Το σήμα κινδύνου των βαρύτατων επιπτώσεων της, πλανητικών διαστάσεων, κλιματικής αλλαγής ακούγεται στις μέρες μας ολοένα και πιο δυνατό, άρα ολοένα και πιο έντονα προειδοποιητικό, ως προς τις σχεδόν ανεπανόρθωτες πια συνέπειες αυτής της αλλαγής. Η άμεση αντίδρασή μας, μεσ’ από μια ειλικρινή και συντονισμένη παγκόσμια συνεργασία, συνιστά στοιχειώδες χρέος μας, ιδίως για τις γενιές που έρχονται. Και, όλως αντιθέτως, κάθε ολιγωρία μας ενεργοποιεί, μεταξύ πολλών άλλων δυστυχώς, και τα ακόλουθα δύο καταστροφικά αποτελέσματα :
● Πρώτον, θέτει σε κίνδυνο τους όρους διαβίωσης και, επέκεινα, επιβίωσης του Ανθρώπου στον Πλανήτη. Συνεπώς, θέτει σε κίνδυνο τo μέλλον της ίδιας της Ανθρωπότητας, δοθέντος ότι υπονομεύει τις προοπτικές ειρηνικής και δημιουργικής πορείας του Ανθρώπου, κατ’ επέκταση δε και τις αντίστοιχες προοπτικές συνύπαρξης των Λαών.
● Και, δεύτερον αλλά και συνακόλουθα, οδηγεί, μοιραίως, σε διεύρυνση των ήδη τεράστιων ανισοτήτων μεταξύ Κρατών και Λαών, επιφέροντας εξαθλίωση του Ανθρώπου. Μ’ αποτέλεσμα, και πάλι μεταξύ πολλών άλλων δυστυχώς, την γιγάντωση ανεξέλεγκτων – και γι’ αυτό ιδιαίτερα επικίνδυνων – μεταναστευτικών ροών. Το φαινόμενο αυτό είναι, ήδη, κάτι παραπάνω από ορατό.
Υπό τα δεδομένα αυτά η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος δεν μπορεί να έχει επετειακό χαρακτήρα. Πρέπει ν’ αποτελέσει αφετηρία περίσκεψης, συναίσθησης των ευθυνών μας και λήψης των επιβεβλημένων, γενναίων, αποφάσεων.