Λίγα εικοσιτετράωρα μετα την εκπληκτική ομιλια του ΠτΔ στο οικονομικό φόρουμ των Δελφών, ηλθε η Eurostat να επιβεβαιώσει στο ακέραιο τα λεγόμενα του, ότι δηλαδή ανάπτυξη με λιτότητα δεν μπορεί να υπάρξει. Δείτε τι αποκαλύπτουν τα στοιχεία της Eurostat:
Οι τιμές στην Ευρωζώνη μειώθηκαν τον Φεβρουάριο, κάνοντας ουσιαστικά βέβαιο έναν ακόμη γύρο χαλάρωσης της νομισματικής πολιτικής από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) στις 10 Μαρτίου. Σύμφωνα με τα προκαταρκτικά στοιχεία της Eurostat Ο γενικός πληθωρισμός, που παρακολουθεί η ΕΚΤ, υποχώρησε στο -0,2% από 0,3% τον Ιανουάριο, πολύ μακριά από τον στόχο της ΕΚΤ, που είναι κοντά στο 2%, και χαμηλότερα από τις προσδοκίες για μηδενικό πληθωρισμό. Σε συνδυασμό με τα αδύναμα στοιχεία για το οικονομικό κλίμα και την παραγωγή, τα στοιχεία για τον πληθωρισμό δείχνουν ότι η υποτονική ανάπτυξη της Ευρωζώνης επιβραδύνεται, εντείνοντας τις φωνές που ζητούν μέτρα δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής για τη στήριξη της οικονομίας της!!
Διαβάστε τώρα την εισαγωγή της ομιλίας του ΠτΔ στο φόρουμ που δικαιώνεται μεχρι κεραίας από τις εξελίξεις:
ΣΗΜΕΙΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ
ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ κ. ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ
ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ “FORUM ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ”
Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο των Δελφών
26.2.2016
Κύριοι Σύνεδροι,
Με ιδιαίτερη ικανοποίηση αλλά και ανάλογες προσδοκίες –ακριβώς λόγω της υψηλής ποιότητας των συμμετεχόντων σ’ αυτό- απευθύνω αυτό τον εναρκτήριο χαιρετισμό στο Πρώτο Οικονομικό Forum των Δελφών. Εύχομαι, κι ελπίζω βασίμως, ότι το Forum αυτό θ’ αποτελέσει στο μέλλον πραγματικό θεσμό, διεθνούς μάλιστα εμβέλειας, στο πεδίο της οικονομίας εν γένει, ιδίως δε στο τμήμα του πεδίου τούτου που αφορά αφενός την αναζήτηση των αιτίων της τρέχουσας δεινής οικονομικής κρίσης πανευρωπαϊκής, ακόμη δε και παγκόσμιας, εμβέλειας. Και, αφετέρου και συνακόλουθα, των μεθόδων της εξόδου απ’ αυτήν, το συντομότερο δυνατό.
I. Η κεντρική θεματική του Forum αποσκοπεί στην διαμόρφωση θέσεων και στην διατύπωση αντίστοιχων προτάσεων ως προς τους μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους, τους οποίους πρέπει να επιλέξει η Χώρα μας –βεβαίως δε και η ευρύτερη περιοχή μας- προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει αποτελεσματικώς τις μεγάλες προκλήσεις του μέλλοντος και, πρωτίστως, προκειμένου να διασφαλίσει τις προϋποθέσεις μιας οικονομικώς βιώσιμης και κοινωνικώς δίκαιης ανάπτυξης. Το έργο τούτο ανήκει στους, υψηλής ποιότητας όπως ήδη τόνισα, ειδικούς συμμετέχοντες στο Forum. Από την πλευρά μου, και στο πλαίσιο ενός σύντομου χαιρετισμού, επιτρέψατέ μου να περιορισθώ σε μια γενικότερη τοποθέτηση, η οποία επικεντρώνεται στο εξής: Με δεδομένο το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει στον στενό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήτοι στην Ευρωζώνη, οι αναπτυξιακές της προοπτικές υπό όρους βιωσιμότητας και κοινωνικών δικαιωμάτων εξαρτώνται, δίχως αμφιβολία, από την όλη αναπτυξιακή πορεία του ως άνω ευρωπαϊκού της περιγύρου. Κατά συνέπεια, χρήσιμο –θάλεγα εξ αρχής επιβεβλημένο- είναι να προβληματισθούμε όλοι ως προς την, κατά την τρέχουσα συγκυρία, πορεία της ανάπτυξης της Ευρωζώνης, ως γενικότερου οικονομικού συστήματος που επηρεάζει, αυτονοήτως και καθοριστικώς, την πορεία ανάπτυξης των υποσυστημάτων της, ήτοι των κρατών-μελών της.
II. Η Ευρωζώνη, όπως καταδεικνύει εναργώς και το εντελώς πρόσφατο σύμπτωμα των επικίνδυνων κραδασμών εντός των τραπεζικών και των ευρύτερων χρηματοοικονομικών της δομών, διανύει μια μακρά περίοδο –που η αφετηρία της εντοπίζεται πριν την «επίσημη» έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008- συρρίκνωσης της οικονομίας της. Αυτό το σύνδρομο της, δυστυχώς επιδεινούμενης, οικονομικής οιονεί «αναπνευστικής ανεπάρκειας» της Ευρωζώνης εκδηλώνεται, τουλάχιστον κατά μεγάλο μέρος, λόγω της υπερέκθεσής της στους εγγενείς κινδύνους μιας πολιτικής αυστηρής λιτότητας. Τις αρνητικές συνέπειες των οποίων επιτείνουν οι ασυμμετρίες που χαρακτηρίζουν την χάραξη της νομισματικής πολιτικής και την άσκηση της τραπεζικής προληπτικής εποπτείας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Α. Από πλευράς οικονομικής πολιτικής η Ευρωζώνη, εκ κατασκευής μάλιστα, «εμπνέεται» από το «δόγμα» της πολιτικής λιτότητας, η οποία έχει ως βασικό στόχο την καταπολέμηση των ελλειμμάτων και την αντιμετώπισή του, σχεδόν παθολογικού, φόβου του πληθωρισμού. Ταυτοχρόνως, το ως άνω «δόγμα» ολοκληρώνεται με την θέση ότι αυτή η πολιτική λιτότητας είναι, αφ’ εαυτής, σε θέση να διασφαλίσει και την βιώσιμη ανάπτυξη της Ευρωζώνης, καθιστώντας παραλλήλως μηδενικό τον κίνδυνο δομικής ύφεσης.
1. Υπενθυμίζεται ότι η σύνδεση της πολιτικής λιτότητας και της προοπτικής ανάπτυξης στηρίχθηκε, κατά μεγάλο μέρος, στη νεοφιλελεύθερη θεωρία του Arthur Melvin Okun περί «αναπτυξιακής λιτότητας». Όπως αυτή διατυπώθηκε το 1975, στο έργο του «Equality and Efficiency: The Big Tradeoff», υπακούοντας σε μια λογική «αποθέωσης» της δυνατότητας αυτορρύθμισης της αγοράς και «αποκήρυξης» του κρατικού παρεμβατισμού, ιδίως υπό την εκδοχή των παροχών κοινωνικής στήριξης των οικονομικώς ασθενέστερων ομάδων.
2. Όμως η ιδιότυπη αυτή «αναπτυξιακή λιτότητα» αποδείχθηκε –κι αποδεικνύεται ολοένα και περισσότερο- το λιγότερο ουτοπική. Και μάλιστα όχι μόνο στην Ευρωζώνη αλλά σε παγκόσμιο, σχεδόν, επίπεδο.
α) Από πλευράς οικονομικής θεωρίας αποτελεί σήμερα κοινό τόπο ότι όχι μόνον δεν ισχύει ο «διαλεκτικός» συνδυασμός «αναπτυξιακής λιτότητας» αλλά, όλως αντιθέτως, η λιτότητα οδηγεί, μάλλον δε νομοτελειακώς, σ’ αυτοτροφοδοτούμενη ύφεση κι ενδημική παρουσία του εφιάλτη των ανισοτήτων και της ανεργίας. Ενώ ο κρατικός παρεμβατισμός, κατά βάση μέσω στήριξης του κοινωνικού κράτους δικαίου, εμφανίζεται –βεβαίως υπό όρους ορθολογικής δόμησής του- ως πλήρως συμβατός με τα λοιπά μέσα δρομολόγησης μιας προοπτικής βιώσιμης –καθώς και ταχύρρυθμης- ανάπτυξης.