Το ότι στην εξουσία εναλλάσονται συνεχώς δυο – τρεις οικογένειες είναι γνωστό και παρότι εκνευριστικό, το έχουμε αποδεχτεί.
Η απάντηση όμως του ΓΑΠ στη σχετική ερώτηση δημοσιογράφου για τον εκλογικό νόμο, γεννά αρκετές απορίες ιδιαίτερα από τον τρόπο που έγινε αποδεκτή. Ο ΓΑΠ (ξεκάθαρα όπως πάντα) αποκάλυψε τα σχέδια του για εκ νέου αλλαγή του εκλογικού νόμου ώστε να αποφύγει η χώρα την ακυβερνησία. Επιπλέον, ανακοίνωσε την πρόθεση του να διευρύνει τη χρήση λίστας ώστε να μειωθεί η εξάρτηση των βουλευτών από “εξωθεσμικά κέντρα”.
Το θέμα πέρασε ως συνήθως στα ψηλά αλλά είναι αρκετά σημαντικό, ίσως σημαντικότερο από το όποιο “δημοσιονομικό πρόγραμμα” αφού επηρεάζει το ίδιο το πολίτευμα. Με απλά λόγια, όλοι δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα ότι η χώρα πρέπει να κυβερνάται από μία παράταξη έστω και με οριακή διαφορά. Στην ουσία να κυβερνά τον τόπο μια μειοψηφία.
Τι ακριβώς θα είναι αυτή η μειοψηφία; Ξεχάστε “αντάρτες”, Τατούληδες κλπ. Η σύνθεση της όποιας κοινοβουλευτικής ομάδας θα είναι απόρροια απόφασης ολίγων, πρακτικά ενός. Όχι πως τώρα συνέβαινε κάτι αισθητά διαφορετικό, αλλά υπήρχε ένας Μανώλης, ένας Δαϊλάκης για να ταράξουν τα ύδατα. Τώρα, με νόμο, ενδέχεται να δούμε κυβερνήσεις του 39% που θα απαρτίζονται από εξωκοινοβουλευτικούς της επιλογής του αρχηγού και θα στηρίζονται από βουλευτές της επιλογής πάλι του αρχηγού.
Δηλαδή, η πολυετής περιπλάνηση στη μεταπολίτευση μας δίδαξε ότι το ιδανικό πολίτευμα για την Ελλάδα είναι η μοναρχία (ένας ο αρχηγός) με την απαραίτητη αυλή της επιλογής του (βουλευτές της λίστας) και πρέπει απαραίτητα να ανήκει στις οικογένειες Παπανδρέου, Καραμανλή ή Μητσοτάκη (πρασινογαλαζοαίματοι).
Τότε γιατί διώξαμε τον Ντε Γκρέτσια; Αυτός τουλάχιστον στοίχιζε φθηνότερα.
στη φωτοσύνθεση η Βασιλομήτωρ δια χειρός Ιδιαζόντως