Προκόπης Παυλόπουλος από τον ομφαλό της Γης: Η Ελλάδα θα αντισταθεί πάλι στην επέλαση της βαρβαρότητας

  ΣΗΜΕΙΑ ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΗΣ
ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ κ. ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΕΠΙΔΟΣΗΣ
ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΚΛΕΙΔΙΟΥ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΔΕΛΦΩΝ
Άμφισσα, 10.4.2016
 
Κύριε Δήμαρχε,
Σας ευχαριστώ για την μεγάλη τιμή που μου περιποιείτε, η οποία αποτελεί για μένα αείρροη πηγή έμπνευσης κατά την άσκηση των καθηκόντων μου. Ειδικότερα δε αυτό το συμβολικό «Χρυσό Κλειδί» θα μου επιτρέπει εφεξής –φυσικά μεταξύ άλλων- ν’ ανοίγω διάπλατα την πόρτα της μακραίωνης ιστορίας της Άμφισσας, προκειμένου ν’ αντλώ απ’ αυτήν, κάθε φορά που οι συνθήκες το επιβάλλουν, τ’ απαραίτητα διδάγματα τόσο για τον σεβασμό του δημόσιου συμφέροντος στο πλαίσιο των κατά το Σύνταγμα αρμοδιοτήτων μου όσο και για την υπεράσπιση της απαράμιλλης εθνικής μας κληρονομιάς. Σ’ αυτήν την σεμνή τελετή αρκούμαι να επισημάνω, εντελώς ενδεικτικώς, τα εξής:
I. Η Άμφισσα, που οφείλει τ’ όνομά της στην τοποθεσία της όπως αυτή αξιοποιήθηκε κατά την μυθολογία, κατάγεται ετυμολογικώς από το ρήμα «αμφιέννυμι», δηλαδή «περιβάλλω», λόγω των ορεινών όγκων οι οποίοι την περιβάλλουν, «ύπερθεν του Κρισαίου πεδίου» κατά τον Ηρόδοτο. Κατ’ Αριστοτέλη, «Άμφισσα ονομάσθη δια το όρεσιν περιέχεσθαι».
Α. Τα σωζόμενα υπολείμματα των «Κυκλώπειων Τειχών» της Ακρόπολης της Άμφισσας μαρτυρούν αψευδώς για την πανάρχαια καταγωγή της.
1. Ήδη από τον 7ο αιώνα π.Χ. η Άμφισσα οργανώθηκε, για τους τρεις επόμενους αιώνες, ως πόλη-κράτος με μεγάλη άνθηση θεσμών, τεχνών και εμπορίου.
2. Ήταν τέτοια η ανάπτυξή της, ώστε το 635 π.Χ. κάτοικοί της μετανάστευσαν στην Κάτω Ιταλία και ίδρυσαν μιαν εξαιρετικά εύρωστη αποικία, τους Επιζεφυρίους Λοκρούς, την οποία ο περιώνυμος νομοθέτης Ζάλευκος θωράκισε με πλήρη νομοθεσία, που συνιστά επίλεκτο τμήμα των Αρχαίων Ελλήνων Δικαίων και μάλιστα, κατά την άποψη πολλών, ήταν η πρώτη γραπτή ολοκληρωμένη νομοθεσία των Ελλήνων.
Β. Τον 3ο αιώνα π.Χ. η Άμφισσα αποτέλεσε μέρος της κραταιάς Αιτωλικής Συμπολιτείας –στην οποία πολλοί βλέπουν, και όχι αδίκως, τον απώτερο «πρόγονο» των ιδεών που οδήγησαν, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο όλο εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης- για να φθάσει στη μεγαλύτερη ακμή της τον 2ο αιώνα π.Χ. Ακμή, η οποία οφείλεται όχι μόνο στην οικονομική της ισχύ –τότε έκοψε και δικό της νόμισμα- αλλά και στην δημοκρατική της, για τα δεδομένα της εποχής, οργάνωση, με αντιπροσωπευτικά συλλογικά όργανα που στην κορυφή τους είχαν την Εκκλησία του Δήμου.
ΙΙ. Α. Κατά την Φραγκοκρατία η Άμφισσα ονομάσθηκε «Le Sole», εξ ου και το όνομά της «Σάλωνα». Τότε, μεταξύ 1204-1210, χτίσθηκε, πάνω στα θεμέλια της Αρχαίας Ακρόπολης, το ξακουστό Κάστρο των Σαλώνων.
Β. Σ’ αυτό το Κάστρο γράφτηκε μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της Εθνεγερσίας του 1821, την επέτειο της οποίας τιμούμε σήμερα. Ας σημειωθεί ότι η όλη περιοχή είχε μέγιστη συνεισφορά Αγωνιστών του 1821. Αρκεί η αναφορά του Σαλώνων Ησαΐα, του Ανδρούτσου, του Γκούρα, του Διάκου, του Δυοβουνιώτη, του Μακρυγιάννη, του Πανουργιά.
