Ήμουν έφηβη τηλεθεάτρια εφήβων παρουσιαστών στο Comfusio της ΕΤ3. Χρόνια μετά συνέχισα να βλέπω τους ΑΜΑΝ και ύστερα τους Ράδιο Αρβύλα, με την αίσθηση ότι πια ήταν η παρέα μου από τα χρόνια της μεγάλης ορμής, του κεφιού, της αθωότητας, της βεβαιότητας πως ο κόσμος μας ανήκει και θα τον αλλάξουμε, όπως θα βάλουμε κάτω τη ζωή και θα τη φιλάμε παθιασμένα και δεν θα μας βάλει εκείνη με παντοδύναμο στραγγαλισμό. Διαψευστήκαμε και συνθηκολογήσαμε εις το όνομα μιας θλιβερής επιβίωσης. Πάει ο Παράρας, νωρίς. Έσπασαν και αλυσίδες με αποχωρισμούς άλλων για σόλο καριέρες. Και ο Αντώνης Κανάκης; Συνεπής στην νεότητα ενός μυαλού που επιμένει να φυλά τις δίκες του αρχές, απαράκλητα και με κάθε κόστος. Κάθε χρόνο τον βλέπω στον πρωτοκλασάτο ΑΝΤ1 και λέω, δε μπορεί, «φέτος θα σπάσει, θα υποκύψει, θα υποχωρήσει στο σύστημα, θα κουραστεί να πολεμά με ανεμόμυλους, μόνος εναντίον όλων, θα αρχίσει τους συμβιβασμούς». Και κάθε χρόνο με διαψεύδει!Συνεχίζει να μένει στην Θεσσαλονίκη και να κάνει τηλεόραση από κει, μόνος αυτός από ένα ολόκληρο κύμα ενδοτικών Θεσσαλονικιών που κατέβηκαν στην Αθήνα για τη λάμψη της τηλεόρασης και για να ναι κοντά στα κέντρα εξουσίας των στούντιο, που όσο σε χαϊδεύουν, τόσο σε πουλάνε και σε διαφθείρουν, ασελγώντας πάνω στην όποια διαφορετικότητα σου, την οποία, στην αρχή ήθελαν και μετά δολοφονούν.
Συνεχίζει, όμως, εκείνος, να συνεργάζεται με φίλους, κάνοντας τρόπο ζωής το σαββοπουλικό «ιστορία γράφουν οι παρέες». Συνεχίζει να είναι πάντα αντιπολίτευση, όποιο κόμμα κι αν είναι στην εξουσία, μην ενδίδοντας ούτε σε απλούς χαριεντισμούς μαζί της.
Συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του, χωρίς να φοβάται, χωρίς να «γλείφει» τους παράγοντες του σταθμού του, χωρίς να σπάει τη μέση του στους ισχυρούς. Εκεί, στον Βορρά της χώρας, επιβάλλει τους όρους του, κάνοντας την εκπομπή του, όποια μέρα θέλει, παρά τις όποιες αντιρρήσεις του προγράμματος του καναλιού. Δεν ανταλλάσσει τον τρόπο ζωής του, με κανένα life style, ακόμα και αυτό της αντίδρασης σε εκείνο. Ακούει τις μουσικές του, προτείνει τους μουσικούς που ξεχωρίζει πέρα απ τις μπουζουκοπόπ επιβολές της μεθυσμένης ύπνωσης μας και τις μόδες.
Συνεχίζει να κάνει τον αγώνα του για τα παιδιά της Αφρικής, τα παιδιά του Χαμόγελου, σιωπηλά και χωρίς να θέλει επαίνους για το αυτονόητο του. Πενθεί την Σαρδέλα, την οικοδέσποινα της εκπομπής του, το θηλυκό ηγετικό στοιχείο και έχει εκείνη την ανθρωπιά που μοιάζει ρόλος σ όλους τους άλλους της τηλεόρασης.
Για αυτό με το πέρασμα των χρόνων, η οικειότητα, έγινε ένας μη εκφρασμένος θαυμασμός για τον Αντώνη Κανάκη. Τον Αντώνη, τον κανονικό και όχι σταρ, που σηκώνει τηλέφωνο να ρωτήσει αν χρειάζονται βοήθεια άνθρωποι της δουλειάς, ή να παρηγορήσει σε αδικίες. Τον Αντώνη – φαινόμενο, μες στη προσποίηση, εγωμανία, εγωπάθεια, στο ναρκισσισμό, στην ανουσιότητα μιας γυάλινης οικιακής συσκευής σαν την τηλεόραση, που πήρε πολύ σοβαρά τον εαυτό της…
… Είχα πάντα την αδιόρατη αίσθηση πως γνωριστήκαμε νωρίς, κάποτε, αλλά δε θυμάμαι που και πότε! Μιλάμε στα τηλεφωνά στις γιορτές μας, αλλά δε μου δινε πότε συνέντευξη. Δεν του άρεσε το είδος περιοδικών που δούλευα μάλλον. Το 2013 και όντας στο newpost πια, στο διαδίκτυο που γούσταρε προφανώς, μου έδωσε συνέντευξη χωρίς δεύτερη σκέψη.
Όσες φορές κι αν την ξανακοιτάξω, δεν βρίσκω αντίφαση απ αυτά που έλεγε τότε και έκανε μετά. Συνεπής όχι στο κοινό, ή στους δημοσιογράφους, αλλά στον εαυτό του πρώτα ο Αντώνης Κανάκης είναι ένα είδος τηλεοπτικού ανθρώπου, δικής τους κατασκευής και ακόμα και αν διαφωνείς σε επί μέρους οπτικές του, δεν γίνεται να μην τον σεβαστείς!
Και να τον τιμήσεις…Εδώ πιστεύουμε ότι εάν ο Αντώνης Κανάκης αποφάσιζε να εμπλακεί με την πολιτική πιο ενεργά και να ιδρύσει κόμμα, θα μπορούσε άνετα να κερδίσει τον Τσίπρα (και τους υπολοίπους αρχηγούς των κομμάτων) και να γίνει πρωθυπουργός. Επειδή μάλιστα έχει δουλέψει (είναι και επιχειρηματίας), θα γινόταν από τους πλεόν πετυχημένους πρωθυπουργούς της μεταπολίτευσης. Παρότι εδώ δεν θα είχε ιδιαίτερο ανταγωνισμό εάν σκεφθείς πόσο αποτυχημένοι υπήρξαν σχεδόν όλοι.
-Είναι πολύ δύσκολο να διατηρείς το χιούμορ σου σε εποχές ζοφερές; Υπάρχουν στιγμές που σου φαίνεται υπεράνθρωπο να κάνεις σάτιρα με το «Ράδιο Αρβύλα»;
-«Για μένα, όπως για πολλούς άλλους ανθρώπους φαντάζομαι, δεν τίθεται θέμα διατήρησης ή μη του χιούμορ. Το χιούμορ δεν είναι μια πολυτέλεια στη ζωή μου που υπάρχει μόνο υπό συνθήκες και χάνεται όταν οι συνθήκες αυτές αλλάζουν. Το χιούμορ είναι το μόνιμο οπτικό πρίσμα υπό το οποίο παρατηρώ και βιώνω τα πάντα, ακόμη και τον εαυτό μου. Και όταν το έχεις και ειδικά όταν λατρεύεις το ανάποδο χιούμορ, η σατιρική προσέγγιση των πραγμάτων προκύπτει αβίαστα».
-Το ότι ζεις και εργάζεσαι στη Θεσσαλονίκη, με φίλους πάντα συνεργάτες, είναι η ασφαλιστική σου δικλείδα απέναντι στην στρέβλωση της πραγματικότητας από την οποία οι περισσότεροι επιτυχημένοι της τηλεόρασης πάσχουν;
-«Μου αρέσει η δουλειά μου και την απολαμβάνω πολύ. Πολλά φαινόμενα περιφερειακά που την συνοδεύουν δεν μου πολυαρέσουν. Το ότι η τηλεόραση, και κατά συνέπεια τα φαινόμενα αυτά, εξελίσσονται κυρίως στην Αθήνα, είναι βολικό για εμένα, γιατί αφού κατάφερα να μείνω στην Θεσσαλονίκη, μπορώ και τη δουλειά μου να κάνω και απομακρυσμένος να είμαι από αυτά τα φαινόμενα. Όσο μπορώ και όσο γίνεται βέβαια, γιατί η γεωγραφική απόσταση βοηθάει πολύ αλλά δεν εξαφανίζει τελείως τα φαινόμενα αυτά».
-Όλα αυτά τα χρόνια στην τηλεόραση σε τι σε άλλαξαν εμπειρικά;
-«Ασχολούμαι με την τηλεόραση και το ραδιόφωνο από μικρό παιδί. Από τα έντεκα μου με το ραδιόφωνο και από τα δεκαεννιά μου με την τηλεόραση. Από τότε που με θυμάμαι σχεδόν. Κατά συνέπεια, ό,τι αλλαγές βίωσα μεγαλώνοντας, τις βίωσα παράλληλα με την ενασχόλησή μου με το μέσο αυτό και έτσι μου είναι λίγο δύσκολο να διαχωρίσω ποιες από αυτές τις αλλαγές οφείλονται αποκλειστικά στο μέσο αυτό. Φαντάζομαι ότι το άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον της τηλεόρασης σε συνθήκες σχεδόν πρωταθλητισμού, όπως το έχω βιώσει εγώ, και το στοιχείο της έκθεσης είναι πράγματα που έχουν επηρεάσει σημαντικά τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου και προς το θετικό για τη ζωή μου και προς το αρνητικό».
-Εκτός στούντιο, γελάς εύκολα; Τι μπορεί να σε κάνει να γελάσεις;
-«Ναι, γελάω εύκολα. Μου αρέσει να γελάω. Γελάω πολύ με τα ανάποδα πράγματα. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός βέβαια… Με αυτά που ίσως δεν φαίνονται τόσο αστεία με την πρώτη ανάγνωση, με αυτά που προκαλούν και αναποδογυρίζουν την κοινωνική ορθότητα, με τα ξαφνικά και απρόβλεπτα, με αυτά που αναδεικνύουν με απλό και κωμικό τρόπο τον αυτονόητο παραλογισμό της κοινωνίας της».
-Το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα ως απόρροια της οικονομικής κρίσης, ποιο είναι κατά τη γνώμη σου;
-«Η ανασφάλεια που πολλές φορές καλλιεργείται και εντέχνως και οι συνέπειες της, κυρίως αυτές που έχουν σχέση με τα ακροδεξιά φαινόμενα».
-Σε πορεία θα πήγαινες; Για ποιο πράγμα θα διαδήλωνες;
-«Θα διαδήλωνα μόνο για συμβολικά θέματα. Για πρακτικά θέματα προτιμώ να “κάνω” και όχι να διαδηλώνω».
-Τι πράγμα θα σε έκανε να σταματήσεις την τηλεόραση;
-«Η διάθεσή μου φαντάζομαι. Εκτός βέβαια και αν με σταματήσει η ίδια η τηλεόραση -καλό είναι να έχουμε και αυτό το σενάριο στο μυαλό μας. Πάντως, από επιλογή μου έχω απομακρυνθεί από την τηλεόραση στο παρελθόν και σίγουρα θα το κάνω και στο μέλλον».
-Ο κόσμος με τι αλλάζει πιστεύεις; Διέξοδος κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά πώς μπορεί να υπάρξει;
-«Τον κόσμο μπορεί να τον αλλάξει η μουσική, γιατί η μουσική αλλάζει επίσης ανθρώπους και κατά συνέπεια μπορεί να αλλάξει και τον κόσμο. Τον κόσμο μπορεί να τον αλλάξει η ενημέρωση και η παιδεία. Τον κόσμο μπορεί να τον αλλάξει μια ιδέα. Τον κόσμο μπορεί να τον αλλάξει η δύναμη επίσης αγάπης. Τον κόσμο μπορεί να τον αλλάξει ο καθένας επίσης, αλλάζοντας τον εαυτό του. Φοβάμαι επίσης ότι τον κόσμο θα τον αλλάξει ο χρόνος τελικά και κάποιο αδιέξοδο που θα δημιουργηθεί, φοβάμαι επίσης ότι η αλλαγή δεν θα είναι ελεγχόμενη και ειρηνική, αλλά άναρχα βίαιη».
-Τελικά η Θεσσαλονίκη είναι περισσότερο συντηρητική από την Αθήνα; Γιατί δεν την αλλάζεις;
-«Η Θεσσαλονίκη είναι το σπίτι μου. Την αγαπάω πολύ και την έχω ανάγκη. Η πόλη αυτή είναι ακραία. Θα συναντήσεις τα πιο συντηρητικά και συγχρόνως τα πιο προοδευτικά φαινόμενα. Νιώθω οικεία εδώ. Μου αρέσει η οικειότητα».
-Θυμάμαι σε μια εκπομπή σου να λες πως δεν δέχεσαι να πας στην Αμερική, αφού σε βάζουν για την βίζα να απαντήσεις την γελοιωδέστατη ερώτηση: «Είστε τρομοκράτης;». Δεν είναι απολυτότητα μια τέτοια θέση; Είσαι απόλυτος σε όσα πιστεύεις τελικά;
-«Φυσικά και ήταν απόλυτο αλλά σκόπιμα και συνειδητά. Ήταν μια χιουμοριστική υπερβολή για να τονίσω το κωμικό, το παράλογο αυτής της υπόθεσης. Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαι καθόλου απόλυτος, τουλάχιστον σε θέματα ουσίας. Θέλω να πιστεύω ότι το μυαλό μου είναι ανοικτό στην διαφορετική άποψη και πως δεν έχω κανένα πρόβλημα να αναθεωρήσω το οτιδήποτε».
-«Η τηλεόραση είναι αναμφισβήτητα το πιο ισχυρό μαζικό μέσο και, όταν λέμε μαζικό, εννοούμε μαζικό, όχι αστεία! Αυτό την κάνει και τόσο επικίνδυνη. Ο ρόλος της, δε, ως διασκεδαστικού μέσου, ο οποίος πολλές φορές χρησιμοποιείται και ως μανδύας, την κάνει ακόμα πιο ύπουλη και επικίνδυνη», έχεις δηλώσει στο παρελθόν. Όσον αφορά την ενημέρωση, δηλαδή, ο ρόλος της σε ικανοποιεί;
-«Όχι βέβαια, απλά η ερώτηση που μου είχαν κάνει επικεντρωνόταν αν θυμάμαι καλά στη διασκεδαστική πλευρά της τηλεόρασης. Η τηλεόραση έχει εισαγάγει πιο έντονα από κάθε άλλο μέσο και έχει καθιερώσει την φιλοσοφία αν θέλετε, την αντίληψη ίσως, την εγκληματική πρακτική θα έλεγα εγώ, της ενημέρωσης-ψυχαγωγίας. Μια προσέγγιση και πρακτική της ενημέρωσης με όρους, κανόνες και στόχους ψυχαγωγίας. Αυτό βέβαια οδηγεί στην παραπληροφόρηση και δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο κοινωνικά και πολιτικά γεγονός, από παραπληροφορημένους ή μη ενημερωμένους πολίτες».
-Σατιρίζοντας πολιτικά πρόσωπα ισχυρά της εποχής, φοβήθηκες κάποιες στιγμές; Μαζεύτηκες; Είχες επεμβάσεις; Απειλές; Με ποιο σκεπτικό, «δεν σε νοιάζει»;
-«Υπήρξαν αρκετές απόπειρες παρεμβάσεων. Υπήρξαν και κάποια απειλητικά γεγονότα όπως η βόμβα-γκαζάκι στο αμάξι μου. Δεν ξέρω ούτε γιατί αδιαφορώ γι’ αυτά, ούτε γιατί δεν τα φοβάμαι. Δεν το ψάχνω πολύ αυτό».
-«Μπορεί να δακρύσω με τη μουσική, με μια ταινία, με ανθρώπινες ιστορίες. Με εκείνους που έχουν θυσιάσει πολλά για τα προσωπικά τους πιστεύω, που μένουν πιστοί στα πιστεύω τους. Με συγκινεί η αφοσίωση»… εσύ; Σε τι είσαι αφοσιωμένος και σ’ όλα αυτά τα χρόνια δεν άλλαξες, πιστεύω;
-«Θέλω να πιστεύω και να ελπίζω πως παραμένω πιστός σε κάποιες βασικές μου αρχές, όπως για παράδειγμα η εντιμότητα, η αλήθεια, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω πάντα, αλλά σίγουρα προσπαθώ».
