Το «Κολλητήρι» του Γιώργου δεν ξέρει πώς γράφεται η «συγγνώμη»

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

img 9015
Η 430 σελίδων αυτοαγιογραφία του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, μέσα στην οποία «ξεπλένει» τον Παπανδρέου, αθωώνει τους δανειστές και παραμένοντας προκλητικά αμετανόητος δηλώνει πως, αν του δινόταν η ευκαιρία, θα έκανε τα ίδια!!!
Από τον
Νίκο Ελευθερόγλου
Ενας από τους βασικούς πρωταγωνιστές της μεγαλύτερης τραγωδίας που ζει η πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια αποφάσισε να γράψει ένα «απολογητικό υπόμνημα» σε μορφή βιβλίου 430 σελίδων, όμως ούτε σε ένα σημείο του δεν ένιωσε την ανάγκη να γράψει με ειλικρίνεια τη λέξη «συγγνώμη»! Ο λόγος για τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου: τον άνθρωπο που παρομοίασε την Ελλάδα στην πιο δύσκολη καμπή της μεταπολιτευτικής Ιστορίας της με τον… «Τιτανικό», δυσφημώντας την και οδηγώντας την με μαθηματική ακρίβεια στο Μνημόνιο, «θηλιά» που σφίγγει περισσότερο χρόνο με τον χρόνο.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι παραμένει προκλητικά αμετανόητος, αφού αναφέρει σε ένα σημείο του προλόγου του: «Πολλοί φίλοι ρωτούν αν όλο αυτό άξιζε πραγματικά τον κόπο. “Θα το ξαναέκανες; Θα έκανες ορισμένα πράγματα διαφορετικά;” Ναι, άξιζε τον κόπο. Ναι, θα το ξαναέκανα».
Κατηγορίες
Ο προκλητικός Παπακωνσταντίνου επιχειρεί στο βιβλίο με τίτλο «Game Over», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, να συγγράψει την προσωπική «αγιογραφία» του, προσπαθώντας ταυτόχρονα να «ξεπλύνει» και τον Γιώργο Παπανδρέου. Για να το καταφέρει αυτό, αθωώνει ακόμη και τους δανειστές, γράφοντας με θράσος ότι «δεν έκαναν την Ελλάδα πειραματόζωο», ενώ παράλληλα κατηγορεί όλους τους υπολοίπους.
Το βιβλίο έχει ως κεντρικό στόχο να αποδομήσει κυρίως την περίοδο Καραμανλή, προφανώς επειδή αντιλαμβάνεται (ο ίδιος και οι… εντολείς του) ότι ο πρώην πρωθυπουργός μένει άφθαρτος στη συνείδηση των πολιτών. Την ίδια ώρα, καταγγέλλει τον Κώστα Σημίτη, τον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ενώ αποκαλύπτει ότι ο ίδιος μαζί με τον Παπανδρέου συζητούσαν με την Goldman Sachs το πώς θα… έστηναν κόλπο ανάλογο με αυτό του Σημίτη για να κρύψουν το έλλειμμα. Μάλιστα, ουσιαστικά επιβεβαιώνει ότι για το… φούσκωμα του ελλείμματος του 2009 επιστρατεύτηκαν ποσά που έως τότε δεν υπολόγιζε κανείς. Κάπως έτσι εξηγούνται και οι διθύραμβοι στο βιβλίο για τον υπόδικο τέως πρόεδρο της ΕΛ.ΣΤΑΤ. Ανδρέα Γεωργίου. Οι λόγοι είναι αυτονόητοι.
Επιπλέον, όσα ισχυρίζεται για το περιβόητο στικάκι της «λίστας Λαγκάρντ», για το οποίο έπεσε «στα μαλακά» από το Ειδικό Δικαστήριο, δεν έχουν πλέον κανένα νόημα, πλην του ότι «φωτογραφίζει» ως πιθανό δράστη της παραποίησής του ακόμη και τον Ευάγγελο Βενιζέλο!
Διαβάζοντας τις σελίδες του βιβλίου διαπιστώνει ο αναγνώστης ότι οι δανειστές από το πρώτο Μνημόνιο μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει σε τίποτε. Ακόμη και το θέμα του «Κατοχικού Ταμείου» των 50 δισ. «ασημικών» της Ελλάδας το είχαν θέσει από τότε, με μπροστάρη το ΔΝΤ, ενώ, όπως αναφέρει ο Παπακωνσταντίνου, ο πρώτος που το είχε αποδεχτεί ήταν ο Αντώνης Σαμαράς στο Ζάππειο, υποσχόμενος ότι θα πετύχαινε αποκρατικοποιήσεις 50 δισ. σε δύο χρόνια!
Ακόμη και ο αρχικός τίτλος που ήθελε να βάλει στο βιβλίο του -«Πώς η Ελλάδα έσωσε το ευρώ»- είναι από τη φύση του προκλητικός, μια και για να σωθεί το ευρώ στην πραγματικότητα οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες καταδίκασαν την Ελλάδα, εκμεταλλευόμενες την ανικανότητα Παπακωνσταντίνου – Παπανδρέου.
Γράφει, μεταξύ άλλων, ο Παπακωνσταντίνου: «Σήμερα είμαι εκτός πολιτικής. Για πολλούς θεωρούμαι ο βασικός υπεύθυνος για την κρίση και τις προσωπικές του δυσκολίες. Αντί να με αντιμετωπίζουν ως τον άνθρωπο που αναγκάστηκε να πάρει επώδυνες αλλά αναγκαίες αποφάσεις, με τις οποίες αποσοβήθηκαν τα χειρότερα, είμαι απλώς “ο αρχιτέκτονας του Μνημονίου” και για κάποιους προδότης για τη χώρα… Δυστυχώς για μένα, ήμουν αυτός που, όταν σταμάτησε η μουσική, άναψε τα φώτα και ανακοίνωσε στην ομήγυρη ότι το πάρτι είχε τελειώσει».
Τα «καρφιά» στον Σημίτη για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και τα swaps!
«Για την ιστορία, όταν το 2000 έγινε μερική ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, το κράτος ανέλαβε την υποχρέωση να καταβάλλει κάθε χρόνο εις το διηνεκές ένα σημαντικό ποσό για τις συντάξεις του προσωπικού… Ηταν 770.000.000 ευρώ ετήσια κρατική επιχορήγηση προς τον Οργανισμό Ασφάλισης Προσωπικού της ΔΕΗ, που δεν καταχωρούνταν στον λογαριασμό δαπανών για τις συντάξεις, όπως θα έπρεπε, αλλά στον λογαριασμό αποκρατικοποιήσεων!»
Αλλού αναφέρει: «Ηδη το 2000, το κράτος χρωστούσε σε ιδιώτες πιστωτές ποσό που αντιστοιχούσε στο ετήσιο εθνικό εισόδημα… και οι δημόσιες δαπάνες αποτελούσαν ήδη το 47% του ΑΕΠ.
Εκείνη την περίοδο εμφανίστηκε και η Goldman Sachs. Στην Ελλάδα είχε γίνει γνωστή για μια μεγάλη “σύμβαση ανταλλαγής κινδύνων αθέτησης” (τα λεγόμενα swaps), το 2001, με την οποία ένα μέρος του ελληνικού χρέους είχε μετατεθεί στο μέλλον με σημαντική προμήθεια για την τράπεζα. Η συμφωνία προέβλεπε τη μετατροπή σε ευρώ μέρους του χρέους, το οποίο είχε αρχικά συναφθεί σε δολάρια και γιεν για μια μεγάλη περίοδο, και τη μετατροπή του και πάλι στο αρχικό νόμισμα με το οποίο είχε εκδοθεί στο τέλος της περιόδου. Κατά τη διάρκεια της περιόδου, το χρέος δεν θα φαινόταν, ούτε θα ήταν καταγεγραμμένο. Ηταν μια απολύτως νόμιμη διαδικασία όταν έγινε, αλλά και εξαιρετικά δαπανηρή…» Ποιος ήταν πρωθυπουργός σε όλα τα παραπάνω; Ο Κώστας Σημίτης!