1. Δυο, μόλις, μέρες αφότου σηκώθηκε το Λάβαρο της Επανάστασης στην Αγία Λαύρα, στις 27 Μαρτίου 1821, η Άμφισσα γινόταν η πρώτη πόλη της Ρούμελης που εξεγέρθηκε. Ανήμερα το Πάσχα –τι κορυφαίος συμβολισμός!- στις 10 Απριλίου 1821, οι αγωνιζόμενοι Έλληνες άλωσαν το εμβληματικό Κάστρο των Σαλώνων, το οποίο έτσι κατέστη ένα από τα πρώτα σύμβολα Ελευθερίας των Ελλήνων κατά του τουρκικού ζυγού.
2. Στην συνέχεια τα Σάλωνα έγιναν η πρωτεύουσα της «Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος», με κορυφαίες θεσμικές βάσεις των «Άρειο Πάγο των Σαλώνων» και το «Σύνταγμα της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος».
ΙΙΙ. Η δημιουργία του ενιαίου Δήμου Δελφών, δίχως ν’ αφαιρέσει από την Άμφισσα έστω και ίχνος της μεγαλοπρεπούς ιστορικής της διαδρομής και της αντίστοιχης μελλοντικής προοπτικής, την περιέβαλλε –Άμφισσα γαρ- και με τον άχραντο χιτώνα του μεγαλύτερου Ιερού της Ελληνικής Αρχαιότητας και την κατέστησε έτσι μέρος του «Ομφαλού της Γης».
Τούτος ο Τόπος, λοιπόν, με τα μεγάλα κατορθώματα των Ανθρώπων του διαχρονικώς, είναι το κατάλληλο χωράφι εθνικής περισυλλογής, για να σπείρουμε και να θερίσουμε τα στάχυα του δικού μας ιστορικού χρέους απέναντι στο Έθνος μας και τον Λαό μας, ιδίως σ’ αυτή την κρίσιμη συγκυρία για την Ελλάδα, την Ευρώπη αλλά και ολόκληρη την Ανθρωπότητα. Απαριθμώ τα πιο σημαντικά απ’ αυτά:
• Πρώτον, ενωμένες οι Δημοκρατικές Δυνάμεις της Χώρας –φυσικά με πλήρη σεβασμό των πολιτικών ιδιαιτεροτήτων καθεμιάς- και αναγνωρίζοντας ότι αυτά που μας ενώνουν είναι απείρως περισσότερα απ’ αυτά που μας χωρίζουν, πρέπει να επιτύχουμε τους εθνικούς μας στόχους, ιδίως δε τους στόχους της υπεράσπισης των εθνικών μας δικαίων και της θωράκισης της κοινωνικής συνοχής, υπό όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και αειφόρου ανάπτυξης.
• Και, δεύτερον, παραμένοντας αταλάντευτα στην μεγάλη Ευρωπαϊκή Οικογένεια και στον σκληρό πυρήνα της, την Ευρωζώνη, να διαμηνύσουμε στους Εταίρους μας και τούτο: Αν η Ελλάδα δεν διανοείται το μέλλον της εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, πολλώ μάλλον η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα είναι αυθεντική, κατά τις ιδρυτικές της αρχές, δίχως την Ελλάδα. Το μήνυμα αυτό είναι εξαιρετικά επίκαιρο σήμερα, υπό το βάρος της Προσφυγικής κρίσης, αφού επί του πεδίου τούτου η Ευρώπη, αν θέλει να επιβιώσει και να μεγαλουργήσει, πρέπει να συνειδητοποιήσει πως στο επίκεντρό της δεν βρίσκεται το νόμισμα αλλά ο Άνθρωπος. Πράγμα που σημαίνει ότι όλοι μαζί, σ’ ένα πλαίσιο ειλικρινούς και δημιουργικής Αλληλεγγύης, πρέπει να σκύψουμε πάνω στους Πρόσφυγες υπό όρους Ανθρωπισμού. Φοβικά σύνδρομα και συμπεριφορές, που αγγίζουν τα όρια του ρατσισμού, δεν ταιριάζουν σε Λαούς της Ευρώπης. Κι απέναντι στην τρομοκρατία πρέπει να δράσουμε με τον τρόπο που ταιριάζει στη νέα βαρβαρότητα, η οποία διαπράττει, κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθηση, εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας. Μια νέα βαρβαρότητα που θέλει να ξυπνήσει τους χειρότερους εφιάλτες ενός φρικτού παρελθόντος, κατά την διάρκεια του οποίου επιχειρήθηκε η κατεδάφιση του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας. Σ’ ό,τι αφορά εμάς, τους Έλληνες –κι ελπίζω και τους Εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση- δεν θα τους το επιτρέψουμε.