Χάρης Οικονομόπουλος
ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΗΝΤΑ
Η ΑΜΕΣΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ
ΜΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
ΩΣ ΒΑΣΙΚΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ
Α.EΙΣΑΓΩΓΗ
Ευχαριστώ τους διοργανωτές για την εξαιρετική τιμή να με περιλάβουν σε ένα πάνελ τόσο διακεκριμένων νομικών. Ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην Πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας κ. Πικραμμένος, ο πρώην υπουργός και Καθηγητής κ. Μανιτάκης και ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου κ. Σπυρόπουλος θέτουν τον πήχη της συζήτησης στην κορυφή.
Ευχαριστώ, επίσης, τον καιρό για τη σημερινή λιακάδα. Χωρίς αυτή δεν θα άντεχα να ακούω όσους από τους προλαλήσαντες πολιτικούς επικεντρώθηκαν ως μόνο πρόβλημα μας στο προσφυγικό. Εάν δε ζούσα στην Ελλάδα ίσως να με είχαν πείσει πως μόνο πρόβλημα είναι το – κολοσσιαίο μεν, όχι μόνο δε – προσφυγικό.
Χωρίς την καλή διάθεση που προξενεί ένας τέτοιος καιρός σε ένα τέτοιο τόπο δεν θα είχα, επίσης, αντέξει τις νουθεσίες της επετηρίδας της ΚΝΕ του ’70. Μιας «γενιάς» – ανεξαρτήτως ηλικίας- η οποία, ενώ πολιτεύτηκε με λάβαρο τον σταχανοφισμό, επιχειρεί σήμερα να μας πείσει ότι μπορεί να φέρει στην Ελλάδα την ανάπτυξη, ισχυριζόμενη ότι γνωρίζει τι να κάνει, χωρίς όμως να το επιδιώκει, χωρίς, καν, ιδεολογικά να το αποδέχεται.
Για όσους δε με γνωρίζουν, λέγομαι Χάρης Οικονομόπουλος. Εργάζομαι τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ως δικηγόρος με ειδίκευση στην πραγματοποίηση επενδύσεων. Η ταινία που μόλις είδαμε (https://www.youtube.com/watch?v=woRSNfdHoXw) είναι μια σκωπτική ιστορική περίληψη της ιστορίας της Νεώτερης Ελλάδας. Φτιάχτηκε στα μέσα του 2012 από μια ομάδα νέων παιδιών, με τη συνδρομή ιστορικών.
Από το Δεκέμβριο του 2012 είχα την τιμή να ηγηθώ της επανέκδοσης της Ελευθεροτυπίας, μίας μοναδικής προσπάθειας για την εξυγίανση της ενημέρωσης στην Ελλάδα που άντεξε σχεδόν δύο, δύσκολα, χρόνια.
Λίγους μήνες μετά η Metron Analysis πραγματοποίησε πανελλαδική έρευνα, τα ευρήματα της οποίας – πέραν όσων θα αναφερθούν στο πλαίσιο της εθνικής και κοινωνικής απαίτησης για συνταγματική αναθεώρηση – επιβεβαίωσαν το κλίμα που αποτυπώθηκε στην ταινία. Το κλίμα βέβαια επιβεβαιώθηκε τρις τους τελευταίους δεκατρείς μήνες: με δύο εκλογές και ένα, αν και ολίγον ακατανόητο, δημοψήφισμα.
Αν και θα μιλήσω με τους επιφανέστερους νομικούς, επιτρέψτε μου να μη μιλήσω νομικά αλλά λογικά, όσο δε το δυνατόν πιο παραστατικά. Εξάλλου, από ιστορικής πλευράς και οι τρείς μεγάλες συνταγματικές αλλαγές της Νεώτερης Ελλάδας – αυτή του Ελευθέριου Βενιζέλου, αυτή του 1952 και αυτή του 1975 – έγιναν με τυπικά «αντισυνταγματικό» τρόπο. Υπήρχε όμως ανάγκη – όπως τώρα – και υπήρχε ευρεία συναίνεση – όπως τώρα.
Ο βασικός λόγος για τον οποίο χρειάζεται άμεση συνταγματική αλλαγή / αναθεώρηση / διόρθωση, όπως θέλετε πείτε το, είναι η ευτυχία του λαού.
Αυτή προϋποθέτει δημοκρατία, δικαιοσύνη, εμπιστοσύνη, ασφάλεια και πλούτο.
Τα παραπάνω δεν είναι υπόθεση μόνο ή κυρίως των πολιτικών, των συνταγματολόγων ή των νομικών. Είναι υπόθεση όλων μας. Οι παρακάτω συγκεκριμένες προτάσεις μπορούν να μας επιτρέψουν να αρχίσουμε να ξαναχτίζουμε κράτος και πλούτο άμεσα και γρήγορα. Μπορούν να αποφασιστούν και να ισχύσουν απλά και γρήγορα. Με ένα ενωτικό, εθνικό δημοψήφισμα.
Μέσα το πολύ σε δύο μήνες από σήμερα, χωρίς το κράτος να κατεβάσει ρολά ούτε μια μέρα. Με απλά, ουσιαστικά και κατανοητά ερωτήματα που απαντιούνται με ένα ναι ή ένα όχι.
Όταν το παλιό πολιτικό σύστημα προσομοιάζει την Ελλάδα με «καράβι», παραλείπει να πει ότι με δική του διαχρονική και διακομματική ευθύνη το τιμόνι παραμένει αποκομμένο από το πηδάλιο. Όποιος και να είναι ο καπετάνιος, όσο καλός, ουδέποτε ένα πλοίο με τέτοιο «ελάττωμα» θα πληγηθεί. Όποια μέτρα και εάν η πολιτική εξουσία εκάστοτε αποφασίζει, δεν εφαρμόζονται λόγω αυτού του κεφαλαιώδους σημασίας «ελαττώματος». Το παρόν πολιτικό σύστημα, αντί προσχηματικά να διαμαρτύρεται όταν «δανειστές/εταίροι» (αδιάφορα, όψιμα, επιφανειακά και παρελκυστικά) διατυπώνουν απόψεις περί ακυβερνησίας, έλλειψης αποτελεσματικότητας, «failed state» κα, εάν θέλει να προσφέρει την μονή υπηρεσία που μπορεί, έχει την ευκαιρία να το κάνει “effective immediately”. Με άμεση αναθεώρηση του Συντάγματος.
Β. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΤΑΣΗ
Πρωταρχικός σκοπός του Συντάγματος είναι η επιδίωξη της ευτυχίας των Ελλήνων.
Σε συζήτηση που έγινε στις 9 Μαρτίου 2011 στο Αμφιθέατρο της Τράπεζας της Ελλάδος υπό την Προεδρία των Προέδρων του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Αρείου Πάγου, ξεκαθάρισε ότι, οποτεδήποτε κρίσιμες περιστάσεις το απαιτούσαν, τα Ελληνικά Συντάγματα άλλαζαν όταν υπήρχε πραγματική συναίνεση, ότι και εάν έλεγε ο εκάστοτε «σκληρός πυρήνας» για τον τρόπο και χρόνο αναθεώρησής τους.
Το Σύνταγμα δεν πρόκειται, από μόνο του, να προσφέρει ασφάλεια, να πληρώσει το χρέος. Εάν, όμως, δεν αλλάξει, δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε ριζικά τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζει η πατρίδα. Δυστυχώς, το ισορροπημένο και σύγχρονο για την εποχή του Σύνταγμα του ‘75 έγινε περιπτωσιολογικό και φλύαρο. Για να κυβερνηθεί αποτελεσματικά η χώρα απαιτείται άμεση αναθεωρήσή του. Δεν μπορεί οι επιλογές της Βουλής του ‘75 περί «Μη Αναθεωρητέων Διατάξεων» να δεσμεύουν κάθε Βουλή, εσαεί και επ’ άπειρον.
Το παλλαϊκό κοινωνικό και πολιτικό αίτημα του ‘16 είναι η σωτηρία της πατρίδας, η αποτελεσματική διακυβέρνηση της, η δικαιοσύνη, η λογοδοσία και η ανάπτυξη. Ο καρκίνος δεν αντιμετωπίζεται με φάρμακα για την πανούκλα επειδή, απλώς, αυτά έτυχε να έχουμε στο ντουλάπι.
