και πού ’ναι˙˙˙ η…Αλήθεια της Αλήθειας;!

κι αν πάρουμε γι’ ανύπαρκτα
το ον και το μη ον,
το πλήρες, το κενό, το είναι, το μη είναι…
κι όλο το είναι
για…μη ον
απέναντι στο πλήρες
κι αν το κενό
είναι το ον
στα βαθυνά του είναι
κι ότι θαρρούμε ανύπαρκτο
είναι…πιο ¨είναι¨
κι απ’ το ον
κι αν το μη ον δεν είναι το
αντίθετο του είναι
περί μονάχα αλλοιωτικό·
κι αν όλα ασταμάτητα
κι ολόγυρα γυρίζουνε το ’να περνώντας στ’ άλλο
1.
κι αν το καθένα νέο
ξυπνάει ξημερώματα
στους κόλπους του παλιού
μέχρι να γίνει
πιο στερνά
παλιό κάθε καινούργιο
κι αν τίποτα μοναχικό
δεν είναι δίχως τ’ άλλο
που καρτεράει κατάντικρα
και που δεν είναι το παρά
του αλλουνού τ’ αλλιώτικο
και όχι˙ η άρνησή του
κι αν σμίγουνται τα δυο τους
το είναι και μη είναι
στο όργωμα του γίγνεσθαι
που ’ναι κενό και πλήρες
όπου το ένα λέει ναι
και τ’ άλλο λέει όχι…
μα, γγιάζουνται και τρέχουνε
στον οργασμό της πλάσης
σε μια πορεία ατέλευτη
κι αδιάκοπα χτυπιούνται
το πρώτο με το δεύτερο
σαν ξεγεννούν το τρίτο
τότε μην είναι μοναχά
εκείνο που υπάρχει·
«ο χώρος και τα άτομα…»
που λέει ¨ξεχασμένος¨ πια···
κι ο Έλληνας γερο-Σοφός,
ο γελαστός Δημόκριτος;!
κι αν όλα τους παροδικά
κι αν όλα τους μελλούμενα
στο μονοπάτι του καιρού…
κι αν ο χορός του γίγνεσθαι
σμίγει και ξεχωρίζει
το είναι από το μηδέν…
κι όταν η μη διάρκεια
με γέννηση και με φθορά
γεννάει την αλλαγή…
και σαν παντού κι ολούθε
ζωή και μνήμα,
τέλος κι αρχή είναι ένα…
κι αν είναι πιότερο
εκείνο που δεν είναι
κι αν πάλι αποξαρχής
κι ανύπαρχτο αν είναι
εκείνο που…’ναι το
πού σταματάει ο νους;!
κι αν μας ψελλίζουν οι σοφοί
με τα σφιγμένα χείλη τους…
την άγνοια τους μονάχα
κι αν όλο βυθιζόμαστε
σ’ άμετρη πλημμυρίδα
του γίγνεσθαι ακατάπαυτα
ποιος άξιος θενά μάς πει
τι να ’ναι το…το είναι
και τι ’ναι το…μη είναι;!
κι από την άλλη τη μεριά
τ’ άπειρο πού διαστέλλεται;!
τα όρια πού τελειώνουν;!
κι εκείνο πάλι αποξαρχής
με το πεπερασμένο
πού κλείνει δίχως σύνορα;!
και τ’ άπειρο του κόσμου
είν’ άπειρο για το σοφό
για τον γελάει ο νους του;!
κι αν η ζωή καγχάζοντας
στον τάφο σελαγίζει
κι ο τάφος φέρνει τη ζωή…
κι αν χάσκει το μη είναι
σοφίες μυκτηρίζοντας
στα βαθυνά του είναι…
τότε πώς γίνεται λοιπόν,
περήφανοι σοφοί μου,
και κρυφοδιανοούμενοι
κι εσείς, θυμιατισμένοι μου,
να μη λακίσει ο νους;!
*****
ε, ποιος λοιπόν -στον κόρακα-
θενά βρει λίγο θάρρος
το στόμα του ν’ ανοίξει˙
και να μάς ειπεί κάτι σωστό
για μια βολά μονάχα
πριχού σηκώσουμε πανιά;!
ένας έλληνας