Ο ΛΥΚΟΣ ΩΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΗΣ…

Του Θύμιου Λυμπερόπουλου
Η συνδρομή της Νέας Δημοκρατίας στην κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας και στην γελοιοποίηση του πολιτικού μας συστήματος , είναι ένα ζήτημα που απασχολεί περισσότερο τους οπαδούς της παράταξης , παρά την ίδια την ηγεσία της.
Ως παραδοσιακός εκπρόσωπος της αστικής τάξης και του επιχειρηματικού – επαγγελματικού κόσμου δεν έκανε απολύτως τίποτα ( αντίθετα ενθάρρυνε ) για να αποτρέψει την οικονομική καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων. Έγινε ένα ταξικό κόμμα κεφαλαίου , εντελώς αποξενωμένο από την ελληνική κοινωνία και τις ανάγκες της. Από βασικός εκφραστής του ‘’ λαικού καπιταλισμού’’, της οικονομικής δικαιοσύνης και της δικαίωσης της εργασίας (αυτά αναφέρει και η ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος) έγινε διοικητήριο πολυεθνικών και εκπροσώπων καρτέλ και μονοπωλίων.
Η μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας άρχισε από το 2009,με το τέλος της διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή. Αυτό που παρέδωσε ήταν μια παράταξη, με συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα (ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός) και μια βάση ψηφοφόρων – οπαδών που την καθιστούσε κόμμα εξουσίας.
Η αλλοίωση της ιδεολογικής της ταυτότητας οδήγησε στην σμίκρυνση και την παρακμή της παράταξης, αλλά και στην απώλεια χιλιάδων οπαδών , που δεν έχουνε κανένα λόγο να ακολουθήσουν ένα κόμμα που καθοδηγείτε πλέον, από τις απαιτήσεις και τα συμφέροντα εγχώριων και διεθνών οικονομικών νταβατζήδων. 
Η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά και του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έχει καμία σχέση με αυτή των Καραμανλήδων. Στην πραγματική Νέα Δημοκρατία, πιστεύει κανείς ότι θα υπήρχε χώρος έκφρασης για πολιτικούς τύπου Μάνου, Ραγκούση, Διαμαντοπούλου και ομοίων τους;
 Η χρήση του ονόματος ήταν ό δούρειος ίππος για την μετάλλαξη της παράταξης. Χρησιμοποίησαν ένα ιδεολογικό χώρο ξένο προς αυτούς, διαφορετικό ως προς την φιλοσοφία και τον προορισμό και τον έκαναν άρμα για τις πολιτικές τους φιλοδοξίες. Η Νέα Δημοκρατία έχασε όλα εκείνα τα στοιχεία που την καθιστούσαν βασική επιλογή για τον μέσο ψηφοφόρο.
Συμβιβάστηκε με τα μεγάλα συμφέροντα, συνεργάστηκε με τους δήμιους της ελληνικής οικονομίας, συμπορεύτηκε με την διαπλοκή , ασπάστηκε και καθιέρωσε πολιτικές άκρατου νεοφιλελευθερισμού . Η ευθύνη της για την σημερινή κατάντια της χώρας είναι τέτοια, που ο ιστορικός του μέλλοντος όσο και αν ψάξει, δεν θα βρει κανένα μα κανένα ελαφρυντικό .
Μετά από εφτά χρόνια, και ο τελευταίος έλληνας πολίτης γνωρίζει ,πως και γιατι, η χώρα μας σύρθηκε στα μνημόνια και στην οικονομική εξόντωση. Όλοι γνωρίζουν για την παραποίηση των στοιχείων που διόγκωσε το δημόσιο έλλειμμα και άνοιξε την πόρτα στο ΔΝΤ. Ποτέ μα ποτέ, η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας αλλά και η σημερινή κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, δεν κατήγγειλαν αυτό το γεγονός που συνιστά- χωρίς καμία αμφιβολία- εθνική προδοσία. Αποσιώπησαν, συγκάλυψαν, απέκρυψαν ένα γεγονός που οδηγεί στην ιστορική αλήθεια. Η χώρα μας προδόθηκε και καταστράφηκε εκ των έσω. Οι ισχυροί της οικονομίας και οι ισχυροί της πολιτικής ζωής υπέγραψαν χωρίς αιδώ την εθνική καταστροφή .  
Η Νέα Δημοκρατία που ξέραμε δεν υπάρχει πια. Άδεια ιδεολογικά , ανεύθυνη πολιτικά, χωρίς επαφή με την ελληνική κοινωνία, δεν έχει να προσφέρει τίποτα πια στην πατρίδα. Με τον μανδύα του μεταρρυθμιστή δε, προκαλεί οίκτο και γέλιο. Η καραμέλα του άκρατου νεοφιλελευθερισμού (μεταρρύθμιση) δεν πείθει κανέναν πια. Ο ελληνικός λαός λειτούργησε «ως πρόβατο». Όμως, έπαθε, έμαθε και εντέλει αναγνωρίζει τον λύκο, με όποια μάσκα και αν εμφανιστεί…
ΥΓ : Με τον όρο ‘’μεταρρύθμιση’’ τι ακριβώς εννοεί η σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας; Μήπως τη νομιμοποίηση της μετάβασης στον οικονομικό ολοκληρωτισμό; (προφανώς κάποιοι ζήλεψαν τη ‘’δόξα’’ του Ραγκούση). Γιατί δεν εξηγούν και δεν ορίζουν σε ποιες μεταρρυθμίσεις αναφέρονται;
ΥΓ1. : Η έλλειψη κομμάτων με ιδεολογικό περιεχόμενο, οδηγεί στην κυριαρχία των μονοπωλίων. Είτε αυτό είναι κρατικό, είτε είναι ιδιωτικό, έχει τις ίδιες καταστρεπτικές συνέπειες για την ελληνική οικονομία και προπαντός για τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που πρέπει να υπηρετείται από την οικονομία και όχι να την υπηρετεί.
ΥΓ 2.: Όσο δεν ακούγεται η λέξη κάθαρση στην πολιτική ζωή, τόσο θα μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και στους εκπροσώπους της κρατικής εξουσίας.