Πιστεύω ότι οι περιστάσεις επιβάλουν αναθεωρητική διαδικασία δυο ταχυτήτων. Σε πρώτη φάση προκρίνονται ως άμεσες τρεις προτεραιότητες θεσμικής μεταρρύθμισης, με ταυτόγχρονη έναρξη διαδικασίας αναθεώρησης όσων άλλων κριθούν ότι είναι χρήσιμο να αναθεωρηθούν. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές μπορούν είτε να τεθούν άμεσα σε δημοψήφισμα, είτε να αποφασισθούν από την παρούσα Βουλή και να επικυρωθούν με δημοψήφισμα. Με το ίδιο δημοψήφισμα, αυτή, η επομένη Βουλή η και μια ειδικά προς τούτο συντακτική Εθνοσυνέλευση που θα εκλέγει, μπορεί να λάβει την εντολή να επεξεργαστεί κάθε άλλη θεσμική μεταρρύθμιση που κρίνεται αναγκαία και να την εισαγάγει προς κύρωση με νέο δημοψήφισμα, σε σύντομο χρονικό διάστημα που θα οριστεί.
Μεταξύ των μεταρρυθμίσεων της δεύτερης φάσης περιλαμβάνεται και η εισαγωγή θεσμών άμεσης δημοκρατίας, όπως των λαϊκών νομοθετικών πρωτοβουλιών και των εγκριτικών δημοψηφισμάτων για διάφορα θέματα, ταυτόγχρονα με κάθε εκλογή, στο πρότυπο του Ελβετικού Συντάγματος, όπως το σχεδίασε ο Ιωάννης Καποδίστριας.
Β.1 ΑΝΑΓΚΗ ΠΡΩΤΗ: ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Η εμβάθυνση της δημοκρατίας και η συμμετοχή των πολιτών μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη θέσπιση δυνατότητας δεσμευτικών δημοψηφισμάτων, λαϊκών νομοθετικών πρωτοβουλιών, ακόμη και δυνατότητα ανάκλησης αιρετών. Με το προτεινόμενο σύστημα η Βουλή μπορεί είτε να αποτελείται από βουλευτές που εκλέγονται σε μονοεδρικές περιοχές, είτε η κατανομή των εδρών να γίνεται με απλή αναλογική.
Κάπως έτσι οι Έλληνες θα γίνουν από ψηφοφόροι/ υπήκοοι πολίτες, άρα, με αυτή την έννοια, «Ελβετοί».
Για να κυβερνάται αποτελεσματικά η χώρα είναι ανάγκη να κυβερνάται για επαρκές και σταθερό κάθε φορά χρονικό διάστημα πέντε ή τεσσάρων ετών, δημοκρατικά μεν, χωρίς προσωπική η πολιτική ιδιοτέλεια δε. Χρειαζόμαστε σταθερές κυβερνήσεις η επιβίωση των οποίων να μην εξαρτάται από έναν η περισσότερους βουλευτές. Δεν μπορεί ούτε η κυβέρνηση να εκβιάζει με εκλογές κάθε τρεις και λίγο, ούτε η αντιπολίτευση να ζητάει εκλογές κάθε τρεις και λίγο ούτε και ο τόπος να συζητά πιθανές εκλογές από την επόμενη κάθε εκλογής – δείτε για παράδειγμα τί συμβαίνει σήμερα, λίγους μήνες μετά και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Τέτοιες συζητήσεις δημιουργούν πολιτική και οικονομική αβεβαιότητα και αστάθεια, υπονομεύουν την αποτελεσματικότητα κάθε κυβέρνησης, βλάπτουν το συμφέρον του τόπου.
Για το σκοπό αυτό ως πλέον πρόσφορο φαίνεται ένα Προεδρικό σύστημα Κυπριακού / Αμερικανικού τύπου, με συγκέντρωση της εκτελεστικής εξουσίας στον ΠτΔ και την κυβέρνηση που θα διορίζει μετά την απευθείας εκλογή του από τον λαό. Προτείνεται Βουλή σταθερής πενταετούς ή τετραετούς θητείας, ώστε να διασφαλίζονται και σταθερές κυβερνήσεις και ουσιαστική διάκριση των εξουσιών. Το σύστημα αυτό μπορεί να εφαρμοστεί με την εκλογή του επομένου ΠτΔ.
Χωρίς «Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει», δηλαδή με Πρόεδρο ή Πρωθυπουργό (που εκλέγεται απευθείας από το λαό σε σύστημα δύο γύρων), υπουργούς (που επιλέγονται, όπως και τώρα, από τον πρωθυπουργό) που δεν είναι βουλευτές και που δεν μπορούν να είναι υποψήφιοι βουλευτές στη λήξη της θητείας της κυβέρνησης που υπηρέτησαν. Ετσι «σκοτώνεται» ο πελατειακός χαρακτήρας του κράτους και δίνεται χρόνος σε κάθε κυβέρνηση να επιτελέσει έργο ανεξάρτητα από το εάν καταψηφίζονται κάποιοι ή περισσότεροι νόμοι (η περίφημη «δεδηλωμένη» προστάτευε τον πρωθυπουργό από τον Βασιλιά, τέτοιος πλέον δεν υπάρχει).
Το Προεδρικό Σύστημα, σε συνδυασμό ι) με το ασυμβίβαστο μεταξύ βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας, ιι) την απώλεια της βουλευτικής ιδιότητας σε περίπτωση αποδοχής υπουργικού αξιώματος, ιιι) το κώλυμα των υπουργών να είναι υποψήφιοι βουλευτές μετά την λήξη της θητείας της κυβέρνησης στην οποία υπηρέτησαν και ιv) ανώτατο όριο θητείας σε αιρετό αξίωμα, εξασφαλίζει σταθερές κυβερνήσεις, ξεκάθαρη διάκριση εξουσιών, κατάρρευση της κομματοκρατίας και κατάργηση της κατ’ επάγγελμα διεκδίκησης αιρετών αξιωμάτων.
Το θέμα αυτό αναλύθηκε, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, σε συζήτηση που διεξήχθη στις 19 Μαΐου 2011 με συνδιοργανωτές το Ελληνοβρετανικό Επιμελητήριο (www.bhcc.gr) και το Πάντειο Πανεπιστήμιο στην Παλαιά Βουλή (http://www.livemedia.gr/album/210).
Ο πολιτικός κόσμος, ανεξάρτητα απο ηλικία και κομματικό μανδύα, παρα την συμφωνία ως προς τις παραπάνω προτεραιότητες ποσοστού μεγαλύτερου από το 70% των ερωτηθέντων στην εισαγωγικά αναφερθείσα δημοσκόπηση που πραγματοποίησε η METRON ANALYSIS για λογαριασμό της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ» τον Μάρτιο του 2013, παρα τη συμφωνία ποσοστού 70% του παραπάνω δείγματος σχετικά με τον άμεσο αντίκτυπο που θα έχουν οι παραπάνω αλλαγές στην καθημερινότητά του, παρα την προεκλογική συμφωνία μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, της Ν.Δ, του Ποταμιού και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων στην αναγκαιότητα πραγματοποίησής τους, με την καθυστέρηση που εξακολουθεί να επιδυκνείει, φαίνεται πως, εαν δεν υπεκφεύγει, θεωρεί δευτερεύουσας σημασίας τη διόρθωση του υπάρχοντος αναποτελεσματικού, άδικου και αντιαναπτυξιακού συστήματος διακυβέρνησης.
Εξακολουθεί να επιχειρεί να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα της ανθρωπιστικής, κοινωνικής και αξιακής κρίσης και όχι τις αιτίες που την προκάλεσαν και τη συντηρούν.
Προφανώς οι πέντε πτωχεύσεις της νεότερης Ελλάδας, οι τέσσερις εθνικές καταστροφές, οι πάνω από 200 κυβερνήσεις που το σύστημα αυτό έδωσε τα τελευταία 171 χρόνια (από τις οποίες μόνο οκτώ είχαν θητεία που διήρκεσε από τρία μέχρι τέσσερα χρόνια) και, κυρίως, η αποτυχία – μόνης της Ελλάδας σε όλη την Ευρώπη (η Ισλανδία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Κύπρος ήδη ανακάμπτουν )– να αντιμετωπίσει, έστω σε προβλέψιμο χρονικό ορίζοντα, την μακρύτερη οικονομική και κοινωνική κρίση στα μεταπολεμικά χρονικά, αποδεικνύουν το πόσο πετυχημένο το σύστημα, η αρχιτεκτονική, τα «κεκτημένα» του και αυτοί μαζί υπήρξαν.
Κεκτημένο πρώτο η «δεδηλωμένη». Η οποία προστάτευε τον Πρωθυπουργό από την αυθαιρεσία, όταν υπήρχε, Βασιλιά. Σήμερα τί, αλήθεια, εξυπηρετεί; Γιατί η καταψήφιση ενός νόμου να ρίχνει κυβέρνηση;
Κεκτημένο δεύτερο η «αντιπροσωπευτικότητα». Σήμερα, με τα τεχνολογικά δεδομένα να επιτρέπουν γρήγορες και αδάπανες αποφάσεις για σημαντικά θέματα μέσω δημοψηφίσματος, τί, αλήθεια, εξυπηρετεί;
Κεκτημένο τρίτο, «ο διάχυτος έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων από κάθε δικαστή».
Τί, αλήθεια, σήμερα προσφέρει αυτό το «κεκτημένο», πέρα από ανασφάλεια δικαίου και αβεβαιότητα;
Β.2. ΑΝΑΓΚΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: HΘΙΚΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ, ΙΣΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ
Η εκτελεστική εξουσία για να είναι σεβαστή και αποτελεσματική πρέπει να αποκτήσει ηθική νομιμοποίηση. Αυτό δεν θα γίνει εάν δεν καταργηθεί κάθε διάταξη που περιορίζει την ποινική λογοδοσία των μελών της κυβέρνησης και των βουλευτών. Δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει μόνο εάν καταργηθεί το άρθρο 86 του Συντάγματος, που περιορίζει τον χρόνο παραγραφής (αποσβεστικής προθεσμίας) των ποινικών αδικημάτων των μελών της κυβέρνησης, ορίζοντας τη Βουλή ως μόνη αρμόδια να αποφασίσει, τυχόν, δίωξή τους.
Η ισονομία των πολιτών, η αρχή του Κράτους Δικαίου και η Δικαιοσύνη είναι ο συνεκτικός ιστός κάθε κοινωνίας. Όποτε κάποιο από αυτά εκλείπει, το ιδιωτικό συμφέρον του ισχυρότερου επικρατεί κατα πάντα, ενώ το συλλογικό κοινωνικό και εθνικό συμφέρον καταπνίγεται.
Ίσως έτσι η κάθε κυβέρνηση να μη χρειάζεται πλέον «Υπουργούς Δικαιοσύνης», αφήνοντας τη Δικαιοσύνη χωρίς υπουργείο, σε απευθείας διάλογο με τον Πρόεδρο/πρωθυπουργό.
Β.3. ΖΩΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ, ΤΡΙΤΗ: H ΑNAΠΤΥΞΗ
Η Ελλάδα πρέπει να ξεκαθαρίσει στους Έλληνες και στον κόσμο εάν είναι πράγματι υπέρ της ανάπτυξης και του κέρδους, εάν την επιθυμεί, έκτος από το ότι την χρειάζεται. Σύμφωνα με μελέτη του ΙΟΒΕ την άνοιξη του 2014 – πριν τη λαίλαπα των τελευταίων μηνών, τη ζημιά των capital controls και το προσφυγικό ζήτημα – για να επιτυγχάναμε ελάχιστο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του 3% μέχρι το 2020, μείωση της ήδη υπάρχουσας ανεργίας και αναστροφή του κύματος μετανάστευσης των νέων και ικανότερων, η Ελλάδα χρειαζόταν επενδύσεις – ξένες και ντόπιες – ύψους €120 δισεκατομμυρίων. Το ΕΣΠΑ, όλο κι όλο, ανέρχεται σε €25 δισεκατομμύρια.
Συνεπώς, απλά και μόνο για να αντιμετωπιστεί η υπάρχουσα κρίση, χωρίς σε αυτές τις επενδύσεις να υπολογίζονται όσες απαιτούνται για την εξειδίκευση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει την αναμενόμενη απώλεια μέσα στα ερχόμενα χρόνια του 47% των γνωστών επαγγελμάτων και να αξιοποίησει την παγκόσμια αύξηση της απασχόλησης που θα προκαλέσει η ανάγκη δημιουργίας υποδομών υποδοχής των νέων τεχνολογιών, πρέπει να προσελκυστούν μέσα στην ερχόμενη πενταετία ιδιωτικές επενδύσεις τουλάχιστον €100, αν όχι €150 δισεκατομμυρίων. Κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα όσο εξακολουθεί να υπάρχει πολύ και φθηνό κεφάλαιο διεθνώς, η Ελλάδα μπορεί να το αξιοποιήσει άμεσα. Η Ελλάδα και μπορεί και χρειάζεται να προσελκύσει διεθνώς τους πιό ικανούς, παραγωγικούς, επινοητικούς και, φυσικά, πλούσιους πολίτες και επιχειρήσεις του κόσμου.
Αρκεί να κλείσει επιτέλους την ομπρέλα που όχι μόνο εξακολουθεί δεκαετίες να κρατά ανοικτή – ανασύροντας από τα χρονοντούλαπα της ιστορίας κάθε λογής σκύβαλα παλαιολιθικών ιδεολογικών κρατικιστικών αγκυλώσεων αριστερών ή δεξιών «πεποιθήσεων» – αλλά και που όλο και περισσότερο επιχειρεί να στεγανοποιήσει.
Για το σκοπό αυτό προτείνεται το νέο Σύνταγμα να προβλέπει:
– Σταθερό, τουλάχιστον για μία δεκαετία τη φορά, εκάστοτε διεθνώς μοναδικό ανταγωνιστικό φορολογικό συντελεστή εισοδήματος φυσικών πρόσωπων και επιχειρήσεων. Το μέτρο αυτό μπορεί να αποδώσει ακόμα περισσότερο, εφόσον διοικητικά συνοδευτεί από την κατάργηση του ατελέσφορου, πολυπρόσωπου, διεφθαρμένου και ανίκανου φοροεισπρακτικού μηχανισμού και την υποκατάστασή του από μία ενισχυμένη ολιγομελή υπηρεσία δειγματοληπτικών ελέγχων.
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι, σύμφωνα με μελέτη που πραγματοποιήθηκε από το 2010 μέχρι το 2013 (http://www.bhcc.gr/images/downloads/Flat%20Tax%20Rates_final.pdf), το Δημόσιο θα είχε ακριβώς τα ίδια φορολογικά έσοδα – με πολύ λιγότερη γραφειοκρατία και διαφθορά, άρα με παράλληλο περιορισμό του κόστους λειτουργίας του – εάν οι δώδεκα διαφορετικοί συντελεστές φορολογίας εισοδήματος φυσικών και νομικών προσώπων, οι οποίοι, μαζί με τα συμπαραμαρτούντα του συστήματος, αλλάζουν κάθε τρείς και λίγο, αντικαθίσταντο από ένα σταθερό και μοναδικό συντελεστή ύψους 20% για κάθε εισόδημα μεγαλύτερο των €20.000, με αφορολόγητο όριο €7.000 και ενδιάμεσο φορολογικό συντελεστή 10% για εισοδήματα από €7.000 έως €20.000.
– Σύντομη δικαστική εκκαθάριση της δυνατότητας η μη πραγματοποίησης στρατηγικών η μεγάλων επενδύσεων και
– Εξοπλισμό του “FUND OF FUNDS” , δηλαδή της δημόσιας εταιρείας ιδιοκτησίας και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας με δυνατότητα καθορισμού χρήσεων γης και πώλησης/μίσθωσης/εκμετάλλευσης της με διεθνείς διαγωνισμούς αφενός τόσο για την μείωση/εξαγορά του χρέους, όσο και για την ενίσχυση ενός ορθολογικού και βιώσιμου ασφαλιστικού συστήματος. Απλά και μόνο για να ξεκλειδώσουμε, επιτέλους ανυπολόγιστες κρυμμένες αξίες.
Γ. ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τα παραπάνω δεν είναι αυτοσκοπός, είναι όμως απαραίτητα για να χτιστεί ξανά κράτος, ικανή και σταθερή διοίκηση, ανεξάρτητη, γρήγορη, αποτελεσματική και δίκαια δικαιοσύνη, αποδοτική και διεθνώς ελκυστική μέση και ανώτατη παιδεία (αδιαφόρου ιδιοκτησίας, αρκεί οι πνευματικοί μέτοχοι να είναι οι μαθητές και οι φοιτητές και όχι κάποιο συνδικαλιστικό κατεστημένο και τα παράγωγά του). Είναι προαπαιτούμενα για να μπορέσουμε να γίνουμε, επιτέλους, ευτυχισμένοι άνθρωποι. Χωρίς τις προτεινόμενες βασικές αλλαγές , έχει αποδειχθεί ότι τίποτα από αυτά δεν μπορεί να γίνει.
Αν και τα παραπάνω τρία πρώτα μέτρα είναι ψήγμα των απαιτούμενων αλλαγών, αν και από μόνα τους δεν αρκούν για να αποκαταστήσουν την ευτυχία των Ελλήνων, χωρίς αυτά τίποτα δεν μπορεί να γίνει.
Η σημερινή κατάσταση έχει οδηγήσει την Ελλάδα, με γνώμονα το «δείκτη ευτυχίας» στο κάτω μισό της παγκόσμιας κατάταξης (http://news247.gr/eidiseis/kosmos/news/oi-pio-dystyxeis-xwres-toy-kosmoy.3380162.html) και στην 174η θέση, μεταξύ 177, στην προσέλκυση νέων επενδύσεων σε σχέση με το ΑΕΠ .
Ας εκμεταλλευτούμε, επιτέλους, τα χαρακτηριστικά που μπορούν να ξανακάνουν τον τόπο παράδεισο, αντί να τον αφήνουμε να γίνεται ολοένα και πιο έρημος. Ας ξεκλειδώσουμε αξίες.
Η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας είναι γεμάτη από επαναλήψεις όσων ζούμε σήμερα (https://www.youtube.com/watch?v=qivIqwdIM8w). Μετά από κάθε αποτυχία αντιμετώπισης μιάς κρίσης, οι εκάστοτε υπαίτιοι επιχειρούν να διασπείρουν την ευθύνη, καθιστώντας την συλλογική.
Το «Μαζί τα φάγαμε» (https://www.youtube.com/watch?v=cO0kVd34mpg), τείνει πλέον να επικρατήσει ως άποψη της υπόλοιπης Ευρώπης για την Ελλάδα.
Αντιμετωπίζουμε αντίστοιχα πολιτικά προβλήματα με αυτά του 1909. Μόνος, όμως, στρατός μπορεί να είναι το πλήθος όσων θέλουμε να εξακολουθούμε να ζούμε και να δουλεύουμε σε αυτόν τον τόπο. Όσοι νοιαζόμαστε για το σε ποιόν τόπο θα ζεί η γενιά του 2000, τα παιδιά και τα εγγόνια μας, όταν θα γίνουν και αυτά πενήντα.
Η ιστορία διδάσκει πως η Δημοκρατία για να υπάρχει, να λειτουργεί και να εξελίσσεται προϋποθέτει εκπαιδευμένους πολίτες και ένα ελάχιστο επίπεδο συλλογικής οικονομικής ευμάρειας.
Όπoτε ένα από τα δύο εκλείπει, η Δημοκρατία απειλείται.
Το Σύνταγμα κάθε χώρας είναι το νομικό εργαλείο που καταγράφει το Κοινωνικό Συμβόλαιο μιάς ιστορικής περιόδου. Aς ξεπεράσουμε τον νομικό ευσεβισμό περι «Μη Αναθεωρητέων Διατάξεων» και, με βάση την θεωρία του Μείζονος Αγαθού ας επικεντρωθούμε στο μέλλον της χώρας και του Ελληνισμού. Για να έχουμε ελπίδες.
Η Ελλάδα μπορεί να διορθωθεί εύκολα και γρήγορα. Αρκεί να συνεννοηθούμε, πέρα και πάνω από ιδεολογίες, κόμματα και ιδεοληψίες. Αρκεί να διορθωθούν, πρώτα και άμεσα, τα «βασικά».
Με ορίζοντα όχι τις κάθε επόμενες εκλογές, αλλά το 2050 – όταν η γενιά του 2000 θα είναι ήδη 50.
Δελφοί, 1o “Delphi Economic Forum”
26 Φεβρουαρίου 2016
Χάρης Οικονομόπουλος