσουλμάνους αν θέλουν το Τζαμί τους (οι άνθρωποι ούτε καν το έχουν θέσει) να αναζητήσουν οι ίδιοι, σεβόμενοι την ιστορία του τόπου που βρίσκονται, το χώρο για να κτίσουν οι ίδιοι το ναό της πίστης τους. Όταν παρεμβαίνει το κράτος και μάλιστα το πλανητικό κράτος της Νέας Τάξης για να υποκαταστήσει το έργο των πιστών, αυτό δεν είναι απλώς ύποπτο, αλλά αποσκοπεί στη χειραγώγηση των πιστών και στη χρησιμοποίησή τους για δόλιους πολιτικούς σκοπούς. Οι νωπές ιστορικές μνήμες των Βαλκανίων είναι πολύ διδακτικές επ’ αυτού…
Κανένα Τζαμί δεν πρέπει να κτιστεί από το κράτος και τον ευρω-ατλαντικό ιμπεριαλισμό. Τα θρησκευτικά αισθήματα δεν μπορεί να τα διαχειρίζεται η αυτοκρατορική εξουσία. Κάθε τέτοια διαχείριση σπέρνει θρησκευτικά μίση και οδηγεί σε αιματοκύλισμα των λαών.
ΠΗΓΗ: