Νηστεία: Η απόδειξη της υπερχρονικής φύσης του Ελληνισμού.

Από τον Πυθαγόρα στους Αγιορείτες Πατέρες, η νηστεία ήταν βασικός παράγοντας της πίστης του ελεύθερου ανθρώπου στο Θείο. Αυτή η εσωτερική πειθαρχία είναι και η γενεσιουργός διαφορά με τους α-πολιτισμούς όπου το θείο ταυτίζεται με την εξουσιαστική δομή, την ανισότητα, το δίκαιο του ισχυρού και τον πειθαναγκασμό αντί της πειθαρχίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υποχρεωτική (με τον βούρδουλα) τήρηση του Ραμαζανιού.
Καθαρά Δευτέρα σήμερα λοιπόν απέχουμε και από το λάδι. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να πλακωθούμε στα αυγοτάραχα και τους χαλβάδες θεωρώντας ότι έτσι “τιμούμε το έθιμο”.
Αντίθετα η εγκράτεια ειδικά αυτές τις σαράντα ημέρες συνιστά την υπερχρονική μύηση του ανθρώπου στην βαθύτερη έννοια του Θείου. Ως ανώτερη αξία που υπερβαίνει το άτομο και αποθεώνεται από τον μόχθο και την προσφορά του πολίτη στο σύνολο, την κοινωνία, την ίδια την πατρίδα. Μέσα από τον αγώνα, την συλλογική μνήμη και πίστη, ανασταίνεται το Φως και γίνεται κτήμα όλων των πιστών. Αυτών που πίστεψαν στην ελευθερία, το δίκαιο, την αλληλεγγύη και όχι τα αργύρια.
Όσο μεγαλύτερος ο μόχθος, τόσο γλυκύτερος ο καρπός.
Αντιγράφουμε από παλαιότερο κείμενο του Χρυσόστομου Τσιρίδη για την νηστεία και τους Πυθαγόρειους:
Πυθαγόρειοι και νηστεία.
Η βιοθεωρία των Πυθαγορείων
είναι υπέρ το δέον…. «νηστήσιμη» (!).
Τα ακόλουθα βέβαια δεν αφορούν μόνο (σ)την νηστεία, αλλά συνθέτουν μια ολόκληρη στάση Ζωής (φιλοσοφικό σύστημα).
Όντως οι Πυθαγόρειοι:
α) έχουν συλλόγους
β) ζουν σε κοινόβια (τα των φίλων… κοινά)
γ) δεν τρώνε κρέας (!)
δ) Αποφεύγουν γενικώς την σφαγή ζώων και για άλλους λόγους (θυσίες, μαντική κλπ)
ε) αποβλέπουν στην γενετήσια εγκράτεια (Κράτει γαστρός πρώτιστα, λαγνείηςτε…)
στ) κάθαρση (αγνότητα) του σώματος με «γυμναστική»
ζ) κάθαρση της ψυχής με «μουσική» (Κάνε όσα συντελούν στον καθαρμό και την απελευθέρωση της ψυχής)
η) Οι γυναίκες θεωρούνται ισότιμες με τους άντρες.
Το σημαντικότερο:
Γενικά ο κύκλος του ανθρώπινου βίου, νοείται ως μια διαρκής
δοκιμασία των…. αδυναμιών της σαρκικότητας, μέσω των μετενσωματώσεων,
μέχρι την επιστροφή στην θεϊκή μακαριότητα:
(βέλτιστοι γιγνόμεθα προς θεούς βαδίζοντες).