Αφού όμως παραδέχεται το έγκλημα Σημίτη με τα swaps, που έκρυβαν με τέχνασμα το έλλειμμα, παραδέχεται ότι θα έκαναν και εκείνοι το ίδιο! Γράφει στη σελίδα 59: «Οι άνθρωποι της Goldman Sachs είχαν επιστρέψει στην Αθήνα για να μας προσφέρουν για άλλη μια φορά τη σημαντική τους τεχνογνωσία. Στο πλαίσιο αυτό οργανώθηκε ένα δείπνο με περιορισμένη σύνθεση με τον πρόεδρο της Goldman Sachs Γκάρι Κον και τους στενούς του συνεργάτες, στο ιστορικό “Πεντελικόν”, ώστε να μπορεί να γίνει μια εμπιστευτική συζήτηση. Στο δείπνο, οι άνθρωποι της Goldman μάς εξέθεσαν διάφορες ιδέες για το χρέος, μεταξύ των οποίων σε σχέση με τη διευθέτηση των 6 δισ. των χρεών των νοσοκομείων. Ρώτησαν, επίσης, κατά πόσο είμαστε ανοικτοί σε ιδιωτικές τοποθετήσεις στο χρέος. Οπως όλα, ήταν θέμα κόστους»!
Πληρώσαμε και παροχή υπηρεσιών για δάνειο !
Ο Παπακωνσταντίνου αποκαλύπτει και μια άγνωστη πτυχή που επέβαλε στην ταλαίπωρη χώρα ο Σόιμπλε και αφορούσε το κόστος δανεισμού του πρώτου Μνημονίου. «Υπήρχε η πρόταση για επιπλέον χρέωση με 50 μονάδες βάσης για την “παρεχόμενη υπηρεσία”. Διαμαρτυρήθηκα έντονα. Χρέωση για υπηρεσία από το ένα κράτος της ευρωζώνης προς ένα άλλο; Σχεδόν όλοι συμφώνησαν ότι κάτι τέτοιο δεν είχε απολύτως κανένα νόημα. Η συζήτηση, όμως, διακόπηκε απότομα από τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών. “Δεν μπορώ να κάνω πίσω. Εχω ήδη ενημερώσει τη γερμανική Βουλή για τη χρέωση αυτή” είπε»!
«Ο Βενιζέλος ενδιαφερόταν για το προφίλ του, όχι για το μέλλον της χώρας»
«Μετά τη “μυστική” συνάντηση του Λουξεμβούργου, στις 5 Μαΐου του 2011, ζήτησα από τον πρωθυπουργό να ενημερώσω τους υπουργούς για όσα είχαν διαδραματιστεί εκεί. Από τη συζήτηση που ακολούθησε, μου ήταν σαφές ότι σημαντικός αριθμός υπουργών δεν είχε πλέον εμπιστοσύνη στον τρόπο με τον οποίο χειριζόμουν την κατάσταση. Ο υπουργός Αμυνας (σ.σ.: Ευάγγελος Βενιζέλος) ήταν η πιο επικριτική φωνή. Η αποστροφή του ότι “πρέπει να αποκτήσουμε την πολιτική διεύθυνση της χώρας” στην πραγματικότητα απευθυνόταν στον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και όχι σε εμένα. Αναφέρθηκε στην “αλαζονεία του υπουργείου Οικονομικών”, που ανακοίνωνε συνεχώς μέτρα χωρίς να παρουσιάζει ένα εθνικό σχέδιο.
Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους υπουργούς ήταν πιο θετικοί, αλλά το κλίμα ήταν σαφές: Χάναμε τον πόλεμο… Μου είχε προκαλέσει έκπληξη η στάση του Βαγγέλη Βενιζέλου. Τον ενημέρωνα τακτικά για τις εξελίξεις στα διάφορα μέτωπα και αναζητούσα τη γνώμη του για τον χειρισμό σειράς θεμάτων. Καθώς φεύγαμε, τον πρόλαβα και εξέφρασα το παράπονό μου για την κατηγορία περί αλαζονείας. Είχα κάνει τα πάντα για να κρατώ ενήμερο το Υπουργικό Συμβούλιο και να δίνω επιλογές, πάντα στο μέτρο του δυνατού, σε μια εξαιρετικά δύσκολη και ρευστή κατάσταση. Με κοίταξε και μου είπε με ειλικρίνεια: “Πρέπει να καταλάβεις ότι και ο δικός μου χρόνος τελειώνει”. Σάστισα, μετά κατάλαβα. Το ζητούμενο δεν ήταν μόνο το μέλλον της χώρας. Η κρίση κατέστρεφε πολιτικές καριέρες που είχαν χτιστεί δεκαετίες ολόκληρες»!
Το «δηλητήριό» του, όμως, για τον αδηφάγο «Μπένι» δεν σταματά εκεί… Μετά τον ανασχηματισμό, ο Βενιζέλος γίνεται υπουργός Οικονομικών. Γράφει ο Παπακωνσταντίνου: «…Στο μεγάλο οβάλ τραπέζι του Υπουργικού Συμβουλίου στην Αθήνα, καθισμένος στη νέα μου θέση, πιο μακριά από τον πρωθυπουργό, παρακολουθούσα τον διάδοχό μου να λειτουργεί ως οδοστρωτήρας. Τα ενημερωτικά σημειώματα και οι παρουσιάσεις με γραφήματα, που είχαν συνηθίσει οι υπουργοί από το υπουργείο Οικονομικών, αποτελούσαν παρελθόν. Ο νέος υπουργός εξηγούσε προφορικά τα βασικά σημεία των νομοσχεδίων που ήθελε να φέρει στη Βουλή και ουδείς εξέφραζε διαφωνία. Αισθανόμουν όλο και πιο αμήχανα, καθώς τον έβλεπα να προσπαθεί σταδιακά να υποκαταστήσει τον πρωθυπουργό!»
Ο πρώην υπουργός αποκαλύπτει και ακόμα μία άγνωστη ιστορία για το σχέδιο του Βενιζέλου να γίνει πρωθυπουργός: Οταν ο Παπανδρέου πρότεινε τον Παπαδήμο για πρωθυπουργό στην κυβέρνηση ειδικού σκοπού, «ο Βενιζέλος εξέφρασε αντιρρήσεις, λέγοντας ότι ο Παπαδήμος θα ήταν υπερβολικά κοντά στις θέσεις της ΕΚΤ. Πιθανότατα διατηρούσε ελπίδες πως η άκαρπη συζήτηση θα κατέληγε στο τέλος στον ίδιο»!
Για τον Σαμαρά και … Ζάππεια
Γράφει ο Παπακωνσταντίνου για τον Σαμαρά, συνδέοντας όσα έλεγε με το «Κατοχικό Ταμείο» που ζητούσαν οι δανειστές:
«Ισως το πιο ξεκάθαρο δείγμα κυνισμού ήταν η προσπάθεια της Ν.Δ. να σκιαγραφήσει μια υποτιθέμενη “εναλλακτική πρόταση” στο Μνημόνιο. Στην πρώτη από τις περίφημες ομιλίες του στο Ζάππειο, ο Αντώνης Σαμαράς κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ ότι “φούσκωσε” το έλλειμμα του 2009, αφότου ανέλαβε τον Οκτώβριο, επανέλαβε την κριτική ότι το Μνημόνιο ήταν το “λάθος φάρμακο” και παρουσίασε κάποιες γενικές ιδέες με τον εξωπραγματικό ισχυρισμό ότι με αυτές εντός δύο ετών θα μηδένιζε το έλλειμμα και θα μείωνε το δημόσιο χρέος κατά 50 δισ. ευρώ. Ολα αυτά χωρίς πόνο και δάκρυα ή, όπως το έθεσε χαρακτηριστικά, “χωρίς πρόσθετα περιοριστικά μέτρα, χωρίς δυσβάστακτη ύφεση, χωρίς έκρηξη ανεργίας”».
Η «φωλιά» του Βολφ.Σόιμπλε
Διηγείται ο Παπακωνσταντίνου για το πρώτο ταξίδι του ως υπουργός στο Βερολίνο: «Πρώτος σταθμός μου το Βερολίνο και το ομοσπονδιακό υπουργείο Οικονομικών, για μια συνάντηση με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Το Bundesministerioum den Finazen στεγάζεται σε ένα εντυπωσιακό κτίριο, το οποίο έχει περιγραφεί καυστικά από έναν αρχιτέκτονα ως “τυπικό δείγμα της αρχιτεκτονικής εκφοβισμού των ναζί”. Οταν κτίστηκε, το 1935, ήταν το μεγαλύτερο κτίριο γραφείων στην Ευρώπη, διέθετε 2.800 αίθουσες και επτά χιλιόμετρα διαδρόμους. Διετέλεσε αρχηγείο της διαβόητης Λουφτβάφε κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και λέγεται ότι μπορούσε κανείς να προσγειώσει αεροπλάνο στη στέγη του!»

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