Οι Συνδικαλιστές Ξανάρχονται;

 
Κώστα Δημ. Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)
 
Το Νεοελληνικό μας αγλάισμα (Σ.Σ το και …. “Κράτος” ευφημιστικά αποκαλούμενο) εδράζεται – παραδοσιακά- στους τέσσερις πυλώνες του κατεστημένου Π.Ο.ΣΥ.Μ (ΠολιτικοΟικονομικοΣΥνδικαλιστικοΜιντιακό) .
Εδώ και μερικά χρόνια ατρόφησε το ένα του σκέλος: Το Συνδικαλιστικό. Κάπου οι συνδικαλιστάδες το παρακάνανε, κάπου οι πολιτικάντηδες άρχισαν να ενοχλούνται – ή και να ανησυχούν – από την αυξημένη απήχηση /ισχύ των εργατοπατέρων, κάπου και η κόπωση του κόσμου (με ταυτόχρονη αφύπνισή του), συνετέλεσαν στο να περιθωριοποιηθεί /εξασθενήσει ο πάλαι ποτέ κραταιός συνδικαλισμός.
Τελευταία …..αναθάλλει και αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία του με επαναλαμβανόμενες εκνευριστικές στάσεις εργασίας!
Τ ‘είχες Γιάννη, τ’ είχα πάντα. Άλλοι τους φταίνε, άλλοι την πληρώνουν και ταλαιπωρούνται (!).
Δεν θα (ξανα) αναφερθώ στις άδικες, οικονομικά ασύμφορες, σωματικά και εργασιακά επώδυνες επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο, γνωστά , χιλιοειπωμένα.
Θα σταθώ στο άσκοπο, άτοπο, ανεδαφικό, αχρείαστο των κινητοποιήσεων.
Όπως γνωρίζουμε όλοι (και φυσικά οι κ.κ συνδικαλιστές των ΜΜΜ) αυτά που διεκδικούν έχουν ήδη ψηφιστεί, και η ένταξή τους στο “Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων”, καλώς ή κακώς είναι γεγονός.
Επομένως, όσο δίκιο κι αν έχουν, μάλλον δεν πρόκειται να το ανακτήσουν………..
κατόπιν εορτής/ τετελεσμένων. Εκτός κι αν ρίχνουν ντουφεκιές έτσι, στον αέρα, στο πουθενά, μάλλον για …… την τιμή των όπλων!……
Απλώς βασανίζουν το κοινό που υποφέρει με τα δικά του προβλήματα (ανάλογα ή και χειρότερα/μεγαλύτερα εκείνων των εργαζομένων στα ΜΜΜ).
Και μια – ουσιωδέστατη – λεπτομέρεια:
Γιατί δεν επιλέγουν, αν είναι όντως, αποφασισμένοι και γενναίοι, να δέσουν χειρόφρενο μια βδομάδα, 15ημέρες , ένα μήνα συνεχώς και συνεπώς;
Γιατί παιδεύουν τον κόσμο με αναποτελεσματικές 4ωρες στάσεις εργασίας;
Από σαδισμό ή για να αποδείξουν ότι ο συνδικαλισμός ζει, δεν πέθανε όπως πολλοί νομίζουν. (Σ.Σ Μάλλον περί ….. νεκροφάνειας θα πρόκειται!).
Βιώνουμε ένα δυσπερίγραπτο δράμα με τους δανειστές. Να μην ξανάρθουν και οι συνδικαλιστές, γιατί αυτό δεν θα το αντέξουμε!
Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί -όσο, όπου και όπως μπορούμε αλληλουποστηριζόμενοι καί αλληλοβοηθούμενοι (Μακριά, έξω και πέρα από τις πονηρές επιρροές του κατεστημένου που προανέφερα) να το ξεπεράσουμε.
Αν αρχίσουμε ο ένας, η κάθε κοινωνική τάξη, να στρέφεται εναντίον της άλλης τότε (λαικά:) την “κάτσαμε τη βάρκα οριστικά”.
 
 
 
 
ΥΓ Εύχομαι (αντί της συντεχνιακής) να πρυτανεύσει η κοινή λογική και η έννοια του κοινωνικού συνόλου έναντι του οποίου οφείλουμε – χωρίς την εξαίρεση των συνδικαλιστών – να συμπαραστεκόμαστε και τα συνεισφέρουμε, από κοινού .