-Γκαζάκια, καλάσνικοφ, σφαίρες, μολότοφ. Τελικά ποιος φταίει, ποιος την πληρώνει και τι φοβόμαστε;
-«Ο φαρσέρ θεός φταίει. Πως να μην τρελαθεί ο άνθρωπος που έχει πέσει θύμα της πιο αρρωστημένης φάρσας όλων των εποχών; Μα είναι δυνατόν! Σου δίνω ευφυΐα τόση ώστε να ξέρεις ότι θα πεθάνεις, αλλά όχι τόση ώστε να καταπολεμήσεις τις ανασφάλειες σου. Σου δίνω ζωή, αλλά όχι οδηγίες χρήσης για το πως να την ζήσεις. Σου δίνω αγάπη, αλλά σου δίνω και φόβο, βρες μόνος σου τον τρόπο να υπερισχύσει η αγάπη και όχι ο φόβος στη ζωή σου. Εντάξει καταλαβαίνω πως παραείναι φιλοσοφική η προσέγγιση μου στην ερώτηση που μου έκανες Αλεξάνδρα, αλλά έτσι μου βγήκε τώρα…».
-Σε κείμενο του με τον τίτλο «Η μπόχα της Αρβύλας» ο Ριζοσπάστης σας κατηγόρησε ως «αντικομουνιστές». Και εκεί είστε αντί, λοιπόν;
-«Έχω ξαναπεί πως θεωρώ, ότι μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Ράδιο Αρβύλα και κάτι για το οποίο είμαι περήφανος, είναι το γεγονός πως όλοι οι ακραία φανατικοί, από όπου και αν προέρχονται, δεξιοί, αριστεροί, πιο αριστεροί, πιο δεξιοί, θρησκόληπτοι κ.τ.λ., όλοι αυτοί τα έχουν μαζί μας. Αυτό για μένα είναι μεγάλη επιβράβευση και μου λέει πως κάτι κάνουμε σωστά».
-«Φαίνεται πως τα ψώνια της τηλεθέασης ενοχλούνται που το πολιτικό φαινόμενο Χρυσή Αυγή έχει αναγνωριστεί διεθνώς» ήταν το σχόλιο της Χρυσής Αυγής που σας κάλεσε να μην λέτε ψέματα, ενώ εσύ δέχθηκες και χαρακτηρισμούς για την εμφάνιση σου. Εκεί, δεν αγριεύτηκες λιγάκι;
-«Ειδικά γι’ αυτούς, αν και σε κοινωνικό επίπεδο αναγνωρίζω την επικινδυνότητα τους, σε προσωπικό επίπεδο αδιαφορώ πλήρως».
-Σου δίνω τον τίτλο και πες μου ότι θες: Χαμόγελο του παιδιού.
-«Αισθάνομαι υπόχρεος προς όλες τις οργανώσεις όπως το Χαμόγελο του Παιδιού, που έχουν αναλάβει για λογαριασμό όλων μας τις τόσο σημαντικές αυτές υποχρεώσεις της κοινωνίας μας».
-Τελικά, με τι χαμογελάς και σε τι ελπίζεις;
-«Χαμογελάω με πολλά πράγματα, αλλά για παράδειγμα, χαμογελάω με το προηγούμενο, με το Χαμόγελο ενός Παιδιού. Ελπίζω σε πολλά πράγματα, αλλά για παράδειγμα, ελπίζω ότι θα γίνει ένα θαύμα και ξαφνικά θα ξαναδούμε όλοι τον κόσμο και ο ένας τον άλλο, όπως όταν ήμασταν παιδιά».
-Τη μουσική εκπομπή που θες -κι εμείς μαζί σου- θα την κάνεις;
-«Χαχαχα! Αφού είστε μαζί μου θα φροντίσω να την κάνω».
Της Αλεξάνδρας Τσολκα απο το kourdistoportocali. gr