Οι πολιτικά “ανόητοι”, τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς στην Ελλάδα, δεν αντιλαμβάνονται ότι ο πλούτος σε μια χώρα παράγεται από τον ιδιωτικό τομέα και όχι από το κράτος. Είναι άλλος ο ρόλος του κράτους και άλλος του ιδιωτικού τομέα, εκτός και αν μιλάμε για κομμουνισμό.
Ο ιδιωτικός τομέας εξασφαλίζει τα έσοδά του από τον παραγόμενο πλούτο στην αγορά, ενώ ο κρατικός τομέας εξασφαλίζει τα έσοδά του από τους φόρους στον παραγόμενο πλούτο.
Είναι όμως πράγματι τόσο ανόητοι πολιτικά; Όχι βέβαια. Ξέρουν πολύ καλά την οικονομική πραγματικότητα, αλλά βρήκαν και τα κάνουν. Για την ακρίβεια, επί 200 χρόνια τώρα, οι πολιτικοοικονομικές ολιγαρχίες δημιούργησαν στο λαό μια νοοτροπία ζήτουλα από το κράτος προκειμένου να τον έχουν πολιτικά στο χέρι.
Οι μεν πολιτικές ολιγαρχίες, Αριστερές και Δεξιές στην Ελλάδα, χρησιμοποιούν το κράτος, όχι με βάση αυτά που ψεύτικα προβάλλουν ως ιδεολογίες τους, αλλά με βάση την ικανοποίηση της κομματικής πελατείας τους, η οποία τους εξασφαλίζει εξουσία, μέσω της διαδικασίας εκλογής, για να υπάρχει ο δημοκρατικός φερετζές.
Οι δε οικονομικές ολιγαρχίες, οι οποίες και κατέχουν την πραγματική εξουσία, είναι παρασιτικές και κρατικοδίαιτες, εξασφαλίζοντας τον πλουτισμό τους από τους κρατικούς πόρους, δηλαδή από τους φόρους και τα κρατικά δάνεια. Αυτά όμως τα δάνεια που απομυζά η κρατικοδίαιτη ολιγαρχία, τα πληρώνει τελικά ο λαός και είναι αυτό που καλούμαστε να κάνουμε σήμερα.
Όσο λοιπόν αυτή η νοοτροπία και πολιτική πρακτική εξακολουθεί στην τελευταία σοβιετία του κόσμου, η Ελλάδα θα εξακολουθεί να παραμένει στο σπιράλ του οικονομικού θανάτου. Βλέπετε ότι ακόμα και τώρα που χρεοκοπήσαμε, Δεξιά και Αριστερά συζητούν μόνο για τα επώδυνα μέτρα που θα επιβάλουν στο λαό με ένα μόνο στόχο. Να ξαναβγεί το κράτος στις αγορές για να δανειστεί. Για πραγματική οικονομική ανάπτυξη ούτε λόγος. Ο δε λαός θέλει (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) πάση θυσία παραμονή στο ευρώ και όχι επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, γιατί το τελευταίο θα σημάνει σκληρή εργασία και ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα.
Αυτό το επί 200 χρόνια πολιτικοοικονομικό καθεστώς, μόνο με έναν τρόπο διορθώνεται. Με ανατροπή. Όχι όμως με τέτοια ανατροπή που θα τους ηρωποιήσει, αλλά με εξευτελιστική ανατροπή.
ΥΓ1. Είναι άλλο πράγμα κάποιες κρατικές επιχειρήσεις ή κρατικοί τομείς στρατηγικού ή κοινωνικού ενδιαφέροντος και άλλο το κράτος νομέας της κοινωνίας.
ΥΓ2. Μπορεί ελάχιστες κρατικές επιχειρήσεις να είναι κερδοφόρες, λόγω κυρίως του μονοπωλιακού τους χαρακτήρα, αλλά υπάρχουν και χιλιάδες επιχειρήσεις και οργανισμοί που λειτουργούν με μεγάλες ζημίες.
Πέτρος Χασάπης
Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις