Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Μέλους Δ.Σ. του «ΠΡΑΤΤΩ»
Χωρίς καμία αμφιβολία, οι ημέρες που διανύουμε είναι κρίσιμες, έως και ιστορικές. Πλησιάζουμε, στην κυριολεξία, στο τέλος μιας κρίσιμης διαδρομής και βρισκόμαστε πριν την τελική στροφή για τη σύναψη μιας συμφωνίας, που θα δώσει τη δυνατότητα για μια νέα αρχή στην ετεροβαρή και πολύπαθη σχέση της Χώρας με το «Ευρωϊερατείο» και τους παγκόσμιους δανειστές, που επιχείρησαν κατά την προηγούμενη φάση της μνημονιακής «λαίλαπας», να την μετατρέψουν σε μια ιδιότυπη «αποικία χρέους».
Είναι γεγονός, ότι οι δανειστές «παίζουν» όλο αυτόν τον καιρό, όχι μόνο με τις αντοχές της Κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας, αλλά και τις αντοχές της Ελληνικής κοινωνίας, η οποία, στις τελευταίες εθνικές εκλογές, κατά μεγάλη πλειοψηφία τάχθηκε και συνεχίζει ακόμα να τάσσεται, υπέρ ενός έντιμου και αμοιβαία επωφελούς συμβιβασμού, τόσο για τη Χώρα μας, όσο και για την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά.
Γιατί, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται, παρά τις προφανείς επικοινωνιακές «πιρουέτες» των σκληρών νεοφιλελεύθερων κύκλων της Ευρωζώνης, ότι δήθεν δεν τους φοβίζει κάποιο «ατύχημα» (Grexit), αντικειμενικά, σε μια τέτοια περίπτωση, υπάρχει άμεσος κίνδυνος να εισέλθει ολόκληρη η Ευρωζώνη σε πολύ μεγάλη κρίση, που μπορεί μακροπρόθεσμα να την οδηγήσει σε διάλυση και σε αδιέξοδες ατραπούς, που οι σοβαροί ηγετικοί κύκλοι της δεν το επιθυμούν.
Αυτό, άλλωστε, φαίνεται από τις συνεχείς προειδοποιητικές παραινέσεις και επεμβάσεις του Αμερικανικού παράγοντα, που δείχνει με κάθε τρόπο τον φόβο για μια παγκόσμια οικονομική αναταραχή, με αποδέκτη, πέραν της Ευρωπαϊκής οικονομίας, και αυτήν της Αμερικανικής, η οποία μπορεί να αντιμετώπισε προσωρινά την μεγάλη χρηματοπιστωτική καπιταλιστική κρίση του 2008, που ξεκίνησε απ’ αυτήν, πλην όμως δεν έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο άμεσης επανάκαμψης της κρίσης στον πυρήνα της οικονομίας της, που είναι ιδιαιτέρως «εύθραυστη».
Στο εσωτερικό, τώρα, της Χώρας έχει γίνει φανερό και κατανοητό, εν σχέσει με τις διάφορες «φωνές», που ακούγονται, είτε περί ρήξης, όπου δεν μπορεί να μην λάβει κανείς σοβαρά υπόψη το βάρος της ευθύνης και τις τραγικές συνέπειες, που θα είχε μία πιθανή χρεοκοπία της Χώρας στην σημερινή της καθημαγμένη κατάσταση, από τον μνημονιακό «οδοστρωτήρα», είτε περί μιας συμφωνίας με οποιοδήποτε περιεχόμενο, δηλαδή με συνέχιση της παροχής του «τοξικού δηλητηριώδους μνημονιακού φαρμάκου», ότι αυτές οι δύο αντιθετικές στάσεις δεν ταυτίζονται και δεν εκφράζουν το εθνικό συμφέρον.
Σήμερα, μετά από την ανηλεή μνημονιακή καταστροφή της οικονομίας και της κοινωνίας μας, το εθνικό καθήκον και το συμφέρον του Λαού επιτάσσει στην Κυβέρνηση της Κοινωνικής Σωτηρίας, να έλθει σε έναν έντιμο συμβιβασμό με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με βασικά αδιαπραγμάτευτα κριτήρια, αφενός, την προστασία των ασθενέστερων και μεσαίων κοινωνικών τάξεων, που «συνθλίφθηκαν» την προηγούμενη περίοδο της μνημονιακής «λαίλαπας» και, αφετέρου, μέσω του χαμηλού ποσοστού του πρωτογενούς πλεονάσματος, την εξασφάλιση σημαντικών χρηματικών πόρων για την αναπτυξιακή πορεία και επανεκκίνηση της Χώρας σε συνδυασμό με επιθετικές αναπτυξιακές στοχευμένες πολιτικές.
Παρά το γεγονός ότι, πολλές φορές, τα πράγματα δείχνουν να έχουν «κολλήσει», με τις διάφορες δηλώσεις συγκεκριμένων «ιεράκων», υπάρχει βάσιμη αισιοδοξία, πως είναι εφικτή μία λύση κοινωνικά βιώσιμη, για το τέλος της ύφεσης, την αντιμετώπιση της ανεργίας και την σταδιακή «επούλωση» των τεράστιων «πληγών» του μνημονίου, και η οποία «θα ανοίξει ένα μεγάλο και φωτεινό παράθυρο» για το μέλλον της Χώρας.
Ένα τέτοιοι «φίνις» μετά την τελική στροφή, που βρισκόμαστε σήμερα, θα είναι επωφελές, τόσο για την Χώρα μας, όσο και για την «Ευρωπαϊκή Ιδέα», που σήμερα έχει «πνιγεί από τα σκουπίδια» του νεοφιλελεύθερου δογματισμού.
