Η «μη ενημέρωση» της ΕΡΤ
Η συνέντευξη του κου Μητσοτάκη στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων αποτελεί απλώς ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο εννοεί την ενημέρωση η ΕΡΤ και αποκαλύπτει το πρόβλημα και την σύγχυση που κυριαρχεί στον ενημερωτικό τομέα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
Δυο τρία παραδείγματα από την συνέντευξη. Ο κος Μητσοτάκης υποστήριξε ότι η κυβέρνηση καταργεί το ολοήμερο σχολείο γεγονός που είναι ένα τερατώδες ψέμα γιατί συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο και ο δημοσιογράφος αντί να προτάξει τον αντίλογο με στοιχεία, που όφειλε να γνωρίζει, αποδέχτηκε ως δεδομένο το προκλητικό ψεύδος και απλώς ρώτησε, τί προτείνει επ αυτού η Νέα Δημοκρατία.
Στο ζήτημα του επικείμενου κλεισίματος της αξιολόγησης ο κος Μητσοτάκης επανέλαβε το επικοινωνιακό εύρημα, ψευδόμενος συνειδητά, ότι η κυβέρνηση φέρνει «τέταρτο μνημόνιο» όταν ακόμα και οι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι του ΣΚΑΙ ντρέπονται να πουν κάτι τέτοιο. Ακόμα και ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είπε χαρακτηριστικά, ότι «δεν πρόκειται για τέταρτο μνημόνιο μην τρελαθούμε κιόλας», ενώ αναγνώρισε μια θετική εξέλιξη για τη χώρα. Ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ όμως δεν πρόβαλε κανέναν ουσιαστικό αντίλογο ως όφειλε, ούτε καν ρώτησε πως και από πού προκύπτει το τέταρτο μνημόνιο και συνέχισε να κάνει ερωτήσεις-πάσα για να τοποθετείται ο συνεντευξιαζόμενος, θυμίζοντας έτσι την θλιβερή συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στην διαβόητη ΝΕΡΙΤ…
Δεν νομίζω ότι φταίει ο δημοσιογράφος ακόμα και αν είναι το στιλ του έτσι, ή ήταν ελλιπής η προετοιμασία του. Αυτό που φταίει είναι ένα κλίμα φόβου στον ενημερωτικό τομέα της ΕΡΤ, μην τυχόν και κατηγορηθεί από την αντιπολίτευση ότι μεροληπτεί υπέρ της κυβέρνησης. Βλέπετε η ΕΡΤ, κουβαλά πολλές αμαρτίες από το παρελθόν και η αποτίναξη τους την οδηγεί στην άλλη άκρη. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα δίνεται ο λόγος στους πάντες και καλώς δίνεται, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ΕΡΤ πρέπει να μετατρέπεται σε ένα βήμα μονολόγων, οι δημοσιογράφοι σε παρουσιαστές-πασαδόρους και ουσιαστικά να καταργείται η ενημέρωση και η δημοσιογραφία.
Τα πολιτικά γεγονότα και οι εξελίξεις δηλαδή, αντιμετωπίζονται με ποσοτικά κριτήρια αντί για ποιοτικά και δημοσιογραφικά. Τόση ώρα για το τάδε κόμμα, τόση ώρα για το άλλο σύμφωνα με τη κατάταξη του στη βουλή, δύο κιλά από το ένα, δύο κιλά από το άλλο, ενάμιση από το μικρότερο και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα. Τα γεγονότα παρουσιάζονται παντελώς απονευρωμένα χωρίς να προσεγγίζεται η ουσία τους, χωρίς να κρίνεται και να αναδεικνύεται περισσότερο το πιο σημαντικό από το ασήμαντο, που είναι και η βασική δουλειά της δημοσιογραφίας, χωρίς δηλαδή να γίνεται δημοσιογραφία.
Απλώς παρέχεται σε όλους ένα βήμα για να παίξουν την κασέτα τους στη βάση καθαρά ποσοτικών, χρονικών και κομματικών κριτηρίων, ανεξαρτήτως της ουσίας και της σπουδαιότητας αυτών που λένε ή πράττουν. Σαν να ζούμε σε μια απέραντη προεκλογική περίοδο όπου η δημοσιογραφική στάση απέναντι στα γεγονότα παραμερίζεται και ο χρόνος στην δημόσια τηλεόραση μοιράζεται αναλόγως τη δύναμη των κομμάτων, τα γεγονότα δεν αξιολογούνται δημοσιογραφικά οι δημοσιογράφοι μετατρέπονται σε παρουσιαστές-πασαδόρους και η ενημέρωση σε «μη ενημέρωση»…
Η στάση του δημοσιογράφου λοιπόν στην συνέντευξη με τον κο Μητσοτάκη αποκάλυψε τη «μη ενημέρωση» που παρατηρείται στην ΕΡΤ εδώ και πολύ καιρό απέναντι στα πολιτικά γεγονότα και τις εξελίξεις είτε αυτά αφορούν στην αντιπολίτευση είτε στην κυβέρνηση. Η δημόσια ραδιοτηλεόραση πρέπει να κάνει πραγματική και υπεύθυνη ενημέρωση.
Ούτε συμπολίτευση ούτε αντιπολίτευση. Σε κάθε περίπτωση ο δημοσιογράφος οφείλει να παρουσιάζει αμερόληπτα όλες της πλευρές των γεγονότων επί της ουσίας, η αλήθεια δεν είναι ποτέ μόνο μία αλλά έχει πολλές πλευρές και εν πάση περιπτώσει αυτό που διδάσκεται ακόμα και στις σχολές δημοσιογραφίας είναι ότι στις συνεντεύξεις ο δημοσιογράφος πρωτίστως παίρνει τη θέση του κοινού και διατυπώνει τις ερωτήσεις που θα ήθελε να κάνει το κοινό αλλά και κάθε αντίλογο, αναδεικνύει κάθε διαφορετική πλευρά έτσι ώστε το κοινό να έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να σχηματίσει τη δική του γνώμη.
Η μετατροπή των δημοσιογράφων σε πασαδόρους ερωτήσεων, η ποσοτική-χρονική αντιμετώπιση των κομμάτων, των πολιτικών γεγονότων και εξελίξεων και όχι η ποιοτική-δημοσιογραφική δεν είναι ενημέρωση. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν οργιάζει η παραπληροφόρηση και η προπαγάνδα, ο τόπος και η δημοκρατία έχουν ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε από μία ουσιαστική δημόσια ενημέρωση και όχι από μια απονευρωμένη, άχρωμη, άγευστη και άοσμη ενημέρωση. Μπορεί μεν αυτή η «μη ενημέρωση» να διευκολύνει πολλούς ώστε “αυτοί να ζουν καλά και εμείς καλύτερα”, αλλά αυτός δεν είναι ο ρόλος της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης..
Του Τάκη Ψαρίδη