ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ.
Κάποιες σκέψεις με αφορμή και την συζήτηση περί τηλεοπτικών αδειών και άλλων τινών.
Αρκετοί από εμάς πιστεύουν ότι εδώ που βρισκόμαστε σήμερα ως χώρα φταίνε οι πολιτικοί, δευτερευόντως οι δημόσιοι υπάλληλοι, και ως έναν βαθμό η νοοτροπία ενός λαού που καλόμαθε στο εύκολο κρατικό χρήμα.
Όμως η πλειοψηφία όσων εργάζονται στον χώρο των δημοσίων και ιδιωτικών μίντια αποφεύγει να θέσει εαυτόν ενώπιον των ευθυνών της για την σύγχρονη χρεοκοπία της Ελλάδας.
Όσοι επί δεκαετίες ολόκληρες- συχνά λόγω τύχης ή γνωριμιών και όχι απαραιτήτως πανεπιστημιακής μόρφωσης ή εξιδικευμένων προσόντων όπως σε όλα τα άλλα επαγγέλματα- άσκησαν το λειτούργημα της δημοσιογραφίας στην χώρα μας, εγκαθίδρυσαν για τους εαυτούς τους πολλαπλούς ρόλους που απέρρεαν από την εξουσία που η σαθρότητα και η έμφυτη ροπή προς την διαπλοκή του ίδιου του πολιτικού συστήματος μάς στις καλές μέρες του από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, τούς είχε εκχωρήσει.
Ρόλους κατήγορου, δικαστή, αυτόκλητου δήθεν συνηγόρου του δικαίου, και- όποτε τους βόλευε- θύματος με την γνωστή συνωμοσιολογική πρακτική ότι κάποιοι, κάπου, κάπως τους πολέμουν για να μην αποκαλύψουν την δήθεν αλήθεια αφού πρώτα την τελευταία την είχαν βιάσει, αλλοιώσει, προσαρμόσει στα μέτρα και τα σταθμά σκοπιμοτήτων και συμφερόντων που είχαν ως προσωπικό αξεχρέωτο χρέος δικών τους ή των συγκροτημάτων που εργάζονταν, να εξυπηρετήσουν.
Η κοινωνία μας -ευτυχώς για εμάς τους νεότερους- έχει περάσει σε άλλη φάση και ξερνάει όλους εκείνους που με τα εργαλειά που τους έδινε η εξουσία παρελθόντων ετών, συνεχίζουν να θεωρούν ότι έχουν την δύναμη να χειραγωγήσουν μία άποψη, μία πληροφορία και εν τέλει την νοημοσύνη του λαού μας ο οποίος μπορεί να υπολείπεται πολλών έναντι άλλων λαών στην Ευρώπη, έχει όμως το κριτήριο να καταλαβαίνει ότι η εξουσία που επί δεκαετίες συσσωρεύτηκε στα χέρια μιντιακών συγκροτημάτων και επιφανών δημοσιογράφων που όμνυαν στο όνομα της καταπολέμησης της διαπλοκής ενώ είχαν γίνει έγιναν τα βασικά προπαγανδιστικά της όργανα, πρέπει να λάβει τέλος.
Η σύγκρουση των γενεών δεν προκύπτει μόνο από την μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού και την επιβάρυνση της δικιάς μας γενιάς και των μελλοντικών για τα προνόμια των προηγούμενων που νομοθετούσαν για εξασφαλίσουν την πάρτη τους. Αλλά στην σημερινή εποχή που ζούμε διατρέχει οριζοντίως και καθέτως όλο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Και την δημοσιογραφία επίσης, όπου εκείνοι που επί χρόνια καρπώθηκαν την ευμάρεια, τους παχυλούς πολλαπλούς μίσθους, το βόλεμα ή ακόμα και την ασυλία από την εκάστοτε μέχρι προσφάτως κυβερνητική εξουσία με ανταλλάγματα, είναι οι ίδιοι που σήμερα επιδεικνύουν την αλά καρτ ευαισθησία τους στα ιδεώδη της ανεξαρτησίας του τύπου, της ηθικής, τιμιότητας και της εντιμότητας.
Αν θέλουμε οι δημοσιογράφοι να είμαστε τίμιοι και ηθικοί απέναντι στην κοινωνία, πρέπει να είμαστε πρώτα με τους εαυτούς μας.
Και αν εμείς ως τέταρτη εξουσία ζητάμε μέσω της επιρροής που ασκούμε στην κοινωνία οι φαύλοι της πολιτικής να πάνε σπίτια τους, τι κάνουμε με την φαυλότητα που κυριαρχεί στον δικό μας χώρο της δημοσιογραφίας;
Το ότι ουδείς μας τολμάει να την αγγίξει δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Και πρωτίστως δεν σημαίνει ότι δεν την βλέπουν οι αναγνώστες, τηλεθεατές και ακροατές μας.
Τόσα χρόνια μετά την απαρχή της κατάρρευσής μας, έχει έρθει έστω και αργά η ώρα το μιντιακό σύστημα της χώρας και πολλοί απ’όσους το υπηρέτησαν από θέσεις κλειδιά να πουν μια συγνώμη που επί χρόνια έκοβαν και έραβαν το δημοσιογραφικό επάγγελμα στα μέτρα των οικονομικών και πολιτικών τους εξαρτήσεων και σε αρκετές περιπτώσεις της προσωπικής τους αυτοηρωοποίησης ωσάν να είναι το κέντρο των εξελίξεων και όχι για να καταγράφουν τις εξελίξεις.
Πρέπει όμως την συγνώμη τους να την απευθύνουν και στην νεα γενιά των δημοσιογράφων που έχει αρχίσει να τους διαδέχεται με ένα και μόνο καθήκον. Να αποτινάξει από την συνείδηση της κοινωνίας την εικόνα μίας διαρκώς αυτοϊκανοποιούμενης δημοσιογραφίας που φθάνει μέχρι εκεί που τις υποδεικνύουν οι ενδολοδόχοι της. Και σίγουρα αυτή η δημοσιογραφία ούτε μας ανήκει ούτε μας αξίζει.
Θάνος Δημάδης
Ο ΘΑΝΟΣ ΔΗΜΑΔΗΣ ΣΤΟ FACEBOOK