Του Θύμιου Λυμπερόπουλου
‘’Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.’’
Για τους μη γνωρίζοντες, αυτό είναι το άρθρο 120 του Ελληνικού Συντάγματος. Επικαλείται τον πατριωτισμό των Ελλήνων όταν η χώρα κινδυνεύει, όταν η λαική κυριαρχία παραβλέπεται, όταν η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ποδοπατείται. Η ιστορία είναι γεμάτη από λαικούς αγώνες. Ο πατριωτισμός των Ελλήνων ήταν εκείνος, που αποκατέστησε την δημοκρατία όποτε χρειάστηκε, ο πατριωτισμός των Ελλήνων ήταν εκείνος που έφερε την ελευθερία μετά από αιώνες σκλαβιάς, ο πατριωτισμός των Ελλήνων είναι αυτός που κάνει μια μικρή χώρα σαν τη δική μας, να έχει ένα ξεχωριστό, μοναδικό μεγαλείο.
Το τρίπτυχο της Γαλλικής επανάστασης του 1789, γεννήθηκε από τους αστούς. Από την κοινωνία. Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη. Αυτές ήταν και οι τελευταίες λέξεις του Μαρίνου Αντύπα, πριν το δολοφονήσουν στη Λάρισα οι τσιφλικάδες της Θεσσαλίας επειδή μάχονταν για το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. ΄΄Ελευθερία ή θάνατος΄΄ ήταν το σύνθημα των Ελλήνων όταν ξεκίνησε η εξέγερση του 1821 που οδήγησε στην ελευθερία του έθνους. Τα παραδείγματα από την ελληνική και παγκόσμια ιστορία είναι πάρα πολλά. Όταν ο λαός έχει φτάσει στο όριο, τότε η ανθρώπινη φύση αντιδρά από μόνη της. Δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς ιδανικά, χωρίς αξίες. Επαναστατεί, πολεμά, νικάει.
Τούτες τις ώρες, η Ελλάδα έχει ανάγκη τους ανθρώπους της. Τους πολίτες της. Τους Έλληνες. Δεν μπορεί να στηριχθεί στους πολιτικούς. Απέτυχαν. Με τις αποφάσεις τους, συνειδητές ή κατευθυνόμενες, όχι μόνο δεν προστάτεψαν τον ελληνικό λαό, όπως όφειλαν, αλλά τον έφεραν στο απόλυτο τέλμα, στην οικονομική κατοχή, στην εξαθλίωση. Οι σύγχρονοι Μαυρομιχάληδες, Μαυροκορδάτοι και λοιποί, όχι μόνο αμάυρωσαν την πολιτική ιστορία του τόπου, αλλά έβαλαν ενέχυρο την ανεξαρτησία της χώρας για να κερδίσουν την πολιτική τους ανέλιξη. Τον σύγχρονο Καποδίστρια αποπειράθηκαν να τον ΄΄δολοφονήσουν πολιτικά ΄΄, δεν τα κατάφεραν όμως . Οι ιδέες του παραμένουν πάντα επίκαιρες και αποδεκτές από την κοινωνία. Δεν σβήστηκε, ούτε σκεπάστηκε ο δρόμος που χάραξε.
Έχει έρθει η ώρα των Ελλήνων. Η μαζική συμμετοχή όλων μας στις απεργίες , είναι και κατάθεση-παράδοση των κομματικών ταυτοτήτων στους αρχηγούς των κομμάτων. Και αυτό έγινε συνειδητά και όχι ως μορφή αντίδρασης. Σήμερα, δεν υπάρχει κανένα κόμμα που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις και στα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Ο Έλληνας πρέπει να ξαναβρεί την ταυτότητά του. Να ξανακερδίσει το δικαίωμα για ζωή, ελευθερία, δημοκρατία, δημιουργία, ιδιοκτησία. Η ανθρώπινη φύση έφτασε στα όριά της. Και αντιδρά. Όπως έκανε πάντα, όταν της στερούσαν τα δικαιώματά της ή τη βίαζαν.
Είναι η ώρα, που ο λαός παίρνει τις τύχες του στα χέρια του. Που δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει. Που βγαίνει στο δρόμο, πετώντας το κομματικό κουστούμι, για να διαμαρτυρηθεί, να πιέσει, να εκφράσει την οργή και την αντίθεσή του, για όσα του πήραν, όσα του παίρνουν και όσα θέλουν να του πάρουν.
Είναι πάντα διαχρονική η φράση του Σοφοκλή στην Αντιγόνη. ‘’Ηδ’εστίν η σώζουσα και ταύτης επί πλέοντες ορθής τους φίλους ποιούμεθα’’. Αυτή η πόλη είναι που μας σώζει, και αν πλέουμε το πλοίο πάνω σ αυτήν , όσο είναι σώα, μόνο τότε μπορούμε να αποκτούμε τους φίλους μας…
Ο Έλληνας δεν έχει άλλο δρόμο πια. Μόνο το κόμμα …των Ελλήνων.