Του Θύμιου Λυμπερόπουλου
Στον αγώνα κατά του ασφαλιστικού νομοσχεδίου που ετοίμασε η κυβέρνηση ,έχει πέσει ,όχι μόνο ο αγροτικός αλλά και όλος ο επαγγελματικός και εργατικός κόσμος της χώρας. Ο απεργιακός κλοιός μπορεί να μην δημιουργεί ιδιαίτερο πονοκέφαλο στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση( άλλωστε οι ιδέες τους και οι πολιτικές τους συμπίπτουν απόλυτα) καταδεικνύει όμως όλα όσα έχασε η ελληνική κοινωνία την τελευταία εξαετία.
Η υπερφορολόγηση, η μείωση μισθών και συντάξεων, η ανεργία, η φτωχοποίηση, η κατάργηση της μικρομεσαίας τάξης, είναι πολιτικές που προγραμματίστηκαν επιμελώς και εφαρμόστηκαν με θρησκευτική ευλάβεια. Όταν οι νεοφιλελεύθερες τακτικές έγιναν αντιληπτές από τον λαό, ανέλαβε να τελειώσει τη…δουλειά η αριστερά.
Όλος αυτός ο κόσμος που απεργεί, δε ζητάει τίποτα περισσότερο από δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη στην οικονομία, στη φορολογία, στην εργασία. Όλος αυτός ο κόσμος θέλει πίσω τη ζωή του. Την αξιοπρέπειά του. Τη δουλειά του.
Η ελληνική κοινωνία είναι εδώ και χρόνια εγκλωβισμένη. Από τη μια η ψευδαίσθηση ότι μια αριστερή κυβέρνηση θα προάγει πολιτικές ανακούφισης για τους χαμηλόμισθους και τους φορολογικά αδικημένους και από την άλλη μια αντιπολίτευση με ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που όχι μόνο δεν συμπορεύεται με το λαό αλλά αντίθετα συγοντάρει την κυβέρνηση να τον αδικήσει ακόμη περισσότερο.
Όλοι αυτοί που πανηγύρισαν την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας (εντός και εκτός κόμματος) είναι αυτοί που έχουν προσδεθεί στο άρμα της ολιγαρχίας και η ευημερία της ελληνικής κοινωνίας αντιτίθεται στην πολιτική τους εξέλιξη. Όλοι αυτοί θεωρούν την εκλογή Μητσοτάκη ως το τέλος του ‘’Καραμανλισμού’’. Δεν καταλαβαίνουν όμως, ότι ο ‘’Καραμανλισμός’’ είναι απλά, ο διακριτικός τίτλος του ριζοασπαστικού φιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Είναι μια ιδεολογία με μεγάλη διείσδυση στην ελληνική κοινωνία που κανένα πρόσωπο, καμία κυβέρνηση, κανένα λόμπι δεν μπορεί να την σβήσει.
Όλοι αυτοί που σήμερα είναι στα κάγκελα, όλοι όσοι αντιδρούν στα σχέδια κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, είτε το γνωρίζουν είτε όχι, είναι οπαδοί του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού. Τα αριστερά ψέματα και η νεοφιλελεύθερη φρίκη είναι πλέον τόσο ευδιάκριτα, που δεν μπορούν να κοροιδέψουν κανέναν Έλληνα πολίτη. Τα έζησε, τα δοκίμασε, τα πλήρωσε και τα δύο.
Η αλήθεια είναι σκληρή, αλλά πρέπει να την δούμε κατάματα. Αν δεν αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, η ελληνική κοινωνία θα δέχεται απανωτά χτυπήματα. Θα καταγράφει απώλειες με το μαρτύριο της σταγόνας. Κάθε μέρα και από λίγο. Πότε αριστερές μαχαιριές και πότε νεοφιλελεύθερες.
ΥΓ. Όσο η διαπλοκή θα αγκαλιάζει στοργικά και θα αναδεικνύει-επιβάλλει πολιτικούς ηγέτες, τόσο θα γιγαντώνεται η ανθρωπιστική κρίση. Οι εκλεκτοί των βαρώνων της οικονομίας και του επιχειρείν, θέλουν αναλώσιμα εργατικά γρανάζια, χωρίς προυποθέσεις ατομικής δημιουργίας. Αν δεν κατανοήσουμε ότι κανείς από αυτούς δεν ενδιαφέρεται για τις πραγματικές ανάγκες του λαού, δεν έχουμε καμιά τύχη. Εμείς θέλουμε δικαιοσύνη στην οικονομία. Αυτοί όχι. Εμείς θέλουμε ισότητα στην εργασία και στις επαγγελματικές ευκαιρίες. Αυτοί όχι. Εμείς επιμένουμε στον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό και στην εξέλιξη των κοινωνιών. Αυτοί επιμένουν στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και στην κυριαρχία των μονοπωλίων-ολιγοπωλίων.
Θα συνεχίσουμε να τους στηρίζουμε;